อัศวินดำคุงไม่อยากเป็นเซ็นไต - ตอนที่ 72 อัศวินขาวจากมุมของอัศวินดำ

 

 

ความทรงจำตอนนี้ของฉันมันยุ่งเหยิงไปหมด

 

สิ่งสุดท้ายที่ฉันจำได้อย่างชัดเจนเลยก็คือหลังจากต่อสู้กับสัตว์ประหลาดแม็กม่า

 

พอจบเรื่องก็ไปเจอกับไอ้หุ่นยนต์ที่พูดบ้าอะไรของมันก็ไม่รู้ แล้วภาพก็ตัดมาปัจจุบันเลย

 

3ปี

 

ก็ไม่ใช่ว่าฉันจะจำอะไรในช่วงนี้ไม่ได้เลย แต่ปัญหามันอยู่ตรงที่เหมือนความทรงจำมันกระจัดกระจายกันมั่วซั่วไปหมดจนจับต้นชนปลายไม่ได้

 

　

 

「เมื่อไหร่ความทรงจำของฉันจะกลับมาเป็นปกติฟะ….」

 

　

วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์

 

ฉันกำลังนั่งจัดระเบียบความคิดอยู่ที่ห้องนั่งเล่นของบ้านอามัตสึกะ

 

 

「……คัตสึกิ ชิราคาวะ เหรอ」

 

　

แม้จะเชื่อได้ยาก แต่ดูเหมือนว่าตัวฉันตอนเสียความทรงจำไปจะเป็นมิตรกับปวงประชาเสียเหลือเกิน

 

ใช่ว่าฉันอยากจะยอมรับหรอกนะ แต่พอพยายามนึกภาพในหัวมันก็ดันโผล่ขึ้นมาซะงั้น ต้องบอกว่าจำนนต่อหลักฐานดีกว่า

 

 

「พี่คัตสึมิ」

 

「หือ?」

 

　

นานากะและโคตะน้องของคิราระได้วิ่งเข้ามาที่ห้องนั่งเล่น

 

เนื่องจากเป็นวันหยุด พวกเด็กๆก็เลยไม่ต้องไปโรงเรียน

 

「มาเล่นเกมกัน!」

 

「……เอ้า ก็มาสิ จัดกันสักหน่อยไอ้พวกเด็กบ้า」

 

　

เรื่องวุ่นๆช่างหัวมันก่อนละกัน

 

ตอนนี้โคโยมิซังออกไปซื้อของเลยฝากให้ฉันดูแลเด็กสองคนนี้ อารมณ์ก็เหมือนต้องเป็นผู้ปกครองแหละน้า

 

　

「นานากะ โคตะ ไอ้ฉันเป็นผู้ชายที่เติบโตอยู่เสมอ! อย่าคิดเชียวล่ะว่าฉันจะโดนกระทืบอยู่ฝ่ายเดียวตลอด!」

 

「「โหว」」

 

　

ไอ้เด็กพวกนี้มันกระทืบฉันซะยับตอนเล่นเกม ดังนั้นหนี้แค้นเหล่านี้ฉันจะต้องชำระให้จงได้

 

ความอัปยศในวันวานฉันไม่มีทางลืม!

 

นานากะกับโคตะเองก็เหมือนจะดีใจ ก่อนวิ่งไปเกิดเครื่องเล่น

 

 

「มาเจอกับกานอนดอล์ฟของฉันซะ……!」

 

「พี่คัตสึมิเอาแต่เล่นกานอนดอล์ฟอ่า แถมสุดท้ายก็คงพลาดโง่ๆแล้วโดนตบแบบพี่คิราระแหง」

 

　

ใครจะไปสนฟะ!

 

วันนี้แหละฉันจะแก้แค้นให้สำเร็จ!

