อัศวินดำคุงไม่อยากเป็นเซ็นไต - ตอนที่ 44.5 เตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้

 

 

ฉันยังอ่อนแอ

 

พักหลังมานี้ฉันตระหนักได้ถึงเรื่องนี้เป็นอย่างดี

 

หากจะพึ่งพาแต่พวกจัสติสครูเซเดอร์อย่างเดียวก็คงไม่ได้

 

 

 

「ยากจริงๆ ……」

 

 

พวกเธอเป็นนักสู้ที่เก่งกาจ

 

ความสามารถและประสบการณ์ในการรับมือกับพวกสัตว์ประหลาดที่ปรากฏตัวบนโลกใบนี้มีมากกว่าฉันหลายเท่า

 

นั่นจึงเป็นเหตุผลที่เรมะมอบเครื่องฉายบันทึกการต่อสู้ของพวกเธอให้ฉันได้ดู

 

 

 

 

『ยัยบ้าบลู แกอยู่ไหน!!』

 

『อ่า….นั่นสินะ ตรงนั้นละมั้ง』

 

 

เป็นบันทึกการต่อสู้ของบลู

 

เธอกำลังต่อสู้กับสัตว์ประหลาดที่มีชื่อว่าอย่างเป็นทางการว่า สัตว์ประหลาดแห่งสมดุลบาราซาน

 

เธอกำลังร่วมมือกับเหล่าคนธรรมดาต่อสู้กับอีกฝ่าย เนื่องจากความสามารถอันน่าสะพรึงของอีกฝ่ายที่ทำให้ทุกชีวิตในระยะมีพลังอยู่ในค่าเฉลี่ย

 

 

「ทำให้พลังทุกคนในระยะอยู่ในค่าเฉลี่ยแต่มันไม่รับผล……ฉันจะรับมือยังไงดีนะ? 」

 

 

ภาพที่ฉายออกมาเป็นมุมมองของเธอที่กำลังจ้องมาสัตว์ประหลาดผิวหนังเป็นเกล็ดอยู่ไกลๆ

 

แม้ว่าพลังของเธอจะลดลงไปอย่างมาก แต่เธอก็ยังสามารถรับมือกับอีกฝ่ายได้อย่างน่าทึ่ง…..

 

 

 

『ไม่มีที่ให้แกหนีอีกแล้วเว้ย!! ออกมาเดี๋ยวนี้ ไอ้พวกสวะที่โดนพลังของฉันไปก็ไม่ต่างอะไรกับเด็กเหลือขอ―』

 

『ตอนนี้แหละ』

 

『จะฆ่าแกー!? 』

 

 

วินาทีนั้นเอง ขวดที่อยู่ข้างๆ สัตว์ประหลาดก็เกิดการระเบิดขึ้น โดยภายในขวดมีตะปูพวยพุ่งออกมา

 

มันตะโกนร้องออกมาด้วยความโมโห แต่จังหวะต่อมาก็มีผงที่คล้ายกับผงซักฟอกตกใส่หัวมัน จนทำให้ร่างของมันล้มลง

 

 

『โถ่เว้ยยยยย แกนะแก อยู่ที่ไหนกันวะ?! หึ ตรงนั้นเองสินะ ห้องประชาสัมพันธ์!!!』

 

『ก็แล้วแต่ คิดว่าใช่ก็ลองไปสิ』

 

『อย่ามาปั่นประสาทกันนะเว้ย!!』

 

『แกอารมณ์ร้อนจริงๆ 』

 

『เดี๋ยวได้รู้กัน! แกตายแน่!!』

 

『สุดท้ายก็ดีแต่ปากสินะ แค่หาตัวฉันยังทำไม่ได้ สมองไม่ได้เรื่อง….หุหุ』

 

 

 

『อ๊าคคคคค――!? 』

 

 

เธอยั่วยุสัตว์ประหลาดและทำให้มันเสียความสงบนิ่ง

 

มันพยายามลุกขึ้นยืนใหม่ แต่ก็ถูกผงซักฟอกทำให้ล้มลงอีก จนหัวไปกระแทกเข้ากับชั้นวางใกล้ๆ

 

จุดที่บลูกำลังซ่อนตัวอยู่ตอนนี้ไม่ใช่ห้องประชาสัมพันธ์ แต่เป็นแถวโต๊ะบริเวณศูนย์อาหาร

