อัศวินดำคุงไม่อยากเป็นเซ็นไต - ตอนที่ 81.1 จุดเริ่มต้นของไรเดอร์ (VS สัตว์ประหลาดแมงมุม)

ตอนพิเศษ 1 จุดเริ่มต้นของไรเดอร์ (VS สัตว์ประหลาดแมงมุม)

 

 

สัตว์ประหลาดตัวแรกที่ได้รับการยืนยันคือสิ่งมีชีวิตที่คล้ายกับแม่งมุม

 

เขี้ยวขนาดใหญ่ที่ยื่นออกมาจากปาก

 

เส้นด้ายที่สามารถยิงออกมาได้จากขาทั้ง 6 ของมัน แถมพละกำลังของแต่ละขาก็มากพอจะบดขยี้ทุกสิ่งได้ แม้จะเป็นตึกสูงระฟ้าก็สามารถผ่าครึ่ง

 

 

　

ทว่าการปรากฏตัวคราวนี้ของมันก็กินเวลาไปไม่ถึง 10 นาที

 

สัตว์ประหลาดแมงมุมที่ปรากฏตัวต่อหน้าพวกเรา พลังทำลายล้างของมันถือว่าเป็นภัยต่อมวลมนุษยชาติอย่างชัดเจน โศกนาฏกรรมเป็นอันต้องบังเกิดอย่างเลี่ยงไม่ได้กลับถูกทำลายทิ้งในช่วงระยะเวลาสั้นๆ…..

 

ผ่านไป 3 เดือนนับตั้งแต่ที่มันปรากฏตัว

　

กองกำลังป้องกันตัวเองได้เข้ามาเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดแมงมุมที่ออกอาละวาดอยู่เป็นปประจำ ทว่าสิ่งที่พวกเขาทำได้ก็มีเพียงขับไล่และจำกัดความเสียหายไม่ให้มากกว่าที่ควร

 

พวกเราเรียกการปรากฏตัวครั้งแรกของมันว่า สัตว์ประหลาดแห่งฝันร้าย

 

เพราะพวกมันเหมือนกับหลุดมาจากภาพยนตร์หรืออนิเมะแฟนตาซีสักเรื่องที่มีพลังพิเศษและความเกลียดชังที่พร้อมจะล้างบางมนุษย์

 

 

ืทันทีที่สิ่งนั้นปรากฏตัวขึ้นเหล่าผู้คนก็เริ่มคิดกันไปต่างๆนาๆอย่างเรื่องการคืนชีพของเทพโบราณ การรุกรานจากเอเลี่ยนต่างดาว แต่ไม่ว่าจะเป็นแบบไหนความจริงที่ว่ามันสร้างความหวาดกลัวให้กับโลกใบนี้ก็ไม่เปลี่ยน

 

　

ทว่า มันก็ทำให้เขาปรากฏตัวขึ้น

 

 

ไรเดอร์สวมหน้ากากสีดำปริศนาที่วิ่งวุ่นกระทืบสัตว์ประหลาดตลอดทั้งคืนด้วยหมัดของเขา

 

ผู้คนที่พบเห็นเขาต่างก็ตั้งชื่อให้เขาว่า อัศวินดำ

 

ไม่มีใครรู้ถึงเป้าหมายของเขา

 

ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นมนุษย์หรือไม่

 

บุคคลลึกลับที่ปรากฏตัวขึ้นมาต่อสู้กับสัตว์ประหลาด

 

แม้เขาจะเป็นคนที่น่าสงสัย แต่เขาก็แข็งแกร่งเหลือเกิน

 

 

และในตอนที่เขาต่อสู้กับสัตว์ประหลาดแมงมุม ตัวฉัน ฮารุ โคโนฮานะ ก็เป็นคนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้นด้วย

 

 

ต้องย้อนกลับไปในช่วงฤดูใบไม้ร่วงที่ฉันยังอยู่ ม.3

 

ในคืนที่ลมหนาวพัดมากัดกินผิวของฉัน

 