 

 

ครั้งแรกที่ฉันได้เล่น Smash Bros ก็คือตอนที่มาอยู่บ้านอามัตสึกะนี่แหละ

 

ตอนเห็นครั้งแรกฉันทึ่งสุดๆไม่เคยคิดเลยว่าเครื่องเกมจะพัฒนาไปถึงขั้นพกพาหรือต่อกับทีวีเพื่อเล่นได้…..แถมฉันยังโดนเจ้าเด็กพวกนี้ตบยับ

 

 

「หยุดกวนประสาทกันได้แล้วเฟ้ย ไอ้ดองกี้คองเชี่ยนี่! อ้าชิบหาย ร่วงอีกแล้ว…โอ้ย อีกแล้วเหรอฟะ ไอ้ระยำนี่!?」

 

「โฮร่าๆ」

 

　

สุดท้ายฉันก็โดนเจ้าดองกี้คองของนานากะตบยับเหมือนเดิม

 

ทำไมเด็กพวกนี้มันเก่งจังฟะ……?

 

　

 

「ทั้งที่เอาชนะคิราระได้แล้วแท้ๆ……」

 

「พี่คิราระเล่นเกมอ่อนจะตาย」

 

　

ดูเหมือนว่าแม้จะเป็นวันหยุด คิราระก็ยังต้องไปโรงเรียนกวดวิชา…

 

 

　

 

「ขอพักสักหน่อยละกัน」

 

「เอ๋ พวกเรายังอยากเล่นอยู่อ้า」

 

「ก็บอกว่าพักเฉยๆไง ไม่ได้บอกจะเลิกเล่นสักหน่อยเจ้าพวกนี้นี่」

 

　

ฉันไม่ค่อยได้เล่นเกมบ่อยนัก ก็เลยเหนื่อยนิดหน่อยหลังสู้หลายตา

 

ขณะที่นั่งพักตรงโซฟาฉันก็หยิบเทอร์มินัลออกมาจากกระเป๋า

 

　

 

「โปรโต」

 

『มีอะไรเหรอ คัตสึมิ?』

 

　

โปรโตเป็นอุปกรณ์ที่มึความนึกคิดเป็นของตัวเองตั้งแต่ตอนอยู่ในโปรโตสูท

 

 

　

 

「เธอสามารถค้นหาข้อมูลให้ฉันได้ไหม?」

 

『ทำได้สบายไม่มีปัญหา』

 

　

 

เหรอ ถ้างั้นก็……。

 

แม้จะเป็นสิ่งที่ฉันไม่สบอารมณ์มาจนถึงตอนนี้แต่ฉันก็ควรจะเผชิญหน้ากับมันสักที

 

 

「งั้น ช่วยหาข้อมูลเกี่ยวกับอัศวินขาวมาให้ฉันหน่อย จะวีดีโอ ทมิส หรืออะไรก็ได้ค้นมาเลย」

 

『……จะดีเหรอ?』

 

「อ้า ฉันหนีไม่ได้ตลอดอยู่แล้ว」

 

『……อื้อ』

 

โปรโตเงียบไปสักพักข้อมูลก็เริ่มไหลเข้ามา

 

นานากะที่ฟังฉันคุยกับโปรโตก็เดินเข้ามาหาแล้วมองไปในเทอร์มินัลด้วย

 

 

　

 

「พี่คัตสึมิอยากจะรู้เรื่องของพี่อัศวินขาวเหรอ?」

 

「หือ? เธอก็รู้จักเหรอ?」

 

「อื้อ แน่นอนสิ หนูดูวีดีโอของเขาบ่อยๆด้วย」

 

　

ถามจริง

 

เด็กอายุเท่านี้มาดูภาพการต่อสู้เลือดสาดนี่ไหวเหรอ?

