อัศวินดำคุงไม่อยากเป็นเซ็นไต - ตอนที่ 92 จากอาราซากะสู่ฮินาตะ

 

นี่ก็ผ่านไปได้อีกหนึ่งสัปดาห์ที่ฉันได้มาอาศัยอยู่ที่บ้านของอากาเนะ

 

คืนวันที่แสนวุ่นวายก็มีให้เห็นไม่ต่างอะไรกับบ้านอามัตสึกะ ทว่าวันนี้ถึงเวลาที่ฉันต้องย้ายไปอยู่บ้านของอาโออิแทนแล้ว

 

พอบอกว่าบ้านเป็นศาลเจ้าไม่ว่าจะมองจากมุมไหนมันก็ไปธรรมดาวุ้ย

 

ฉันแอบรู้สึกกังวลนิดหน่อย…ไม่สิกังวลมากเลยแหละในระหว่างที่กำลังเก็บข้าวของที่บ้านอาราซากะ

 

 

「คัตสึมิคุงจะอยู่ที่นี่ตลอดไปก็ได้นะ」

 

「พวกเรายินดีต้อนรับเสมอ……!!」

 

 

พี่สาวทั้งสองของอากาเนะหยุดฉันเอาไว้

 

ไอ้ฉันก็ไม่ได้มีความตั้งใจจะเป็นแมงดาเกาะพวกเธอไปตลอด ดังนั้นจึงปฏิเสธคำขอของพวกเธอไปแม้จะรู้สึกแปลกๆ ว่าทำไมก็เถอะ

 

 

「ถึงผมจะไม่มีสิทธิ์พูดในเรื่องนี้เท่าไหร่ แต่จากนี้ไปพวกคุณก็พยายามเข้านะครับ….」

 

「「อึก……!? 」」

 

 

ทั้งสองสาวถึงกับไหล่ตกและคุกเข่าลงกับพื้นทันที

 

เมื่อเห็นทั้งสองสภาพแบบนั้นชิออนซังก็เดินออกมาส่งฉันพร้อมรอยยิ้มที่สดใส

 

 

「พูดได้ดีเลยนี่นา สำหรับยัยบ้าพวกนี้ก็ต้องประมาณนี้แหละ」

 

「อ่า ครับ……」

 

「แต่นั่นสินะ เด็กพวกนี้ก็อีกเรื่องหนึ่ง ถ้าเธออยากจะกลับมา บ้านหลังนี้ก็พร้อมต้อนรับเสมอจ่ะ 」

 

 

เธอเดินเข้ามาลูบหัวของฉันไปมาเหมือนตอนที่เจอกับฉันครั้งแรก

 

ทั้งที่ฉันสามารถรับมือกับพวกสัตว์ประหลาดที่เข้ามาโจมตีกะทันหันได้แท้ๆ แต่กับเธอฉันตอบสนองอะไรไม่ทันเลย

 

 

 

「โฮ่ง!!」

 

「โอ้ คิโนโกะ」

 

 

เจ้าหนูคิโนโกะเดินเข้ามาหาฉัน พอเห็นแบบนั้นก็เลยก้มไปลูบตัวมัน

 

เหมือนจะติดฉันสุดๆ เลยแฮะ

 

หลังจากนั้นฉันก็ขอบคุณครอบครัวอาราซากะที่ดูแลฉันอีกครั้ง แล้วเดินทางออกมาพร้อมกับอากาเนะ

 

 

 

「แต่ถามจริงเหอะ แบบนี้จะรอดใช่ไหม」

 

「ต้องรอดสิ」

 

 

เนื่องจากเป็นช่วงก่อนพลบค่ำ คนเดินไปมาก็เลยเยอะพอสมควร

 

ฉันถูกรู้ใบหน้าที่แท้จริงแล้ว หากไม่ปลอมตัวอะไรไปเลย คนคงจำหน้ากันได้หมดแหง

 

สภาพของฉันในตอนนี้ก็เลยอยู่ในสภาพ สวมหมวกไหมพรม ใส่ผ้าพันคือที่ปิดคอยันปากแม้จะเร็วไปสักหน่อยเพราะไม่ใช่ฤดูหนาวก็เถอะ แต่มันจำเป็นนี่เนอะ

 

 

「….จะว่าไปแล้วฉันก็เคยแต่งแบบนี้ตอนเสียความทรงจำนี่หว่า」

 

「เคยเหรอ? 」

 

「อ้า ตอนที่ฉันใช้ชิโระแปลงร่างเป็นครั้งที่สองมั้ง ตอนนั้นฮาคัวพาฉันไปซื้อของ แล้วยัยนั่นบอกให้ฉันปลอมตัวน่ะ」

 

「……เอ๋ ทำไมกันล่ะ」

 

 

ตอนนั้นฉันยังไม่เข้าใจเท่าไหร่ แต่คงเป็นวิธีในการปิดบังตัวตนของฉันในแบบของฮาคัวละมั้ง

 

ทว่าสุดท้ายก็ต้องออกไปสู้เหมือนเดิมอยู่ดี ชะตากรรมที่หนีไม่พ้น

 

 

 

「จะว่าไปแล้วยัยนี่ก็ชอบพาฉันไปไหนมาไหนเหมือนอัลฟ่าไม่มีผิด สงสัยเพราะเป็นพี่น้องกันมั้ง……」

 

「อื้อ นั่นสิเนอะ…เหมือนกันเลย จะว่าไปตอนนี้พวกเธอก็อาศัยอยู่ด้วยกันนี่นา ไว้หาเวลาไปทักทายบ้างดีกว่า!」

 

 

ทั้งที่อากาเนะยิ้มออกมาแท้ๆ แต่ฉันดันสัมผัสได้ถึงออร่าน่าขนลุกแทนซะงั้น

 

