อัศวินดำคุงไม่อยากเป็นเซ็นไต - ตอนที่ 168 ศัตรูที่น่าเกรงขาม

 

 

ช่างเป็นปาฏิหาริย์จริงๆที่ฉันมายืนอยู่จุดนี้ได้

 

เมื่อไม่นานมานี้ตัวฉันที่ทำตัวแย่ๆและปรารถนาจะตายอยู่เสมอ แต่ตอนนี้ดันได้สู้เคียงข้างเหล่าจัสติสครูเซเดอร์ที่เป็นผู้ผดุงความยุติธรรม

 

 

แน่นอนว่าฉันก็ไม่ได้คิดจะเข้าข้างตัวเองว่ากลับตัวกลับใจมาอยู่ฝ่ายดีอะไรหรอก

 

ถึงฉันจะทำความดีไปเรื่องเลวร้ายมันก็ไม่ได้หายไป

 

แต่ในเวลาเดียวกันหากฉันตายๆไปสิ่งที่ฉันทำมันก็ไม่ได้กลับมาเป็นเหมือนเก่า

 

ดังนั้นสิ่งที่ฉันทำอยู่ตอนนี้ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าการชดเชยบาปที่ตัวเองก่อไว้ ใช่แล้วมันเป็นเพียงการสร้างความพึงพอใจให้ตัวเอง

 

 

「ลองพูดประโยคเปิดครั้งแรก…คงเข้าท่าสินะ?」

 

　

สตับเบอร์ สัตว์ประหลาดผู้กลืนกินจักรวาล

 

กองกำลังของพวกมันปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าพวกเราเพื่อลักพาตัวโมโมโกะ

 

 

 

 

「จิตวิญญาณแห่งดวงดาราาาา」

 

「พูดเป็นแค่คำนี้หรือไงนะ?」

 

　

สัตว์ประหลาดที่แสดงภัยคุกคามต่อหน้าฉันก็คือหนึ่งในพวกมัน

 

ฉันชี้คัลเลอร์สเลเซอร์ที่เปลี่ยนมาจากปืนไปยังสัตว์ประหลาดที่มีแขนทั้ง 6  ยื่นออกมา

 

　

 

「ลุยกันเลยไหม โมโมโกะ?」

 

ฉันทำการคุยกับโมโมโกะที่อยู่ข้างในหัว

 

 

『ได้เลย ฮิลด้า』

 

「โย้ช ตราบใดที่เธอไม่หวั่นไหว พวกเราก็ไม่มีทางแพ้หรอก」

 

　

ตอนนี้ฉันได้สิทธิ์ในการคุมร่างเธอชั่วคราว แต่ทันทีที่โมโมโกะต้องการฉันจะรีบคืนร่างให้เธอทันที

 

เอาเถอะ

 

สิ่งที่ฉันทำอยู่ตอนนี้ก็เป็นการชดใช้หนี้ให้กับคัตสึมิคุงที่ช่วยชีวิตฉันและต่อสู้เพื่อขอโทษโมโมโกะ

 

 

「อ๊ากกก!!」

 

「มาตะโกนโวยวายเป็นนักรบคลั่งไปได้!」

 

　

สตับเบอร์กระโจนใส่ฉันพร้อมกับแขนทั้ง 6 ของมัน

 

แต่การโจมตีแค่นี้ไม่มีทางมาถึงตัวฉันหรอก

 

หากเทียบกับคัตสึมิคุงที่ต้องเตรียมใจรับมือกับการโจมตีถึงตายในดอกเดียวของเขาแล้ว ตัวตรงหน้าฉันเทียบไม่ติดสักนิด

 

 

「ฮึบ!」

 

　

ฉันก้าวไปข้างหน้าแล้วฟาดดาบลงใส่อีกฝ่าย

 

เปลือกนอกของมันค่อนข้างแข็งจนเกิดประกายไฟปลิวว่อนไปทั่ว น่าจะต้องหาอะไรแรงๆอีกหน่อยมาเจาะมัน

 

　

 

「โมโมโกะ!」

 

『จะใช้พลังช่วยเอง!』

 

　

ฉันกดกดสวิตช์สีเขียวที่อยู่ตรงคัลเลอร์สเลเซอร์เพื่อใช้งานฟังก์ชันอาวุธที่โกลดี้สร้าง

 

 

