อัศวินดำคุงไม่อยากเป็นเซ็นไต - ตอนที่ 40 คำเชิญ
หลังเอาชนะสัตว์ประหลาดหมึกยักษ์ได้ ฉันก็กลับไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านกาแฟต่อ
งานวันแรกของอัลฟ่าจบลงด้วยดี พอพวกเรากลับมาถึงอพาร์ตเมนต์ พี่ก็กลับมาพอดี พวกเราสามคนจึงตัดสินใจกินข้าวเย็นกันทันที
「หา ถูกเชิญไปที่KANAZAKIคอร์ปอเรชั่นเหรอครับ? แล้วใครต้องไปบ้างล่ะ」
「พวกเราไง」
「เอ๋ ผมด้วยเหรอ?」
ฉันชี้มาที่ตัวเอง อัลฟ่าก็พยักหน้ารับ
「ใช่แล้ว อะแฮ่ม เรมะฝากฉันมาบอกนายว่ามีเรื่องสำคัญอยากจะคุยกับนายน่ะ」
「เรื่องสำคัญ….อัลฟ่ารู้ไหมว่าเป็นเรื่องอะไร?」
「อื้อ」
「ฉันเองก็รู้นะ」
แม้แต่พี่ฮาคัวก็รู้เหรอ….
KANAZAKIคอร์ปอเรชั่น เป็นบริษัทขนาดใหญ่ซึ่งแม้แต่ฉันที่ไม่ดูทีวีก็ยังรู้จัก
เพราะบริษัทนี้ผลิตตั้งแต่ยานพาพนะยันอาหารการกินจนมีชื่อเสียงไกลไปถึงนอกประเทศ
「ไม่จริงน่าเมื่อก่อนพี่เคยทำงานที่นั่นเหรอ…!」
「อื้อ เมื่อก่อนก็เคยทำงานจริงๆนั่นแหละ….」
「……เป็นเพราะผมเองขอโทษด้วยนะครับพี่……!」
「อ่ะ เอ๋ ทำไมจู่ๆนายถึงขอโทษล่ะ!?」
พี่ตกใจที่ฉันพูดขอโทษ
แต่มันก็ต้องเป็นเรื่องน่าขอโทษไหมล่ะ การที่เคยได้ทำงานในบริษัทสุดยอดขนาดนั้นแล้วต้องมาลาออก
「ก็พี่น่ะลาออกมาเพราะผมความจำเสื่อมใช่ไหมล่ะ…!」
「อึก ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย! เรื่องที่คัทซึนความจำเสื่อมน่ะมัน―――」
「ขอผมได้แสดงความรับผิดชอบเถอะ ไม่ว่าจะด้วยอะไรก็ตาม……」
「……อะไรก็ได้งั้นเหรอ?」
「อะแฮ่ม!!」
「อึก!?」
ไม่รู้เพราะอะไร อัลฟ่าถึงกระแอมออกมาซะเสียงดัง
แถมพี่ก็ดันตกใจกับเสียงนั้นมากซะด้วยสิ
「เอาเป็นว่าฉันออกมาก่อนหน้านั้นเสียอีก ไม่ใช่ความผิดของคัตซึนหรอก!」
「……จริงเหรอครับ?」
「จริงสิ ก็แค่มีเรื่องที่ทำใจไม่ได้เลยอยากจะลาออกมาจากตรงนั้นน่ะ….」
แบบนี้นี่เอง….
แต่การที่คิดลาออกจากสถานที่สุดยอดขนาดนั้นมันต้องก็อะไรมากัน
…ฉันไม่ควรถามพี่ต่อดีกว่า
ถึงจะเป็นคนในครอบครัว แต่ก็ไม่จำเป็นต้องบอกเรื่องของตัวเองทั้งหมดเสียหน่อย
「นอกจากนี้ เรมะน่ะ เป็นประธานของที่นั่นนะ」
「……เอ๋ ได้ยังไงกัน?」
「ของจริงนะ ไม่ดูนามสกุลของเขาล่ะ?」
จะว่าไปก็จริง…..