 

　

แม้ว่าจะมีสัตว์ประหลาดปรากฏตัวขึ้นแต่ผู้คนก็ยังพยายามใช้ชีวิตกันอย่างปกติ

 

ฉันเองก็ออกไปข้างนอกกับเพื่อนๆโดยไม่คาดคิดว่าตัวเองจะต้องเผชิญหน้าเหตุร้ายอะไร

 

หลังเลิกเรียนไปเที่ยวกันเสร็จ ฉันก็เดินทางกลับบ้าน ซึ่งน่าจะเป็นช่วงประมาณ 2 ทุ่ม

 

ในเวลานั้น สัตว์ประหลาดแมงมุมกลับปรากฏตัวขึ้นในเมืองที่ฉันอาศัยอยู่

 

 

『ชู้ววว!!　ชู้ววววว!!』

 

　

มันส่งเสียงร้องออกมาราวกับกำลังบดอะไรสักอย่างในปากของมันแถมยังแสดงท่าทีเหมือนเพลิดเพลินกับปฏิกิริยาของผู้คนที่หวาดกลัว ก่อนจะพ่นใยออกมามัดพวกเขาเอาไว้

 

　

 

『ชู้วววววว……』

 

「อึ อ๊ากกกก……」

 

　

จากนั้นสัตว์ประหลาดแมงมุมก็พุ่งเข้าไปกัดร่างของคนที่ถูกมันมัดเอาไว้แล้วดูดเลือดจากเขาจนหมดตัวตาย

 

เมื่อเห็นแบบนี้แล้วผู้คนรอบๆรวมทั้งฉันจึงแตกตื่นแล้วหนีตาย

 

　

 

『ชู้ววววว!!』

 

　

ฉันยังจำได้ดีเลยว่าเห็นอะไรบางอย่างคล้ายกับเส้นใยพุ่งผ่านหัวของฉันไปด้วยความเร็วสูง

 

บางทีมันอาจจะเป็นใยที่ผลิตออกมาจากร่างของสัตว์ประหลาดแมงมุม

 

วินาทีต่อมา อาคารสูงข้างหลังฉันก็พังทลายลงอย่างง่ายดาย เศษซากของอาคารได้ร่วงหล่นลงกับพื้น

 

 

　

 

「อะ……อะ……」

 

　

เศษซากที่พังทลายปรากฏตรงหน้าฉันที่อยู่ท่ามกลางฝูงชนซึ่งหนีตาย

 

ตัวฉันหยุดวิ่งแล้วมองมันโดยขยับตัวไปไหนไม่ได้เลยสักนิด ทว่าก่อนที่มันจะมาโดนตัวฉัน เศษซากพวกนั้นก็ถูกพัดออกไปราวกับมันเป็นเศษใบไม้ที่ปลิวตามลม

 

　

 

「……มะ มันเกิดอะไรขึ้นกัน……」

 

　

ก่อนที่เศษซากพวกนั้นจะปลิว ฉันเหมือนเห็นเงาสีดำพุ่งผ่านหน้าไป

 

ด้วยความสงสัยฉันจึงตั้งสติให้ดีอีกครั้งแล้วมองขึ้นไปข้างบนที่พวกเศษซากตึกกำลังตกลงมา  ก็พบว่ามันกระเด็นไปทางทะเลเกือบหมด

 

 

　

 

「นะ นั่นมัน……?」

 

「เกะกะเว้ย!!」

 

「โอ้ย……」

 

นี่อาจจะเป็นช่วงเวลาที่รู้สึกว่าตัวเองโง่ที่สุดในชีวิตเลยก็ได้

 

ฉันเอาแต่เฝ้ามองดูสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งที่ไม่ควรทำ ผู้คนวิ่งหนีตาย เพื่อนที่มาด้วยกันก็พลัดกันไปเพราะฝูงชน

 

