อัศวินดำคุงไม่อยากเป็นเซ็นไต - ตอนที่ 175.2 จัสติสครูเซเดอร์ออกปฏิบัติการ 2
ในตอนแรกฉันต่อต้านการเปิดตัวแบบนี้สุดๆ
ไม่ว่าจะมองจากมุมไหนมันก็น่าอาย ถึงอิตาประธานจะบอกว่ามันช่วยดึงดูดพวกสื่อและทำให้คนสนใจจำอะไรได้ง่ายก็เถอะ แต่ยังไงมันก็เกินไปจริงๆ
『ไอ้นั่นอะไรน่ะ คอสเพลย์……? 』
『กำลังถ่ายหนังอยู่หรือเปล่า? 』
『ฉันว่าพวกเลียนแบบอัศวินดำแหง……』
สายตาของผู้คนที่จ้องมองมาช่างน่าเจ็บปวด
หากมองจากมุมคนภายนอกก็คงคิดว่าพวกฉัน3คนคือสาวคอสเพลย์ประหลาดที่เข้าเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาด….แถมยังเป็นสัตว์ประหลาดของจริงที่พร้อมฆ่ามนุษย์อีกด้วย
ถ้าไม่รีบอพยพคนพวกนี้ ชีวิตของพวกเขาคงจบแน่
「ทุกคนรีบหนีไปซะ!! นี่ไม่ใช่การถ่ายหนังนะ!!」
ไม่มีใครพยายามหนีหรือออกจากตรงนี้เลยแม้ฉันจะพูดแบบนี้
ในทางกลับกันพวกเขาหยิบโทรศัพท์และกล้องมาถ่ายพวกฉันเอาไว้
「เนื้อ!! มนุษย์ อาหาร!!」
「ชิ」
สัตว์ประหลาดที่รูปร่างเหมือนตั๊กแตนหุ้มโครงกระดูก กางเคียวของมันออกมาแล้วเข้าโจมตีชายคนหนึ่งที่กำลังถ่ายวิดีโออยู่
「———อั๊ค? 」
ในขณะที่การโจมตีของมันกำลังจะถึงตัวอีกฝ่าย ขาของสัตว์ประหลาดก็ถูกกระสุนพลังงานของอาโออิยิงเข้าจนเสียการทรงตัวไป
「แข็งชะมัด ดูเหมือนจะเจาะกระดูกหุ้มไม่เข้า」
「แค่หยุดมันได้ก็ดีแล้ว!!」
ฉันกระโดดเข้าไปอยู่ระหว่างสัตว์รปะหลาดกับชายคนนั้นแล้วใช้ดาบสกัดการโจมตีของมัน
แรงปะทะของการโจมตีดังกล่าง ทำให้พื้นที่ฉันยืนอยู่ถึงกับทรุด
「หนัก……!? 」
「พวกแก เป็นใคร……!!」
การโจมตีของมันหนักสุดๆ!?
ฉันพยายามดึงสติแล้วระงับความหวาดกลัวที่ต้องเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดแล้วกัดฟันทน
「มะ ไม่ได้ถ่ายหนังจริงๆ นี่นา……? 」
「หนีเร็ว พวกเรา หนีเอาตัวรอดดดด!!」
「กะ กรี๊ดดดด!!」
มาถึงจุดนี้ทุกคนเหมือนจะเข้าใจสักทีว่ามันไม่ใช่การถ่ายหนังแล้วเริ่มหนีตายกัน
ก็ถือว่าเป็นเรื่องดี!!
「แบบนี้ยังพอไหว!」
「อย่ามา ขวางกัน!!」
บริเวณลำตัวของสัตว์ประหลาดอยู่ดีๆ มันก็มีแขนที่เป็นเคียวของมันโผล่มาอีกคู่
ไอ้เจ้านี่นอกจากแยกร่างแล้ว มันยังงอกอวัยวะเพิ่มจากร่างได้ด้วยเหรอ?