เดี๋ยวนะ นี่ฉันได้คุยกับคนที่สุดยอดเข้าแล้วไม่ใช่เหรอ?
「ดังนั้น พวกเรา 3 คนก็จะไปกันที่นั่นตามคำเชิญของเขา」
「ผมต้องไปหาซื้อเสื้อใส่ไปน่าจะดีไหมนะ」
「นายไม่ต้องกังวลไปหรอก หมอนั่นไม่ใช่คนประเภทจะมาใส่ใจอะไรแบบนี้」
ดูจากนิสัยของเขาก็คงจะเป็นอย่างที่พี่บอก
ฉันก็เชื่อใจเขาหรอก เพราะเขาเป็นคนที่รู้เรื่องในอดีตของฉัน แต่มันก็นะ…..
「ถ้าอย่างงั้น วันพรุ่งนี้หลังพวกผมทำงานเสร็จค่อยไปกันเนอะ พี่หยุดด้วยนี่ใช่ไหม?」
「อื้อ เดี๋ยวฉันจะรออยู่ที่บ้านจนกว่าพวกนายจะกลับมาละกัน」
ตัดสินใจวันกันได้แล้ว
ในที่สุดพวกเราก็จะมีโอกาสเดินทางไปบริษัทขนาดยักษ์ที่แสนล้ำหน้า
แอบตั้งตารอเลยแฮะ
***
「แกกับชินฟูวะถูกเชิญให้ไปที่KANAZAKIคอร์ปอเรชั่นเหรอ?」
「ก็อย่างที่ว่าครับ……」
วันรุ่งขึ้นหลังต่อสู้กับสัตว์ประหลาดหมึกยักษ์
ฉันก็เดินทางไปทำงานร้านกาแฟพร้อมอัลฟ่า ก่อนจะพูดคุยกับมาสเตอร์ถึงเรื่องที่จะได้ไปKANAZAKIคอร์ปอเรชั่น
「แต่การที่คนแบบนั้นมาเกี่ยวข้องกับผม…ตัวตนของผมก่อนเสียความทรงจำไปต้องเป็นแบบไหนกันนะ」
「…ก็นะ ความสัมพันธ์ของคนเรามันก็ซับซ้อนแบบนี้แหละ คาดเดาไม่ได้หรอก」
มาสเตอร์พูดกับฉันและอัลฟ่านั่งคุยกันในช่วงใกล้ค่ำที่ลูกค้าไม่ค่อยมี
「ช่วงชีวิตของคนเราน่ะ มักจะได้เจอคนที่ไม่คาดคิดอยู่เสมอ」
「มาสเตอร์ก็เคยเจออะไรแบบนี้เหรอครับ?」
「ฉันน่ะเหรอ? ฮ่ะๆๆ ของฉันน่ะเรียกว่าทุกวันเลยดีกว่า」
แม้จะเป็นเรื่องที่น่าเหลือเชื่อ แต่พอออกมาจากปากของมาสเตอร์มันก็น่าเชื่อถือแบบแปลกๆ
อัลฟ่าเองก็ยิ้มออกมา
「สิ่งที่ฉันอยากจะบอกแกน่ะก็คือ เมื่อเกิดสายสัมพันธ์ขึ้นมาแล้วก็พยายามรักษามันไว้ให้ดีล่ะ เพราะไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง」
「ฟังไปฟังมามาสเตอร์ก็ดูเป็นคนเจ้าบทเจ้ากลอนนะครับ」
「ใช่ไหมล่ะ?」
ระหว่างที่พวกเรากำลังคุยกัน อยู่ดีๆประตูร้านก็เปิดออกพร้อมกับเสียงกริ่งประตู
ลูกค้าเข้ามาแล้ว
ฉันเลยบอกอัลฟ่าว่าจะไปรับลูกค้าเอง
เธอเป็นเด็กผู้หญิงผมสีน้ำเงินยาวประบ่าใส่ชุดนักเรียนที่มีเอกลักษณ์
