อัศวินดำคุงไม่อยากเป็นเซ็นไต - ตอนที่ 58 ความวิกลและสิ่งที่พลาดในอดีต
ฉันเอาชนะอัศวินขาวได้แล้ว
ฉันเอาชนะเขาด้วยพลังของฉัน ฉันปิดฉากเขาให้หมดสติไปได้ด้วยท่าพิเศษ
ทั้งที่ควรจะรู้สึกยินดีแท้ๆ
「แฮก……แฮก……」
ในตรอกแห่งหนึ่ง
ฉันปลดการแปลงร่างออกแล้วประคองร่างของตัวเองเดินไปตามตรอกขณะเอามือจับแผลตรงไหล่ที่เรดแห่งจัสติสครูเซเดอร์ฝากไว้
「ทำไมกัน……」
ความรู้สึกกังวลใจและความผิดปกติแปลกๆ มันถึงไม่หายไปจากใจฉันเลย
ฉันได้รับชัยชนะมาแล้ว ในที่สุดฉันก็จะได้รับการยอมรับจากท่านรูอิน แต่ฉันกลับไม่มีความสุขเลย
ตรงกันข้าม ฉันกลับรู้สึกเหมือนมีเมฆหมอกมันบดบัดจิตใจของฉันเอาไว้
นี่เรียกว่าชัยชนะได้จริงเหรอ?
ใช้แล้วแกเอาชนะมันได้
การกระทำแบบนั้นน่ะเหรอที่เรียกว่าชัยชนะ?
ชนะก็คือชนะ
จริงเหรอ?
จริงแท้แน่นอน
ทำไมฉันถึงมาอยู่จุดนี้ได้นะ?
สายเกินไปแล้วที่จะมาหาเหตุผลในชัยชนะ แกต้อนมันจนมุมและเอาชนะมาได้
ผลลัพธ์ คือตัวบ่งบอกทุกสิ่ง
แม้จะเป็นเพียงแค่เสี้ยววินาทีก็ตาม
สุดท้ายก็เหลือแค่ฉันที่ยืนหยัดได้
ผลจากการฝึกฝนกับท่านรูอิน ฉันจึงสามารถดึงพลังของฉันออกมาได้
ความรู้สึกที่เหมือนกับว่าตัวเองมีพลังอันไร้ขีดจำกัด
ฉันสามารถทำอะไรก็ได้ตามที่ใจต้องการ
ไม่ว่าจะเลวร้ายสักแค่ไหน ฉันก็จะได้รับการยอมรับในตอนจบ
ฉันที่รู้สึกหลงใหลไปกับแรงกระตุ้นเหล่านี้ได้เริ่มรู้สึกสงสัยในพลังที่ตัวเองถือครอง
「ไม่ใช่ นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการเสียหน่อย……!!」
เข้าต่อสู้ราวกับสัตว์ร้ายไร้ซึ่งสติ
ในขณะที่อัศวินขาวสามารถต้านทานฉันเอาไว้ได้ด้วยทักษะและประสบการณ์
เขาคือคนที่ฉันควรจะเกลียดชัง แต่อารมณ์ที่อยู่ภายในใจของฉันตอนนี้กลับไม่ใช่ความเกลียดชังเลยสักนิด
「อึก……」
แผลที่ไหล่ทำให้ฉันเจ็บปวดเป็นอย่างมาก
แม้จะไม่ได้ลึกนัก แต่ฉันก็เสียเลือดไประดับหนึ่ง
ฉันหยิบเอายาแก้ปวดแบบฉีดออกมาจากกระเป๋าแล้วแทงไปตรงไหล่
「……แฮก」
จัสติสครูเซเดอร์
พลังของผู้พิทักษ์ดาวโลกบอกตามตรงว่าผิดปกติ
หากให้ฉันคิด พลังของพวกเธอสามารถอยู่ประมาณลำดับที่ 30 หรือดีกว่านั้นได้เลย
「ท่านรูอิน….ฉันน่ะ….ตัวฉันในตอนนี้….ควรจะทำอย่างไรต่อไปดี….」
ท่านรูอินไม่ได้ตอบอะไรกลับมา
ฉันเอาหลังเอนพิงกำแพงเอาไว้ ในขณะที่พยายามฟังเสียงของท่านที่อาจจะส่งมาในหัว
「ฉันไม่รู้แล้วจริงๆ ……ไม่รู้เลยสักนิดว่า……ฉันควรทำหรือรู้สึกยังไง……」
ฉันไถลตัวลงกับพื้นแล้วนั่งกอดเข่า
แม้ว่าเลโอจะปลดการแปลงร่างของฉันออกไปแล้ว แต่มันก็ยังนิ่งเงียบไม่พูดอะไรราวกับเป็นเพียงส่วนหนึ่งของเข็มขัดฉัน
「นั่นก็เพราะเธอกำลังบิดเบือนความรู้สึกจริงๆ ของตัวเองไงจ๊ะ」
「……หะ!」
ฉันลุกขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเสียงของใครบางคน
ก่อนจะเตรียมแปลงร่างรับมือ แต่แล้วร่างที่ปรากฏออกมาดันเป็นคนโรคจิตสวมเสื้อผ้าฉูดฉาดซะงั้น
「เอ๋ โรคจิตเหรอ!? 」
「สวัสดีจ้า สาวน้อยโรคจิตที่ผ่านมาเองจ้า」
「สาว……น้อย……? 」
หมอนี่ใครกัน?