ชักไม่สวยแล้วสิ….ในจังหวะที่กำลังคิดแบบนั้น คิราระก็พุ่งเข้ามาเสริมฉันจากด้านหลังของสัตว์ประหลาดด้วยขวาน
「ย้า!!」
「อึก!? 」
คร๊อก!! เสียงกระดูกที่หุ้มร่างของมันแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ก่อนที่ร่างของมันจะกระเด็นไปด้านข้าง
ฉันรอดจากความตายมาได้อย่างหวุดหวิด จุดนี้ต้องขอขอบคุณคิราระจริงๆ
「เยลโล่ ขอบคุณที่ช่วย……」
「เอาไว้ทีหลัง ตอนนี้มาชวยกันรุมมันดีกว่า!!」
「อ้า!!」
การต่อสู้กับสัตว์ประหลาดเป็นครั้งแรก
ความรู้สึกที่สัมผัสได้เหมือนกับในคราวนั้น
เจตนาฆ่าอันแสนบริสุทธิ์ของพวกมัน ที่แม้จะสวมสูทอยู่ก็สัมผัสได้
ดวงตาแมลงของมันที่มองพวกเรา มีเพียงเป้าหมายเดียวคือการฆ่า
「อ๊ากกกก!! อย่ามาขวาง!! อย่ามาขวางงงง!!」
สัตว์ประหลาดส่งเสียงกรีดร้องออกมา ในขณะเดียวกันร่างของมันก็พองขึ้นแล้วเคียวจำนวนมากก็โผล่ออกมาจากร่างของมัน
ลูกตาบนร่างของมันมีจำนวนมากขึ้น จนกลายเป็นเหมือนสัตว์ประหลาดจากหนังสยองขวัญไปแล้ว
「มันเพิ่มทั้งอาวุธและการมองเห็นเลยเหรอ? 」
「แบบนี้ชักแย่ละสิ…เอายังไงกันต่อดี? 」
「ก็มีแต่ต้องลุยเข้าไปฆ่ามันให้ได้นั่นแหละ」
ถึงจะใช้แผนหรืออะไรก็ไม่มีประโยชน์เพราะดวงตารอบร่างของมัน
นอกจากนี้พวกเราก็ต้องยื้อมันไม่ให้เข้าไปโจมคีคนธรรมดาแถวนี้ด้วย
ดังนั้นสิ่งที่ต้องทำไม่ต่างจากเดิม
『———ตอนนี้ฉันได้ติดต่อกับรัฐบาลให้ออกคำสั่งอพยพแล้ว!!』
「ประธาน พอจะมีวิธีเอาชนะเจ้านี่ไหม」
『ฉันกำลังตรวจสอบข้อมูลอยู่!! ดูจากลักษณะของมันแล้วเหมือนร่างกายที่ถูกทำลายไปจะสามารถงอกใหม่ได้เรื่อยๆ ด้วยสิ!!!』
จะบอกว่าโถมโจมตีเข้าไปก็เปล่าประโยชน์เหรอ?
『แต่ไม่ต้องเป็นห่วง!! หากพวกเราสามารถหยุดมันได้ ด้วยอาวุธสุดยอดของจัสติสครูเซเดอร์น่าจะปิดมันไหวแน่!!』
「แล้ววิธีล่ะคะ? 」
『ใช้จำนวนแล้วรุมกระทืบอีกฝ่ายจนกว่ามันจะหมดแรง!!』
พวกเราที่ต้องมารับบทเซ็นไตฮีโร่แท้ๆ แต่ดันต้องมาใช้กลยุทธ์แอบขี้ขลาดซะงั้น
แต่เรื่องนี้มันมีความเป็นตายมาเกี่ยวข้อง ฉันจึงไม่อาจบ่นอะไรได้
「ลุยกันเถอะ เยลโล่ บลู」
「เดี๋ยวฉันจะออกแนวหน้ากับเรดเอง」
「ฉันจะสนับสนุนอยู่ข้างหลัง จะช่วยสร้างช่องโหว่ให้เอง」
ฉันกับคิราระพุ่งไปอยู่แนวหน้า สัตว์ประหลาดที่เห็นมันก็ใช้แขนจำนวนมากที่งอกออกมาโจมตีฉันกับคิราระ
ฉันพยายามหลบการโจมตีของมันที่มีพลังพอจะทำลายรถหนึ่งคันได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวสุดชีวิต
ระหว่างนี้กระสุนพลังงานของอาโออิก็เข้ามาเสริมเพื่อขัดขวางการเคลื่อนไหวของมันจนมันส่งเสียงออกมาด้วยความหงุดหงิด
「อ๊ากกก!!」
「ฮึบ!!」
คิราระฟาดขวานใส่มันอีกรอบ
กระดูกที่เป็นเกราะของมันแตกออก จากนั้นฉันก็ใช้ดาบซ้ำเข้าไปยังจุดที่คิราระทำแล้วกระชากเนื้อมันออกมา!!