 

ฉันว่ามันไม่ค่อยดีกับการศึกษาเท่าไหร่นะ

 

 

 

 

「งั้นเดี๋ยวหนูจะเอาวีดีโอที่น่าสนใจของพี่อัศวินขาวให้ดูเอง!」

 

「หะ หือ? โปรโต ไม่ว่ากันใช่ไหม?」

 

『อื้อ ไม่เป็นไรหรอก….』

 

　

ฉันยื่นเทอร์มินัลให้นานากะ แล้วเธอก็เริ่มค้นข้อมูลอย่างช่ำชอง

 

ดูเหมือนจะใช้เวลาไม่ถึงนาที วีดีโอที่น่าสนใจก็โผล่ออกมา

 

　

 

「นี่เลย จากนิมุนิมุ」

 

「นิมุนิมุ…? ชื่อมันคุ้นๆจังฟะ…　」

 

 

ฉันนั่งดูวิดีโอขณะสงสัย

 

อะไรเนี่ย? ท่าไม้ตายของอัศวินขาวและฟอร์มต่างๆ?

 

 

「มันจบแล้ว!!」

 

『DEADLY!!　SWORD　RED!!』

 

「ย้าก!!」

 

『BURNING!!　SLASH!!』

 

　

ภาพที่ฉันเห็นคือไรเดอร์เกราะสีแดงเอาชนะสัตว์ประหลาดด้วยดาบ

 

ทันทีที่ร่างของสัตว์ประหลาดระเบิด ฉันก็ถึงกับสะดุ้งกับเม้นที่ไหล่ผ่านจอ

 

 

「ไอ้หมอนี่……」

 

「อันนี้เป็นร่างที่ใช้ดาบน่ะ」

 

「ยังมีอีกเหรอ?」

 

「อื้อ ดูนี่สิ อันนี้ร่างสีน้ำเงิน เป็นปืน」

 

　

ฉันดึงสติกลับมาแล้วมองดูไรเดอร์สีน้ำเงินที่ถือปืนยิงอัดสัตว์ประหลาด

 

ตอนที่ฉันเป็นอัศวินขาวฉันสลับร่างไปมาตามศัตรูเหรอ

 

ดูยุ่งยากชะมัด

 

แต่ที่ปวดหัวสุดก็คือ….

 

 

「ไอ้แท็กพวกนี้……」

 

ไหนจะแท็กที่โผล่ในช่วงที่อัศวินขาวต่อสู้กับเจ้าไทรเซอราทอปส์ในร่างขาวดำ

 

#อัศวินขาว #คัตสึมิโฮมุระ #สัตว์ประหลาดแห่งความเป็นไปได้ไม่สิ้นสุด #อัศวินดำ #เซ็นไตคนที่4 #อัศวินขาวผู้ไม่ตกสู่ด้านมืด

#อัศวินขาวจัง

ตัวอย่างเม้น

 

เชี่ยใช้พลังแรงโน้มถ่วงได้ด้วยวุ้ย แล้วแบบนี้จะไม่เรียกว่าอีโวลได้ยังไงไหวล่ะจาร

 

การปรากฏตัวของแฟรงโจกเกอร์ 

 

ทุกคนยังคงรอคอยอัศวินดำเสมอ ลองไปส่องบอร์ดทฤษฎีความทรงจำของอัศวินดำกำลังกลับมาดู

 

สุดท้ายแล้วอัศวินขาวก็ต่างกับอัศวินดำราวฟ้ากับเหวจริงๆ

 

ทั้งหล่อและแข็งแกร่ง จะไม่ให้รักได้ยังไงไหว

 

　

 

「ชื่อของฉันโผล่ซะเด่นเลยวุ้ย……」

 

「เรื่องนี้มันก็ช่วยไม่ได้นี่คะ」

 

「อ้า ฉันรู้……」

 

　

เพราะข้อมูลของฉันถูกเจ้าเกาส์มันเผยหมดแล้ว

 

อย่างที่คิดฉันไม่สามารถบอกอัลฟ่าให้ใช้พลังกับทั้งโลกได้หรอก ดังนั้นก็คงต้องอยู่กันต่อไปแม้จะไม่ชอบนักก็เถอะ

 

 

「แล้วไอ้อัศวินขาวจังนี่อะไรฟะ」

 

「เป็นตอนที่พี่อัศวินขาวกลายเป็นผู้หญิงน่ะ」

 

「…หา?」

 

　

ช่วยบอกฉันทีว่าแค่ล้อเล่น…

 

นี่ฉันไปทำอีท่าไหนตอนเสียความทรงจำถึงออกมาหน้านี้ฟะ?

