อาชีพสุดแกร่งตรวจจับไม่ได้ 《รูลเบรกเกอร์》 - ตอนที่ 102
ตอนที่ 102 กำเนิดฮีลเลอร์
วันที่ฮิคารุออกจากสกาล่าซาร์ดมายังเมืองบอเดอร์ซาร์ดซึ่งอยู่ใกล้กับป่าใหญ่อูน เอล โพลตัน
ตอนที่เดินผ่านหน้าศาลากลางซึ่งเต็มไปด้วยผู้บาดเจ็บ รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดี
“ลางสังหรณ์” น่าจะทำงาน
พอย่างเท้าเข้าไปข้างใน บรรยากาศที่หนักอึ้งได้ถาโถมเข้ามา
แล้ว—-ก็ได้ยินเสียง
(พอลล่าเหรอ……)
สาวน้อย 3 คนที่ออกมาจากหมู่บ้านอันหนาวเหน็บ และไปจับกลุ่มกับคนหนุ่มในหมู่บ้านข้างๆ ก่อนจะปาร์ตี้แตกเพราะโดนฝูงก็อบลินจู่โจม
ฮิคารุได้เข้าไปช่วย และมีบ้างที่รับประทานอาหารร่วมกัน
ซึ่งในนั้นพอลล่าแสดงความชอบฮิคารุออกมาอย่างชัดเจน
(ดูเหมือนจำเป็นต้องใช้เงิน เลยมาเข้าร่วมการปราบมอนสเตอร์ด้วยเหตุผลว่า “ให้ค่าตอบแทนดี” ก็เป็นได้)
แต่รอบนี้คงตำหนิไม่ได้
ถ้าเป็นตามปกติเหมือนทุกปี นักผจญภัยมือใหม่อย่างพวกเธอน่าจะพอทำประโยชน์ได้บ้าง เช่นช่วยขนมอนสเตอร์ที่โดนนักผจญภัยชั้นสูงปราบ หรือไม่ก็ช่วยจัดการพวกปลาซิวปลาสร้อย
บอกได้คำเดียวว่าโชคร้ายจริง
เพราะอย่างนั้น
ฮิคารุเลยเดินไปหาพอลล่า และจบลงด้วยการพบกับเธออีกครั้ง
และเห็นว่าเพียกับพริสซิลล่าบาดเจ็บเจียนตาย
[โซลบอร์ด] พอลล่า โนร่า
อายุ 17 ระดับ 8
13
[พลังเวท]
[ปริมาณพลังเวท] 2
[พลังจิตใจ]
[ความเชื่อ]
[ศักดิ์สิทธิ์] 4
[เวทมนตร์ฟื้นฟู] 2
[เวทมนตร์สนับสนุน] 1
(ถ้าใช้โซลบอร์ด จะรักษาทั้งคู่ได้)
แต่โซลบอร์ดไม่สามารถลดได้ ถ้าหากเพิ่ม “เวทมนตร์ฟื้นฟู” ให้เธอแล้ว—-เธอจะทำอย่างไร?
หลังจากนี้ ถ้าพอลล่าตั้งตัวเป็นศัตรูล่ะ?
ถ้าพูดเกี่ยวกับพลังของฮิคารุล่ะ?
(……ปัญหานี้มันง่ายมาก ผมจะเชื่อใจเธอ หรือจะปล่อยให้พวกเธอตาย……เอาเถอะ พบกันโดยบังเอิญตั้งหลายครั้งอย่างนี้ คงเป็นโชคชะตาอะไรสักอย่าง)
แล้วฮิคารุก็พูดขึ้นมา
“………พอลล่า อยากช่วยทั้งคู่ไหม?”