เห้อ คิดไปเองมั้ง

 

 

「อ้อ จริงสิ วันที่ฉันปลอมตัวเหมือนจะเห็นผู้หญิงน่าสงสัย 3 คนที่สวนด้วยนะ น่าจะเป็นพวกเธอนั่นแหละ」

 

「เห็นพวกฉันเหรอ!? 」

 

「ตอนนั้นฉันเสียความทรงจำเลยไม่รู้จักพวกเธอน่ะ ก็เลยคิดว่าเป็นพวกคนแปลกๆ 3 คน แถมหนึ่งในนั้นยังทำบ้าอะไรก็ไม่รู้」

 

 

ตอนนั้นพวกเธอคงจะกังวลเกี่ยวกับฉันมากแน่ๆ

 

ฉันยิ้มให้กับอากาเนะที่ดูประหลาดใจกับคำพูดที่ไม่คาดคิดของฉัน

 

***

「ขอบคุณที่ปล่อยให้ฉันรอซะนาน……」

 

「ฉันว่าก็มาตรงเวลานะ…」

 

「ชิ มารอเลยนะอาโออิ? 」

 

 

พอฉันมาถึงสถานีที่นัดกันเอาไว้ ก็พบกับอาโออิที่รออยู่

 

 

 

「ผ่านมาอาทิตย์หนึ่งแล้วสินะ อากาเนะ นับตั้งแต่ที่ฉันพ่ายแพ้เธอในวันนั้น…!!」

 

「ฟุ ดูสิคัตสึมิคุง ยัยขี้แพ้ที่แตกพ่ายให้กับชิซาริเกอร์กำลังพูดอะไรไม่รู้ออกมาแหละ หึหึหึ น่าสงสารๆ!!」

 

「หนอย!」

 

เหมือนคาแรกเตอร์ของอาโออิจะหลุดแปลกๆ แฮะ เหมือนพร้อมหาเรื่องเลยวุ้ย

 

ฉันที่เห็นก็ถอนหายใจแล้วออกตัวห้ามศึก

 

 

 

「โฮ่ย หยุดทะเลาะกันได้แล้ว」

 

「งื้อ」

 

「ส่งเสียงบ้าอะไรของเธอฟะ……」

 

「ชอบเสียงแนวนี้ไหม? 」

 

「กระบวนการคิดในสมองของเธอมันเป็นแบบไหนถึงมาถามฉันด้วยคำถามนี้ฟะ? 」

 

 

ไอ้นี่มันแปลกๆ นะ

 

ไม่สิ ต้องบอกว่าการที่ฉันสามารถพูดคุยกับเธอมาจนถึงตอนนี้ได้นับว่าเป็นปาฏิหาริย์แล้วแหละ

 

 

 

「ครั้งต่อไปคือบ้านของฉัน」

 

「เอ่อ อันที่จริงฉันว่าให้ฉันไปอยู่โรงแรงดีกว่าไหม จะให้ไปเกาะบ้านคนอื่นกินจนเดือดร้อนมัน——」

 

「คัตสึมิคุง ….หากนายไม่มีที่บ้านฉัน ก็ควรจะคิดถึงเรื่องที่จัสติสครูเซเดอร์จะแยกทีมกันจากนี้ได้เลย」

 

「ทำไมมันหนักหนาถึงขั้นแยกทีมเลยล่ะ……? 」

 

「อันที่จริงฉันก็เข้าใจอาโออินะ」

 

เข้าใจด้วยเหรอฟะ?

 

แทนที่จะสับสนไม่ต่างกับฉันยัยนี่ดันพยักหน้าเข้าใจอาโออิซะงั้น

 

….เอาเถอะ มาถึงจุดนี้แล้วก็เลยตามเลยละกัน

 

 

「เข้าใจแล้วน่า จะไปบ้านเธอก็ได้」

 

「อื้อ」

 

 

หากครอบครัวทางนั้นไม่ติด ฉันก็คงบ่นอะไรไม่ได้

 

ฉันวางกระเป๋าบนไหล่ลงแล้วหันไปหาอากาเนะ

 

 

 

「ขอบใจเธอมากนะ」

 

「ว่าแต่ครั้งหน้าจะมาเมื่อไหร่อีกดีล่ะ? 」

 

「ถามเร็วไปไหม……? 」

 

 

ฉันเพิ่มออกมาจากบ้านเธอไม่ใช่เหรอ?

 

การมายิ้มแล้วถามฉันอย่างใสซื่อแบบนี้มันตอบยากนะเห้ย….

 

 

「อื้อ ก็คงอีกสักพักแหละ」

 

「อีก 5 วันสินะ เข้าใจแล้ว」

 

「สักพักบ้านไหนของหล่อนมันแค่นั้นฟะ!!」

 

 

ยัยนี่สติดีอยู่ไหมเนี่ย

 

จากนั้นฉันก็แยกทางกับอากาเนะแล้วตามอาโออิไป

 

บ้านของเธอคือศาลเจ้า

 

จะเป็นสถานที่แบบไหนกันนะ……บอกตามตรงฉันกังวลสุดๆ

 

***

 

พอตรงเข้าสถานีก็เดินทางเปลี่ยนสายรถไฟแล้วเดินต่อไปอีก 15 นาที ก็พบเข้ากับศาลเจ้าที่คิดว่าน่าจะเป็นบ้านของพ่อแม่อาโออิ

 

 

ศาลเจ้านั้นตั้งอยู่ในพื้นที่มีพื้นที่ส่วนป่าอยู่ด้วยชวนให้คิดว่านี่เป็นศาลเจ้าในเมืองแน่เหรอ สิ่งแรกที่เห็นตรงหน้าเลยก็คือโทริอิเก่าแก่ กับทางเท้าหิน

 

พอผ่านเข้าไปก็เห็นศาลเจ้าที่มีขนาดค่อนข้างใหญ่ระดับหนึ่ง

 

 

「จากที่เห็นศาลเจ้านี้คงจะมีประวัติยาวนานเลยสินะ?」

 

「เหมือนจะอย่างงั้น」

 

「ทำไมถึงตอบเหมือนไม่ใช่เรื่องเธอฟะ? 」

 

 

นี่บ้านเธอไม่ใช่เหรอ?

