อัศวินดำคุงไม่อยากเป็นเซ็นไต - ตอนที่ 46 ชุดคอสตูม และจุดเริ่มต้น

 

 

หนึ่งเดือนผ่านไปตั้งแต่สู้กับพวกต่างดาว ฤดูร้อนก็เข้ามาอย่างเต็มตัว

 

แม้จะไม่มีพวกต่างดาวบุกเข้ามาแต่ฉันก็ไม่ได้คิดจะวางใจอะไรและยังพยายามฝึกฝนต่อไปกับเรด…อากาเนะแล้วก็คนอื่นๆ เพราะไม่รู้ว่าวันไหนพวกมันจะกลับมาอีก

 

 

 

 

「……อื้ม」

 

ปกติแล้วฉันจะต้องไปทำงานที่ร้านกาแฟ แต่ตอนนี้ฉันกลับอยู่ที่สวนสนุกซึ่งห่างจากที่เดิมไปไม่กี่สถานี

 

ชุดคอสตูมและหมวกถูกวางเอาไว้ในห้องสำหรับพนักงาน

 

 

 

「ทำไมฉันถึงมาอยู่ตรงนี้ได้นะ….」

 

 

ก็เคยคุยกับมาสเตอร์เรื่องนี้มาก่อนหรอก แต่ตอนแรกก็ไม่คิดว่าจะได้มาทำจริงๆ

 

ระหว่างที่ฉันกำลังใส่ชุดคอสตูม ก็มีชายสวมแว่นตาเดินเข้ามาหา

 

 

「ขอโทษทีนะ คัตสึกิคุง พอดีว่าคนที่ต้องมาใส่ชุดไม่สามารถมาทำได้เพราะมีเรื่องด่วน」

 

 

อามามิยะซังลูกค้าประจำของร้านและเพื่อนของมาสเตอร์

 

เขาทำงานอยู่ที่สวนสนุกแห่งนี้และวันนี้มาขอให้ฉันช่วยงานเขา

 

 

 

「ผมก็ไม่ได้ติดอะไรหรอกครับ…แต่ว่าขอบแบบนี้ให้มืออาชีพทำไม่ดีกว่าเหรอ? มันไม่เหมือนกับใส่คอสตูมที่ห้างเฉยๆ ด้วยสิ」

 

「ก็นะ แต่ช่วยไม่ได้นี่นา…ฮ่าๆๆ 」

 

ฉันได้ยินมาว่าคนที่สวมชุดคอสตูมประจำสวนสนุกนี่มันจะต้องสวมคาแร็กเตอร์มอสคอตประจำสวนสนุกด้วย

 

ไม่ใช่เรื่องที่คนธรรมดาเข้ามาจะทำได้เลย

 

 

 

 

「งั้นขออธิบายคร่าวๆ อีกทีนะ」

 

「ขอรบกวนด้วยครับ」

 

「โดยปกติแล้วก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรหรอก แค่ไปเล่นกับพวกเด็กๆ นิดหน่อย แล้วก็ไปยืนถ่ายรูปถ้ามีคนมาขอ…นอกจากนี้….」

 

 

อามามิยะซังพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

 

 

「อย่าสวมมันเกิน 30 นาทีเด็ดขาด หากเลยเวลามาแล้วให้รีบไปพักดื่มน้ำด้วย จริงสิในชุดสามารถเก็บขวดน้ำเอาไว้ได้ด้วยนะ พกเครื่องดื่มแช่เย็นติดไว้ไม่เสียหาย」

 

「เข้าใจแล้วครับ」

 

「นอกจากนี้ถ้ารู้สึกหน้ามืดเวียนหัวให้รีบกลับไปห้องพักพนักงานทันทีไม่ต้องคิดอะไรมาก จริงสิมาสเตอร์ฝากสเปรย์ทำความเย็นมาให้นายกับชินฟูวะ เอาไปฉีดด้วยแล้วกันคงทำงานสบายขึ้น….การมอบความฝันให้กับพวกเด็กๆ เป็นเรื่องสำคัญก็จริง แต่อย่าลืมดูแลสุขภาพตัวเองเชียวล่ะ」

 

 

ฉันพยักหน้าให้กับอามามิยะซังที่พูดเรื่องนี้ด้วยความเป็นห่วง

 

วันนี้ฉันใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นมาทำงานเพื่อความสบายตัว นอกจากนี้ก็ติดเอาขวดน้ำแช่เย็นไว้ในชุดด้วย ก่อนจะเดินไปหาห้องที่อัลฟ่าอยู่

 

 

 

 

「รอนานไหม」

 

「ไม่หรอก แล้วคิดว่าชุดนี้เป็นไงบ้าง? 」

 

「หืม? 」

 

 

พอไปถึงอัลฟ่าก็โชว์ชุดพนักงานสวนสนุกให้ฉันดู

 

เป็นชุดสีสันสดใสเหมือนเด็กน้อยและหมวกปีกกว้าง

 

 

 

 

「ก็ดูเข้ากันดีนี่นา」

 

「ขอบคุณ! นายเองก็เหมือนกันนะ!」

 

「ชุดนี้เนี่ยนะ? เอาเถอะ โอ้ ชิโระ」

 

 

ชิโระที่อยู่กับอัลฟ่า กระโดดออกจากกระเป๋าแล้วเข้าไปในชุดของฉัน

 

โดยเอาตัวไปแช่อยู่แถวขวดน้ำแช่เย็นภายในชุด

 

 

「ชิโระ ไม่กลัวร้อนหรือๆ ไง? 」

 

『โฮก』

 

 

ดูเหมือนจะไม่มีปัญหาอะไร

 

ถ้าไม่ชอบเดี๋ยวก็คงออกไปเอง

 

จากนั้นฉันกับอัลฟ่าก็เตรียมตัวรอให้สวนสนุกเปิด

 