 

หรือฉันไปโดนพลังแปลกๆของสัตว์ประหลาดเข้า?

 

ชิบ ทำใจเข้าไปดูวิดีโอไม่ได้เลยวุ้ย!!

 

　

 

「ปะ โปรโต มันเกิดอะไรขึ้น?」

 

『เอ่อ คือ จะว่ายังไงดีล่ะ….』

 

　

ทำไมทำท่าลังเลจะตอบฟะ?

 

หรือฉันกลายเป็นสาวน้อยแล้วออกไปสู้จริง?

 

จากนั้นวิดีโอที่กำลังเล่นอยู่ก็เผยภาพของอัศวินขาวกำลังต่อสู้…แต่เดี๋ยวนะ รูปร่างส่วนสูงเหมือนจะต่างจากเดิมแฮะ

 

『ดะ เดี๋ยวสิ ทำไมฉันถึงแปลงร่างกันล่ะ～!?』

 

『หยุดเดี๋ยวเนนนนนนน้!!　อัศวินขาววววววว!!!』

 

『กรี๊ดดดด!?　งะงะงะไหงถึงตามฉันมากันยะ?!』

ตัวอย่างเม้น

 

อัศวินขาวจัง น่าร๊ากกกก

 

ถึงจะดูเป๋อๆ แต่น่ารักชะมัด น่ารักๆๆๆ

 

จากปลิงกลายเป็นทากทะเลไปแล้ว น่าร้ากกกก

 

น่ารัก แต่อัศวินดำคุงน่ารักกว่า! ←!!!?

 

เด็กคนนี้คือคัตสึมิคุงจริงๆเหรอ ไม่ใช่แล้วววววว

 

ทุกอย่างยังเป็นปริศนา แต่เสียงร้องของนางน่ารักสุดๆ

 

「เชี้ยยยยย!?」

 

『ว้าย!?』

 

　

ฉันถึงกับสะดุ้งจนจะตกโซฟาแล้วปล่อยโปรโตหลุดมือ โปรโตจึงส่งเสียงร้องออกมา

 

โชคดีที่ตกลงบนโซฟาไม่ใช่พื้น เทอร์มินัลเลยไม่เป็นไร แต่ไอ้พวกเม้นระยำนี่มันอะไรกันฟะ!!

 

　

 

「ชิบ โปรโตนี่มันเลวร้ายสุดๆ…อินเทอร์เน็ตน่ากลัวชิบ……」

 

『ไม่เป็นไรหรอก นายไม่ต้องกังวลไป!』

 

　

ฉันเนี่ยนะกังวล?

 

ไม่มีทางหรอก ฉันไม่ใช่เจ้าอัศวินขาวเสียหน่อย!!

 

แต่เม้นมันสยองเหลือเกินฉันก็เลยให้นานากะเปลี่ยนช่อง

 

 

「ขออะไรที่มันเบาสมองกว่านี้เถอะ..!!」

 

「?　งั้น เดี๋ยวหนูเปลี่ยนเป็นฟูทูปให้ก็แล้วกัน」

 

　

ฉันไม่อยากจะอ่านไอ้พวกเม้นสยองนี่แล้วเลยขอให้เธอเปลี่ยนเป็นทางอื่น

 

เหมือนก่อนหน้า นานากะค้นหาข้อมูลอย่างรวดเร็วเช่นเคย

 

　

 

「ย้ากกกก!!」

 

『BITING!　CRASH!!』

 

　

 

「โอ้วววว!!」

 

『BURNING!!　SLASH!!』

 

　

 

「ฉันไม่มีทางยกโทษให้แกเด็ดขาด!」

 

『AQUA!!　FULLPOWER　BREAK!!』

 

　

 

「「「ม่ายยยยย!!」」」

 