ฉันที่ล้มลงกับพื้นกว่าจะได้สติก็พบว่ารอบตัวไม่เหลือใครอยู่แล้ว ด้วยความตระหนกฉันจึงเลือกวิ่งหนีเข้าไปหลบในอาคารใกล้ๆแทน

 

 

 

「แฮก……」

 

　

ฉันเปิดโทรศัพท์พร้อมกับจับขาที่เจ็บปวดเอาไว้ หน้าจอโทรศัพท์ของฉันแตก สัญญาณก็เหมือนโดนรบกวนจนติดต่อใครไม่ได้

 

ฉันรู้เลยว่าหากอยู่แบบนี้ต่อไปฉันแย่แน่

 

นั่นจึงทำให้ฉันตัดสินใจลองสำรวจรอบๆอย่างละเอียด ฉันค่อยๆขึ้นบันไดไปที่ชั้น 4 เพื่อมองหาสัตว์ประหลาดเผื่อจะได้คิดว่าควรหนีไปทางไหนต่อ

 

　

 

「หะ หายไปไหนกัน……」

 

　

ตอนนี้ฉันไม่สามารถขอความช่วยเหลือจากใครได้

 

แม้จะอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ฉันก็ต้องทำใจสู้พลางเปิดไฟฉายจากกล้องเพื่อดูทางจนมาถึงดาดฟ้าของอาคาร

 

 

「นะ นั่นมันสัตว์ประหลาดแมงมุม……!!」

 

　

ซวยสุดๆที่สัตว์ประหลาดแมงมุมมันอยู่ใกล้ฉันมาก ห่างไปแค่ไม่กี่ตึกเอง เมื่อเห็นมันน้ำตาของฉันก็แทบจะไหลออกมาทันที

 

ฉันไม่สามารถวิ่งหนีมันในสภาพนี้ได้แน่นอน

 

เมื่อรู้สึกว่าตัวเองสิ้นหวังแล้ว ก็พบว่าสัตว์ประหลาดแมงมุมมันทำตัวแปลกๆไป

 

　

 

『ซู ซะ ซู้วววว……ซุ!!』

 

　

 

「มันกำลังร้องเพราะเจ็บเหรอ……?」

 

　

สัตว์ประหลาดแมงมุมล้มอยู่กับพื้นโดยมีเลือดไหลออกมาจากท้องของมัน

 

และตรงหน้าของสัตว์ประหลาดแมงมุมที่กำลังร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก็มีอีกร่างหนึ่งยืนอยู่

 

　

 

『……』

 

　

เขาสวมชุดสูทสีดำเหมือนกับหลุดมาจากซีรีย์ไรเดอร์หรืออะไรทำนองนั้น

 

ทว่าสภาพของมันก็ดูยับเยินแปลกๆ ทั้งสายไฟที่โผล่ออกมาจากสูทจนเห็นได้ชัด แผ่นเหล็กที่เหมือนเอามาปิดร่องรอยความเสียหายแบบลวกๆ

 

ทว่านั่นก็ไม่ได้สำคัญเลย เพราะหมัดขวาของเขากำลังเปียกไปด้วยเลือดสีเขียว

 

　

 

「อย่าบอกนะว่าเขาจัดการสัตว์ประหลาดนั่นได้? หรือจะเป็นอาวุธลับของรัฐบาลกัน?」

 

　

ทั้งที่ปืนไม่สามารถทำอะไรมันได้เลยแท้ๆ แต่เขากลับสามารถจัดการสัตว์ประหลาดแมงมุมได้ด้วยหมัดธรรมดา

 

เป็นสิ่งที่ฉันไม่เคยเห็นเลยสักครั้งตลอดช่วง 3 เดือนตั้งแต่มันปรากฏตัว

 

 

　

 

『ซะ ซู้วววววววว!!』

 

　

 

「กรี๊ด!?」

 

　

เสียงของมันดังเสียจนฉันต้องเอามือขึ้นมาปิดหู

 

ใยที่ยาวยืดของมันถูกพ่นออกมาจากขาทั้ง 6 

 