『COLOR　VARIATION!　BOLTER　GREEN!!』

 

 

『แต้มสีสัน! ความเขียวขจี! แต่งเดิมดารา! ที่แห่งนี้คือผืนจักรวาล!!』

 

　

 

『ฉันว่ามันแปลกๆนะ——!?』

 

คัลเลอร์สเลเซอร์เปลี่ยนไปเป็นสีเขียว ปลายดาบยาวถูกเปลี่ยนกลับไปเป็นปืน

 

จากนั้นพลังงานสีเขียวก็พุ่งออกมาราวกับต้องการแต่งแต้มสีสันให้บริเวณโดยรอบ

 

　

 

「ดาราาาา!!」

 

「ยึดติดจริงน้า!!」

 

　

กระสุนที่ออกมาจากปากกระบอกปืนทำให้พื้นที่รอบๆกลายเป็นสีเขียวจนหมด———ความสามารถของกระสุนสีเขียวคือการเสริมพลังและเพิ่มการเจาะทะลวง

 

กระสุนดังกล่าวได้ทะลวงลำตัวและด้านขวาของอีกฝ่ายจนกระเด็นหายไป

 

　

 

「อ๊ากกกก!?　อ้า!!　จิตวิญญาณ จิตวิญญาณแห่งดวงดาราาาา!!」

 

「ต่อไปก็สีแดง!!」

 

　

 

『COLOR　VARIATION!　GRAVITY　RED!!』

 

『แต้มสีสัน! 　จงโบยบินเรด!!　ดึงดูดโลกเข้าไว้ด้วยกัน!!　ที่แห่งนี้ผืนคือจักรวาล!!』

 

　

ยังไม่จบหรอกน่า!!

 

 

แสงสีแดงพวยพุ่งออกมาจากคัลเลอร์สเลเซอร์และเปลี่ยนมันกลายเป็นโหมดดาบหุ้มพลังแรงโน้มถ่วง

 

ฉันทำการพุ่งเข้าไปแทงอีกฝ่ายด้วยความรวดเร็ว ดาบคราวนี้สามารถฝังเข้าไปในร่างของมันได้สำเร็จ

 

　

 

「อั้ค!?」

 

　

ดาบแทงทะลุร่างของสตับเบอร์ในขณะที่ร่างของมันถูกแรงโน้มถ่วงตรึงเอาไว้

 

พอมันถูกหยุดการเคลื่อนไหวแล้วฉันก็เปลี่ยนกลับไปเป็นโหมดปืนอีกครั้ง

 

「มาละเลงสีกันเถอะ!!」

 

『ท่าไม้ตายสินะ!?』

 

　

 

『COLOR!　FULL　COMPLETE!!』

 

　

ฉันเปิดใช้งานสวิตซ์ทั้ง 5 สีของคัลเลอร์สเลเซอร์ พื้นที่ตรงหน้าของฉันได้เกิดมิติที่แต่งแต้มไปด้วยสีสันทั้ง 5 จากนั้นฉันก็ทำการกระโดดเข้าไปข้างในนั้น ร่างกายของฉันถูกห่อหุ้มด้วยพลังแห่งดวงดารา ตอนนี้ฉันพร้อมจะเตะปิดเกมแล้ว

 

แ ต้ ม สี สั น 

 

พลังแห่งดวงดารา JUDGEMENT

『「ชื่อเฉิ่มไปไหม!?」』

 

　

 

『หา?』

 

　

โมโมโกะกับฉันบ่นออกมาพร้อมกันเพราะชื่อของท่าไม้ตายที่มันไม่ถูกใจฉันสักนิด จากนั้นลูกเตะของฉันก็กระแทกเข้ากับดาบที่แทงอยู่ตรงร่างของสตับเบอร์ แล้วพลังงานทั้ง 5 สีก็เกิดการระเบิด

 

　

 

「จิตวิญญาณณณณณณณณณ!?」

 

　

สัตว์ประหลาดส่งเสียงกรีดร้องออกมาและระเบิดขึ้นจากภายในร่าง

 

 

「ฟู้ว! จบไปอีกหนึ่ง」

 

　

ฉันร่อนลงมาที่พื้นแล้วถอนหายใจ

 

ศัตรูไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้นแต่ฉันก็ไม่คิดประมาท โดยส่วนตัวแล้วฉันว่าเจ้านี่น่าจะเป็นแค่ตัวสอดแนม