เลือกเชื่อใจก็แล้วกัน
สุดท้ายถ้าพอลล่าความน่าเชื่อถือไม่เพียงพอ ค่อยฆ่าเธอด้วยมือของตัวเอง
เตรียมใจถึงขนาดนั้นไว้แล้ว
พอลล่าเองก็ไม่มีความลังเลใจ รู้สึกได้ถึงการเตรียมใจถึงขนาดที่ยอมสละชีพของตัวเองเพื่อช่วยเพียกับพริสซิลล่า
“หลับตาลง ครั้งถัดไปที่ลืมตา ชีวิตของเธอจะเปลี่ยนไป”
ตอนที่พอลล่าหลับตาลง ฮิคารุก็เปิดโซลบอร์ดขึ้นมา
[โซลบอร์ด] พอลล่า โนร่า
อายุ 17 ระดับ 8
4
[พลังเวท]
[ปริมาณพลังเวท] 5
[พลังจิตใจ]
[ความเชื่อ]
[ศักดิ์สิทธิ์] 4
[เวทมนตร์ฟื้นฟู] 8
[เวทมนตร์สนับสนุน] 1
“เปิดตาได้”
“…………”
ดวงตาของพอลล่าที่มีน้ำตาไหลออกมามองไปที่ฮิคารุ
“รู้สึกถึงอะไรที่แปลี่ยนไปบ้าง?”
“……รู้สึกว่าพลังเวท มันเพิ่มขึ้น”
“ลองใช้เวทมนตร์ฟื้นฟู โดยใส่พลังเวททั้งหมดเข้าไปสิ”
“ค่ะ”
ฮิคารุวางมือไว้ที่ไหลของพอลล่า ส่วนมืออีกข้างแตะไปที่หน้าผากของเพีย
ใช้งาน “อำพรางหมู่”
“—-’ข้าแก่พระผู้เป็นเจ้าบนสรวงค์สวรรค์ ขอท่านจงประทานปาฏิหาริย์ มือขวาที่ประทานพรแห่งชีวิต มือซ้ายประทานพรแห่งความตาย โปรดประทานความเมตตาแห่งพรนั้นให้กับพวกเราที่มีชีวิตอยู่บนผืนแผ่นดิน ข้าขออุทิศพลังเวทในร่างกาย’—-”
เสียงร่ายมนต์ยังคงดังต่อไปเรื่อยๆ
มีพลังเวทสีทองอันอบอุ่นออกมาจากร่างกายของพอลล่า เนื่องจากเธอหลับตาอยู่เลยไม่รู้สึกถึงสิ่งนั้น
แสงสีทองจากมือทั้งสองข้างเคลื่อนผ่านไปยังท้องของเพีย
กล้ามเนื้อตรงท้องเริ่มขยับจากการฟื้นฟูตัวเองราวกำลังมองกับภาพ CG
(เวทมนตร์ฟื้นฟูเลเวล 8 คงเพียงพอสินะ)
มีเหตุผลที่ไม่เพิ่มเป็นเลเวล 10 อยู่ เพราะไม่รู้ว่าจะใช้เวลานานขนาดไหนในการร่ายเวทมนตร์ กับถ้า “ปริมาณพลังเวท” ไม่เพียงพอจะแย่เอา
ถ้าหยุดอยู่ที่ 5 หรือ 6 ก็ได้อยู่หรอก ถ้าค้นหาดีๆ ในโลกนี้คงมีคนที่ใช้ถึงระดับนั้นได้อยู่ แต่จนถึงตอนนี้ฮิคารุยังไม่เคยได้ยินว่ามีคนที่สามารถรักษาคนที่ชิ้นส่วนขาดหาย—-หรือท้องเป็นรูได้เลย ใช่ว่าจะไม่มี แต่นั่นอาจจะอยู่ในระดับเดียวกับ “ตำนาน” หรือเปล่า
คิดว่าถ้าอยู่ในระดับ “ตำนาน” น่าจะต้องสักเลเวล 8
แต่ไม่มีเวลาเพียงพอจะตรวจสอบเรื่องนั้น
“อึ้ก……”
ร่างกายของพอลล่าวูบลง แต่ฮิคารุใช้มือทั้งสองข้างประคองเธอไว้
“……ใช้พลังเวทที่เพิ่มขึ้นมาทีเดียวหมดเลยเหรอ?”
“คะ ค่ะ……เพราะท่านฮิคารุบอกให้ใส่ที่มีทั้งหมดลงไป แล้วเพียล่ะ—-”
“ลองดูสิ”
พอลล่ามองเพีย—-แล้วก็ต้องตกใจ
“ทะ ทะ ท้อง……ระ รักษาหายแล้ว……!!”