ฉันจึงรู้ได้ทันทีว่าเธอมาที่นี่เป็นครั้งแรก
「..อยู่ที่นี่จริงด้วย….สวัสดีค่ะ」
「เอ่อ สวัสดีครับ มาคนเดียวเหรอครับ?」
「……อื้อ」
เป็นช่วงเวลาเดินทางกลับบ้านหลังเลิกเรียนด้วยนี่เนอะ
อีกฝ่ายหิ้วกระเป๋านักเรียนติดมาด้วย
ฉันพอเธอไปนั่งริมหน้าต่าง ก่อนจะยื่นเมนูให้เธอดู
『เอ๋!?』
『หืม คนรู้จักเหรอ?』
ฉันได้ยินเสียงประหลาดใจของอัฟล่าและมาสเตอร์ แต่ฉันต้องบริการลูกค้าก่อนโดยการเทน้ำใส่แก้วตรงหน้าเธอ จากนั้นนักเรียนคนนั้นก็เงยหน้าขึ้นมามองฉันและยกนิ้วชี้ขึ้นราวกับว่าตัดสินใจได้แล้วว่าจะสั่งอะไร
「ขอมาร์ตินี่」
「เอ่อ แต่นี่มันร้านกาแฟ……」
แถมยังเป็นผู้เยาว์ไม่ใช่เหรอไงเธอน่ะ
ฉันสับสนกับการกระทำของเธอเล็กน้อย
「ล้อเล่น ขอกาแฟกับชอร์ตเค้กแนะนำนี่ชุดหนึ่ง」
「…อ่ะ อ้อ ฮ่ะๆเป็นคุณลูกค้าที่พูดอะไรได้น่าสนใจดีนะครับ」
「ถูกบอกอยู่บ่อยๆ」
แม้ใบหน้าจะไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมา แต่ท่าทางของเธอเป็นคนขี้เล่นน่าดู
ฉันจึงยิ้มให้กับเธอก่อนจะเดินไปบอกมาสเตอร์เรื่องเมนูที่เธอสั่ง
ระหว่างที่ฉันรอมาสเตอร์ชงกาแฟ ฉันก็สังเกตว่าอัลฟ่ากำลังเดินไปคุยกับลูกค้าคนนั้น
เป็นคนรู้จักกันสินะ
แต่จากสีหน้าของเธอมันแปลกๆนา…..
『เป็นร้านที่ดี』
『เธอมาที่นี่ได้ยังไงกัน? เท่าที่ฉันรู้เธอไม่น่าจะมีข้อมูลพวกนี้นี่นา?』
『กำหนดพื้นที่ให้แคบลง ใช้สัญชาตญาณและดาวซิ่งตามหลักวิทยาศาสตร์』
『เหลือจะเชื่อกับยัยบลูนี่……』
แต่ถ้าคุยกันได้ขนาดนั้นก็คงสนิทกันแหละ
เธอเองก็เป็นพี่ของพี่ ดังนั้นหากมีเพื่อนที่สามารถพูดคุยกันได้ฉันก็แอบดีใจด้วย
ระหว่างที่ถือถาดกลมรอเมนูจากมาสเตอร์ มาสเตอร์ก็เตรียมเมนูเสร็จเรียบร้อยแล้ว
「กาแฟกับเค้กได้แล้ว เอาแค่นี้ใช่ไหม?」
「ครับ เธอไม่น่าจะสั่งอะไรเพิ่มแล้ว」
ฉันยื่นกาแฟกับเค้กให้หญิงสาว โดยเห็นอัลฟ่าเดินกลับไปด้วยสภาพที่เหนื่อยล้าแปลกๆ
「อ่ะ รอก่อน」
「ครับ?」
「ขอเวลา คุยกันเดี๋ยวได้หรือเปล่า?」
ฉันที่เสิร์ฟเมนูเสร็จ ก็ถูกหยุดเอาไว้เสียก่อน