 

ในขณะที่คุยกับอาโออิ ฉันก็เดินมาถึงอาคารอีกหลังที่ตั้งอยู่ข้างหลังศาลเจ้าหลักเล็กน้อย

 

….นี่สินะบ้าน….ไม่สิ ไอ้นี่ดูยังไงก็เรียกว่าคฤหาสน์

 

 

「เชิญเข้ามาได้เลย」

 

「โอ้」

 

 

จากนั้นก็ถูกพาไปยังห้องห้องหนึ่ง พออาโออิเปิดบานเลื่อนเข้าไปฉันก็พบกับชายคนหนึ่งกำลังกอดอกทำหน้าบึ้งไม่พูดอะไรสักคำรออยู่

 

 

 

「นี่คือพ่อของฉัน」

 

「เอ๋……」

 

「เขาคือคัตสึมิคุงที่หนูบอก」

 

「อูมุ」

 

 

พออธิบายจบ อาโออิก็ออกจากห้องไปโดยบอกว่าจะไปเรียกแม่ของเธอมา…..เดี๋ยวสิเห้ย!!

 

ไหงมาทิ้งให้ฉันอยู่กับพ่อของหล่อนในสภาพนี้ฟะ บรรยากาศมันแปลกๆ นะเห้ย!!

 

 

 

「เธอคือคัตสึมิคุงสินะ」

 

「เอ่อ ครับ ขอฝากตัวด้วยครับ」

 

「อ้า」

 

 

ดูเป็นคนเงียบๆ แฮะ

 

ชวนให้นึกถึงอาโออิตอนพวกเราเจอกันครั้งแรกเลย

 

 

「ได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเธอมาเยอะ」

 

「บะ แบบนี้นี่เอง……」

 

「อ้า」

 

「…วะ ว่าแต่เรื่องที่ได้ยินมานี่มันประมาณไหนเหรอครับ? 」

 

「เรื่องนั้น…พูดไม่ได้」

 

 

ไหงงั้นฟะ?!

 

อาโออิที่หล่อนบอกเรื่องอะไรของฉันให้พ่อเธอฟังกัน?!

 

คงไม่ใช่เรื่องแปลกๆ ใช่ไหม?!

 

 

「……」

 

「……」

 

น่าอึดอัดชิบ….

 

เนื่องจากไม่รู้จะคุยอะไรกันต่อ บรรยากาศที่ชวนอึดอัดมันก็เลยแผ่ไปทั่วห้อง

 

วะ ว่าแต่ เขาคงไม่ได้โกรธอะไรฉันใช่ไหม?

 

หากเขาไม่พอใจเกี่ยวกับฉัน ฉันคงต้องออกไปพักโรงแรมแทนแล้วมั้ง

 

 

 

「อุ เหมือนแม่บอกว่าเดี๋ยวจะตามมา」

 

「「เฮ้อ……」」

 

 

พออาโออิกลับมาถึง พ่อของอาโออิก็ถอนหายใจพร้อมกันกับฉัน

 

 

 

「คัตสึมิคุง ฉันจะพาไปดูห้อง ยกกระเป๋าตามมาได้เลย」

 

「เข้าใจแล้ว」

 

 

ฉันลุกจากเบาะนั่งแล้วตรงไปที่ทางเข้าซึ่งวางกระเป๋าเอาไว้

 

เขาคงเป็นคนเงียบๆ สินะ พ่อของอาโออิ

 

 

 

『ทำไมถึงสั่นเป็นเจ้าเข้าแบบนั้นล่ะ? 』

 

『ก็พ่อไม่รู้จะพูดอะไรกับเขานี่นา….หากเขาคิดว่าพ่อเป็นคนน่ากลัวจะทำยังไงล่ะ…』

 

『น่ารำคาญ พ่อออกไปเถอะ มันรบกวนหนูเข้าใจไหม? 』

 

『โหดร้าย……!』

 

บ้านของอาโออิใหญ่โตชะมัด

 

คือบ้านของคิราระฉันว่าก็ใหญ่แล้วนะ แต่ของยัยนี่ใหญ่กว่าอีก

 

จากนั้นอาโออิก็พาฉันไปยังห้องพักของฉัน แต่ว่านี่มัน…..

 

 

「ไม่กว้างไปหน่อยเหรอ……? 」

 

 

ห้องที่ฉันจะได้พักเป็นห้องแบบประตูบานเลื่อนสไตล์ญี่ปุ่นดั้งเดิม มีโต๊ะกับเบาะรองนั่งตั้งไว้ข้างในด้วย ชวนให้นึกถึงห้องในเรียวกังที่ดูในรายการท่องเที่ยววันก่อนเลยแฮะ

 

ห้องใหญ่ขนาดนี้ให้ฉันใช้คนเดียวนี่มันจะดีเหรอ

 

ฉันมองไปทางอาโออิราวกับต้องการคำตอบ

 

 

「เดิมทีใช้เป็นห้องรับแขก แต่ไม่มีใครมานานมากแล้ว ดังนั้นไม่ต้องกังวล」

 

「แอบเกรงใจแฮะ……」

 

「ไม่ต้องเป็นห่วง จากนี้ไปห้องนี้คือห้องของนายคนเดียว」

 

「……เอ๋? 」

 

 

ฉันว่าคำพูดเมื่อกี้ของเธอมันแปลกๆ นะ?