ชายร่างยักษ์ที่เรียกตัวเองว่าสาวน้อย กำลังยืนกอดอกเอาหลังพิงกำแพงหันหน้ามาคุยกับฉัน
「ฉันมีชื่อว่าซันนี่ ก็เป็นลำดับแห่งดาวดาราสาวเหมือนกับเธอนั่นแหละจ้ะ」
「……หมายความว่ายังไงกัน」
มีไอ้ตัวแบบนี้อยู่ในองค์กรของเราด้วยเหรอ?
น่าขนลุกชะมัด
ชายที่แนะนำตัวว่าซันนี่ได้เดินเข้ามาหาฉันที่กำลังตั้งท่าระวัง
「แค่แวะมาดูน่ะ」
「หา? 」
「ก็บอกว่า แ ว ะ ม า ดู ไง ไม่ได้คิดจะสู้อะไรหรอก」
「กำลังพูดเรื่องอะไรของคุณน่ะ……? 」
มันเป็นเหตุผลได้ด้วยเหรอของแบบนี้?
หรือท่านรูอินสั่งอะไรมางั้นเหรอ?
พออีกฝ่ายเห็นว่าฉันทำหน้าไม่เข้าใจออกมา ซันนี่ก็ยิ้มให้กับฉัน
「วันนี้ตั้งใจว่าอยากจะคุยแล้วรู้จักเธอให้มากขึ้นสักหน่อยน่ะ」
「ไม่ได้คิดจะมาฆ่าฉันหรอกเหรอ? 」
「ฟุฟุ ฉันไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก」
ซันนี่กะพริบตาให้แบบขี้เล่น ส่วนฉันก็แอบโล่งใจนิดหน่อย
บรรยากาศที่ดูเหมือนคนขี้เล่นของเขา แตกต่างจากฮิลด้าคนละทิศเลย
น้ำเสียงและท่าทางที่แสดงออกมามันค่อนข้างอบอุ่นจนทำให้ฉันลดการระวังตัวลงอย่างน่าประหลาดใจ
「วาสเลี้ยงลูกได้ห่วยแตกหรือเป็นเพราะเธอทำตัวเองกันน้า? 」
「……อุ」
เขาพูดชื่อของพ่อฉันขึ้นมา
แค่นั้นก็เพียงพอแล้วที่ทำให้ฉันรู้ว่าเขาคือคนที่อยู่ลำดับสูงกว่าฉันอย่างแน่นอน
เขาเดินเข้ามาเช็ดแก้วของฉันด้วยผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋าเสื้อ
ฉันไม่สามารถขยับไปไหนได้เลย ทั้งที่สิ่งที่เขาทำมีเพียงการยิ้มให้กับฉัน
「โถ คงเจ็บน่าดู!! แบบนี้ไม่ดีเลยนะ เป็นสาวเป็นนางแท้ๆ จะมาปล่อยให้ตัวเองบาดเจ็บได้ยังไงกัน!」
「อะ หะ หือ!? เดี๋ยว! หยุดก่อน!!」
ชุดคลุมของฉันถูกถอดออกแล้วอีกฝ่ายก็เข้ามาดูบาดแผล
เขาทำการดูแลแผลของฉัน ทั้งทำความสะอาด หยุดเลือดที่ไหลอยู่ด้วยชุดปฐมพยาบาลซึ่งพกมาด้วย
เมื่อต้องเจอกับพลังที่เหนือกว่าฉันหลายขุมฉันก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยอมจำนนงั้นเหรอ ไม่มีทาง
「อย่ามายุ่งไม่เข้าเรื่องน่า!」
「ถ้าไม่ชอบก็ดิ้นให้หลุดเสียสิ บอกเลยนะว่าฉันน่ะลำดับเลขหลักเดี๋ยว」
「โกหกน่า!? 」
「ไม่ได้โกหกสักหน่อย」
ฉันถึงกับส่งเสียงหลงออกมาเมื่ออีกฝ่ายพูดอะไรเหนือความคาดหมาย
พวกที่อยู่ในลำดับหลักเดียวนั้นคือผู้อยู่บนจุดสูงสุดของเหล่านักรบทั่วจักรวาลตัวจริง แน่นอนว่ารวมพ่อของฉันเข้าไปด้วย
แล้วถ้าที่ซันนี่พูดเป็นเรื่องจริง ทำไมเขาจะต้องมาสนใจลำดับที่ 67 อย่างฉันด้วยล่ะ…..
「รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ได้ชนะอัศวินขาวสินะ? 」
「! ……รู้ได้ยังไงกัน? 」
「โถ่ ฉันเป็นแฟนตัวยงของเด็กพวกนั้นเลยน้า อันที่จริงต้องบอกว่าแอบเป็นกำลังใจให้เสมอเลย」
「……คนทรยศองค์กร? 」
「ฟุฟุ เป็นกลางต่างหาก」
เขากำลังเชียร์อัศวินขาวที่พ่ายแพ้ให้กับฉันอย่างงั้นเหรอ?
ทำไมใจของฉันมันเกิดความอิจฉาขึ้นมาซะงั้นล่ะ
「เธอรู้ไหมว่าทำไมตัวเองถึงรู้สึกแบบนั้น? 」
「……」
ถ้าฉันเข้าใจก็คงไม่ต้องมานั่งปวดหัวแบบนี้หรอก
ซันนี่ที่ไม่ได้ยินคำตอบของฉันก็ถอนหายใจออกมาพลางฉีดสเปรย์รักษาให้ฉัน
「นึกถึงเหตุผลที่พวกเธอต้องทะเลาะกันหน่อยสิ? 」
「ก็เพราะฉันต้องการให้ท่านผู้นั้นยอมรับ……」
「ไม่เอาคำตอบนั้นสิ」
「หา……!? ละ-แล้วมันจะมีอะไรอีกล่ะ!」
อยู่ดีๆ หน้าผากของฉันก็รู้สึกเจ็บ
ซันนี่ได้ทำการใช้นิ้วตัวเองดีดหน้าผากฉัน ทางฉันไม่สามารถตอบโต้อะไรได้เลยและเอามือกุมหน้าผากเอาไว้
「มีเหตุผลอะไรที่เธอถึงต้องเอาคนอื่นมาเป็นที่ตั้งเพื่อทะเลาะกับใครล่ะ」
「……เรื่องนั้น……ไม่เกี่ยวกับคุณสักหน่อย……」
「เธอได้สังเกตคู่ต่อสู้ของตัวเองไหม เธอได้เฝ้ามองอัศวินขาวที่อยู่ตรงหน้าเธอจริงๆ หรือเปล่า หรือสิ่งที่เธอทำมีเพียงแค่จ้องมองศัตรูที่ต้องเอาชนะเพื่อเติมเต็มความต้องการของตัวเอง」
「ก็ต้องมองอยู่……」
「เอ้า โกหกนะจ๊ะ」
「โอ้ย อะไรเล่า!? 」
หน้าผากของฉันถูกจู่โจมอีกครั้งจนน้ำตาไหลออกมา
「เธอน่ะไม่ได้มองเห็นสิ่งใดเลย สิ่งที่เธอเห็นมีเพียงภาพมายา ไม่ใช่อัศวินขาว เข็มขัด หรือแม้กระทั่งตัวของเธอเอง」
ฉันได้เฝ้ามองดูอัศวินขาวที่ต่อสู้ด้วยจริงไหมงั้นเหรอ?
ฉันได้ฝ่าฟันเอาชนะเขามาได้พร้อมกับเอโลจริงไหมงั้นเหรอ?