เพราะคราวนี้อัลฟ่าก็ถูกเรียกมาช่วยงานด้วย แม้จะเป็นครั้งแรกที่พวกเราทั้งสองได้มาทำอะไรแบบนี้ แต่ก็จะพยายามเต็มที่เพื่อไม่ให้อามามิยะซังเดือดร้อน

 

—

 

 

หนึ่งในมาสคอตของสวนสนุกแห่งนี้ก็คือ

 

คุโรโระหมาป่าโฉด

 

ฉันถูกมอบชุดคอสตูมหมาป่าสีดำตัวใหญ่มาให้ใส่ และกำลังยืนรับลูกค้าอยู่ในสวนสนุกท่ามกลางแดดที่แผดเผา

 

 

 

 

 

「คุโรโระคุง! ขอถ่ายรูปหน่อย」

 

「ถ้างั้น ก็มาเข้ามาถ่ายกันได้เลย」

 

「ขอบคุณมากเลยนะคะ!」

 

 

ลูกค้าที่เป็นผู้ปกครองซึ่งพาเหล่าลูกๆ มาด้วยขอถ่ายรูปฉัน

 

อัลฟ่าหยิบกล้องขึ้นมาและทำการถ่ายรูปให้พวกเขา

 

 

 

 

「ขอบคุณครับ!」

 

 

ฉันโบกมือให้เด็กชายที่มาถ่ายรูปด้วย

 

เมื่อเห็นว่าไม่มีใครแล้ว อัลฟ่าก็เดินมาพูดกับฉันโดยกระซิบใส่ชุด

 

 

 

「นี่คัตสึกิ นายไม่ร้อนเหรอ? อากาศตอนนี้มันสุดๆ ไปเลยนะ」

 

 

วันนี้แดดแรงระดับหนึ่ง

 

แม้จะเป็นช่วงกลางเดือนกรกฏาที่ไม่ใช่เวลาที่ร้อนสุดๆ แต่ภายในชุดคอสตูมที่ใส่คงอีกเรื่องหนึ่ง

 

ทว่าฉันกลับไม่มีปัญหาในการใส่มันทำงานเลย

 

 

「พอดีว่าชิโระที่เข้ามาในชุดทำหน้าที่เป็นเครื่องปรับอากาศน่ะ สุดยอดจริงๆ 」

 

『โฮก』

 

 

ฉันมองชิโระที่กำลังปล่อยลมเย็นออกมาจากตัวของมันอยู่ข้างในชุด

 

แม้จะบอกว่าปล่อยลมเย็น แต่มันก็ไม่ได้หนาวเกินไปต้องเรียกว่าอุณหภูมิกำลังดีใส่สบาย

 

 

 

「…ฉันขอไอเย็นหน่อยได้ไหม? 」

 

「เอาสิ」

 

 

หลังหันไปดูรอบๆ ว่าคงไม่มีลูกค้าเข้ามาช่วงนี้อัลฟ่าก็เดินไปข้างหลังฉันและวางมือเอาไว้บริเวณระหว่างคอกับลำตัวของฉัน

 

ซึ่งมันเป็นบริเวณซิปที่มีอากาศเย็นๆ ถูกปล่อยออกมา

 

 

 

「ฉันขอเข้าไปอยู่ด้วยหน่อยสิ」

 

「ฮ่าๆ ทำได้ที่ไหนกันชุดนี้มันสำหรับคนเดียวใส่นะ」

 

「……」

 

「……นี่ล้อกันเล่นใช่ไหม? 」

 

 

เธอทำหน้าจริงจังซะงั้น!

 

…ดะ เดี๋ยวสิ อย่านะเฟ้ย!

 

อัลฟ่าพยายามเอาหัวตัวเองซุกเข้ามาระหว่างช่องวางของชุดทันที

 

 

「อ๊ะ คุโรโระนี่นา!」

 

「!!」

 

「ว้าย!? 」

 

 

เมื่อเห็นว่ามีเด็กเดินเข้ามาหาฉันก็ดึงอัลฟ่าออกไปทันที

 

เกือบไปแล้ว

 

เกือบได้ทำลายความฝันของเด็กๆ ซะแล้วสิ

 

ฉันโบกมือให้กับเด็กสาวที่เดินเข้ามาพร้อมกับแม่ของเธอที่อยู่ด้านหลัง

 

 

「อุ」

 

 

เด็กสาวได้วิ่งเข้ามาสวมกอดฉัน

 

เมื่อเธอกอดจนพอใจแล้วก็ถอยออกไป ก่อนจะวิ่งไปหาแม่ของเธอ

 

 

 

「มาม๊า! สุดยอดไปเลยอ้า!」

 

「ฮ่าๆๆ รินนะ อยู่ดีๆ ไปทำแบบนั้นคุโรโระซังเขาจะตกใจเอานะ」

 

「นั่นสินะคะ! ขอโทษด้วยค่ะ!」

 

 

เป็นเด็กที่น่ารักจริงๆ ฉันจึงผงกหัวและลูบหัวของเธอ

 

ท่าทางจะพอใจมากเด็กสาวจึงยิ้มออกมา

 

 

 

「อ๊ะ หนูอยากไปตรงนั้นต่อค่ะ!」

 

「เดี่ยวรอ ปะป๊ากลับมาก่อนดีไหมจ๊ะ? ตอนนี้ปะป๊ากำลังไปซื้อเครื่องดื่มให้พวกเราอยู่ด้วย」

 

「อื้อ! บ๊ายบาย คุโรโระ」

 

เด็กสาวเดินจากไปพร้อมกับจับมือแม่ของเธอเอาไว้

 

ไม่นานนักคนที่น่าจะเป็นพ่อของเธอก็วิ่งเข้ามาหาพวกเธอพร้อมกับเครื่องดื่มในมือและตรงไปยังทางที่ลูกสาวของพวกเขาชี้

 

……。

 

 

 

「คัตสึกิ เป็นอะไรหรือเปล่า? 」

 

「……อึก? ไม่เป็นไรหรอกน่า บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าข้างในนี้เย็นสบาย」

 

「ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้นสักหน่อย……」

 

「? 」

 

 