 

ฉันว่าฉันคงฟังอะไรสักอย่างผิดไปแน่ๆ

 

 

「ฉันเตรียมตู้เสื้อผ้าไว้ให้แล้ว เอาเสื้อผ้าไปใส่ไว้ได้เลย ถ้าถึงอาหารเย็นจะมาเรียก」

 

「อ้า ขอบใจ」

 

 

ยังไงก็คงต้องขอบคุณเธอเสียก่อนที่ทำให้ฉันได้ใช้ห้องดีขนาดนี้

 

อันที่จริงสามารถบอกได้เลยว่ามันเป็นห้องพักที่ดีที่สุดเท่าที่ฉันเคยอยู่มา

 

 

「……นี่โปรโต」

 

『หือ? 』

 

「พอมันใหญ่แบบนี้แล้วฉันรู้สึกไม่สบายใจแปลกๆ แฮะ」

 

『ก็คัตสึมิ เคยอยู่แต่ในที่แคบๆ นี่นา นานครั้งๆ คิดซะว่าเปลี่ยนบรรยากาศก็ดีนะ? 』

 

 

….ให้คิดงั้นเหรอ

 

เอาเถอะอยู่เมืองตาหลิ่วก็คงต้องหลิ่วตาตาม

 

ฉันเปิดหน้าต่างบานใหญ่หลังห้องออก ก่อนจะพบว่าเป็นสวนขนาดใหญ่ พอมาถึงจุดนี้ฉันก็ยอมรับแล้วว่าบ้านของเธอมันต่างจากบ้านคิราระกับอากาเนะจริงๆ

 

 

 

「นี่ก็เป็นครอบครัวปกติเหรอ….」

 

『ฉันว่าไม่น่าใช่นะ』

 

 

จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่มีโอกาสได้รู้จักคำว่าบ้านธรรมดาหรือครอบครัวปกติเสียที การได้มาเรียนรู้อะไรหลายๆ อย่างจากบ้านคนอื่นจึงเป็นโอกาสที่ดี

 

***

「คัตสึมิคุง อาหารเย็น」

 

「อ้า เข้าใจแล้ว」

 

 

พอตกดึกในช่วงที่ฉันกำลังตรวจสอบสิ่งของภายในห้อง ฉันก็ได้ยินเสียงเรียกของอาโออิมาจากอีกฟากของประตู ฉันจึงลุกเดินออกจากห้องไปยังโถงทางเดินที่มีแสงไฟส่องสว่าง แต่ไม่รู้ทำไมอาโออิถึงได้เดินนำฉันไปในทิศที่ตรงกันข้ามกับห้องนั่งเล่น

 

 

「เอ๋? นี่มันตรงข้ามกับห้องนั่งเล่นไม่ใช่เหรอ? 」

 

「ต้องไปเรียกน้องสาว」

 

 

จะว่าไปเธอก็เคยบอกนี่หว่า ว่ามีน้องสาวอยู่

 

ทั้งที่คิดว่าเธอน่าจะเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้านแท้ๆ แปลกใจเหมือนกัน

 

 

 

 

「เป็นเด็กแบบไหนเหรอ? 」

 

「หน้าคล้ายกับฉัน」

 

「เอ๋……」

 

「…ทำไมสัมผัสได้ถึงเสียงที่ดูสิ้นหวังกัน…? 」

 

รู้สึกปวดท้องขึ้นมาเลยแฮะที่จะต้องเจอคนหน้าคล้ายอาโออิ

 

แค่อาโออิคนเดียวฉันก็รับมือได้ยากแล้วถ้าเจอถึงสองคนจะฉันรับมือได้ไหวหรือเปล่านะ?

 

 

「น่ารักเหมือนฉันด้วย」

 

「เหรอ」

 

「……」

 

「ถ้าเขินก็อย่าพูดเองสิฟะ!!」

 

 

หัวจะปวด

 

สุดท้ายยัยนี่ก็เขินที่ต้องมาพูดอวยตัวเองเหมือนกันสินะ?

 

ในขณะที่กำลังคิดเรื่องพวกนี้ ฉันก็เดินขึ้นบันไดไปชั้นบน ก่อนที่อาโออิจะมาหยุดตรงหน้าห้องห้องหนึ่ง

 

 

 

「ที่นี่แหละ」

 

「หืม」

 

 

เป็นห้องที่ติดประตูแบบทั่วไป

 

แถมชั้นสองนี่กว้างชะมัด มีห้องอยู่เยอะแยะเลย

 

 

 

「โย้ช คัตสึมิคุง ไปเรียกเธอให้ทีสิ」

 

「ไหงเป็นฉันล่ะ」

 

 

ทำไมต้องให้ฉันไปเรียกเธอแทนด้วยเนี่ย

 

การปล่อยให้คนแปลกหน้าเข้าไปในห้องคนอื่นมันใช่เรื่องควรทำเหรอฟะ

 

 

「นายยังไม่ได้ทักทายเธอนี่?」

 

「ไอ้นั่นก็ใช่อยู่หรอก」

 

แต่มันจะดีกว่าไหมถ้าบอกกันให้เรียบร้อยตั้งแต่ก่อนหน้านี้?

 

 

「น้องสาวของฉันชื่อ นาโอะ อาโอฮานะ」

 

「……คนละนามสกุลกับเธอนี่? 」

 

「อุ….เอาเป็นว่าเรียกแบบนั้นเถอะ จะได้คุ้นชินด้วย」

 

 

ให้ชินกับการเรียกแบบนั้นเหรอ?

 

หมายความว่ายังไงกันฟะ?