อยากหาคนคุยด้วยหรือเปล่านะ? ก็เอาเถอะใช่ว่าฉันจะเคยเจอลูกค้าแบบนี้ครั้งแรกซะหน่อย
ฉันหันไปมองรอบๆ ทั้งร้านก็ไม่มีใครนอกจากเธอ ดังนั้นคงจะไม่เป็นไรมั้ง
「ถ้าไม่ติดกับคนที่น่าเบื่อไม่ตลกแบบฉันก็ไม่มีปัญหา」
「ฉันเป็นคนตัดสินเองว่าตลกไหม」
「? อ่ะ อ้อ?」
เป็นคนที่พูดได้มีเอกลักษณ์จริงๆ
ด้วยเหตุนี้พวกเราก็เลยได้คุยกัน
「ไม่นั่งคุยล่ะ?」
「ไม่ได้หรอกครับ เพราะทำงานอยู่」
「……เหรอ」
พอหันไปดูมาสเตอร์เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรกับการกระทำของฉัน
หรือจริงๆแล้วเขาเป็นพวกสนับสนุนให้พนักงานพูดคุยกับลูกค้าสบายๆกันนะ ไม่บ่นหน่อยเหรอ
จริงสิ อัลฟ่าเมื่อวานก็คุยทักทายกับลูกค้าซะเยอะ เขาคงชอบจริงนั่นแหละ
「ร้านบรรยากาศดี ถึงจะมาครั้งแรก แต่ก็ชอบ」
「ใช่ไหมล่ะ ที่บอกว่าครั้งแรกนี่….ไม่ใช่คนแถวนี้สินะ?」
「ิอื้อ เป็นสถานีทางผ่านกลับบ้าน อยากผจญภัย เลยลงมาดู」
โห ชอบผจญภัยนี่เอง
บรรยากาศรอบตัวของเธอดูไม่ให้แบบนั้นเลยแฮะ
「ส่วนเหตุผลที่มาร้านนี้ก็เพราะอยากผจญภัยเหรอ?」
「เปล่า ใช้ดาวซิ่ง」
「ดาวซิ่ง……?」
หมายถึงอะไรกัน ไม่เข้าใจเลยสักนิด
ทำไมอยู่ดีดาวซิ่งถึงมาโผล่ตรงนี้ได้ล่ะ?!
ไม่ใช่ว่าไอ้ดาวซิ่งนี่มันมีใช้ค้นหาของอะไรบางอย่างหรอกเหรอ?
อึก แต่จะมาแสดงสีหน้าแปลกๆใส่ลูกค้าก็ไม่ได้อีก หากอีกฝ่ายไม่สบายใจคงเป็นประสบการณ์แย่น่าดู!
「ฮ่ะๆๆ แบบนี้นี่เอง แล้วได้เจอสิ่งที่ต้องการหรือยังล่ะ?」
「อื้อ เจอแล้ว」
เธอพูดออกมาระหว่างกินเค้กไปด้วย
จากนั้นช่วงเวลาแห่งความเงียบงันก็เข้ามาหาพวกเราทันที จนกระทั่ง
「ขอบคุณสำหรับอาหาร ขอจ่ายเงินเลยได้ไหม?」
ฉันพยักหน้าให้กับเธอและเดินไปตรงจุดชำระเงิน
「ทั้งหมด 650 เยนครับ」
「อื้อ」
หลังจ่ายเงินเสร็จ เธอก็สบตาฉันแล้วยิ้มออกมา
「อร่อยมาก จะกลับมาอีก」
「ฮ่ะๆๆ ไว้จะรอนะ」
หากอีกฝ่ายชอบฉันก็ดีใจ
ระหว่างดูเธอกำลังเดินออกจากร้านไปด้วยรอยยิ้ม เธอก็หันกลับมามองฉันอีกครั้ง
「อาโออิ ฮินาตะ 」
「หือ?」
「ชื่อของฉัน จำไว้」
หลังพูดจบเธอก็เดินออกร้านไป
อาโออิ ฮินาตะ
เป็นคนที่แปลกจริงๆ