เส้นใยที่ทอดไปกับแสงจันทร์เหมือนสายไวโอลีนช่างดูสวยงาม ทว่าเมื่อมันเริ่มแกว่งแขนไปมา ความคิดพวกนั้นของฉันก็พังทลายลง

 

 

『ซู้ววววว!!　ซู้วววววว!!』

 

　

ส่วนหนึ่งของอาคารพังทลายลงทันที

 

เพียงแค่การโจมตีเดียวของมันอาคารปิดก็ถูกเปิดโล่งจนเห็นแสงจัทร์

 

　

 

「……อะ อึก……」

 

　

ไม่มีอะไรอธิบายได้อีกนอกจากคำว่าฝันร้าย

 

สัตว์ประหลาดแมงมุมไม่เคยคลั่งขนาดนี้มาก่อนเลย

 

ไม่สิเพราะมันไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นหรือเปล่า

 

ในช่วงเวลานั้นเองฉันก็ทำใจแล้วว่าไรเดอร์สีดำคนนั้นคงจะถูกมันฆ่าไปแล้วแน่ๆ

 

ทว่า——

 

 

 

　

 

『ซู!?　ซู้ว!!』

 

　

ร่างของสัตว์ประหลาดแมงมุมปลิวขึ้นไปบนท้องฟ้าราวกับถูกบางอย่างเตะกระเด็น ก่อนจะชนเข้ากับอาคารอีกฝั่ง

 

แค่เห็นก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นฝีมือของไรเดอร์ลึกลับคนนั้น

 

 

 

「นะ นั่นมันบ้าอะไรกัน……」

 

　

อาคารที่สัตว์ประหลาดแมงมุมปลิวไป ถูกหั่นออกเป็นสองส่วนราวกับมันคลั่งกว่าเดิม

 

เสียงปะทะกันดังขึ้นอีกครั้ง

 

ในขณะที่ฉันเฝ้าดูสิ่งที่เกิดขึ้นจนลืมความเจ็บปวดตรงขาไปแล้ว ก็พบว่าการต่อสู้ของพวกเขาเริ่มใกล้เข้ามาตรงจุดที่ฉันอยู่

 

 

「มะ ไม่ได้แล้ว ต้องรีบหนี! 」

 

　

ในขณะที่ฉันกำลังจะหนีนั้นเองความเจ็บปวดที่ขาก็กลับมา

 

　

 

「โอ้ย…ทำไมต้องมาเจ็บอีกเอาตอนนี้ด้วนะ?! อึก..?!」

 

　

เมื่อหันกลับไป สัตว์ประหลากแมงมุมก็ใกล้กับฉันกว่าเดิมอีก

 

แบบนี้หนีไม่พ้นแน่

 

ต่อหน้าสัตว์ประหลาดแมงมุมฉันคงไม่มีทางหลุดพ้นจากเงื้อมมือของมัน ฉันเริ่มกลับตาลงราวกับยอมแพ้

 

　

 

「……อะ……เอ๋?」ไม่มีความเจ็บปวดใดๆเกินขึ้นกับฉัน

 

เมื่อฉันลืมตาขึ้นก็พบว่า ไรเดอร์สีดำคนนั้นได้มายืนขวางระหว่างฉันกับสัตว์ประหลาดแมงมุมอยู่

 

　

 

「นะ นี่คุณ ช่วยฉันเอาไว้เหรอ….คะ?」

 

　

ฉันถามไรเดอร์สีดำตรงหน้า แต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับมา

 

ทว่าเขากลับค่อยๆหันกลับมาดูฉันว่ายังปลอดภัยดีไหม

 

　

 

「……」

 

　

ดวงตาสีแดง เขาสองข้างที่ชวนให้นึกถึงเสาอากาศงอกออกมาจากหัว

 

ฉันรู้สึกตกใจกับบรรยากาศของเขาเหลือเกิน

 

　

 

「……อะ」

 

　