เส้นทางที่เด็กสาวตรงไปไม่ใช่เครื่องเล่นแต่เป็นเวทีขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ในสวนสนุก

 

 

 

「ตรงเวทีนั่นเขาจะแสดงอะไรกันเหรอ? 」

 

「ถ้าจำไม่ผิดน่าจะแสดงโชว์ฮีโร่นะ」

 

「โชว์ฮีโร่? 」

 

 

ฉันทำงานที่นี่เหมือนกัน

 

แต่ไม่เห็นเคยได้ยินมาก่อนเลยแฮะ

 

 

 

「มันเป็นโชว์ฮีโร่ออริจินัลของสวนสนุกนี้นะ นักรบสัตว์วูฟแบล็กผู้ต่อสู้กับพวกสัตว์ประหลาดซาเมน」

 

「ทำไมถึงได้รู้เรื่องนี้ได้ล่ะ? 」

 

「ก็มันเขียนเอาไว้ในเอกสารประกอบนะ」

 

 

แบบนี้นี่เอง

 

ทำให้ฉันรู้ได้เลยว่าความจำของอัลฟ่าดีขนาดไหน

 

คนเริ่มร่วมตัวกันตรงนั้นเยอะแล้วสิ การแสดงคงใกล้เริ่มแล้วมั้ง

 

 

 

「นี่」

 

「「!」」

 

ฉันถูกเรียก

 

คราวนี้คนที่เรียกกลับไม่ใช่เด็ก แต่เป็นชายกล้ามล่ำ

 

เขาสวมเสื้อสเวตเตอร์สีฉูดฉาด

 

ไม่เหมือนคนจะมาเที่ยวสวนสนุกเลยสักนิด เข้ามาหาพวกเราพร้อมแว่นกันแดดสีดำ

 

 

 

「เป็นคนของที่นี่หรือเปล่า? 」

 

「ก็ใช่อยู่หรอกค่ะ ต้องการอะไรหรือเปล่าคะ? 」

 

 

อัลฟ่าตอบกลับไปพร้อมกับมองใบหน้าของอีกฝ่ายอย่างระมัดระวัง

 

จากนั้นอีกฝ่ายก็หยิบใบปลิวออกมาจากกระเป๋าเสื้อและแสดงให้อัลฟ่าดู

 

 

 

 

「รู้หรือเปล่าว่าจะหาเจ้านี่เจอแถวไหน? 」

 

「วูฟแบล็ก…สินะคะ? 」

 

 

ชายคนนั้นพยักหน้าให้

 

 

「ฉันอยากจะเจอน่ะ」

 

「ถ้าเป็นเรื่องนั้น….งานแสดงจะเริ่มอีกไม่นานตรงเวทีฝั่งนั้นค่ะ」

 

「……」

 

เขาจ้องไปทางเวทีจัดงานอย่างเงียบๆ

 

ก่อนจะวางมือไว้บนคางทำท่าเหมือนคิด ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างบิดเบี้ยว

 

 

 

 

「ถ้างั้น ก็สะดวกมือเลย」

 

เมื่อได้คำตอบเขาก็ตรงไปยังสถานที่จัดแสดง

 

ฉันกับอัลฟ่ามองหน้ากัน

 

 

 

 

「ดูน่าสงสัยเกินไปไหม? 」

 

「อย่ารีบตัดสินสิ」

 

 

ยังเร็วเกินไปที่จะคิดแบบนั้น

 

บางทีเขาอาจจะเป็นเพียงแฟนตัวยงของฮีโร่ก็ได้

 

คนเราตัดสินจากหน้าตาได้ที่ไหน

 

 

 

「ลองแอบตามไปดูดีไหม? 」

 

「นั่นสินะ หากเกิดอะไรขึ้นมาอาจจะไม่ใช่เรื่องดี ตามไปดูเผื่อเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยได้ทันคงดีกว่า」

 

「รับทราบ」

 

 

ฉันฝากให้อัลฟ่าเป็นฝ่ายติดต่อสื่อสารแล้วก็มุ่งตรงไปยังเวทีที่เป็นจุดแสดงโชว์ฮีโร่

 

เนื่องจากไม่ไกลจากจุดที่พวกเราอยู่นัก เมื่อมาถึงก็เห็นพวกเด็กๆ กับผู้ปกครองจำนวนมากกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าเวทีเพื่อรอการแสดงเริ่ม

 

「คนเยอะชะมัด」

 

「ฉันคงเคลื่อนไหวอะไรเยอะไม่ได้ เพราะเด่นซะขนาดนี้……」

 

 

ฉันเลยค่อยๆ เดินไปรอบๆ เวทีแสดงเพื่อค้นหาตัวชายคนนั้น

 

แต่กลับไม่พบเขาอยู่ในฝูงชนตรงหน้าเวทีเลย

 

ในขณะที่กำลังสงสัยว่าหายไปไหน จู่ๆ ควันก็พ่นออกมาจากเวทีทั้งสองข้างพร้อมกับเสียงที่ดังลั่งเป็นสัญญาณของการแสดงที่เริ่มขึ้น

 

เด็กๆ ส่งเสียงร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น

 

BMG ฮีโร่ถูกเปิด

 

สัตว์ประหลาดตัวร้ายปรากฏขึ้น 5 ตัว

 

 

 

 

『เคี๊ยกกก ฮ้าๆๆ พวกเรากองพลแห่งท้องทะเลได้ยึดครองที่แห่งนี้เอาไว้แล้ว และพวกเธอคือตัวประกัน!!』

 

 

 

……พวกด้งทะเลหรือไงนั่น?

 

เดี๋ยวนะ

 

ฮีโร่ก็เป็นแนวสายพลังสัตว์ สัตว์ประหลาดก็ทีมทะเลสินะ?