「แข็งชะมัด แต่ว่า!!」
「ก็ไม่ได้แข็งถึงกับจัดการไม่ได้!!!」
「น่ารำคาญ!!」
มันโจมตีฉันกับคิราระพร้อมกัน
ทางฉันจึงใช้ดาบขึ้นมาปกป้องร่างเอาไว้ แต่พลังทำลายล้างและโมเมนตัมของมัน ทำให้ร่างของฉันถึงกับถอยไประยะหนึ่ง
「สุดท้ายก็ยังต้านแรงไม่ไม่ไหว…!!」
หากเป็นคิราระที่แกร่งด้านโจมตีกับป้องกันคงทนมันได้สบาย แต่ฉันที่เน้นทางสมดุลจึงถูกมันซัดจนถอยมาอย่างง่ายดาย
ทว่าคิราระเองก็มีข้อเสียด้านความเร็วจึงทำให้บางทีรับการโจมตีของมันได้ไม่หมดเพราะความเร็วที่ต่างกัน
「บลู!!」
「มาดูกันว่าจะเข้าท่าไหม……!」
บลูหยิบอาวุธอันใหม่ออกมาจากอุปกรณ์แปลงร่าง มันคือปืนไรเฟิล
กระสุนชนิดใหม่ถูกยิงใส่ร่างของสัตว์ประหลาด และแล้วการกระเบิดก็เกิดขึ้น แต่มันก็จบแค่นั้น มันไม่ได้สร้างบาดแผลอะไรให้กับอีกฝ่ายเลย
「———แค่นี้เองเหรอ? 」
「……หื้ม ไม่ได้ผลจริงด้วย ร่างของมันแข็งเกินไป ดังนั้นฝากด้วยล่ะเรด เยลโล่」
「ก็ต้องแบบนั้นแหละ!」
ร่างของมันแข็งเกินไปจนกระสุนบลูเจาะไม่เข้า
การโจมตีครึ่งๆ กลางๆ ไม่สามารถสร้างความเสียหายให้กับมันได้ แถมยังโดนสวนกลับมาอีก
「ชิ」
แขนจำนวนมากของมันหมุนไปมาราวกับพายุแล้วซัดร่างของพวกฉันอีกครั้ง
ร่างของฉันชนเข้ากับตู้ขายสินค้าอัตโนมัติที่อยู่ข้างหลัง
ทางฉันก็ทำได้เพียงพยายามกัดฟันทนแล้วลุกขึ้นมาใหม่
「อัศวินดำคุง ต่อสู้กับตัวพวกนี้เพียงลำพังได้ยังไงกัน」
แค่คิดก็รู้สึกสยองแล้วสิ
แต่ถ้าฉันแพ้ชีวิตของผู้คนก็จะตกอยู่ในอันตราย และฉันก็อาจจะตายด้วย
ความคิดที่โผล่เข้ามามันแทบจะทำให้ฉันหมดกำลังใจในการสู้ต่อ
———ทว่า
อัศวินดำคุงไม่เคยถอยให้กับการต่อสู้เลยแม้แต่ครั้งเดียว
เขาเป็นคนน่าทึ่งขนาดนั้นแหละ
ดังนั้นตัวฉันเองก็จะยอมแพ้ตรงนี้ไม่ได้
「หากเจอแค่นี้แล้สสิ้นหวัง ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ตัวฉันก็คงไม่ต่างกับคนที่นอนตัวสั่นในตรอกตอนนั้น!!」
ฉันตัดสินใจลุกขึ้นสู้เพื่อไม่ให้มีคนต้องเผชิญเรื่องแบบฉันอีก
ฉันต่อสู้โดยมองแผ่นหลังของอัศวินดำคุงคนนั้น
ฉันจะไม่มีวันยอมแพ้ให้กับสถานการณ์นี้เด็ดขาด!!
「ย้าก!!」
ฉันกระโจนเข้าหาสัตว์ประหลาดอีกครั้งเพื่อโจมตี
คราวนี้ฉันเล็งไปตรงข้อมือของมันซึ่งน่าจะอ่อนที่สุดแล้วมันก็ได้ผลจริงๆ แขนของมันขาด
「อะ อะไรกัน เจ้านี่!!?」
ร่างของมันเสียการทรงตัวไปนิดหน่อย
ทว่ามันก็ไม่ได้ยอมแพ้แล้วใช้เคียวที่เหลืออยู่พุ่งเข้ามาโจมตีฉัน
「ตายซะ ไอ้สารเลว!!」
เคียวสุดแข็งแกร่งของมันปะทะกับดาบของฉัน จนทำให้ดาบของฉันหัก
หักเลยเหรอ!?