อารมณ์ในตอนนี้ของฉันหาใช่ความรู้สึกกลัวอีกต่อไป

 

มันกลายเป็นความรู้สึกที่ปลอดภัยมากเสียจนบรรยายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้

 

เมื่อความเงียบงันผ่านไปสักพัก ไรเดอร์สีดำคนนั้นก็หันกลับไปเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดแมงมุม

 

 

『ชะชู้ววววววว!!』

 

「อึก!?」

 

　

สัตว์ประหลาดแมงมุมได้พ่นใยออกมา

 

ใยที่สามารถตัดได้แม้กระทั่ง อาคาร รถและทุกสรรพสิ่งกำลังตรงเข้าไปหาไรเดอร์สีดำ

 

 

「……อย่าขยับ」

 

　

ฉันได้ยินเสียงของเขา

 

มันเป็นเสียงที่ดังมาก ทว่ามันกลับรู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนและสงบเสียจนเป็นไปไม่ได้กับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

 

 

　

 

「ซู้ว!!」

 

　

ทันทีที่เขายกแขนขึ้น เส้นใยก็มาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

 

ฉันตกใจจนหลับตาลงอีกครั้ง แต่เพียงเสี้ยววินาทีก็เกิดสายลมโบกพัดผ่านใบหน้าของฉันไป

 

 

「———」

 

　

เมื่อฉันลืมตาขึ้นก็พบว่าทุกสิ่งที่อยู่รอบข้างไรเดอร์สีดำถูกหั่นออกเป็นชิ้นๆ

 

 

　

 

「ซะ ซุ ซู้วว……!?」

 

　

ไรเดอร์สีดำคนนั้นทำลายใยของสัตว์ประหลาดแมงมุมด้วยมือทั้งสอง เท่านั้นยังไม่พอ เขายังใช้หมัดนั้นในการทะลวงร่างอีกฝ่าย

 

สัตว์ประหลาดแมงมุมเซไปมาก่อนจะร่วงลงจากตึกโดยมีเลือดไหลออกจากปากและอก

 

　

 

「ปะ ปัดป้องได้หมดเลยเหรอ?」

 

　

เขาใช้มือเปล่าในการป้องกันการโจมตีที่สามารถตัดทุกสิ่งได้ยังไงกัน

 

แค่นั้นก็ทำให้ฉันเกือบเสียสติไปแล้ว (อันที่จริงก็สติหลุดไปแล้วแหละตอนนั้น) ทว่าสิ่งที่น่าตกใจกว่าคือเขาสามารถเอาชนะมันได้จริงๆ

 

「เฮ้อ……」

 

เมื่อเห็นสัตว์ประหลาดแมงมุมสลายเป็นก้อนแสงจนหายไป ไรเดอร์สีดำก็ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเช็ดเลือดสีเขียวออกจากแขนของเขา　

 

 

「อะ อะไรคะ!?」

 

「……」

 

　

เขาจ้องมองมาที่ฉัน เมื่อเห็นสภาพขาของฉันที่บวม เขาก็ถอนหายใจอีกรอบ

 

เขาทำการอุ้มฉันขึ้นมาในอ้อมแขนทันที

 

　

 

「อะ เอ๋?! อะไรกันคะ?! นี่มัน?! ว๊ายยย?!」

 

　

เขากระโดดผ่านอาคารต่างๆไปเรื่อยๆราวกับจะพาฉันไปที่แห่งหนึ่ง

 

ไม่นานนักพวกเราก็มาถึงศูนย์อพยพที่ไกลจากจุดเกิดเหตุพอสมควร

 

　

 

「……ก็นั่นสินะ」

 

　

ระหว่างทางก็แอบคิดว่าเขาจะพาฉันกลับฐานลับของเขาอะไรทำนองนี้หรือเปล่า

 

แต่มันก็ไม่ได้เป็นเหมือนเรื่องราวของนางเอกในอนิเมะขนาดนั้น สุดท้ายเขาก็พาฉันมาส่งที่ที่มีคนอยู่ แถมขาของฉันก็ได้รับบาดเจ็บอยู่ด้วยสิ