 

พวกคนทั่วไปก็พยายามช่วยกันติดกับดักและเบี่ยงเบนความสนใจจากของที่รวบรวมกันมาภายในห้าง

 

บลูกำลังประกอบกับดักบางอย่างภายในมือระหว่างที่สังเกตท่าทีของสัตว์ประหลาด

 

「……ไอ้เจ้านี่ รับมือง่าย」

 

「บลูซัง เอาของที่ขอมาให้แล้วค่ะ!」

 

「ขอบคุณ ช่วยเอามันไปติดไว้ตรงร้านเสื้อผ้าชั้นสองที แล้วอย่าออกนอกเส้นทางที่วางแผนเอาไว้ล่ะ เพราะน้ำมันกับผงซักฟอกนอกเหนือเส้นทางหลักของพวกเราถูกราดเอาไว้หมดแล้ว」

 

「ตะ แต่ว่า ถ้าสัตว์ประหลาดมันหาตัวพวกเราเจอเข้าละก็…」

 

 

เมื่อหญิงสาวถามด้วยความหวาดกลัว บลูก็มองกล้อง ก่อนจะพูดขึ้น

 

 

 

「ไม่มีทางหรอก เพราะตอนนี้มันกำลังติดกับดักแป้งขาวกับกาว」

 

 

สัตว์ประหลาดบิดตัวไปมาอยู่กับพื้น โดยตัวติดกับแป้งสีขาวและกาว

 

 

 

『โถ่เว้ย!! โถ่เว้ย!! จะฆ่า ไม่ว่ายังไงก็จะฆ่าแกให้ด้ายยยยย!!』

 

「ทำได้แค่โวยวายหรือยังไง…โมโหนักก็ระเบิดตัวตายไปเลยสิ จะมาโวยไว้ไร้ประโยชน์ทำไม? 』

 

『โว้ยยยยยยย!? 』

 

 

บลูพยักหน้าด้วยความพึงพอใจก่อนจะมองไปยังเด็กผู้หญิงตรงหน้า

 

「ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย ฉันขอฝากตรงนี้ไว้กับพวกเธอได้หรือเปล่า ถ้ามันมีการเคลื่อนไหวอะไรผิดไปก็รีบติดต่อมาทันที แล้วก็จำเอาไว้นะ ยังไงชีวิตของพวกเธอก็สำคัญเป็นอันดับหนึ่ง อย่าคิดเอาชีวิตเข้าแลก」

 

「「「อื้อ……」」」

 

 

พวกคนที่มาช่วยเธอส่งเสียงออกมาอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก เพราะความกลัวและความวิตก

 

พวกเขารู้ดีว่าหากพลาดไปแม้เพียงน้อยนิด ชีวิตของพวกเขาก็จบสิ้น

 

 

 

「ฉันเข้าใจความรู้สึกของพวกเธอ เพราะครั้งแรกฉันก็ไม่ต่างกัน」

 

 

บลูยืนขึ้นต่อหน้าผู้คนที่แสดงความกังวลออกมา

 

เมื่อเห็นเธอพูดปลุกใจเช่นนั้น สีหน้าของบางคนก็เริ่มมีความกล้า

 

ในหมู่พวกเขามีเด็กรุ่นเดียวกับฉันใส่ชุดนักเรียนอยู่ด้วย

 

 

「ขอแค่มีใจที่กล้าหาญ พวกพ้องที่อยู่ข้างหลังก็พร้อมจะเดิมตาม และหนึ่งในนั้นก็คือฉัน จงจำไว้เสมอตอนนี้พวกเราทุกคนที่พลังแห่งฮีโร่ที่ไม่ต่างกันเลย อะไรที่ฉันทำได้ในตอนนี้ฉันมั่นใจว่าทุกคนเองก็ทำได้เหมือนกัน」

 

 

คำพูดของเธอสะกดใจของคนรอบๆ

 

แม้แต่ฉันเองก็ยังรู้สึกมีพลังใจตามไปด้วยเลย

 

 

「หากพวกเรายอมแพ้ บาราซานก็จะฆ่าคนไปมากกว่านี้ ดังนั้นเราต้องหยุดมันให้ได้ที่นี่เดี๋ยวนี้」

 