 

ดูจากชื่อพวกสัตว์ประหลาดซาเมนก็เหมือนฉลาม (ซาเมะ) ด้วยสิ

 

แต่ถ้าเทียบกับฉลามที่แอบน่ากลัว ท่าทางของพวกมันดูน่ารักแบบแปลกๆ วุ้ย

 

 

『ยะ แย่แล้วสิทุกคน!! พวกเราถูกเหล่าองค์กรชั่วร้ายกองพลแห่งท้องทะเลจับเป็นตัวประกันซะแล้ว ทุกคนกำลังตกอยู่ในอันตราย!!』

 

 

ผู้บรรยายสาวปรากฏตัวขึ้น

 

เมื่อได้ยินเสียงของสาวบรรยายที่สวมชุดแบบเดียวกับอัลฟ่า พวกเด็กๆ ก็ส่งเสียงดังและทำท่าวิตกกังวล

 

เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นการแสดงโชว์ฮีโร่ อยู่ดีๆ ก็เริ่มมางี้เลยเหรอ

 

 

 

『ช้าก่อน!』

 

 

มีเอฟเฟต์เสียงพูดดังขึ้น

 

จากนั้นก็มีควันลอยออกมาจากเวทีอีกครั้ง แล้วชายในชุดสีดำก็ปรากฏตัว

 

ปรากฏตัวมาแล้วสินะ

 

จะสู้กันเลยหรือเปล่า?

 

 

『ย๊าาา!!』

 

『อ๊ากกก!? 』

 

 

เป็นไปตามที่คิด อีกฝ่ายไม่พูดพร่ำทำเพลงกระโดดเตะใส่พวกซาเมนทันที

 

ถึงจะเดาเอาไว้แล้วแต่แบบนี้มันจะดีเหรอ?!

 

 

『ฉันคือนักรบสัตว์วูฟแบล็ก เจ้าพวกกองพลแห่งท้องทะเลสารเลวเอ๋ย จงเลือกเสียว่าจะโดนกระทืบแล้วยอมแพ้ตอนนี้เลย หรือจะปล่อยตัวประกันก่อนแล้วโดยกระทืบก่อนยอมแพ้!!』

 

 

 

「เอ่อ นี่มันโชว์ฮีโร่แน่เหรอ? 」

 

「คิดว่าคงอ้างอิงมาจากอัศวินดำน่ะ……」

 

 

คำพูดกับการกระทำมันดูไม่ใช่ฮีโร่เลยสักนิด

 

นี่เป็นรายการที่เหมาะสมสำหรับเด็กเหรอฟะ!

 

ฉันชักคาดเดาไม่ได้แล้วสิว่าโชว์ฮีโร่นี่มันจะลงเอยแบบไหน

 

และแล้วการแสดงก็ดำเนินต่อไปอย่างราบรื่น

 

นอกจากคำพูดกับการกระทำของเขาแล้ว เนื้อหาโดยรวมก็นับว่าเหมาะสมกับเด็ก ผู้ใหญ่เองก็ดูเพลิน

 

 

 

「……หือ? 」

 

 

หลังจากดูไปไม่กี่นาที ระหว่างที่ตั้งใจจะกลับไปทำงานฉันก็เห็นชายน่าสงสัยก่อนหน้า เดินไปแถวตรงกลางกลุ่มผู้ชม

 

ผู้ชมเองก็เริ่มสังเกตเห็นแล้วว่ามันแปลกๆ เพราะชายคนนี้ผลักพวกเด็กๆ ที่กำลังเฮฮาอยู่หน้าเวที

 

คนแรกที่เข้ามารับมือก็คือสาวบรรยาย

 

 

「เอ่อ เป็นผู้ปกครองเหรอคะ?! คือว่าตอนนี้พวกเรากำลังดำเนิน――」

 

「หุบปาก」

 

 

ชายคนนั้นผลักสาวบรรยายแล้วปีนขึ้นไปบนเวที ก่อนจะเดินไปหาวูฟแบล็ก

 

ผู้คนเริ่มแตกตื่นกับการกระทำของเขา

 

 

———หรือว่าหมอนั่น……!!

 

 

 

「คึก อัลฟ่า รีบติดต่อจัสติสครูเซเดอร์ เดี๋ยวนี้เลย!」

 

「เข้าใจแล้ว!」

 

 

ฉันรู้สึกท่าไม่ดีแล้ว จึงรีบวิ่งเข้าไปจุดเกิดเหตุ

 

 

 

「คึกๆๆๆ แกเองสินะอัศวินดำอะไรซักอย่างนั่น」

 

「นะ นายกำลังทำอะไรน่ะ นี่เป็นที่ของพวกเด็กๆ นะ ทำไมถึงต้องมาทำลายความสนุกด้วย!!」

 

「ก็เพราะแกยังไงล่ะ」

 

 

รอยปริแตกเกิดขึ้นบนใบหน้าของเขา ก่อนที่รูปร่างของเขาจะเปลี่ยนไป

 

กลายเป็นเอเลี่ยนที่มีผมเป็นเปลวเพลิงลุกโชน พร้อมกับแขนทั้งสองข้างที่สวมเกราะสีเงินเอาไว้

 

ที่หนักสุดก็คงจะเป็นแขนขวาของมันที่ใส่เกราะหนาและอุปกรณ์ติดตัวขนาดใหญ่เอาไว้

 

เอเลี่ยน……!!