『LIGHTNING!!　FULL　CRASH!!』

 

　

 

 

「ฉูดฉาดชะมัด」

 

　

นั่นคือสิ่งที่ฉันคิด

 

แถมไอ้บทพูดนี่ไม่น่าจะออกมาจากปากฉันได้เลย

 

อยากจะบอกว่าไอ้หมอนี่ไม่ใช่ฉันชะมัด แต่ความทรงจำเจ้ากรรมก็ดันยืนยันว่าใช่

 

　

 

「เฮ้ออออ จะบ้า……!」

 

「ไหวหรือเปล่าพี่คัตสึมิ?」

 

　

รู้สึกเหมือนอยากจะฝังตัวเองลงหลุมชะมัด แต่ก็ทนเอาไว้ก่อน

 

　

 

「แล้วพวกคนอื่นเขาคิดยังไงกันหว่า?」

 

「เลื่อนลงข้างล่างอ่านเม้นสิคะ」

 

「……ไหนดูซิ」

 

　

ฉันเลื่อนจอไปด้านล่างตามที่นานากะบอกแล้วก็พบกับพวกความคิดเห็น

 

เหมือนมันจะต่างจากเม้นของนิมุนิมุพอสมควร

 

***

หล่อวัวตายความล้ม!!

 

เรียกว่าไม่เหมือนกับคัตสึมิจังเลยสักนิด!!

 

 

 

2:56　ท่าไม้ตายร่างแดง

 

4:14　ท่าไม้ตายร่างน้ำเงิน

 

5:13　ท่าไม้ตายร่างเหลือง

 

7:33　ปิดงาน

 

 

ฉันว่าสเน่ห์ของอัศวินขาวนี่อยู่ตรงความลึกลับในนิสัยใจคอนี่แหละ

 

จากนี้คงต้องเตรียมน้ำร้อนไว้สักหน่อย เผื่อเธอคนนั้นจะกลับมาอีกครั้ง

 

 

 

ฉันชอบแนวคิดที่ว่าอัศวินขาวคือตัวตนที่พัฒนาขึ้นมาใหม่เพื่อให้ไปถึงจุดที่เคยอยู่อย่างสมบูรณ์นะ

 

หวังว่าร่างอัศวินดำจะกลับมาได้สักที

 

　

 

ว่าแต่อะไรคือสาเหตุที่ทำให้อัศวินดำเสียความทรงจำนะ?

 

ฉันไม่คิดว่าความทรงจำคนเรามันจะปิ้วไปง่ายๆด้วยสิ แถมการที่ความทรงจำของเขากลับมาแบบหั่นท่อนก็แปลกเกินไปแล้ว

 

ฉันว่าเขาอาจจะถูกอะไรบางอย่างควบคุมความทรงจำเอาไว้มากกว่า

 

　

 

ว่าแต่เขาจะชื่อคัตสึมิจริงๆไหมนะ….

 

หรือจะเป็นการซ้อนแผนอีกที (ﾟдﾟ)?

 

 

 

ว่ากันว่าเขาคืออัศวินดำร่างที่ไม่เคยประสบเหตุการณ์เลวร้ายตอนเด็ก ซึ่งก็น่าจะจริงแหละ

 

 

 

 

หัวหน้าเคียวราคุคาดเดาเอาไว้หมดแล้ว

 

***

 

ฉันค่อยๆนั่งไล่อ่านความเห็นของผู้คนต่อฉันและอัศวินขาว

 

แน่นอนว่าไม่ได้คิดจะอาลัยอาวรอะไรร่างนั้นหรอก

 

แต่แค่อยากรู้ว่าฉันทำอะไรลงไปบ้างตอนเป็นอัศวินขาว

 

เขาสู้กับใครมา เกี่ยวข้องกับใครบ้าง ฉันอยากจะเก็บข้อมูลให้มากที่สุด

 

 

　

 

「จัสติสครูเซเดอร์เหรอ…」

 

　

เซ็นไต 3 คนที่ต่อสู้ร่วมกันกับฉัน

 

ที่รู้จักพักเธอก็เพราะ การต่อสู้ตอนเสียความทรงจำสินะ?