 

เมื่อส่งฉันเสร็จแล้ว เขาก็หายตัวไปกับความมืดมิดทันที

 

มนุษย์ที่สามารถกำจัดสัตว์ประหลาดได้

 

หรือว่าจะเป็นสัตว์ประหลาดที่กำจัดสัตว์ประหลาดกันนะ

 

แม้ตัวฉันในตอนนี้จะยังไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้เลย

 

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันสามารถพูดได้อย่างเต็มปาก———

 

***

 

「ทั้งหมดที่พูดได้ตอนนี้ก็คือฉันถูกเขาช่วยเอาไว้ค่ะ」

 

「……แบบนี้นี่เอง」

 

　

ในจังหวะที่ฉันพูดออกมาด้วยความโล่งใจ

 

ชายผมสีบลอนด์ในชุดสูทซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามกับฉันก็เริ่มจดบันทึกสิ่งที่ฉันเล่าลงไป

 

คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าจะมีคนจากรัฐบาลมาฟังเรื่องราวของฉันถึงที่บ้าน

 

แม่เองก็แปลกใจไม่ต่างกับฉัน

 

 

 

「ไรเดอร์สีดำคนนั้นเคลื่อนไหวเป็นยังไงบ้าง?　」

 

「เป็นการเคลื่อนไหวที่น่าทึ่งมากค่ะ」

 

「น่าทึ่งมากเหรอ……」

 

「ใช่ค่ะ น่าทึ่งสุดๆเลย」

 

　

เขาสามารถกระโดดผ่านตึกสูงไปมาได้อย่างง่ายดายราวกับโดดข้ามหินในลำธาร พลังเตะต่อยที่รุนแรงเสียจนสามารถเอาชนะสัตว์ประหลาดแมงมุมลงได้

 

　

 

「…โปรโตเซโร่มันดึงพลังออกมาขนาดนั้นได้ยังไงกัน…เห้อ…ไม่เข้าใจเลยสักนิด」

 

「คะ?」

 

「อ้อ ฉันพูดกับตัวเองน่ะ」

 

　

ฉันเอียงหัวสงสัยให้กับคำพูดพึมพำของเขา

 

　

「เอาเป็นว่าขอบคุณมากที่เล่าเรื่องราวให้ฉันได้ฟัง คาโนฮานะซัง แล้วก็วาอิรุซังด้วย」

 

「……คุณเชื่อที่ฉันพูดด้วยเหรอคะ?」

 

「แน่นอนสิ」

 

　

ตอนนี้มีคนจำนวนเพียงหยิบมือเท่านั้นที่เชื่อเรื่องของไรเดอร์สีดำคนนั้น

 

เพราะถึงสัตว์ประหลาดแมงมุมจะถูกกำจัดลงจริงๆ เศษซากบางส่วนของมันไม่ได้สลายไปและยังอยู่ในที่เกิดเหตุ แต่ก็ไม่มีใครยืนยันได้ว่าเป็นฝีมือของเขา

 

ดังนั้นเรื่องที่ฉันเล่าจึงไม่มีใครเชื่อเท่าไหร่….

 

　

 

「หากตัดเรื่องตำแหน่งที่ฉันยืนอยู่ ฉันบอกได้เลยว่าไรเดอร์สีดำคนนั้นมีอยู่จริงแน่นอน และอีกไม่นานชื่อของเขาจะต้องเป็นที่รู้จักของทุกคน」

 

「ทำไมคุณถึงได้มั่นใจขนาดนั้นกันคะ?」

 

「้เพราะไม่ได้มีอะไรรับประกันสักหน่อยว่าสัตว์ประหลาดจะมีเพียงตัวเดียว…ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้กลัวนะ แต่ว่าญี่ปุ่น ไม่สิ บางทีโลกใบนี้อาจจะกำลังเผชิญหน้ากับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่แล้ว」

 

　

 

ดูเหมือนว่าเขาคนนี้จะมีความคิดที่ค่อนข้างน่ากลัวแปลกๆ

 

ฉันตกใจเล็กน้อยกับสิ่งที่เขาพูดออกมา

 

　

 

「คือว่า คุณเป็นคนของรัฐบาลจริงๆใช่ไหมคะ?」

 

「อ้า แน่นอนสิ แถมยังเป็นประธานบริษัทด้วย」

 

　

 

ประธานบริษัทเหรอคนแบบนี้……!?