ไม่เข้าใจเลยสักนิด
แม้กระทั่งตัวเอง ก็ไม่เข้าใจ
「เธอน่ะเอาสิ่งที่ไม่จำเป็นกับการต่อสู้เข้ามาปะปนมากเกินไป จนทำให้ไม่สามารถทำได้อย่างที่ใจเธอต้องการจริงๆ 」
「……」
「ทำไมเธอถึงไม่ปิดบัญชีเขาด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวไปเลยล่ะ? เพราะสิ่งที่เธอต้องการจริงๆ น่ะ คือความสนุกสนานในการต่อสู้ต่างหาก ลองปล่อยวางจิตใจที่ยึดติดกับบางสิ่งแล้วคิดแบบยืดหยุ่นดูบ้าง เธอจะได้เห็นโลกในมุมที่ต่างออกไป」
เขาพ่นอะไรออกมาเยอะเสียจนฉันตามไม่ทัน
จากนั้นซันนี่ก็ชี้นิ้วมาทางฉัน
「ยังไงก็ขอให้กลับไปสู้กับอัศวินขาวดูอีกครั้งแล้วกัน หากคราวนี้ยังไม่รู้ถึงคำตอบที่ตัวเองไม่เข้าใจอีก ฉันก็คงหมดคำพูดแล้วเหมือนกัน」
「อีกครั้งเหรอ……」
「……อื้อ การรักษาเสร็จสิ้นแล้ว ผลลัพธ์คือสมบูรณ์แบบจ้า」
ซันนี่รักษาแผลที่ไหล่ของฉันเสร็จอย่างรวดเร็ว
จากนั้นฉันก็ทำการสวมชุดคลุมโดยไม่พูดอะไรออกมาพร้อมกับแสดงสีหน้าปั้นยาก
「เอาล่ะ ถึงเวลาที่ฉันจะต้องไปที่นัดหมายแล้วสิ」
「ที่นัดหมาย……? 」
「คาเฟ่สุดโปรดของฉันเอง อยากจะไปด้วยกันไหม? ไม่รู้ว่าสุดที่รักของฉันจะอยู่ไหมน้า」
「ขอปฏิเสธ……」
โถ น่าเสียดาย ซันนี่พูดออกมาขณะเดินออกจากตรอกไปยังจุดที่มีแสงสว่างจ้า ทว่าก่อนจะออกไปจนพ้นเขาก็หันกลับมาอีกครั้ง
「พระเจ้าที่เธอกำลังเชื่ออยู่น่ะ เป็นของจริงเหรอ? 」
「หา……? 」
「พระเจ้าหาใช่ผู้ที่จะตัดสินทุกอย่าง การจุติของพระองค์ใกล้เข้ามาแล้ว ทางเธอล่ะ….คิดจะทำยังไงต่อไป? 」
ฉันนี่เดินจากไปพร้อมกับโบกมือลาฉัน
ทิ้งเพียงความรู้สึกอันหนักอึ้งไว้บนแผ่นหลังอันใหญ่โตของเขา ฉันเอาหลังพิงกับกำแพงแล้วหลับตาลง
「……」
ไม่นานนักก็หยิบหัวเข็มขัดออกมาแล้วสบตากับเลโอที่ไม่พูดอะไรเลย
เป็นเพราะฉันเลยทำให้เพื่อนคนนี้ปิดใจหรือเปล่านะ
「นี่ เลโอ ฉันควรจะทำยังไงต่อไปดี…? 」
แม้ว่าฉันจะส่งเสียงเรียกไป อีกฝ่ายก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมา
ฉันได้ตระหนักแล้วว่าตัวฉันที่ละเลยมองข้ามสิ่งที่สำคัญไปมากแค่ไหนเพียงเพราะพลัง สิ่งที่ฉันทำได้ตอนนี้มีเพียงเอาเลโอเข้ามากอดพร้อมกับหลั่งน้ำตาอยู่คนเดียว
***
ในขณะที่ฉันกำลังกินโอโคโนมิยากิ เขาก็ได้ออกไปต่อสู้กับศัตรูที่สุดแกร่งจนบาดเจ็บกลับมาและต้องรับการรักษาในโรงพยาบาล
คู่ต่อสู้คือไรเดอร์สีน้ำเงินที่เจอวันก่อน
เขาได้ทำการปกป้องประธานและโอโมริซังจากศัตรูสุดแกร่งนั่น
「คัตซึน……」
คัตซึนกำลังนอนหลับอยู่ในห้องส่วนตัวของโรงพยาบาล
แม้บาดแผลที่ได้จะสาหัส แต่ก็ไม่อันตรายถึงชีวิต