 

 

「หือเล่นวิดีโอของพี่คิราระอยู่เหรอคะ?」

 

「หา พูดอะไรของเธอ ฉันกำลังดูจัสติสครูเซเดอร์อยู่แล้วคิราระเกี่ยวอะไรด้วย…」

 

「เอ๋? พี่คัตสึมิไม่รู้หรอกเหรอ?」

 

　

นานากะตกใจก่อนจะเอามือชี้ไปที่เรนเจอร์สีเหลืองตรงมุมของวิดีโอ———จัสติสเยลโล่

 

 

「เยลโล่ก็คือพี่คิราระค่ะ」

 

「……ถามจริง?」

 

「อื้อ ก็เลยเป็นเหตุผลที่หนูเคยเจอกับพี่คัตสึมิไงเนอะ โคตะ!!」

 

「อื้อ」

 

　

 

เอาจริงดิ….

 

วันนี้ฉันจะต้องตกใจอีกกี่รอบกันฟะ แต่จิตใจของฉันกลับยอมรับได้เฉยราวกับว่าไม่ใช่เรื่องโกหก

 

หมายความว่าเธอปิดบังเรื่องนี้กับฉันเหรอ?

 

 

 

「เห้อ…คงต้องคุยกับคิราระหน่อยแล้วสิ」

 

「โกรธเหรอคะ?」

 

「ไม่ได้โกรธหรอก อันที่จริงรู้สึกขอบคุณด้วยซ้ำ」

 

　

ไม่มีเหตุผลให้ฉันต้องโกรธเธอเพียงเพราะไม่ได้บอกอะไรฉันที่เสียความทรงจำ

 

ไหนจะช่วยฉันกับอัลฟ่าที่ไม่มีที่ซุกหัวนอนอีก

 

ก็จริงอยู่ว่านานากะคือคนพาฉันมาที่นี่เองแต่แรก

 

ดังนั้นคงไม่ใช่แผนแปลกๆของคิราระหรอก

 

　

 

「คิราระจะกลับมาตอนไหนนะ?」

 

「น่าจะช่วงเย็นละมั้ง?」

 

「ต้องรอก่อนสินะ…ไม่สิ」

 

　

ไหนๆเวลาก็เหลือแล้วดังนั้น….

 

ฉันควรไปเจอกับซันนี่ดีหรือเปล่านะ

 

อีกไม่นานโคโยมิซังก็น่าจะกลับมาแล้ว ไว้ช่วงบ่ายฉันค่อยออกไปหาเขาละกัน

 

　

 

「อัลฟ่า…ที่ฉันทำมันถูกแล้วไหมนะ」

 

　

ฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะพาอัลฟ่าที่หลับอยู่ในห้องนานากะไปด้วยดีไหม ทว่ามันเป็นเรื่องที่เกี่ยวของกับอาสึด้วยสิ ดังนั้นปล่อยเธอไว้ที่บ้านแล้วกัน

 

ถึงจะบอกว่าไม่ใช่ศัตรู แต่ฉันก็ไม่ได้จะวางใจถึงขนาดเชื่อซะหมด

 

　

 

「พี่คัตสึมิ? เป็นอะไรไปเหรอ?」

 

「หือ? อ้อ ไม่เป็นไรหรอก…เอ้า มาลุยกันต่อดีกว่า」

 

「!　อื้อ!」

 

　

ก่อนอื่นก็เล่นเกมกับเจ้าเด็กพวกนี้จนกว่าโคโยมิซังจะกลับมาอีกสักหน่อยละกัน

 

แน่นอนว่าไม่ได้เกี่ยวข้องกับความแค้นที่โตจนป่านนี้ยังโดนเด็กตบแต่อย่างใด

 

　

————-

Note 1 : มาเม้ามอยหลังอ่านกันได้ที่เพจนะครับ แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ  และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code