 

 

 

「เอาละ งั้นก็มาเริ่มงานกันเลยดีกว่า ฉันพร้อมแล้ว!」

 

「……ทะ ทุกคน! รีบหนีไปซะ!!」

 

 

แม้จะอยู่ต่อหน้าวายร้าย แบล็กวูฟก็ยังตั้งสติและบอกให้ทุกคนหนีไปด้วยเสียงอันสั่นกลัว

 

เขากำลังจะตาย

 

แต่ฉันไม่ยอมให้เกิดขึ้นหรอก

 

 

 

「ฮ๊า!!」

 

 

ฉันกระโดดอย่างสุดแรงเท่าที่จะทำได้และเข้าไปเตะอีกฝ่าย

 

แบล็กวูฟถึงกับตกใจในขณะที่เห็นฉันพุ่งออกมาเตะอีกฝ่ายบนเวที

 

 

 

「คะ คุโรโระคุง?! นี่นายเก่งศิลปะการต่อสู้ขนาดนี้เลยเหรอ?!」

 

「ช่วยอพยพคนที่นี่ออกไปให้หมดด้วยครับ!!」

 

「อะ อื้อ!!」

 

 

ถึงไม่รู้ว่ามันมีธุระอะไรกับอัศวินดำ แต่ฉันไม่ปล่อยให้เกิดการนองเลือดขึ้นที่นี่หรอก

 

แย่ที่สุดก็คงจะต้องแปลงร่างทั้งที่ยังสวมชุดมาสคอตนี่แหละ แล้วค่อยใช้Lupus Striker ลากมันไปที่อื่น

 

 

 

「หึ แบบนี้นี่เอง ที่แท้ก็เป็นแกสินะ ให้ตายเถอะที่นี่จะตัวอะไรก็เหมือนกันไปซะหมด」

 

 

 

ผู้คนรอบตัวฉันประหลาดใจกับการปรากฏตัวของฉันในชุดคอสตูมก็จริง แต่เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายคือเอเลี่ยน พวกเขาก็รีบหนีทันที

 

โดยการพาพวกเด็กออกไปให้ไกลที่สุด

 

มาถึงตรงนี้ แม้จะเปิดเผยตัวจริงให้คนอื่นได้รู้ก็ไม่สำคัญแล้ว ดีกว่าแอบซ่อนแล้วปล่อยให้คนบาดเจ็บล้มตาย

 

 

「ขอบคุณแกจริงๆ ที่โผล่หัวมา ไม่งั้นคงจะได้ฆ่าผิดตัวไปแล้ว….แต่ว่านะ..」

 

 

สัตว์ประหลาดติดอาวุธยักษ์ในมือเหลือบมองไปยังผู้คนที่กำลังวิ่งหนีและยกแขนขวาขึ้น

 

สิ่งที่ออกมาจากหมัดยักษ์นั่นคืออัญมณีเม็ดหนึ่ง

 

หากไม่แปลงร่างตอนนี้แย่แน่

 

ในขณะที่ฉันกำลังจะแปลงร่างทั้งที่สวมชุดอยู่ แสงจากอัญมณีก็ปล่อยออกมาสว่าจ้า

 

 

 

「คึก!? อะไรกัน!? 」

 

 

วินาทีต่อมา จุดที่ฉันยืนอยู่ไม่ใช่บนเวที แต่เป็นพื้นที่พิเศษวงกลม ที่มีเส้นศูนย์กลางประมาณ 20 เมตร

 

อารีน่าเหรอ?!

 

หากมองไปรอบๆ นอกวง ก็จะเห็นว่ามีบอลลูนโปร่งใสลอยอยู่ในอากาศ

 

 

 

「……เชี่ย……」

 

 

ภายในนั้นมีพวกเด็กๆ ที่ดูโชว์ฮีโร่ถูกขังเอาไว้

 

ทุกคนหลับไปหมดแล้ว แต่รอยสีดำใต้บอลลูนนั้นทำให้ฉันได้รู้ว่าหากมันแตกขึ้นมาพวกเด็กๆ ไม่รอดแน่

 

 

 

「พอดีว่าฉันชอบแลกหมัดน่ะ」

 

「……」

 

 

ฉันมองอีกฝ่ายที่กอดอกมองฉันอยู่

 

แขนของเขาทำมาจากเหล็กเหมือนจะเป็นไซบอร์ก สีผิวก็เป็นสีแดง

 

 

 

「GORUNESUถึงฉันจะไม่สามารถแปลเป็นภาษาชาวโลกได้ แต่มันคือพิธีกรรมบนดวงดาวของฉัน ที่จะให้นักรบสองคนเข้ามาต่อสู้โดยแลกกับสิ่งที่สำคัญที่สุดของทั้งสองฝ่าย」

 

「แก ปล่อยพวกเด็กๆ เดี๋ยวนี้」

 

「หึ เรื่องนั้นคงจะไม่ได้หรอก…เพราะว่าเครื่องสังเวยได้ถูกเลือกแล้ว ฉันจะใช้ชีวิตของฉันเป็นเครื่องสังเวย ส่วนฝั่งแกคือชีวิตของแกและพวกเด็กๆ ซึ่งแกไม่มีสิทธิ์เลือกหรอกนะ」

 

 

จะบอกว่าพวกเด็กๆ คือตัวประกันเพื่อบังคับให้ฉันสู้สินะ

 

นอกจากนี้พวกเด็กๆ ก็อยู่นอกวงด้วยสิ คงจะเข้าไปทำอะไรไม่ได้

 

 

 

 

「ถ้าฉันเอาชนะแกได้ จะปล่อยพวกเด็กๆ ใช่ไหม? 」

 

「ขอบอกไว้ก่อนนะ ว่าการต่อสู้นี้ห้ามใช้อะไรที่ฉันเห็นว่าเป็นอาวุธเด็ดขาด

」

 

ฉันถอดหมวกออกและเข็มขัดก็ถูกสร้างขึ้นมาตรงเอว

 

ก่อนจะหยิบชิโระขึ้นมา

 

 

『LUPUS DRIVER!!!!』

 

 

วินาทีนั้นเอง เสียงเหมือนสัญญาณเตือนก็ดังขึ้น เลข 3 ที่ลอยอยู่ในอากาศได้เปลี่ยนเป็น 2

 

 

 

「ไอ้นี่มันอะไร……? 」

 

「ก็บอกไปแล้วใช่ไหม ว่าอย่าใช้อะไรที่ฉันเห็นว่าเป็นอาวุธ ทุกครั้งที่จะใช้งานอะไร ตัวเลขจะถูกนับถอยหลัง และถ้ามันเป็น 0 เมื่อไหร่ คงไม่ต้องสงสัยนะว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเด็กๆ 」

 

「……คึก」

 

 

ไอ้หมอนี่!