 

ไม่สิ ถ้าเป็นน้องของยัยนี่แล้ว มีความเป็นไปได้สูงที่จะค่อนข้างประหลาดแบบยัยนี่ด้วยสิ

 

 

 

「เหมือนป้ายหน้าห้องจะติดไว้ว่ากำลังไลฟ์อยู่นะ」

 

「อื้อ ไม่ต้องไปสนใจ」

 

「แถมยังเขียนไว้ว่าห้ามเข้าโดยไม่ได้รับอนุญาตอีก」

 

「ฉันอนุญาต」

 

 

ได้เหรอฟะ?

 

ฉันเอียงหัวสงสัยกับคำพูดของอาโออิ นอกจากนี้ก็ยังคาใจกับคำว่ากำลังไลฟ์อยู่ด้วย

 

ไลฟ์นี่มันอะไรหว่า?

 

 

「ก่อนจะเข้าไปในห้องนี้มีกฎที่ต้องทำตาม」

 

「โอ่ะ โอ้? 」

 

「อย่าพูดชื่อจริงของฉัน ถ้าจะเรียกฉันให้เรียกว่าบลู อากาเนะกับคิราระก็ให้เรียกว่าเรดกับเยลโล่」

 

「……ขะ เข้าใจแล้ว」

 

 

ถึงจะไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าเพราะอะไร แต่ฉันก็ควรทำตามที่เธอบอก

 

 

 

「น้องสาวของฉันชอบพูดกับตัวเอง ดังนั้นไม่ต้องกังวลนักว่าเธอจะพูดอะไรแปลกๆ ออกมา」

 

 

 

พูดกับตัวเอง……?

 

 

จะไหวไหมเนี่ยน้องของเธอ

 

 

「โปรโต ช่วยสนับสนุนฉันตามที่ส่งข้อความไปก่อนหน้าด้วย」

 

『……เฮ้อ ยุ่งยากชะมัด……เข้าใจแล้ว』

 

「? 」

 

 

ในขณะที่ฉันสงสัยว่าอาโออิไปคุยอะไรกับโปรโตมา เธอก็จับลูกบิดประตูแล้วเปิดออก

 

 

 

「คงจะไม่ได้ยินเสียงพวกเราเข้ามา เดินไปแตะไหล่กัน」

 

 

ในจังหวะที่เธอเปิดเข้าไปอย่างไม่ลังเล

 

ฉันก็ได้ยินเสียงของหญิงสาวจากอีกฟากของประตูที่เปิดอยู่

 

 

 

「———ไม่เห็นจะต้องมารวมตี้ ตอนนี้ให้ฉันโซโล่เองเลยดีกว่า」

 

 

โห คุยกับตัวเองจริงด้วยวุ้ย?!

 

ฉันถึงกับตกใจที่เห็นแผ่นหลังของหญิงสาวคนหนึ่งกำลังนั่งเกร็งอยู่ตรงหน้าคอม

 

 

 

「ทางนั้นจะใช้อาวุธอะไรล่ะ? ทางฉันคงเป็นอาวุธระยะไกล เอาธนูละกัน」

 

 

 

「โฮ่ย นาโอะ…ไม่ได้ยินสินะ?」

 

 

 

「ฉันไม่รู้หรอกว่าถ้าเป็นพี่จะใช้อะไร แต่คิดว่าก็คงเป็นอาวุธแปลกๆ แหง」

 

 

หากมองให้ดีๆ เหมือนอีกฝ่ายจะสวมบางอย่างติดหัวเอาไว้ด้วย

 

อะไรหว่า? เหมือนที่คาดหัวที่ปิดหูทั้งสองข้างเอาไว้ หรือจะเป็นอุปกรณ์ที่ใช้สำหรับอุดหูเพื่อเพ่งสมาธิ

 

แล้วทำไมต้องเอามันมาใส่ตอนใช้คอมแล้วคุยกันตัวเองฟะ?

 

 

「ไอ้นี่มันเป็นเทรนใหม่ในหมู่พวกนักเรียนเหรอ…? 」

 

『ฉันคิดว่านายเข้าใจผิดนะ……』

 

 

 

「หา…มีเสียงแทรกเหรอ? ทางฉัน?? 」

 

 

ท่าทางอีกฝ่ายจะไม่ได้ยินจริง ฉันเลยทำตามที่อาโออิบอกแล้วเดินเข้าไปตบไหล่ของเธอเบาๆ

 

จากนั้นน้องสาวของอาโออิก็ถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดแล้วหันเก้าอี้มาทางฉัน

 

 

 

「….ก็บอกแล้วนี่พี่ว่าฉันกำลังไลฟ์อยู่ อย่ามากวนกะ——」

 

「เอ่อ นาโอะ ใช่ไหม? 」

 

 

เมื่อน้องสาวของอาโออิหันมา ก็พบว่าใบหน้าของเธอคล้ายกับพี่สาวจริงๆ

 

หากจะให้พูดถึงความต่างระหว่างพี่สาวกับเธอก็คงจะเป็นเธอมีเส้นผมสีน้ำเงินปนดำและสวมชุดวอร์มละมั้ง

 

 

 

「เธออาจจะรู้อยู่แล้ว แต่ฉันคัตสึมิ โฮมุระ ขอฝากตัวด้วยนะ」

 

「……」

 

「….แล้วก็ พี่สาวของเธอฝากฉันมาบอกน่ะว่ามื้อเย็นเสร็จแล้ว」

 

「……」

 

 

…ทำไมถึงนิ่งไปเลยล่ะ?

 

เธอตัวแข็งเป็นหินไปทันทีที่เห็นหน้าของฉัน พอเป็นแบบนั้นฉันก็เลยลองโบกมือไปมาตรงหน้าของเธอเพื่อดูอาการ

 

ผ่านไปประมาณ 10 วินาที แสงสว่างก็กลับมาที่ดวงตาของเธอ ก่อนจะส่งเสียงตกใจดังลั่นออกมา

 

 

 

「คัตสึมิน?」

 

「คัตสึมิเฟ้ย」

 

「……」

 

อยู่ดีๆ ก็ถูกเรียกด้วยชื่อแปลกๆ ตั้งแต่เจอกันครั้งแรก

 

ให้ตายสิ จะบอกว่าสมกับเป็นน้องสาวของอาโออิดีไหมนะ?