“ดีจังเลยนะ”
“——–”
พอลล่าหันกลับมามองฮิคารุ
“ท่านฮิคารู้ววววววววว!!”
“แอ้ก”
เพราะกอดเข้ามาเต็มแรง ทำให้ได้ยินเสียงแปลกๆตรงกระดูกสันหลัง
“จะ จะบ้าเหรอ ปล่อยนะ!”
“แต่ว่า แต่ว่า แต่ว่าาาาา!”
“ยังเหลืออีกคนไม่ใช่เหรอ!”
“อ๊ะ”
พอลล่ารีบร้อนถอยห่าง
(ฟู่……ดีนะเนี่ยที่ใช้ “อำพรางหมู่”)
ไม่มีใครรู้สึกถึงสถานการณ์ตรงนี้
“พริสซิลล่าโดนอะไรมาเหรอ?”
“เรื่องนั้น พิษค่ะ……แต่เวทมนตร์ถอนพิษของฉันไม่ได้ผลเลย”
“ถึงผมจะไม่รู้เรื่องนี้ แต่เวทมนตร์ถอนพิษเนี่ย ถ้าไม่รู้ว่าเป็นพิษอะไรก็ไม่สามารถถอนได้เหรอ?”
“ไม่ค่ะ ถอนได้ตามปกติ แต่ถ้าเป็นพิษที่ร้ายแรงก็ต้องใช้พลังเวทที่มากขึ้นในการหักล้างค่ะ”
“พลังเวทที่เหลือ—-ไม่มีแล้วสินะ”
ฮิคารุใช้ “ตรวจจับพลังเวท” ทำให้รู้ว่าพลังเวทของพอลล่าแทบจะไม่เหลือแล้ว
เขาเปิดโซลบอร์ด แล้วเอาแต้มที่เหลืออยู่ 4 ไปเพิ่มให้ “ปริมาณพลังเวท” ให้ 1
“เอ๊ะ เอ๊ะ เอ๊ะ—-พลังเวท เพิ่มขึ้น……!?”
“เอาน่า รีบใช้เวทมนตร์ถอนพิษเลย”
“อ๊ะ ค่ะ!”
พอพอลล่าร่ายเวทมนตร์ถอนพิษ สีหน้าของพริสซิลล่าก็กลับมามีเลือดสูบฉีดเหมือนเดิม
“ดะ ดีจังเลย…ดีจังเลย……”
ความโล่งใจโผล่มาที่ใบหน้าของพอลล่า
ก่อนที่เธอจะหลับตาลงไปทั้งอย่างนั้น และเข้าสู่ห้วงนิทรา
“แอ้ก!?”
ฮิคารุสับเข้าไปตรงกลางกระหม่อมของเธอ
“จะมาหลับอะไรตอนนี้ จะให้ทั้งคู่นอนในที่สกปรกอย่างนี้เนี่ยนะ ย้ายพวกเธอเดี๋ยวนี้เลย”
“อ๊ะ คะ ค่ะ……”
ฮิคารุกับพอลล่าช่วยกันพยุงพริสซิลล่าขึ้น และพาออกไปตรงแคมป์นักผจญภัยที่อยู่นอกศาลากลาง
โรงแรมในเมืองไม่สามารถรองรับนักผจญภัยทุกคนได้ เพราะอย่างนั้นเลยใช้สนามฝึกของกิลด์นักผจญภัยเป็นที่ตั้งแคมป์
แน่นอนว่าแบ่งฝั่งสำหรับนักผจญภัยหญิงและชาย พอลล่าไปยื่นเรื่องและได้รับเต็นท์ขนาดเล็กมา ส่วนฮิคารุก็ใช้ “อำพราง” เพื่อเข้าไปในพื้นที่สำหรับผู้หญิง
“พริสซิลล่า……รอก่อนนะ เดี๋ยวจะพาเพียมาด้วย”
พอออกจากเต็นท์ เหล่านักผจญภัยที่อยู่ตรงที่ตั้งแคมป์เคลื่อนไหวอย่างร้อนรน
“มะ มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่านะ……”
“อือ ฝูงมอนสเตอร์ขนาดใหญ่กำลังมุ่งหน้ามาที่เมืองนี้ไง”
“อย่างนี้นี่เอง—-เอ๋!? ถ้าอย่างนั้นก็แย่สุดๆไปเลยไม่ใช่หรือคะ!? แล้วทำไมถึงยังสงบได้ขนาดนี้คะเนี่ย!?”