 

มันไม่ยอมให้ฉันใช้อุปกรณ์อะไรเลยสินะ

 

แต่ถ้าไม่แปลร่างก็สู้ไม่ไหว

 

 

「โถ่เว้ย แปลงร่าง!」

 

 

ฉันเสียบชิโระเข้าไปที่หัวเข็มขัดเพื่อแปลงร่าง

 

 

 

『FIGHT FOR RIGHT!!』

 

『SAVE FORM!!! COMPLETE……』

 

 

ควันถูกพ่นออกมาจากชุดคอสตูม อีกฝ่ายที่เห็นก็ยิ้มออกมาทันที

 

 

「ชื่อของฉันคือ จิอัลแห่งการดวล ลำดับแห่งดวงดาราที่ 99!! เอาล่ะ มาต่อสู้กันอย่างยุติธรรมดีกว่า!!」

 

 

ลำดับที่ 99 ก็แปลว่าเก่งกว่าเซกิร่าสินะ

 

ฉันไม่รู้หรอกว่าความต่างของลำดับมันมีผลต่อพลังขนาดไหน แต่สิ่งที่ฉันต้องทำก็ไม่ต่างจากเดิม

 

อีกฝ่ายพุ่งเข้ามาหาฉันด้วยความเร็ว แขนขวายักษ์ของมันถูกปล่อยออกมาแล้ว

 

 

『GRAVITY!!』

 

 

ชีวิตของทุกคนกำลังตกอยู่ในอันตราย ต้องรีบจบให้เร็วที่สุด

 

กราวิตี้ไดร์ฟในมือซ้ายของฉันเตรียมเสียบเข้าไปในเข็มขัด

 

 

 

2→1

 

 

เลขถูกนับถอยหลังอีกครั้ง

 

หากใช้อาวุธครั้งถัดไปพวกเด็กๆ คงจะตาย

 

ทว่าฉันก็จำเป็นต้องทำเพื่อเอาชนะมัน

 

 

 

「「「กรี๊ดดดดดด!? 」」」

 

บอลลูนปล่อยกระแสไฟฟ้าออกมาช็อตพวกเด็กๆ

 

เมื่อได้ยินเสียงร้องของพวกเด็กๆ ฉันก็หยุดมือทันที

 

 

 

 

 

「นี่แกทำอะไรลงไป!? 」

 

「ลืมบอกไปน่ะ ว่าตั้งแต่ครั้งที่สองลงมาไฟจะช็อตพวกเด็กด้วย แน่นอนว่าไม่ถึงตายหรอก แค่เจ็บๆ แต่ถ้าหยุดมือแกเสียตอนนี้มันก็จะหยุดด้วย ฮ่าๆๆๆ ว่าไงล่ะ? 」

 

「……คึ」

 

 

ฉันปล่อยกราวิตี้ไดร์ฟทิ้งไป แล้วกระแสไฟฟ้าก็หยุดตามที่บอก

 

สีหน้าของพวกเด็กๆ ที่สลบไปกลับมาเป็นปกติแล้ว

 

 

 

「เห้ย สู้กันอยู่มัวแต่มองไปทางไหน!!」

 

 

หมัดของจีอัลเข้ามากระแทกฉันจนถอยไปติดขอบสนาม ทว่าก็โชคดีที่ใช้แขนทั้งสองข้างรับแรงปะทะเอาไว้ได้

 

 

「ฉันน่ะ!!」

 

 

 

จีอัลเข้ามารัวหมัดใส่ฉันเรื่อยๆ การโจมตีแต่ละครั้งมีความรุนแรงมาก ถึงจะป้องกันได้ แต่ก็หาโอกาสสวนกลับไม่ได้เลย แล้วมันก็พ่นคำพูดเย้ยหยันออกมา

 

 

 

「สะใจทุกครั้งที่ได้กระทืบพวกที่ไม่มีอาวุธก็ทำอะไรไม่ได้เลยชะมัด!! 」

 

「……」

 

「ไอ้เด็กพวกนี้มันเยี่ยมจริงๆ!! แม้จะไม่ได้เกี่ยวข้องกันก็ยังพยายามปกป้องอย่างสุดแรง แถมยังควบคุมให้มาสู้ภายใต้เงื่อนไขของฉันได้อีก สบายชะมัด!!」

 

 

หมัดขวาของมันเหวี่ยงลงมาอีกครั้งราวกับจะปิดงาน

 

เพราะคราวนี้มันได้มีเปลวเพลิงพุ่งออกมาจากข้อศอกมันด้วย เหมือนเป็นตัวเร่ง ฉันจึงยื่นฝ่ามือไปกับหัวของมันอย่างไม่ลังเล

 

 

「หือ? 」

 

 

เมื่อได้จังหวะก็เอาการยัดเข่ากระแทกหน้าของมันให้มันถอยไป

 

 

 

「คึก แกนะแก……」

 

「ดูเหมือนจะชอบกระทืบคนอื่น แต่ไม่ชอบถูกคนอื่นกระทืบสินะ」

 

 

ตรวจสอบร่างกายของตัวเองก่อนขยับไปมา

 

หากเป็นเดือนก่อนฉันอาจจะแพ้ไปแล้วก็ได้ แต่นอนนี้มันต่างออกไป

 

 

 

「พวกแกคิดว่าตลอดเดือนที่ผ่านมาฉันอยู่เฉยๆ รอให้พวกแกบุกมาหรือไง? 」

 

 

มันไม่รู้เลยสินะว่าฉันฝึกอะไรมากับพวกจัสติสครูเซเดอร์บ้าง?