 

 

「การเปิดตัวของพวกเราผ่านไปได้ด้วยดี  หน่อยหน่อยนะโมโมโกะ」

 

『ฮิลด้าก็ด้วย』

 

　

ในขณะที่ฉันต่อสู้ โมโมโกะก็จะคอยส่งพลังและปรับจูนให้เข้ากับฉัน

 

พวกเราทั้งสองกลายเป็นตัวตนที่ขาดกันไม่ได้ในการต่อสู้

 

　

 

『งั้นก็มีรีบจัดการที่นี่ให้เสร็จแล้วตรงไปที่อื่นซึ่งถูก———』

 

「ดะ เดี๋ยวก่อน โมโมโกะ」

 

　

ฉันที่กำลังจะส่งร่างคืนให้โมโมโกะกลับมาเคลื่อนไหวแทนอีกครั้งเพราะความบิดเบี้ยวของมิติตรงหน้า

 

จากนั้นฉันก็เตรียมอาวุธไว้ในมือแล้วเดาว่าสตับเบอร์ตัวใหม่อาจจะโผล่มา  ไม่นานนัก ร่างสีขาวโพลนที่ไร้ซึ่งใบหน้าก็โผล่ออกมาจากภายในนั้น

 

　

 

『จิญวิญญาณแห่งดวงดารา ช่างเป็นปรากฏการณ์ที่น่าสนใจ』

 

「พวกสตับเบอร์….เปิดมาก็พูดอะไรไร้สาระสมกับเป็นพวกแกจริงๆ」

 

『บอกให้รู้ไว้เลยว่า ก่อนหน้านี้เป็นเพียงการอุ่นเครื่อง』

 

　

ดูท่าพวกมันจะไม่ยอมปล่อยโมโมโกะไปง่ายๆ

 

พอสู้กับอีกตัวเสร็จ ตัวที่แกร่งกว่าก็โผล่มาแทน

 

　

 

『ตามคำสั่งของนายแห่งข้า ข้าจะขอเก็บจิตวิญญาณแห่งดวงดาราไว้』

 

「แล้วคิดจะฉันจะบอกว่าเชิญเลยหรือไง?」

 

　

ไอ้หมอนี่….เป็นแค่ลูกน้องงั้นเหรอ?

 

ไม่ว่าจะมองมุมไหนมันก็แอบตึงมือ แถมยังดูถูกฉันเหมือนไม่เห็นกันในสายตาอีก ฉันก็เลยบ่นด้วยความหัวเสียออกมา

 

 

『ข้าไม่ได้พูดกับเจ้า แกนพลังงาน』

 

　

ก็แปลว่ามันตั้งใจจะพูดแค่กับโมโมโกะจริงๆสินะ น่าหงุดหงิดจริง

 

 

『จิตวิญญาณแห่งดวงดารา มากับข้า แล้วข้าจะไม่แตะต้องดาวโลก』

 

『……คึ』

 

「โมโมโกะ อย่าไปฟังมันเชียว」

 

『ฉันรู้น่า พวกตัวร้ายประเภทนี้ยังไงมันก็ต้องเปิดด้วยประโยคประมาณนี้แหละ』

 

　

ฉันแอบคิดมาระยะหนึ่งแล้วนะ แต่โมโมโกะนี่ค่อนข้างมีความรู้ในด้านนี้แปลกๆ

 

แถมยังรู้จักการใช้ประโยคเปิดตัวหรือคำพิเศษในกลุ่มนักสู้อีก

 

　

 

『คิดจะต่อต้านงั้นหรือ แต่ก็ไม่ได้สำคัญเพราะแค่ระดับเจ้า….อึก!』

 

　

จากท่าทีที่สบายๆก่อนหน้านี้ของมันได้เริ่มเปลี่ยนไปเมื่อประตูมิติเปิดขึ้นร่างๆฉัน

 

จากนั้นคัตสึมิคุงในชุดเกราะขาวดำก็โผล่ออกมาแล้วมายืนอยู่ตรงหน้าฉันราวกับจะปกป้องพวกเราทั้งสอง

 

　

 

「คัตสึ…อัศวินดำคุง ทำไมถึง…」

 

「พวกเราจัดการกับสัตว์ประหลาดทุกตัวหมดแล้ว ฉันก็เลยฝากที่เหลือให้โอโมริซังกับคนอื่นๆจัดการแทนน่ะ」

 

　

 

ทำงานกันเร็วสุดๆ

 

ไม่ถึงสามนาทีตั้งแต่สตับเบอร์ปรากฏตัวด้วยซ้ำ นี่กวาดล้างกันหมดแล้วเหรอ?!