 

 

「……เอ๋?」

 

(จากนี้คือภาพที่แสดงบนจอของน้องอาโออิ)

 

—กำลังไลฟ์—

 

Chat :!!?

 

Chat :!!

 

Chat : หา!!?

 

Chat : อัศวินดำคุง!??

 

Chat : เดี๋ยวนะ……เอาจริงดิ!?

 

Chat :!?

 

Chat : เสียงผู้ชาย!?

 

Chat : บ้าน่า!!!!!????

 

Chat : ถามเจงงงง!!?

 

Chat :!

 

Chat : หา

 

Chat : นี่หมายความว่ายังไง!?

 

Chat : โฮ่ย!?

 

Chat : ได้ไง!?

 

Chat : ฉันว่าเสียงมันคุ้นๆ นะ!?

 

Chat : ตายโหง

 

Chat : นั่นเสียงคัตสึมิคุงหรือเปล่า

 

Chat : คุสะ!

 

—เรมะ คาเนะซากิ（เป็นเอเลี่ยน）โดเนท 10000 เยน—

 

Chat :！！！？？？？？

 

 

Chat : คุสะ!

 

Chat : มาแล้วเว้ย

 

Chat : คุสะ!

 

Chat : คุสะ!

 

Chat : นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน?!

 

Chat : คัตสึมิคุง?!

 

—จัสติสเรด โดนเนท 10000 เยน—

 

Chat : มาไงฟะ!?

 

Chat : โผล่กลางไลฟ์เลยวุ้ย

 

Chat : โฮ่ย มาแล้วเว้ย!

 

—จัสติสเยลโล่ โดนเนท 5000 เยน—

 

Chat : โดนบลูเล่นแล้วสินะ

 

Chat : คุสะ เต็มไปหมดดดดดดด

 

Chat : อัศวินดำคุง Raid!!

 

Chat : ชักจะบันเทิงละสิ

 

Chat : คุสะ

——

♯UTOPIA

UTOPIA：ท่องไปในโลกกว้าง［นาโอะ อาโอฮานะ］

●นาโอะ อาโอฮานะ แชเนล

จำนวนซับ XXXXX ราย

 

 

โห ไอ้นี่มันสิ่งนั้นสินะ

 

เว็บดูวิดีโอที่นานากะเอาให้ฉันดูก่อนหน้านี้ เธอเองก็ใช้เหมือนกันเหรอเนี่ย สงสัยจะเป็นที่นิยมพอตัว

 

แล้วไอ้ข้อความที่มันไหลไปมาบนจอจนอ่านไม่ทันน่ามันอะไรกัน น่าทึ่งชะมัด

 

 

「———อะ!? อะไรก๊านนนน!? 」

 

「เอ๋!!? 」

 

 

ฉันเองก็ตกใจไม่แพ้นาโอะที่ตกใจจนล้มลงไปจากเก้าอี้

 

ในจังหวะนั้นเองของที่เหมือนกับไมโครโฟนของเธอก็หล่นลงมาที่พื้นด้วย จากนั้นเธอก็เริ่มคุยกับตัวเองอีกครั้งด้วยอาการสั่นเทา

 

อะ อะไรกันฟะนั่น?

 

 

「จะจะจะจะจะจะใจเย็นๆ ก่อนนะ ถึงอาการหลงผิดขอเธอมันจะหนักหนา แต่ก็ไม่คิดว่าตัวเองจะบ้าถึงขนาดเห็นคนที่ไม่มีทางอยู่ที่นี่ได้นะ ตั้งสติ ดึงสติกลับมาซะนาโอะ!! ฟังนะ!! เธอไม่เคยเห็นหรือได้ยินอะไรทั้งนั้น นี่มันคือภาพลวงตา!!」

 

「……เธอไหวไหมเนี่ย? 」

 

 

นาโอะที่พูดกับตัวเองพลางหันไปหาจอคอมด้วยสาเหตุอะไรก็ไม่อาจทราบ ทำให้ฉันรู้สึกกังวลแทน

 

ฉันก็เลยถามเธอกลับไปด้วยความเป็นห่วง ทว่าเธอตอบกลับมาด้วยเสียงที่สั่นกว่าเก่าอีก

 

 

「……เอ๋ ของจริงเหรอ? 」

 

「ถ้ามีฉันตัวปลอมโผล่มาจริงก็คงโดนฉันเล่นไปนานแล้ว」

 

 

หากมีอะไรแบบนั้น ฉันว่าคงไม่ใช่สถานการณ์จะมาใจเย็นได้แล้วแหละ

 

บางทียัยรูอินที่มาตามติดฉันอาจจะทำอะไรแปลกๆ ก็ได้

 

 

 

「….เอ๋ ได้ยังไงกัน?! คือ?! เอ่อ โฮมุระซัง?! ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?!」

 

「เรียกคัตสึมินไปสิ ไม่เห็นจะต้องพูดจาซะทางการ」

 

「ทางการ!?」

 

・หาาาาาาาาาาา!!?

 

・สตรีมนี้บันเทิงจัด

 

・โดนพี่สาวแกล้งเข้าแล้วสิ

 

・คุสะ

 

・สมกับเป็นบลูแหละนะ

 

・จะรอดไหมฟะ!?

 

・คัตสึมิน เป็นอะไรหรือเปล่า!!?