 

 

 

『ได้แค่นี้เองเหรอ!! ขีดจำกัดของนายน่ะ!! ลุกขึ้นมานายไม่ได้มีดีแค่นี้หรอก!!』

 

 

『สังเกตท่าทางของอีกฝ่าย พยายามหยุดการเคลื่อนไหวของมันให้ได้ ค้นหาจุดอ่อนที่มันพยายามปกป้องเอาไว้ตามสัญชาตญาณ หรือก็คือ ฝึกลับสัญชาตญาณให้เฉียบคม』

 

 

 

『อื้อ ทำได้ดีมา…ท่าโจมตีของนายตอนนี้กำลังพัฒนาแล้วเด้อ ครั้งต่อไปคงจะดีกว่านี้แน่ๆ เด้…เอาล่ะ…มาพยายามกันต่ออีกสักหน่อยเนอะ? 』

 

 

เรดพัฒนาทักษะของฉันผ่านการฝึกโหดสุดๆ

 

บลูสอนเรื่องทฤษฎีและลับสัญชาตญาณ

 

เยลโล่ทำการสอนพื้นฐานอย่างละเอียดอย่างใจดี

 

แม้จะแตกต่างกัน แต่ทุกอย่างที่ได้จากพวกเธอก็ทำให้ฉันแกร่งขึ้น

 

 

「อึก」

 

 

หลบหมัดให้ได้และเตะสวนไป

 

ใช้ศอกยัดเข้าไปที่หัวของมัน ก่อนจะแท่งเข่าซ้ำ

 

ทำนายการเคลื่อนไหวของศัตรู ใช่เล่ห์เหลี่ยมเพื่อสร้างความสับสน ระหว่างนั้นก็ตัดกำลังของอีกฝ่ายไปเรื่อยๆ

 

แต่อย่างที่คิด พอเป็นลำดับที่ 99 ก็เลยทนมือทนเท้าเป็นพิเศษ

 

 

 

 

「เป็นอะไรไปล่ะ ขำไม่ออกแล้วหรือไง? 」

 

「แฮกๆๆ!」

 

「คิดว่าแกจะสู้ชนะอีกฝ่ายเพียงเพราะเป็นเวทีของแกละก็ผิดแล้ว」

 

 

ก้าวไปข้างหน้าครึ่งก้าวและหลบหมัดอีกฝ่าย ต่อด้วยการเกี่ยวแขนและคอของมันด้วยแขนขวาของฉันก่อนทุ่มลงกับพื้น

 

แผ่นหลังของมันกระแทกเข้ากับพื้นและเด้งกลับ ฉันจึงเตะอัดเข้าไปอีกทีจนมันกระเด็นไปกระแทกกับกำแพงอีกฝั่ง

 

 

「ยะ ย๊าคคค!!」

 

 

เปลวเพลิงพ่นออกมาจากปากของมัน พร้อมกับเลือดสีน้ำเงิน

 

พลังพิเศษของมันเหรอ

 

เมื่อพิจารณาว่าอันตราย ฉันเตะหัวเข็มขัดหนึ่งที ก่อนจะหลบวัตถุอันตรายที่พุ่งเข้ามา

 

 

 

「แกนะแก!!」

 

 

เปลวเพลิงปะทุขึ้นจากจุดที่ฉันเคยอยู่

 

ในขณะที่ฉันหลบการโจมตีของมันด้วยการหมุนตัวหลบ ฉันก็แตะหัวเข็มขัดอีกรอบ

 

 

 

「โดนสักทีสิวะ――」

 

 

 

 

เมื่อหลบได้สำเร็จ ฉันก็เข้าประชิดตัวอีกฝ่ายแล้วประเคนหมัดยัดที่หน้าท้องของมัน ก่อนจะแตะหัวเข็มขัดเป็นครั้งที่สาม

 

เสียงจากหัวเข็มขัดดังขึ้น

 

พลังงานไฟฟ้าสีแดงได้แปรเปลี่ยนเป็นสีทองพุ่งออกมาจากหัวเข็มขัดตรงไปยังขาของฉัน

 

 

『DEADLY!! TYPE LUPUS!!』

 

 

จากนั้นก็ทำการเตะเข้าไปที่กลางลำตัวของมันทันที

 

 

 

『BITING! CRASH!!』

 

 

ฉันดึงเท้ากลับมาจากร่างของมันที่ไม่ได้กระเด็นออกไปจากท่าพิเศษของฉัน

 

คงจะคิดสินะว่ามันไม่ได้ผลกับร่างของมัน มันจึงยิ้มออกมาพักหนึ่ง ก่อนที่อีกไม่กี่วิสีหน้าของมันจะเปลี่ยนไป เมื่อพบว่ามีรอยแตกขึ้นบริเวณจุดที่ฉันเตะใส่

 

 

「อึก มะ ไม่จริง….ฉันที่ใช้เวลากว่าหลายร้อยปีจนมาถึงลำดับที่ 99 ได้แล้วทำไม….」

 

「……แกแค่ขึ้นมาได้ด้วยวิธีที่ขี้ขลาดไม่ใช่หรือไง? 」

 

「คึก อึก ไม่จริง……」

 

 

แสงสีทองได้พวยพุ่งออกมาจากร่างของมัน จีอัลพยายามกุมท้องตัวเองเอาไว้ด้วยสีหน้าอันสิ้นหวัง

 

 

 

「แกมัน ปีศาจ……」

 

 

หลังสิ้นคำพูดสุดท้าย ร่างของมันก็เกิดการระเบิดขึ้น

 

แม้ว่าฉันจะได้รับผลของแรงระเบิดไปด้วย แต่ฉันก็รู้ว่ามันจบแล้ว พื้นที่รอบๆ เริ่มกลับไปเป็นปกติ

 

 

 

「……จบแล้วสินะ」

 

 

คราวนี้เป็นศัตรูที่ทำให้ฉันใช้พลังไม่ได้เต็มที่

 

ยิ่งคิดก็ยิ่งสยองว่าอนาคตจะต้องเจออะไรอีก

 

พอหันไปหาพวกเด็กๆ ก็พบว่าพวกเขาหลุดออกมาจากบอลลูนกันหมดแล้ว โดยที่ข้างๆ นั้นมีหัวของคุโรโระคุงซึ่งฉันถอดไปก่อนหน้าหล่นอยู่

 

 

 

「ฉิบหายยย!? 」

 

 

หากไม่รีบเอามันกลับมาใส่ มีหวังได้เห็นสภาพสยองคุโรโระคุงหัวขาดกับร่างของอัศวินขาวกลางสวนสนุกแน่

 

ฉันปลดการแปลงร่างและหยิบส่วนหัวมาใส่

 

เป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่พวกเด็กๆ ได้สติกลับมาพร้อมตำรวจกับ3สาวจัสติสครูเซเดอร์วิ่งเข้ามาหา

 

 

 

「「「……」」」

 

「……」

 

 

เมื่อ 3 สาวเห็นร่างของคุโรโระคุงที่เต็มไปด้วยร่องรอยการต่อสู้ พวกเธอก็นิ่งเงียบไป

 

แย่แล้วสิ ลืมบอกพวกเธอไปเลยว่าฉันทำงานที่นี่วันหนึ่ง!