「โฮ่ย คัตสิกิ」
「ครับ มีอะไรเหรอ มาสเตอร์?」
เมื่อฉันหันกลับไปก็เห็นอัลฟ่ากำลังกุมหัวตัวเองไว้และมาสเตอร์ที่แสดงสีหน้าปั้นยากออกมา
「ฉันว่าแกนี่ เป็นพวกชอบดึงดูดผู้หญิงแปลกๆเข้ามาหาตัวเยอะนะ」
「……ฮ่าๆๆ อย่ามาอำกันเล่นสิครับ」
「ไม่ได้ล้อเล่นนะเห้ย」
จะว่าไปฉันก็ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่ามีผู้หญิงแปลกๆรอบตัวฉันเยอะเกินไป
「…เอาเถอะ ช่างมันละกัน พวกแกกลับกันได้แล้ว」
「อ่ะ แต่ว่ามัน……」
「พรุ่งนี้พวกแกต้องออกไปกันแต่เช้าด้วยนี่ เวลานี้ไม่มีลูกค้าเข้ามาหรอก กลับไปเถอะ」
ฉันพยักหน้าอย่างลังเลให้กับคำพูดของมาสเตอร์ จากนั้นฉันกับอัลฟ่าก็ออกจากที่ทำงาน
โดยเป้าหมายคือวันพรุ่งนี้พวกเราจะตรงไปยังKANAZAKIคอร์ปอเรชั่นกับพวกพี่
***
KANAZAKIคอร์ปอเรชั่น นี่ใหญ่โตกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีก
พอพวกเราเดินเข้าไปในตัวอาคารขนาดใหญ่ อัลฟ่าก็แสดงบางอย่างให้พนักงานต้อนรับสาวดู
เมื่อเธอเห็นสิ่งนั้น ก็แสดงสีหน้าตกใจออกมาทันที ก่อนจะต่อสายไปยังที่ไหนสักแห่ง ไม่นานนักพวกเราก็ถูกพาขึ้นไปยังห้องของประธานที่อยู่ชั้นบนสุด
ฉันละตกตะลึงในทุกการกระทำของพวกเขา กลับกันพี่กับอัลฟ่าเหมือนจะไม่ได้แสดงอาการใดๆออกมาเลย
เมื่อไปถึงชั้นบนสุด ตรงหน้าของพวกฉันก็คือประตูห้องขนาดใหญ่ที่เหมือนจะเป็นห้องของประธาน
พี่เดินเข้าไปเคาะประตูห้องเบาๆ
「ประธาน พวกฉันมาแล้ว」
「พี่ฮาคัว พูดแบบนั้นมันออกจะ….」
『เข้ามาได้เลย』
ไม่เป็นไรเหรอ?
ฉันตกใจที่ประตูเปิดออกโดยอัตโนมัติ และเรมะก็นั่งอยู่ภายในห้องนั้น
โดยมีเก้าอี้อีก 3 ตัวถูกตัดเอาไว้ตรงหน้าโต๊ะเขา
「ขอบคุณที่มากันนะ เอ้านั่งสิๆ」
「อ่ะ ครับ」
พอนั่งลงเสร็จ เขาก็เปิดปากพูดทันที
「ฉันละดีใจจริงๆที่นายมา」
「กะ ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรครับ ว่าแต่ทำไมถึงเชิญผมมาล่ะ?」
「เกี่ยวกับเรื่องนั้น…ฉันคงต้องบอกเรื่องสำคัญให้นายรู้ก่อน ตั้งใจฟังให้ดีล่ะ」
พอบอกเป็นเรื่องสำคัญฉันก็แอบกังวล
จะเป็นอะไรกันนะ?