 

ฉันตกใจกับความจริงนี้เสียยิ่งกว่าตอนแรกซะอีก

 

 

 

「ถึงเวลาต้องจากกันแล้ว ขอโทษด้วยที่มารบกวนเวลาของพวกเธอนะ」

 

「ไม่หรอกค่ะ ทางฉันเองก็ดีใจเหมือนกันที่มีคนรับฟัง….」

 

　

ชายผมบลอนด์ส่วมเสื้อคลุมที่แขวนเอาไว้ตรงเก้าอี้แล้วออกไปทางหน้าบ้าน

 

….จะว่าไปแล้วฉันยังไม่ได้ถามชื่อเขาเลยนี่นา

 

　

 

「เอ่อ ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรเหรอคะ?」

 

「หือ?」

 

　

ตอนแรกที่เขาเข้ามาเขาแนะนำตัวเพียงแค่ว่าเป็นคนของรัฐบาลนี่นา

 

 

「ฉันชื่อเรมะ…เรมะ คาเนะซากิ เป็นเอเลี่ยนน่ะ」

 

「เอ๋?」

 

「ล้อเล่นน่า ล้อเล่น เอ้าลาก่อน」

 

　

หลังพูดจบเขาก็ออกจากบ้านของฉันไป

 

ฉันตกใจอยู่สักพักหนึ่งแต่พอกลับมารู้สึกตัวเขาก็ไม่อยู่แล้ว

 

 

「……เขาแค่ล้อเล่นจริงไหมนะ?」

 

　

ทำไมฉันถึงแอบเชื่อว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น

 

ทั้งที่ตอนพูดคุยใช้น้ำเสียงอย่างเป็นทางการแท้ๆ แต่พอจบงานกลับดูเป็นคนขี้เล่นกว่าที่คิด

 

สัตว์ประหลาด ศัตรูของมนุษยชาติได้ปรากฏตัวขึ้นบนโลกนี้แล้ว และไรเดอร์สีดำคนนั้นกำลังต่อสู้กับมันอยู่

 

แม้จะมีเรื่องราวลึกลับเต็มไปหมด แต่ฉันกลับรู้สึกปลอดภัยหากมีเขาอยู่

 

　

 

「เราจะได้เจอกันอีกไหมนะ……」

 

　

ฉันรู้สึกอยากจะเจอกับเขาโดยไม่มีพวกสัตว์ประหลาดเข้ามาเกี่ยวข้อง

 

อยากจะขอบคุณที่เขาช่วยชีวิตฉันเอาไว้ในเวลานั้น

 

****

คุยท้ายตอน

การต่อสู้ครั้งแรกของอัศวินดำเป็นการเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดระดับกลาง ส่วนสาเหตุที่เขาเงียบตลอดการต่อสู้เป็นเพราะนี่คือการต่อสู้ครั้งแรกของเขา ก็เลยเกร็งสุดๆจนพูดไม่ออก

 

————-

Note 1 : นี่เป็นภาคแยกของอัศวินดำนะครับ แต่ผมจะไม่ขึ้นเรื่องใหม่เอามาแทรกในนี้เลยละกัน โดยภาคนี้จะเป็นเรื่องราวช่วงแรกๆที่สัตว์ประหลาดบุกโลกครับ

Note 2 : มาเม้ามอยหลังอ่านกันได้ที่เพจนะครับ แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ  และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code