 

 

อัลฟ่าได้บอกพวกเธอไหมนะ?! เรดไม่ใช่พวกที่จะอยู่เฉยๆ คุยกับวายร้ายด้วยสิ

 

ฉันต้องพูดอะไรออกไปสักอย่าง

 

เดี๋ยวสิ จะพูดปกติก็คงไม่ได้เพราะมาสคอตปกติเขาจะใช้เสียงแนวเหมาะกับเด็กๆ หน่อย

 

ถ้าไม่ทำให้ดีก็ขายหน้าอามามิยะซังแย่

 

ต้องแก้ปัญหาให้ครบทุกจุด

 

 

「ฉะ ฉันคือคุโรโระ ไม่ใช่สัตว์ประหลาดหรอกน้า!!」

 

 

ในขณะที่ฉันพูดโดยใช้เสียงสูง ความเงียบงันก็เกิดขึ้นอีกครั้ง

 

น่าอายชะมัด แต่เพราะแบบนั้นตำรวจก็เลยมองข้ามฉันไปและช่วยพวกเด็กๆ แทน

 

 

 

 

「รีบพาพวกเด็กๆ ไปที่ปลอดภัยได้แล้วน้า!!」

 

「อะ เอ่อ แต่ว่า….」

 

 

「เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนเถอะน้า ตอนนี้ทางนั้นสำคัญกว่าเน๊อะ!!」

 

「ได้รับคำเตือนจากคนใส่คอสตูมมันก็…แปลกๆ วุ้ย!」

 

พวกพ่อแม่ของเด็กๆ เริ่มเข้ามาหาลูกของตัวเองแล้ว

 

สถานการณ์เริ่มกลับมาเป็นปกติ ทว่าทางจัสติสครูเซเดอร์ยังคงจ้องมองฉันโดยไม่พูดอะไร

 

 

 

「คุโรโระคุง…ปราบสัตว์ประหลาดได้…?!」

 

「……หา? 」

 

 

ได้ยินเสียงพูดออกมาจากที่ไหนสักแห่งชวนให้ขนลุกวุ้ย

 

ฉันถอนหายใจออกมาในขณะที่สวมชุดเอาไว้ แล้วพวกเรดก็เดินเข้ามาหาฉัน

 

แอบขอบคุณพวกเธอนิดหน่อยที่ทำให้คนรอบๆ ไม่มายุ่งกับฉัน อ๊ะ นั่นอัลฟ่านี่นา

 

「นี่คัตสึกิคุง」

 

「เรด อ๋ออัลฟ่าบอกก่อนแล้วสินะ….」

 

「แค่ท่าทางกับเสียงก็รู้แล้ว」

 

「อะ อื้อ……หือ? 」

 

 

รู้สึกคำพูดของเธอมันมีประโยคแปลกๆ วุ้ย

 

 

「จัดการกับมันไปแล้วสินะ? 」

 

「อื้อ แต่มีเรื่องแปลกตรงที่ว่ามันปรากฏตัวออกมาโดยไม่มีเสาแห่งแสงนี่สิ ไว้จะส่งบันทึกจากชิโระให้ดูละกัน」

 

「นายปลอดภัยก็ดีแล้ว แต่ก็หน้านั้น….」

 

 

หือ หา อะไรของพวกเธอกัน?

 

เรดหันหน้าไปหาอีก 3 คนพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ออกมา

 

「นี่ ฉันขอถ่ายรูปกับนายหน่อยได้ไหม แล้วก็ขอกอดด้วยคงไม่ว่าอะไรสินะ? 」

 

 

 

「เดี๋ยวก่อนเรด ฉันจะติดต่อไปบอกประธานด้วย กรณีแบบนี้มันต้องทำให้มันเหมือนเป็นการคอแลปของสองแบรนด์」

 

「คุโรโระคุง น้องชายกับน้องสาวของฉันชอบนายมากเลยเด้」

 

 

 

「พวกเธอนี่คิดบ้างไหมว่าคนอื่นจะมองพวกเธอยังไง ฮีโร่ภาษาอะไรกันเนี้ย?!」

 

 

สถานการณ์ชักแปลกๆ วุ้ย

 

พวกเธอชอบคุโรโระกันขนาดนั้นเลยเหรอ?!

 

 

 

หลังจากนั้น

 

โชคดีที่ไม่มีใครรู้ว่าฉันคืออัศวินขาวก็จริง แต่รูปถ่ายของคุโรโระที่สภาพโทรมจัดกับจัสติสครูเซเดอร์ก็ถูกถ่ายไปลงเว็บออฟฟิเชียลของจัสติสครูเซเดอร์เสียแล้ว

 

เรื่องราวจบลงที่สัตว์ประหลาดได้หายไตัวไปอย่างลึกลับ และพวกเด็กๆ ก็ปลอดภัย

 

ทว่าในภายหลังก็ได้เกิดตำนานเมืองไร้สาระขึ้นอย่างเรื่องที่ความจริงแล้ว คุโรโระสามารถเอาชนะสัตว์ประหลาดร้ายตัวนั้นได้จนเกิดเป็นกระแสแปลกๆ

 

————-

Note 1 : ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ  และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code