 

「อะ คือ ว่า คะ คะ คะ..เอ่อ..คัค คะ คัตสึ….คะ…อ่ะ」

 

・สภาพเสียงเหมือนตอนโกคูกำลังจะม่องเลยวุ้ย

 

・คุสะ

 

・คุสะ

 

・โดนเรดสตรีม!?

 

・จะไหวหรือเปล่าน่ะ??

 

・เอ๋ เสียงของผู้ชายคนนั้นมัน!?

 

・โกคูกำลังจะตายแล้ววววว 5555

 

・คุสะเต็มไปหมดดดดดด

 

 

 

ดูเหมือนว่าข้อความในจอจะวิ่งไม่หยุดเลยวุ้ย

 

เป็นโปรแกรมของเครื่องหรืออะไรสักอย่างเหรอ?

 

 

 

「คะ คุณมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ คัตสึมิซัง?」

 

「คัตสึมิน」

 

「แง้」

 

「….เอ่อ โทษทีนะ สงสัยล้อเธอแรงไปหน่อย โฮ่ย ไม่เป็นไรใช่ไหม? 」

 

 

พอเห็นท่าทางการตอบสนองของเธอมันแอบอดแกล้งไม่ได้นิดหน่อย

 

สภาพของเธอในตอนนี้เหมือนจะกรีดร้องออกมาไม่เป็นภาษาแล้วสิ

 

「เนื่องจากมีอะไรหลายๆอย่าง ฉันจะมาอยู่ที่บ้านของเธอนับตั้งแต่วันนี้น่ะ….ที่บ้านไม่ได้บอกอะไรเลยเหรอ? 」

 

「…บัดซบ!! ยัยพี่บ้าเอ้ย!!」

 

 

นาโอะทุ่มความโกรธทั้งหมดที่มีไปใส่อาโออิที่ยืนรออยู่ตรงประตู แต่อาโออิก็ปิดประตูใส่ด้วยความรวดเร็ว

 

「ตะ แต่ว่า การจะมาอยู่ด้วยกันเลยแบบนี้…มันเร็วเกินไปแล้วค่ะ!!」

 

「นี่สมองเธอเห็นไปถึงขั้นไหนแล้วเนี้ย……? 」

 

・ทำไมสถานการณ์มันเหมือนในนิยายเลยฟะ 5555

 

・ฉันจะยกโทษให้หากเป็นอัศวินดำ

 

・โดนบุกมาถึงที่เลยวุ้ย 5555

 

・คุสะ

 

・เขาไม่รู้เลยสินะว่าเธอกำลังไลฟ์อยู่? 5555

 

・คุสะ

 

・คุสะ

 

・อัศวินดำคุงตกมาอยู่ในดงมารแล้ว

 

・อัศวินดำคุงไม่รู้เลยสักนิดว่านาโอะเป็นติ่งอัศวินดำคุงของแท้เลย

 

「ระระระระระระระ หรือว่าคุณกำลังคบกับพี่อยู่เหรอคะ?!」

 

「มองยังไงถึงคิดว่าฉันจะคบกับยัยนั่นฟะ? เห้อ ก็แค่อพาร์ทเมนท์ที่ฉันอยู่มันกลายเป็นเหมือนจุดเกิดเหตุฆาตกรรมเข้าแล้วน่ะสิก็เลยกลับไปไม่ได้ นอกจากนี้ด้วยอะไรหลายๆ อย่างเรมะ…ไม่สิประธานเลยบอกให้ฉันมาอยู่กับพวกจัสติสครูเซเดอร์น่ะ」

 

 

「ท่านประธาน? จัสติสครูเซเดอร์? 」

 

「เห็นบอกว่าหากฉันไม่ยอมจะเกิดสงครามภายในระหว่างจัสติสครูเซเดอร์ขึ้น….」

 

・ไม่มีบ้านให้กลับแล้ว……

 

・ประธานนี่ทำงานอย่างตึง

 

・ไอ้หมอนี่ไม่รู้จริงดิว่าทำไม 5555

 

・อัศวินดำคุงเป็นเด็กประถมเหรอฟะ

 

・โถ ช่างน่าสงสาร

 

・เ ด็ ก จ ร

 

・เขาเดือดร้อนเพราะเรื่องนี้จริงด้วยวุ้ย……

 

・ไหงเรียกเป็นที่เกิดเหตุฆาตกรรมไปได้ฟะ 5555

 

 

ฉันละคาใจกับไอ้ข้อความบนจอที่ไหลเหมือนสายฟ้าฟาดมาสักพักแล้วนะ

 

ว่าแล้วฉันเลยพยายามเปลี่ยนเรื่องด้วยการเข้าไปมองในจอใกล้ๆ แล้วถามกับนาโอะ

 

 

 

「อันนี้มันเป็นเกมบน PC เหรอ……」

 

「อัยหย่า」

 

 

ฉันได้คำตอบที่ไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด

 

นี่เธอกลัวฉันหรือเปล่านะ เลยมีท่าทางแบบนี้ แต่เอาเป็นว่าคงต้องลองคุยกันดีๆ ก่อน

 

 

「เอ่อ เธอเชี่ยวชาญอุปกรณ์พวกนี้สินะ」

 

「ก็…ใช้มันทุกวันค่ะ」

 

「พอดีว่าฉันไม่ค่อยรู้เรื่องพวกนี้มากน่ะ เลยคิดว่าเธอนี่สุดยอดไปเลย」

 

「งื้อ……」

 

・นี่มันท่าทางของโอชิที่ไม่รู้เลยสักนิดว่าคนตรงหน้าคนแฟนคลับ!

 

 

・เข้าโหมดโอตาคุอัศวินดำไปแล้วจ้า……

 

・คุสะ

 

・ทำไมคัตสึมิถึงไปบ้านบลูได้กัน!!

 

・เหลือจะเชื่อ

 

・หลบไปซะ!! พี่สาวคนนี้จะปกป้องนายเอง!!