ฮิคารุยิ้มออกมา
“เรื่องนั้น ปล่อยให้คนที่ถนัดรับมือด้านนั้นจัดการไปแล้ว ไม่เป็นไรหรอก”
“คนที่ถนัดด้านนั้น……?”
“รีบไปพาเพียมากันเถอะ”
ออกจากที่ตั้งแคมป์และมุ่งหน้าไปที่ศาลากลาง
“ยิ่งไปกว่านั้น ปัญหาคือพอลล่าต่างหาก”
“ฉะ ฉันหรือคะ!? ไม่เป็นไรค่ะ! เพราะท่านฮิคารุทำให้พอเหลือพลังเวทอยู่ แถมรู้สึกว่าอัตราการฟื้นฟูเร็วขึ้นด้วยค่ะ!”
พอลล่าไม่รู้ว่าทำไมปริมาณพลังเวทถึงเพิ่มมากขึ้น แต่คิดว่าเป็นเพราะฮิคารุ
เลเวลของเวทมนตร์ฟื้นฟูเองก็เพิ่มขึ้น แต่ดูเหมือนจะยังไม่รู้เรื่องนั้น
เกี่ยวกับเรื่องนั้นไว้ค่อยอธิบายทีหลัง
“บอกไปแล้วนี่? ว่าชีวิตที่เหลืออยู่ต้องมารับใช้ผม”
“อ๊ะ คะ ค่ะ——อะ เอ่อ ถึงจะยังไม่ประสีประสาเท่าไร แต่ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ”
ฮิคารุสับลงไปตรงกลางกระหม่อมของพอลล่าที่หยุดยืนแล้วโค้งศีรษะให้
“แอ้ก!!?”
“แน่นะ? ผมไม่ได้พูดเล่น อย่างที่เธอเข้าใจนั่นแหละว่าผมทำอะไรสักอย่างกับพลังเวทของเธอ”
“……อือ นึกว่าจะได้รับการปฏิบัติเหมือนกับผู้หญิงซะอีก……”
“อย่าได้ใจไปนัก—-พลังของเธอในตอนนี้ มันยอดเยี่ยมมากสำหรับประเทศ ไม่สิสำหรับทวีปนี้”
“หา”
“ไม่ต้องมาหงมาหาเลย คิดดูให้ดีสิ เธอรู้จักผู้ใช้เวทมนตร์ฟื้นฟูที่สามารถรักษาคนท้องแหว่งไหมล่ะ?”
“!!”
สีหน้าของพอลล่าแข็งทื่อ
“ถะ ถ้าให้บอกเรื่องนั้น……ก็ใช่อยู่ ได้ยินว่าพวกระดับสูงในศาสนจักรหรือระดับพระคาร์ดินัลถึงจะทำได้ค่ะ……”
อย่างนี้นี่เอง ภายในศาสนจักรมีคนทำได้อยู่สินะ ไม่ใช่ระดับ “ตำนาน” ถ้าตอนนี้มีคนทำได้น่าจะเพิ่ม “เวทมนตร์ฟื้นฟู” แค่ระดับ 6 ไม่ใช่ 8 อาจจะดีกว่า—-ตอนที่คิดอย่างนั้น
“ถ้าคนรอบๆรู้เรื่องพลังของเธอจะเป็นยังไง?”