ถึงจะมีทั้งรอยแผลบนไหล่และรอยช้ำตามตัวที่มากขนาดนี้ มันก็ยังไม่หนักเท่ากับตอนที่ฉันเจอเขาครั้งแรกหลังความจำเสื่อม
「ฟี้……ฟี้……」
「จริงๆ เลยน้า พี่สาวคนนี้….」
อัลฟ่าไม่เคยห่างจากคัตซึนไปไหนเลยตั้งแต่เขาถูกย้ายมาห้องพัก
ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเอาผ้ามาคลุมตัวเธอที่กำลังนอนเกาะเตียงของคัตซึนเอาไว้
「เหนื่อยหรือเปล่า ชิราคาวะจัง? 」
「……ไม่เป็นไรหรอก คิราระล่ะ? 」
「ฉันไม่มีปัญหาหรอก ตั้งใจจะมาเฝ้าเป็นเพื่อนเพื่อไม่ให้เธอเหงาด้วยสิ」
「……แบบนี้นี่เอง」
ฉันพยักหน้าให้กับคำพูดของคิราระที่มานั่งข้างๆ
ตัวตนที่แท้จริงของคัตซึนถูกศัตรูคนนั้นรู้เข้าแล้ว
หากพวกมันรู้ว่าเขาไม่สามารถต่อสู้ได้ในตอนนี้ อาจจะบุกเข้ามาโจมตีก็ได้ ดังนั้นจึงจำเป็นต้องมีจัสติสครูเซเดอร์คอยคุ้มกันระหว่างพักฟื้น
『คัตสึมิ……』
『โฮก……』
ข้างเตียงของเขาก็มีเทอร์มินัลพูดได้อย่างโปรโตกับหมาป่าจักรกลสีขาว ชิโระ
ไม่บ่อยนักที่เขาจะได้รับบาดเจ็บหนักขนาดนี้
แม้จะเป็นตอนที่เขายังเป็นอัศวินดำเขาก็ไม่เคยเผชิญกับเรื่องแบบนี้มาก่อน แถมยังไม่ใช่ตอนที่มีองค์กรใดๆ มาหนุนหลังด้วย
「ฉันทำอะไรไม่ได้เลย」
ฉันพูดกับตัวเองแล้วก็รู้สึกหดหู่แทน
จะพอมีอะไรที่ฉันทำเพื่อเขาได้ในขณะที่เขาออกไปต่อสู้ไหมนะ
「ไม่จำเป็นต้องฝืนคิดอะไรแบบนั้นหรอก」
「ฉันเผลอพูดดังไปสินะ」
「ขอแค่มีใครสักคนรอให้เรากลับไป เท่านั้นฉันก็รู้สึกขอบคุณมากแล้ว」
「คิราระรู้สึกแบบนั้นเหรอ? 」
「อื้อ นั่นคือสิ่งที่ฉันคิดมาโดยตลอด」
คิราระมีครอบครัวอย่างพ่อแม่ น้องชายน้องสาว
สำหรับเธอแล้ว นั่นคงเป็นเหตุผลที่เธอต้องรอดเพื่อกลับไปเสมอ
「……สมกับเป็นคิราระจริงๆ 」
「หือ? 」
「ก็แบบสมกับเป็นเธอดีนะ 」
「ทำไมฉันรู้สึกเหมือนไม่ใช่คนชมเลยแฮะ…」
ฉันยิ้มในขณะที่อีกฝ่ายทำท่าสงสัย
แม้ว่าเธอจะชอบใช้สำเนียงคันไซแปลกๆ เพื่อสร้างคาแร็กเตอร์ แต่บุคลิกโดยทั่วไปของเธอแล้วถือว่าปกติที่สุดในพวก
「ฉันดีใจจริงๆ ที่เธอไม่เหมือนอากาเนะกับอาโออิ…!!」
「ทั้งสองคนนั้นไปทำอะไรให้เธอกัน? 」
「……」
「เอ่อ…ก็พอเดาได้หรอก」
ภาพตอนที่ฉันกับอัลฟ่าบอกว่าจะมาอยู่เฝ้าคัตซึนตอนหลับนั่นยังติดตาอยู่เลย
บางทีอาจจะเป็นเพราะพวกเธอรู้จักกันมานานก็ได้เลยพอจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ก่อนถอนหายใจออกมา
「หวังว่าคัตซึมิคุงจะหายเร็วๆ นะ」
「คงใช้เวลาไม่นานหรอกเพราะชิโระเองก็กำลังพยายามอยู่นี่เนอะ」
『โฮก』
『อึก ฉันก็อยากได้ความสามารถนั้น….』
โปรโตส่งเสียงเหมือนอิจฉาชิโระออกมา
ส่วนตัวฉันก็หวังให้เขาหายโดยเร็วเหมือนที่คิราระบอกแหละ
นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการที่สุด