「「「……!」」」

 

「ฉันเข้าใจดีว่ากำลังขออะไรจากทุกคนอยู่」

 

 

บลูเงยหน้าขึ้นและกำหมัดเอาไว้แน่น

 

 

「ราคาของการได้สิทธิเสรีภาพนั้นแพง แต่ถึงมันจะแพงฉันก็เต็มใจที่จะจ่ายเพื่อให้ได้มันมา」

 

「บลูซัง……!」

 

「นั่นสินะ พวกเราเองก็ต้องสู้เหมือนกัน……!」

 

「หืม? คำพูดนี้คุ้นๆ แฮะ……」

 

 

แค่พูดของเธอได้ทำให้ทุกคนกลับมามีกำลังใจ

 

 

เธอสูดหายใจเข้าอีกแล้ว แล้วเปล่งคำพูดออกมาจากหัวใจของเธอ

 

 

 

「ถึงแม้จะเหลือแค่ฉันคนเดียว ฉันก็จะหยุดพวกไฮดราให้ได้…!」

 

「「「……พวกไฮดรา? 」」」

 

「……อุ」

 

อยู่ดีๆ ทั้งบริเวณก็เกิดความเงียบงัน

 

ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเธอพูดอะไร เหมือนกับคนกว่า 70% ที่อยู่ตรงนั้น ทว่าหญิงสาวในกลุ่มนั้นคนหนึ่งก็ลุกขึ้นยืนและพูด

 

 

「เอาล่ะ ทุกคนไปกันเถอะ แสดงให้สัตว์ประหลาดนั่นได้เห็นว่าความสามัคคีของพวกเราเป็นยังไง!!」

 

「「「โอ่-โอ้!!」」」

 

 

ในมือของบลูตอนนี้กำลังถือตะกร้าที่เต็มไปด้วยกับดักทำมือ

 

ก่อนที่ชายคนหนึ่งจะเดินเข้ามาพูดกับเธอ

 

 

「บลูซัง เอ่อ คำพูดที่พูดออกมาก่อนหน้านี้เอามาจากหนังสินะครับ? 」

 

「กับดักและคำพูดปลุกระดมอ้างอิงมาจากโดดเดี่ยวผู้น่ารัก」

 

「เอ่อ ไม่ใช่ว่า…คำพูดมันมาจากกัปตันอเมริกา ภาควินเทอร์…..」

 

「รีบออกไปได้แล้ว!!」

 

แล้วภาพก็ตัดไป

 

เรดกับเยลโล่เองก็เหมือนกัน….ภาพการต่อสู้ของเหล่าจัสติสครูเซเดอร์นี่สุดยอดชะมัด ความตั้งใจอะไรแรงกล้าที่ไม่สั่นคลอนแม้จะเจอกับเรื่องอะไรก็ตาม

 

แต่ว่า……。

 

 

 

「โดดเดี่ยวผู้น่ารักนี่….อะไรกัน? ชิโระรู้ไหม? 」

 

『โฮก』

 

 

ดูเหมือนชิโระก็จะไม่รู้

 

แต่ความสามารถในการสร้างกับดักนี่คือของจริง

 

หากเป็นฉันคงทำอะไรแบบนั้นไม่ได้แน่

 

หรือจะเป็นหนังสือที่เธอเคยอ่าน….ไม่สิ อาจจะเป็นหลักสูตรของกองกำลังพิเศษก็ได้

 

ไว้มีโอกาสค่อยไปถามเธอละกัน

 

 

 

「……เอาละ ถ้างั้นก็」

 

 

ฉันลุกจากเตียงแล้วหันไปมองชิโระ

 

ยังมีหลายสิ่งที่ฉันขาดอยู่ แต่ก็ต้องค่อยๆ ฝึกฝนกันไป

 

ปัญหาแรกคงจะเป็นเรื่องความยืดหยุ่นในการจัดการศัตรู

 

 

「ชิโระ ช่วยเปิดโครงสร้างของเรด บลู เยลโล่ฟอร์มกับอาวุธให้ฉันดูหน่อยได้ไหม? 」

 

『โฮก』

 

 

ดวงตาของชิโระส่องแสงออกมาแล้วก็ปรากฏภาพฟอร์มต่างๆ ของฉันพร้อมกับอาวุธ

 

 