「ไม่สิ ยังหรอกน่า!!」
ฉันใช้มือคว้าเอาปลายดาบที่หักซึ่งลอยอยู่ตรงหน้าฉันแทงเข้าไปที่คอของสัตว์ประหลาด ก่อนจะใช้เข่าของฉันกระแทกซ้ำเข้าไปเพื่อทำให้ดาบแทงเข้าไปยังร่างของมันให้ลึกกว่าเดิม
「นะ นั่นมัน!?」
「เยลโล่!!」
「อ้า!!」
เยลโล่ที่กำลังสะสมประจุไฟฟ้าอยู่ได้ขว้างขวานในมือของเธอออกไปอย่างสุดกำลัง
ขวานนั้นได้พุ่งเข้าไปทะลวงยังลำตัวของสัตว์ประหลาดและตรึงร่างของมันไว้กับพื้น
จากนั้นพวกฉันก็ได้ยินเสียงของประธาน
『โย้ช!! ใช้อาวุธสุดยอดนั่นได้เลย!!』
「「「ฮ่ะ!!」」」
อาวุธสุดยอดแห่งจัสติสครูเซเดอร์ อุปกรณ์ในการปลดปล่อยท่าพิเศษ
บลูซึ่งเป็นผู้ถือครองอาวุธดังกล่าวอยู่ได้นำมันออกมาจากอุปกรณ์แปลงร่าง ปืนขนาดใหญ่ที่เห็นได้ประจำในพวกหนังหรืออนิเมะ
『อุปกรณ์ในการรวมพลังจากแกนพลังงานของพวกเธอให้กลายเป็นหนึ่งเดียว อาวุธที่ไม่สามารถแสดงพลังออกมาได้เว้นแต่จะมี 3 คน ก็แปลว่าหากพวกเธอสามคนรวมพลังกัน มันก็จะแกร่งสุดๆ ยังไงล่ะ!!』
พวกเราทั้งสามคนต้องรวมพลังกันเป็นหนึ่ง
แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา
ถึงแม้พวกเราจะไม่แกร่งเท่าอัศวินดำคุงคนเดียว แต่หากเราร่วมมือกันก็น่าจะสามารถต่อกรกับศัตรูได้
「แกนกลางเสถียร!! ชาร์จเสร็จสิ้น」
「เป้าหมายล็อกเรียบร้อย ลุยกันเลยเรด」
「เข้าใจแล้ว!! เตรียมการปลดปล่อย———」
ฉันที่ยืนอยู่ตรงกลางของอาวุธโดยมีเยลโล่และบลูประคองอยู่ข้างๆ ได้ส่งสัญญาณการยิงทันที
「ยิง!!」
ทันทีที่เหนี่ยวไก พลังงานสามสีประกอบด้วย แดง น้ำเงิน เหลืองก็พวยพุ่งออกมาจากปากกระบอกปืน
พลังงานดังกล่าวได้มุ่งตรงไปยังร่างของสัตว์ประหลาดที่ถูกขวานคิราระตรึงเอาไว้กลางลำตัวเต็มๆ
「อ๊ากกกกกกก!!?」
ลำแสงไม่ได้ทะลวงร่างของมัน แต่กัดกร่อนร่างของมันแทนเหมือนกับเป็นเชื้อที่กลืนกินอีกฝ่าย
และในที่สุดร่างของสัตว์ประหลาดก็ส่องแสงสามสีออกมาทางปาก ดวงตา และร่างกายจนเกิดการระเบิดขึ้น
「ไอ้แบบนี้มันสยองกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีก……」
「ไม่แอบโหดไปหน่อยเหรอ……?」
「เหมือนกับจาเนมบ้า……」
แต่อย่างน้อยมันก็สมกับที่ถูกเรียกว่าอาวุธสุดยอด
…ด้วยพลังขนาดนี้สัตว์ประหลาดน่าจะถูกจัดการไปแล้วแน่นอน
อัศวินดำก็กำลังสู้กับพวกร่างแยกใต้ดิน แปลว่างานของพวกเราตอนนี้ก็———
『รอเดี๋ยว!! สัญญาณของมันยังไม่หายไป!!』
「「「!!」」」
ยังไม่ตายเหรอ?
ฉันยกดาบที่หักขึ้นมาเตรียมไว้ทันที ก่อนจะพบว่ามีบางสิ่งที่ขนาดเล็กกำลังวิ่งด้วยความเร็วสูง
「เนื้อ เนื้อสดๆ ..เอามาาาาา!!」
น่าขนลุกไปไหม?!