 

・ทีมพี่สาวโผล่มาแล้ววุ้ย

 

・คุสะ

 

・ไม่เหลือแล้วมาดสาวเท่ 5555

 

・เป็นไลฟ์ที่เหนือคาดจริงๆ

 

・โดนเข้าแล้ว

 

・มันจะไม่มีอีกแล้วนาโอะผู้หล่อเท่และสุขุม

 

「อ่ะ เอ่อ คือ….คัตสึมิซัง เล่นเกมบ่อยหรือเปล่าคะ? 」

 

「วันก่อนก็เล่นไปนะทำไมเหรอ……หือ? 」

 

 

ฉันกำลังสังเกตเห็นว่ามีตัวละครที่เหมือนกับตัวละครเกมโผล่ขึ้นมาในจอด้วย

 

แถมปากกับการเคลื่อนไหวของตัวละครนั้นดันทำท่าเหมือนนาโอะไม่มีผิด ได้ยังไงกันนะ?!

 

 

 

「เอ่อ ตัวละครนี้มันอะไรเหรอ? 」

 

「อะ เอ่อ คือ จะ เอ่อ เรียกว่าเป็นตัวฉัน…อีกคน…ก็ได้มั้งคะ?!」

 

「ตัวเธออีกคน……? 」

 

 

อะไรล่ะนั่น?

 

ไม่เข้าใจเลยสักนิด

 

รูปร่างหน้าของของเธอก็ดูสวยงามดีนะ ผมสีน้ำเงิน ใส่ชุดที่ดูล้ำสมัยสุด พอเห็นแบบนี้ฉันก็เลยพูดออกไปตรงๆ

 

 

「จะว่าไป…ก็ดูน่ารักดีนะ…ส่วนตัวฉันค่อนข้างชอบ」

 

「ตายค่ะ ฉันจะตายมันตรงนี้แหละ」

 

「เอ๋……? 」

 

 

นี่ฉันพูดอะไรผิดไปเหรอ?

 

ฉันสับสนสุดๆ กับท่าทางของนาโอะที่เปลี่ยนไปมาอย่างรวดเร็ว

 

อย่างไรก็ตามพอผ่านไปสักพักนาโอะก็หันไปทางจอคอมแล้วพูดอะไรบางอย่าง

 

 

 

「……ไม่ไหวแล้วค่ะ」

 

「หมายถึง? 」

 

「อึก เอาเป็นว่านี่คือสถานการณ์ฉุกเฉิน จะขอปิดไลฟ์ตรงนี้!! ขอบคุณที่รับชม!!」

 

 

จากนั้นเธอก็รัวคีย์บอร์ดด้วยความเร็วสูงก่อนจะสูดหายใจเข้าออกสุดปอดแล้วหันมาหาฉันพร้อมกับรอยยิ้มที่ชวนให้ประหลาดใจ

 

 

 

「เป็นอะไรหรือเปล่า? 」

 

「ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ พอดีว่าพี่สาวชอบทำอะไรแบบนี้บ่อยๆ 」

 

「โอ่ะ โอ้」

 

 

สงสัยจริงๆ ว่าโดนอะไรมาบ้าง

 

แต่ฉันมั่นใจว่าเด็กคนนี้ได้ปวดหัวเพราะอาโออิบ่อยแห่ง

 

จากนั้นราวกับคาดเดาได้ อาโออิได้เปิดประตูห้องมาอีกครั้ง ก่อนจะเดินมาหาฉันด้วยท่าทางที่แสนพอใจสุดๆ

 

 

 

「คุณน้องสาวชออบเซอร์ไพรส์นี้ไหม? 」

 

「คัตสึมิซังคะ อาจจะดูเสียมารยาทแต่ว่าช่วยออกไปอีกครู่หนึ่งได้ไหมคะ? พอดีฉันมีเรื่องต้องคุยกับพี่สาวสักหน่อย」

 

「เข้าใจแล้ว」

 

「เดี๋ยวสิ? 」

 

 

อาโออิ การมาทำให้น้องสาวของตัวเองโกรธไม่ใช่เรื่องดีนะเออ รับชะตากรรมของเธอเองซะ

 

ว่าแล้วฉันก็ตัดสินใจจะเดินออกจากห้องไปรออีกฝั่งของประตูแทน

 

 

「เอ่อ คัตสึมิซังคะ」

 

「หือ? 」

 

 

「ฉันมีชื่อว่า ฮารุ ฮินาตะค่ะ แต่ถ้าอยู่ภายในห้องนี้กรุณาเรียกฉันด้วยชื่อนาโอะด้วยนะคะ」

 

「อ้า เข้าใจแล้ว」

 

 

หืม? เด็กคนนี้เองก็มีสองชื่อเหมือนกับฉันเหรอ

 

อารมณ์ประมาณว่าเป็นชื่อเล่นกับชื่อจริงอะไรทำนองนั้นไหมนะ?

 

ไม่เข้าใจความคิดของเด็กสมัยใหม่เลยสักนิด โลกเราเปลี่ยนไปเร็วจริงๆ

 

–จบ–

ยินดีต้อนรับสู่ครอบครัวปกติที่สุดของเรื่อง

 

น้องสาวที่นิสัยตรงข้ามกับพี่สาวสุดๆ แถมโอชิมาบุกถึงห้อง

 

พ่อที่น่าจะเป็นกระสอบทรายของบ้าน และแม่ที่ยังเป็นตัวตนปริศนา

สำหรับ คุสะ แปลว่าหญ้า มันก็คือ 555 ของบ้านเรานี่แหละครับ ญี่ปุ่นจะใช้www ซึ่งมันเหมือนกับหญ้า

มาเม้ามอยหลังอ่านกันได้ที่เพจนะครับ แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ  และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code