Flame Calibur, Liquid Shooter, Lightning Breaker และ Lupus Dagger

 

 

 

「พอจะทำให้มันพัฒนาขึ้นไปอีกได้ไหมนะ? 」

 

『โฮก』

 

 

โห เหมือนว่าจะทำได้แฮะ

 

สิ่งสำคัญตอนนี้คือทั้ง 3 ร่างไม่มีพลังทำลายล้างพอจะรับมือกับสัตว์ประหลาดในอนาคตแน่

 

ฉันต้องหาทางแก้ไขตรงจุดนี้

 

เพราะฉันไม่สามารถใช้ร่างAnother Form สู้ได้ตลอด

 

 

 

「ของที่มีไม่ได้อ่อน แต่น่าจะเป็นที่ตัวฉันมากกว่าสินะ」

 

―ลองไปคุยกับพวกสาวน้อยนั่นดูสิ

 

「รูอินซัง? 」

 

―คิดว่าน่าจะได้ประสบการณ์ที่ดี

 

 

เสียงลึกลับโผล่ขึ้นมาอีกแล้ว

 

น่าสงสัยจริงๆ ว่าเธอคนนี้คือใครกันแน่

 

 

 

「นั่นสินะ ตอนนี้พวกเราก็ร่วมมือกันแล้ว…น่าจะไปขอคำแนะนำได้」

 

 

บ้าจริงเชียว เอาแต่คิดถึงการต่อสู้ที่รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนไม่คิดจะพึ่งพาคนอื่นซะได้

 

ในระหว่างที่จะเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาเรมะ ฉันก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่น่าสนใจในโฮโลแกรม

 

 

NEW!

 

 

【??? COLLAR SYSTEM】43%

 

【・??? GRIP】

 

 

 

【SAVE→???? FORM】78%

 

【・ ARROW】

 

【↳???? RED】

 

【↳???? BLUE】

 

【↳???? YELLOW】

 

 

 

【???? →?????? FORM】3%

 

 

โดยมีภาพของชุดสองสีที่กำลังประสานเข้าด้วยกัน

 

ฝั่งหนึ่งเป็นร่างSave Formปกติแต่มีอุปกรณ์เหมือนเกราะหนามเสริมเข้ามา

 

ไม่แน่ใจเหมือนกันว่ามันหมายถึงอะไรแต่น่าจะเป็นอาวุธใหม่ที่ฉันสามารถใช้ได้ในอนาคต

 

 

 

「….ชิโระ อย่าบอกนะว่านั่นคือฟอร์มใหม่ที่ในอนาคตฉันจะได้ใช้? 」

 

『นู้ว!』

 

「ไม่ใช่เหรอ? งั้นก็ประมาณว่าอัพเกรดร่างปัจจุบันสินะ? 」

 

 

ชิโระพยักหน้า

 

รู้สึกขอบคุณชิโระจริงๆ ที่พยายามเพื่อฉันขนาดนี้

 

 

 

「หืม แล้วตรงนั้นมัน? 」

 

 

เป็นภาพฉายของชุดสูทอีกอันหนึ่ง

 

แต่แตกต่างจากก่อนหน้านี้ตรงไม่มีรายละเอียดอะไรเลยนอกจากข้อความและภาพถมดำ

 

 

 

【TYPE LUPUS??? FORM】100%

 

【・??? SABER】

 

 

 

 

「ชิโระ ตรงนี้เขียนว่า 100% แล้วนี่? ฉันสามารถใช้ได้เลยหรือเปล่า? 」

 

『โฮก!』

 

คราวนี้ส่ายหัว

 

ยังใช้ไม่ได้สินะ? หรือจะมีอะไรที่ยังไม่ตรงตามเงื่อนไข?

 

 

 

 

『โฮก!』

 

 

หน้าจอที่ฉายภาพเปลี่ยนไปอีกครั้ง

 

สิ่งที่แสดงออกมาคราวนี้คือยานพาหนะสองลำที่แสนคุ้นเคย

 

 

 

「……เดี๋ยวนะ」

 

จะว่าไปได้ยินว่าชิโระกินยานที่เรมะสร้างขึ้นไปสองลำเลยนี่หว่า!