「….จะว่าไปอากาศเริ่มหนาวขึ้นหรือเปล่า」
「นั่นสิ ทั้งที่เป็นฤดูร้อนแท้ๆ แต่อุณหภูมิกลับต่ำลงซะงั้น」
「……」
「……」
แล้วก็เกิดบรรยากาศแห่งความเงียบงันขึ้นในห้องพัก
ก่อนที่ฉันจะเกิดคำถามขึ้นมา
「คิราระ ในบรรดาจัสติสครูเซเดอร์ใครเก่งสุดเหรอ? 」
เป็นคำถามที่อยู่ดีๆ ฉันก็หลุดปากพูดออกไป
ถ้าอากาเนะกับอาโออิอยู่ คำตอบที่ฉันได้คงจะเป็นแบบนี้แหง
『ใครเก่งสุดเหรอ? ก็ต้อง…ฉันไหม? 』
『หึ หากโดนสอยจากระยะไกลก็ม่องแล้ว อะไรนะ ขอแค่ใช้สัญชาตญาณหลบหรือปัดกระสุนก็สิ้นเรื่องเหรอ ไร้สาระ คิดว่าตัวเองเป็นคิริโตะหรือไง』
ฉันมั่นใจเลยว่าพวกเธอได้เถียงกันไม่หยุด
อย่างไรก็ตามหากเป็นคิราระฉันมองว่าอาจจะได้คำตอบที่เหมาะสมกว่า
「ฉันว่ามันต้องขึ้นอยู่กับสถานการณ์ด้วย หากเป็นการต่อสู้แบบตัวต่อตัวก็ค่อนข้างพูดยากน่ะ」
「ปกติดีแฮะ……」
「ตั้งใจจะพูดอะไรกันแน่ยะ แล้วไอ้ที่ปกติดีนี่มันอะไร?!」
ฉันคิดแบบนั้นจริงๆ นะเออ ชมอยู่เนี้ย….
「โปรโต สะดวกไหม? 」
『อยากจะเล่นเรือนร่างฉันเหรอ? 』
「ไปเรียนคำพวกนี้มาจากไหนเนี้ย? 」
ฉันหยิบเทอร์มินัลขึ้นมา ก่อนจะรู้สึกตกใจที่โปรโตไปเอาความรู้แปลกๆ นี่มาจากไหน
「คิราระฉันขอส่องอะไรหน่อยละกันนะ」
「เอ๋ จะดีเหรอ ดูไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร」
「นี่แหละของฆ่าเวลาชั้นดี」
เอาเป็นว่าลองค้นคำว่า『จัสติสครูเซเดอร์』ก่อนละกัน
จัสติสครูเซเดอร์ สุดแกร่ง
จัสติสครูเซเดอร์ เลือดสาด
จัสติสครูเซเดอร์ พ่ายแพ้
จัสติสครูเซเดอร์ อัศวินขาว
จัสติสครูเซเดอร์ อัศวินดำ
รู้สึกว่าส่วนที่แนะนำข้างหลังนี่มันแปลกๆ นะบางอัน
พอลองค้นไปเรื่อยๆ ก็เจอเว็บที่น่าสนใจเลยลองเข้าไปส่องดู
791:ไม่ระบุชื่อ
อันนี้ฉันอัพเทียร์ลิสล่าสุดให้ละ
SS อัศวินดำ(Almight) จัสติสครูเซเดอร์อัพเกรด(3สาว)
S อัศวินดำ(ร่างคลั่ง) จัสติสครูเซเดอร์(3 สาว)
A อัศวินดำ (ร่างปกติ) เรดอัพเกรด (เลือดสาด) เยลโล่อัพเกรด บลูอัพเกรด
B เรด บลู เยลโล่ อัศวินขาว ร่าง (เบรก)
C อัศวินขาว(ร่างเซฟ)
พลังการต่อสู้ของจัสติสครูเซเดอร์เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วหากเทียบภาคสัตว์ประหลาดดาวโลกกับภาคสู้เอเลี่ยน ดังนั้นฉันจะให้ภาคเอเลี่ยนเป็นอัพเกรดนะ
ถ้าไม่ชอบก็DM มาแย้งได้
792:ไม่ระบุชื่อ
ดูแล้วก็รู้สึกสมเหตุสมผลดี
793:ไม่ระบุชื่อ
พอได้เห็นรู้สึกเลยว่าอัศวินขาวหนทางยังอีกยาวไกล
794:ไม่ระบุชื่อ
ไม่ใช่ว่าอัศวินขาวอ่อนอะไรหรอก แต่จัสติสครูเซเดอร์มันตึงไปต่างหาก
795:ไม่ระบุชื่อ
ก็งั้นป่ะ ชั่วโมงบินมันต่างกันอ่าครับ
796:ไม่ระบุชื่อ
ทำเทียร์ลิสนางเอกดีไหม?