“จะ จะเป็นยังไงกันนะ……”
“ศาสนจักรเองคงอยากจะเก็บเธอเอาไว้ แล้วส่งมอบให้กับพวกเชื้อพระวงศ์ก็ได้ พลังที่ ‘เตรียมเผื่อเอาไว้’ สำหรับเหตุการณ์ไม่คาดฝัน และคงเกิดการแย่งชิงตัวเธอ และน่าจะมีหลายสิบคนต้องตายเพราะเธอก็เป็นได้ นี่คือ ‘การเตรียมตัวเตรียมใจ’ ที่ผมบอกเมื่อครู่ไง”
พอลล่าหน้าซีด
ในที่สุดก็รู้ถึงสถานการณ์ความเป็นจริงของตัวเองสักที
“เข้าใจไหม ยังไงก็ห้ามทำตัวสะดุดตา และต้องตอบแทนผมที่มอบพลังนั้นให้ด้วย”
“ตอบแทน……ท่านฮิคารุ”
“ต้องให้ผมช่วยชีวิตอีกกี่ครั้งถึงจะพอใจ?”
“……….”
พอลล่าเม้มริมฝีปากแน่น
“อย่างที่ท่านฮิคารุบอกเอาไว้ในที่สุดก็เข้าใจแล้วค่ะ……กรุณารับชีวิตของพอลล่า โนร่าคนนี้ไปด้วยค่ะ”
ดูเหมือนการเดิมพันของฮิคารุ เขาจะเป็นฝ่ายชนะ
พอลล่าไว้ใจได้
และคิดว่าดีแล้วที่ใช้โซลบอร์ด
“ไว้ค่อยคิดว่าหลังจากนี้จะทำอะไร ไปพาเพียมาก่อนเถอะ ถ้าทำเสร็จแล้วพอลล่าก็รอจนกว่าทั้งคู่จะฟื้นขึ้นมา ถ้าทั้งคู่ฟื้นแล้ว—-พาหนีไปยังที่ปลอดภัยซะ แล้วค่อยบอกลากัน”
“……เข้าใจแล้วค่ะ”
พาเพียกับพริสซิลล่าไปด้วยไม่ได้
ยิ่งมีคนที่ต้องปกป้องเพิ่มมากขึ้นเท่าไรก็ยิ่งไม่สะดวกเท่านั้น ความสามารถของฮิคารุเน้นไปที่การสู้ตัวต่อตัว
พอลล่ารู้เรื่องนั้นหรือพอจะคาดเดาได้ เลยพยักหน้าและทำตามที่ฮิคารุบอก
“เอาของนี้ไปก่อน”
ฮิคารุมอบถุงใส่เงิน, กุญแจบ้าน และกระดาษซึ่งเขียนที่อยู่เอาไว้
“นี่เป็นที่อยู่ของผมในสกาล่าซาร์ดตรงสหพันธรัฐฟอเรสเทีย ไปบ้านหลังนั้นก่อน ส่วนเงินจะแบ่งให้เพียกับพริสซิลล่า ก็ได้ ทั้งคู่คงรู้ตัวแล้วว่าไม่เหมาะกับการเป็นนักผจญภัย—-แล้วให้กลับหมู่บ้านไปน่าจะดีกว่า”
“อะ เอ่อ……เป็นฉันนี่มันจะดีหรือคะ?”
“ผมเองก็ได้ประโยชน์ อยากให้มีผู้ใช้เวทมนตร์ฟื้นฟูอยู่ใกล้ตัว”
“……อย่างนั้น หรือคะ”
“ผิดหวังที่ถูกใช้เหมือนกับเครื่องมืองั้นเหรอ?”
“ไม่ค่ะ—-ท่านฮิคารุเป็นผู้ช่วยชีวิตเพียกับพริสซิลล่า ไม่มีทางไม่พอใจอยู่แล้ค่ะ”
เธอตอบกลับมาอย่างชัดเจน
“……ถ้างั้นก็แล้วไป”
“ท่านฮิคารุจะทำอะไรต่อหรือคะ”
“ผมจะไปจบความวุ่นวายนี้”
“……ไปจบ?”
“เอาละ รีบๆไปได้แล้ว”
“คะ ค่ะ!”
ฮิคารุกับพอลล่ากลับไปที่ศาลากลาง
รู้สึกกังวลเล็กน้อย
แต่ตอนนี้พอลล่าไม่สามารถตามไปได้
YOU MAY ALSO LIKE