 

แม้รูปร่างจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย เพราะมันถูกประกอบเข้ากับรถของฉันและกลายร่างเป็นหุ่นยนต์ได้อีกก็เถอะ

 

แต่ใช่แน่นอน….แล้วจะประกอบเอาไปคืนเรมะได้นะ

 

 

 

「ยะยะยะ แย่แล้วสิ ทำยังไงดีล่ะ….」

 

「คัตซึนอยู่หรือเปล่า? 」

 

「อ่ะ!? อ้า ครับ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ」

 

 

ฉันตอบรับเสียงเคาะประตู ก่อนจะเปิดห้องให้พี่

 

 

「มีอะไรหรือเปล่าครับ? 」

 

「คือว่าช่วงนี้มีอะไรเกิดขึ้นเยอะ เลยตั้งใจจะมาคุยอะไรกันสักหน่อยน่ะ เดี๋ยว นี่มันอะไรกันเนี้ย?!」

 

 

พี่ตกใจมากเมื่อเห็นภาพโฮโลแกรมที่ชิโระฉาย

 

เป็นหุ่นยนต์สีขาวกับสีดำ

 

ด้วยสิ่งนี้คงจะสามารถพลิกการต่อสู้ของฉันจากในอดีตได้แน่นอน

 

 

 

「….ชิโระเผลอกินหุ่นเข้าไปน่ะครับ」

 

「เอ่อ ทำไมนายถึงพูดเหมือนชิโระเผลอไปกินอาหารตกตามพื้นเลยล่ะ….」

 

จากนั้นพวกเราก็เดินออกจากห้องโดยตั้งใจว่าจะไปหาเรมะ

 

 

 

 

「จะว่าไปแล้วพี่กำลังจะกลับมาทำงานที่นี่สินะ」

 

 

「อื้อ ดูเหมือนว่าฉันจะสามารถกลับเข้ามารับตำแหน่งเดิมที่นี่ได้สบายเลยน่ะ ประธานก็คุยให้เรียบร้อยแล้วด้วย」

 

 

「สรุปคือพี่เป็นหมอที่ดูแลเรื่องสุขภาพทางจิตเหรอ? ไม่เคยรู้มาก่อนว่าบริษัทเขามีตำแหน่งอะไรทำนองนี้อยู่ด้วย แต่สุดยอดจริงๆ 」

 

「ฮะ ฮ่าๆๆๆ นั่นสิเนอะ」

 

 

แถมยังน่าตกใจตรงที่เวลาทำงาน เวลากลับบ้าน และวันหยุดแทบจะไม่ต่างจากเดิมเลย

 

 

 

「หาววว หลับเต็มตื่น」

 

 

อัลฟ่าที่งีบหลับตรงโซฟีในวันหยุด ตื่นแล้ว

 

เธอเดินขยี้ตาระหว่างที่เข้ามายังโต๊ะที่พวกเรานั่งกันอยู่

 

 

「นอนกลางวันนี่ไม่ไหวเลยนะ」

 

「ไม่เป็นไรๆ เขาว่ากันว่าเด็กยิ่งนอนยิ่งสุขภาพดี」

 

「แต่มันก็สำหรับเด็กไม่ใช่เหรอยะ……」

 

 

ฉันหัวเราะให้กับอัลฟ่าที่บ่นออกมา

 

พระอาทิตย์กำลังจะตกดินแล้ว คงได้เวลาเตรียมอาหารเย็น

 

 

 

「……เราจะได้ใช้ชีวิตแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนนะ……」

 

 

ช่วงเวลาที่แสนสงบสุข

 

ฉันรู้ว่ามันคงอยู่ได้ไม่นาน

 

แต่ฉันก็จะสู้เพื่อปกป้องมันเอาไว้

 

 

「ดังนั้นฉันต้องทำทุกอย่างเท่าที่ตัวเองจะทำได้ให้ดีที่สุด」

 

 

ในด้านร่างกาย มาสเตอร์ที่เคยเป็นอดีตกองกำลังป้องกันตัวเองน่าจะพอไปขอเคล็ดลับการฝึกมาได้ ส่วนเทคนิคพิเศษอะไรคงสามารถไปขอให้จัสติสครูเซเดอร์สอน

 

ส่วนอุปกรณ์หรือฟอร์มใหม่คงต้องรอไปก่อน จนกว่าชิโระจะพร้อม

 

————-

Note 1 : ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ  และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code