797:ไม่ระบุชื่อ
หยุดคิดเดี๋ยวเน้……(ขอร้อง)
798:ไม่ระบุชื่อ
อัศวินขาวเติบโตได้ดีเลยนะ จากที่ฉันเห็นระดับความสามารถของเขานี่พัฒนาใช้ได้
799:ไม่ระบุชื่อ
ในแง่ของพลังแล้วอัศวินขาวก็คงอยู่ B แหละ
แต่ศักยภาพในการเติบโตนี่น่าจะ A
800:ไม่ระบุชื่อ
มันเหมือนการเนิฟเพื่อสร้างรากฐานเติบโตใหม่เลยแฮะ
หากความทรงจำเก่ากลับไป ผสานเข้ากับความทรงจำใหม่ จะเสี่ยงหักล้างกันเองไหมน้อ
801:ไม่ระบุชื่อ
เปลี่ยนจากโหมดต่อยตีด้วยหมัดไปเป็นการใช้อาวุธและธาตุพิเศษ
802:ไม่ระบุชื่อ
อันดับ 1 ชิโระจัง
อันดับ 2 โปรโตจัง
อันดับ 3 ประธาน
อันดับ 4 เยลโล่
อันดับ 5 บลู
803:ไม่ระบุชื่อ
>>802
ฉันว่าเทียร์ลิสนี้มันแปลกๆ นะถึงจะรู้ว่าพยายามสื่อถึงอะไรก็เถอะ
804:ไม่ระบุชื่อ
ประธานเป็นผู้ชายนะเห้ยไอ้หนุ่ม!!!
805:ไม่ระบุชื่อ
ไอ้สองตัวข้างบนนั่นมันอิหยังวะ….
806:ไม่ระบุชื่อ
ประธานเป็นเพื่อนสนิทของอัศวินดำคุง ถ้าพิจารณาจากข้อมูลที่มีและหลายๆ อย่างในทมิสเตอร์ ก็เรียกว่าเป็นคนที่อัศวินดำคุงชอบได้แหละ
807:ไม่ระบุชื่อ
ฉันว่ามันแปลกๆ นะ 5555
ว่าแต่ทำไมโปรโตถึงร่วงไปอยู่อันดับสองซะงั้นหว่า
808:ไม่ระบุชื่อ
ก็บอกว่าอย่าไงว้อยยย……
809:ไม่ระบุชื่อ
เยลโล่สุดยอด!!
มั่นใจเลยว่าถ้าพูดกันแบบปกติยังไงก็ต้องน่ารักที่สุด!!
810:ไม่ระบุชื่อ
บลูจังผู้ลึกลับก็สุดยอดนา
ไม่รู้ทำไมพอดูเทียร์ลิสนี้แล้วเห็นด้วยแบบแปลกๆ
811:ไม่ระบุชื่อ
เยลโล่น่ารักแบบปกติ
บลูน่ารักแบบแปลกๆ
นี่แหละคือความต่างที่ชัดเจนของพวกเธอ
เพราะแบบนี้ไงจัสติสครูเซเดอร์ถึงได้กลายเป็นที่นิยมกัน….
812:ไม่ระบุชื่อ
เอ่อ
เราคงไม่ได้ลืมใครไปใช่ไหม? (Ark Driver!)
813:ไม่ระบุชื่อ
หืม
เรดเหรอ? (Evol Driver!)
814:ไม่ระบุชื่อ
>>812
>>813
โฮ่ยๆ
815:ไม่ระบุชื่อ
(;0m0) < อิย้าาาาาาาา!?
815:ไม่ระบุชื่อ
เอ่อ สำหรับรายนั้นแม้จะเป็น Ark ก็เรียนรู้ไม่ได้หรอก!