รูปร่างของมันตอนนี้เหมือนกับแมงดาทะเลที่วิ่งบนพื้นได้ แถมยังเร็วสุดๆ อีกต่างหาก
「นั่นสินะร่างจริงของมัน!?」
『แย่แล้ว!! หากปล่อยให้มันหนีไปได้ มันได้สร้างปัญหาใหญ่กว่าเดิมแน่ พวกเธอรีบเข้ากำจัดมันทันที!!』
ว่าแล้ว อาโออิก็ยิงกระสุนพลังงานใส่มันทันที แต่มันก็ดันหลบได้ด้วยความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ
แบบนี้คงต้องโยนดาบทะลวงร่างมันเพื่อตรึงไว้กับพื้นละสิ
ในขณะที่ฉันกำลังจะเล็งดาบปาใส่มัน พื้นที่เกิดรอยแตกร้าวขึ้น
「เอ๋!?」
「แกเองสินะร่างหลัก」
คนที่กระโดดออกมาจากพื้นที่เป็นรูก็คืออัศวินดำคุง
บางทีเขาอาจจะไปกวาดล้างพวกร่างแยกที่อยู่ใต้ดินจนเหี้ยนแล้ว ร่างของเขาตอนนี้ก็เลยถูกย้อมไปด้วยเลือดสีฟ้าของสัตว์ประหลาด เมื่อเขาขึ้นมาถึงพื้นดิน เขาก็พบว่าร่างของสัตว์ประหลาดที่กำลังหลบหนี
เมื่อเห็นอัศวินดำคุง สัตว์ประหลาดมันก็ได้สร้างปีกขึ้นหมายจะหนีอัศวินดำคุงให้พ้น แต่มันก็ไม่สามารถหลุดพ้นเงื้อมมือของเขาได้ ก่อนจะโดนขยี้ทิ้ง
「เห้อ ไอ้บ้านี่ทำฉันเสียเวลาชิบ….หือ?」
เขาปัดมือไปมาด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะหันมามองฉัน
ฉันเองก็ตกตะลึงกับการปรากฏตัวของเขาจนดาบในมือร่วงลงกับพื้น
「พวกเราไม่ใช่ศัตรูของนายหรอกนะ พวกเราก็สู้กับสัตว์ประหลาดนี่เหมือนกับนาย!!」
「……พวกเธอเป็นคนที่รับมือกับเจ้านี่เหรอ? 」
เอ๋ เมินฉันเฉย?
แอบเสียใจนิดหน่อยแฮะ ที่เขาหันไปคุยกับคิราระแทน
「ชะ ใช้แล้ว」
「……เข้าใจละ」
ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็กระโดดหายไป
หลังจากเขาจากไป ฉันกับคิราระก็หมดแรงแล้วทรุดลงกับพื้น
「รู้สึกประหม่ากว่าตอนสู้กับสัตว์ประหลาดอีก….」
「พอมาเห็นเขายืนอยู่ต่อหน้าแล้วรู้เลยว่าเขาแข็งแกร่งสุดๆ ……」
「ต้องบอกว่าสมกับเป็นพลังที่คอยปกป้องชีวิตประจำวันของพวกเราดีสินะ」
ฉันไม่คิดว่าพวกเราจะร่วมือสู้เคียงบ่าเคียงไหล่กันได้ทันทีหรอก
แต่อย่างน้อยวันนี้พวกเราก็แสดงให้เห็นแล้วว่าพวกเราแกร่งพอจะสู้กับสัตว์ประหลาดได้
มันยังไม่จบแค่นี้หรอก
พวกเราจะต้องแข็งแกร่งยิ่งขึ้นกว่านี้
วันนี้มันเป็นเพียงแค่ก้าวแรกเท่านั้น
***
มุมของอัศวินดำ
「（เอ๋ อะไรของยัยพวกนี้เนี้ย ซะ เซ็นไต?รีบหนีกลับบ้านดีกว่าวุ้ย……）」
ส่วนอาวุธสุดยอดที่ประธานสร้างขึ้นในตอนแรกมันเป็นสิ่งที่ใช้ทำลายร่างของสัตว์ประหลาดจากภายในเพื่อลดความเสียหายต่อพื้นที่โดยรอบ
—จบ—
สัตว์ประหลาดที่อัศวินดำต่อยดอกเดียวหาย พวกสาวๆ ตอนแรกต้องทุ่มกันสุดตัวเป็นจัดการมัน แถมยังปิดไม่ได้อีก…..ส่วนเรดก็ฉายแววฮิโตคิริสีเลือดตั้งแต่ศึกแรกเลยนี่หว่า
มาเม้ามอยหลังอ่านกันได้ที่เพจนะครับ แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code