เหตุผลที่ทำให้ฉันถูกเชิญมาถึงที่นี่
「คัตสึกิคุง ไม่สิ อัศวินขาว」
「!? ทะ ทำไมคุณถึง……」
「KANAZAKIคอร์ปอเรชั่นเป็นบริษัทที่มีไว้เพื่อซ่อนตัวตนที่แท้จริงของฉันบนโลกนี้ ตัวตนจริงๆของฉันน่ะคือ…..!!!」
จู่ๆเรมะก็ลุกขึ้นยืนแล้วกดปุ่มบนโต๊ะ
จากนั้นหน้าต่างทุกบานในห้องก็ถูกปิดอย่างรวดเร็ว ก่อนที่สีภายในห้องจะถูกย้อมด้วย แดง เหลือง น้ำเงิน
「เอ๋?」
「ผู้บัญชาการสูงสุดของจัสติสครูเซเดอร์ ยังไงล่ะ!!」
「วะ ว๊าวววววว!?」
「ทำไมทำสีหน้าแบบนั้นล่ะ」
「พอดีแอบเผื่อใจไว้ว่าจะซ่อนกล่องอะไรไว้หรือเปล่านะครับ……」
แบบนี้นี่เอง เรมะคือผู้บัญชาการสูงสุดของจัสติสครูเซเดอร์ จากนั้นเรมะก็ชี้ไปยังประตูด้านหลังพวกเรา
「และตอนนี้ ก็ถึงเวลาแล้ว!! ที่ฉันจะแสดงให้นายเห็นถึงตัวตนที่แท้จริงของเหล่าจัสติสครูเซเดอร์!!」
「วะ ว่ายังไงนะครับ?!」
เขาจะเปิดเผยตัวตนจริงๆของเหล่าจัสติสครูเซเดอร์ให้ฉันรู้เหรอ?!
จากนั้นประตูห้องก็เปิดออกมาพร้อมกับหญิงสาว 3 คน
「มันจำเป็นด้วยเหรอ…..」
「แบบว่า น่าอายแท้เด้….」
「……อื้อ」
สาวผมหางม้าสีแดง สาวผมถักเปียสีน้ำตาลแล้วก็―――
「พวกเธอเหล่านี้แหละคือจัสติส――」
「เอ๋? ฮินาตะซัง?」
「ครูเซ…นายว่าอะไรนะ?」
「อื้อ บังเอิญจังเนอะ」
「「หา?」」
ความเงียบเข้าปกคลุมโดยรอบทันที ราวกับเวลาถูกหยุดเอไาว้
ฮินาตะซังยิ้มและโบกมือให้ฉัน ทางฉันจึงโบกมือกลับไปแม้จะยังตกใจอยู่ จากนั้นสองสาวที่เหลือก็ทำการคว้าไหล่และแก้มของฮินาตะซังเอาไว้
「โฮ่ย หนีไปเจอเขาคนเดียวนี่มันหมายความว่ายังไง?」
「ไหนว่ามาซิ ว่าไม่ใช่เรื่องจริง」
「มูมมม อุ้ววววว」
แม้ใบหน้าของพวกเธอจะถูกหน้ากากปิดเอาไว้ แต่การกระทำและท่าทางของเธอคนแรก ต้องเป็นเรดแน่นอน
ส่วนอีกคนที่จ้องเขม็งใส่อีกฝ่ายคงจะเป็นเยลโล่
ก็แปลว่าฮินาตะซังเป็นบลูสินะ?
โลกเรานี่มันช่างน่าบังเอิญเสียจริง…..
「ประธาน」
「หะ หือ ว่าไง……」
「พวกเรามีเรื่องจะคุยกับอาโออินิดหน่อย ขอเวลาเดี๋ยวนะคะ」
「อื้อ ต้องคุยหน่อยเนอะ แม่นบ่?」
「เอาแต่พอดีล่ะ……」
「อุก—อื้อออออ」
อาโออิซังถูกเรดกับเยลโล่ลากตัวไปอย่างช้าๆก่อนที่ประตูจะปิดลง
เมื่อพวกเธอลับสายตาออกไปแล้ว บรรยากาศที่น่าอึดอัดใจเล็กน้อยภายในห้องประธานก็เริ่มบรรเทา
————-
Note 1 : ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code