816:ไม่ระบุชื่อ
ในทางปฏิบัติแล้วเรดน่ะ ไฟนอลบอสของแท้ ไอ้ชิบผาย
***
「…..เอ่อ ฉันว่าฉันไม่น่าเข้ามาดูเลยแฮะ」
「หือ? 」
รู้สึกเหมือนอากาเนะได้รับการปฏิบัติจากชาวเน็ตค่อนข้างเลวร้าย
ถึงเด็กคนนั้นจะทำอะไรสุดโต่งเกินไปหน่อย แต่ในอีกมุมมันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้นี่นา
『ฉันได้ที่สอง……』
『โฮก♪』
『อะไร จะมาล้อกันเหรอ……』
โปรโตส่งเสียงหงุดหงิดออกมาหลังถูกวางเอาไว้ข้างเตียงของคัตซึนเหมือนเดิม
「คิราระอันดับ 4 สิน้า」
「หมายถึงเรื่องไหนเนี่ย……? 」
「เป็นผู้หญิงแต่ได้อันดับ 4 ส่วนประธานได้อันดับ 3 เห้อ」
「เดี๋ยวนะ ถึงฉันจะไม่รู้ว่ามันคืออันดับอะไร แต่ทำไมการที่ฉันได้รู้ว่าตัวเองแพ้อิตาประธานมันรู้สึกเจ็บใจแปลกๆ แฮะ」
คิราระเองจริงๆ ก็มีคาแร็กเตอร์ที่ดีออกนะ
เป็นคนที่ดูมีสามัญสำนึกพอสมควรได้ ชาวเน็ตอาจจะชอบใจตรงจุดนี้ก็ได้มั้ง
「หาว!」
「อัลฟ่า ตืนแล้วเหรอ? 」
「……คัตซึมิตื่นแล้ว……」
อยู่ดีๆ อัลฟ่าก็ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับมองไปทางคัตซึน
หลังเธอพูดจบ คัตซึนก็ค่อยๆ ลืมตา
『คัตสึกิ! ไม่เป็น――』
『โฮก!』
『อย่ามาเตะกันสิย้าาาาา!? 』
โปรโตถูกชิโระเตะร่วงหายลงไปใต้เตียง
ฉันรีบไปหยิบเธอขึ้นมาก่อนจะมองไปทางคัตซึนที่รู้สึกตัวแล้ว
「หือ……อัลฟ่าเหรอ? 」
「อื้อ ฉันเอง…ดีใจจังที่นายฟื้นแล้ว….」
คัตซึนแสดงอาการงุนงงนิดหน่อยเมื่อเห็นสีหน้าโล่งใจของอัลฟ่า
เห็นได้ชัดว่าเขายังสะลึมสะลือ ฉันจึงกดปุ่มเรียกพยายาบาลก่อนอธิบายสถานการณ์
「คัตซึน ตอนนี้เราอยู่โรงพยาบาลน่ะ」
「นายควรพักผ่อนก่อนเด้ แผลยังบ่ดายดีเลยด้วย」
「พี่ฮาคัว คิราระ? ….นี่ฉันสลบไปนอนแค่ไหนแล้วหลังจากตอนนั้น…โอ้ยๆๆ 」
เขาคงสะดุ้งเพราะความรู้สึกเจ็บจากบาดแผลตรงไหล่
「ชวนให้รู้สึกเหมือนตอนที่เจอกับพี่ฮาคัวครั้งแรกหลังเสียความทรงจำไปเลยแฮะ」
「!? งะ งั้นเหรอ……」
「……」
「……」
ฉันรู้สึกได้ถึงสายตาแปลกๆ จากคิราระและอัลฟ่า
เอาเป็นว่ารีบเปลี่ยนเรื่องดีกว่า
แค่นี้ฉันก็รู้สึกผิดมากพออยู่แล้วที่ตัวเองเป็นแค่เด็ก 1 ขวบแล้วให้คนความจำเสื่อมมาเรียกตัวเองว่าพี่สาว
「ตอนนั้นพี่แกล้งผมด้วยนี่เนอะ บอกว่าพวกเราเป็นแฟนกัน ฮ่าๆ 」
「……โหววว ฮาคัวนี่ก็มีด้านร้ายๆ เหมือนกันเนอะ คิราระ」
「นั่นสินะ น่าตกใจจริงๆ เด้」
อัลฟ่ากับคิราระหันหน้ามายิ้มให้กัน
คัตซึนเองก็ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน มันเป็นรอยยิ้มที่ไม่เหมือนกับยัยสองคนนั้นเลยสักนิด
「นี่ ชิราคาวะจัง เรามาคุยกันจักหน่อยดีบ่」
「นั่นสินะ มาคุยกันหน่อยสิ ฮาคัว」
『ทำการบันทึกข้อความสนทนาเรียบร้อย ไว้จะเปิดให้อากาเนะกับอาโออิฟัง』
「เชี้ย」
รอยยิ้มของพวกเธอมันทำให้ฉันรู้สึกจนมุมขึ้นมาทันที
ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องบ้าบอพวกนี้ด้วยกันเล่า!!
ร่างกายของฉันสั่นไปหมดแล้ว เมื่อคิดว่าการสืบสวนแบบไหนจะรอฉันอยู่
————
Note 1 : ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code