 

ฉันรู้สึกประหลาดใจสุดๆกับความสามารถที่เหลือจะเชื่อของพวกเขา

 

　

 

『อัศวินดำ อย่าได้มั่นใจมากนัก ตอนนี้เจ้าน่ะอ่อนแอลง———』

 

「หนวกหูเว้ย」

 

　

คัตสึมิคุงยิงกระสุนพลังงานสีดำใส่อีกฝ่ายทันทีโดยไม่ทันให้อีกฝ่ายพูดจบ

 

แต่แล้วกระสุนพลังงานนั้นก็พลาดเป้าเพราะอีกฝ่ายหนีเข้าไปในประตูมิติก่อนจะโผล่ขึ้นมาอีกรอบตรงจุดเดิม

 

 

『การโจมตีใช้ไม่ได้ผลกับข้าหรอก ยอมจำนนแล้วส่งจิตวิญ———』

 

　

แล้วกระสุนดอกที่สองก็ยิงออกมาอีกครั้ง เสียงของอีกฝ่ายถูกตัดไปก่อนร่างของมันจะหายไปในประตูมิติอีกรอบ

 

รู้สึกว่าอีกฝ่ายเองน่าจะเริ่มหัวเสียแล้วเหมือนกัน แต่ทางคัตสึมิคุงก็ไม่ยอมแพ้

 

 

「แกเป็นตัวบ้าอะไรฟะ?」

 

『———หึ』

 

　

เขาเปลี่ยนโหมดอาวุธไปเป็นดาบขนาดใหญ่แล้วเหวี่ยงใส่อีกฝ่าย

 

การฟันของเขาถูกห่อหุ้มไว้ด้วยพลังงานสีดำจนเกิดรอยแยกของมิติขึ้นตรงจุดที่เขาฟัน

 

　

 

『—————อั๊ค นี่เจ้า!!』

 

　

ภาพที่ฉันเห็นคือ ร่างของเจ้าตัวสีขาวที่หายไปในประตูมิติโผล่ออกมาอีกครั้งพร้อมกับแผลสีดำและเลือดที่หลั่งรินออกมา

 

　

 

『บัดซบ ข้าจะไม่ลืมความอัปยศนี้ เจ้าจะต้องชดใช้ด้วยความตาย!!』

 

　

เดี๋ยว มันพยายามจะหนีกลับไปเหรอ?!

 

 

สตับเบอร์สร้างประตูมิติอันใหม่แล้วหลบหนีไปยังมิติอื่นได้อย่างสมบูรณ์แบบ

 

แต่ในมุมของฉันการเผชิญหน้ากับคัตสึมิคุง ตัวเลือกอย่างการหนีก็เหมาะสมแล้วแหละ

　

 

「แกคิดว่าจะมีคราวหน้าจริงเหรอ?」

 

「หือ เอ๋!?」

 

　

 

　———คัตสึมิคุงได้กระทำบางอย่างที่เหนือความคาดหมายของอีกฝ่ายและพวกฉัน

 

เขากระแทกหมัดเข้าไปในประตูมิติที่ปิดจากนั้นเขาก็ใช้แรงในการงัดมันให้เปิดขึ้นด้วยพละกำลังที่ดุร้ายสุดๆ

 

สิ่งที่ออกมาพร้อมกับมือของเขาก็คือคอของเอเลี่ยนที่ไร้ใบหน้าซึ่งหลบหนีไม่พ้นเงื้อมมือของเขา

 

 

『อั๊ค ทำ ไม เจ้าถึงได้แทรงแซงมิติ———』

 

「แล้วแกคิดว่าที่ฉันไปไหนมาไหนได้ด้วยประตูมิติ มันฟลุ๊คหรือไง!!」

 

『อุก』

 

「ให้พวกแมลงน่ารังเกียจอย่างพวกแกที่เล็งเป้ามายังคาเสะอุระซังมันสมควรตาย!!」

 

　

จากนั้นร่างของมันก็ถูกกระชากออกมาจากประตูมิติ

 

มันกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะพ่นคำพูดออกมาพร้อมกับเสียงที่สั่นเทา

 

 

　

 

『แกนะแก!! เอาสิ ฆ่าซะ ฆ่าข้า———』

 

「ศพของแกขอให้เป็นของฝากจากฉันแล้วกัน!」

 

『อึก!?』

 

　

โหว น่าทึ่งจริงๆ….ความโกรธแค้นของเขามันเหนือกว่าพวกสตับเบอร์หลายเท่าเลยแฮะ

 

 

「ด้วยร่างของแกนี่แหละ ฝากไปบอกเจ้านายแกด้วยล่ะ!!」

 

　

เขายัดหมัดใส่หน้าของอีกฝ่ายเน้นๆแล้วโยนมันกลับเข้าไปในประตูมิติ

 

หัวของอีกฝ่ายแหลกเป็นชิ้นๆ ไม่นานนักประตูมิติก็ค่อยๆปิดลงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

 

 

 

「……โมโมโกะ」

 

『หือ?』

 

「ขอบคุณนะ เพราะเธอฉันเลยรอดมาได้」

 

『……รู้แล้วก็สำนึกบุญคุณกันเอาไว้ซะเถอะ』

 

 

 

　

ฟู้ว นี่มันบ้าอะไรกัน?! ดีใจจริงๆที่ฉันไม่ได้ทำให้คัตสึมิคุงโกรธถึงขึ้นนี้!!

 

เขาที่โมโหอยู่นี่อันตรายสุดๆ ขนาดว่าไม่ใช่ร่างที่สุดยอดของเขานะ

 

ชีวิตของฉันไม่ปลอดภัยเลยสักนิด  ดีใจจริงๆที่ได้มาอยู่กับโมโมโกะ!!

 

 

「คัตสึมิคุงนายดูเครียดๆนะหรือเพราะคลั่งที่ไม่ได้ออกมาแนวหน้าซะนาน?」

 

「หา? อย่ามาเรียกฉันว่าคลั่งสิเห้ย」

 

　

เมื่อคิดถึงสิ่งที่เขาทำ ว่ากันตามตรงหากไม่ใช่พวกสัตว์ประหลาดหรือเอเลี่ยนชั่วร้ายแล้ว เขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีโหดร้ายแบบนี้กับใครเลย

 

 

「งั้นก็ ชิโระ ช่วยแปลงร่างเป็นรถหน่อยสิ」

 

『โฮก!!』

 

　

แสงส่องออกมาจากหัวเข็มขัดของคัตสึมิคุง จากนั้นยานพาหนะที่มีลักษณะคล้ายมอเตอร์ไซค์สีขาวดำก็ปรากฏขึ้น

 

『PRO-T　STRIKER!!』

 

「ขอบใจมากชิโระ ฮิลด้า คาเสะอุระซัง ขึ้นมาสิ เดี๋ยวฉันจะส่งพวกเธอไปยังจุดที่ปนเปื้อนเอง」

 

「อื้อ เข้าใจแล้ว」

 

　

ฉันพยักหน้าให้เขาแล้วขึ้นไปซ้อนท้าย

 

ต้องคืนร่างให้โมโมโกะแล้วสินะ

 

 

『ฮิลด้า ช่วยอยู่ต่อแบบนี้จนถึงปลายทางที』

 

「เอ๋ ทำไมล่ะ?」

 

『คือแบบว่า พอต้องมาซ้อนท้ายกันสองต่อสอง มันอาจจะทำให้ฉันเขินตายไปซะก่อนน่ะ』

 

　

 

　……。

 

ว่าแล้วฉันก็ขึ้นไปซ้อนท้ายเขาแล้วใช้แขนทั้งสองของฉันโอบรอบเอวของเขา

 

　

 

「โย้ช คัตสึมิคุง ฉันจะคืนร่างให้โมโมโกะฝากที่เหลือด้วยล่ะ!」

 

「แล้วมาโอบฉันทำไมเนี้ย」

 

『เดี๋ยวสิฮิลด้าาาาาา?!」

 

　

จากนั้นฉันก็เฝ้ามองดูโมโมโกะกรีดร้องออกมาขณะซ้อนท้ายคัตสึมิคุงที่บินอยู่บนฟากฟ้า

 

ปัญหาตอนนี้น่าจะผ่านพ้นไปแล้ว แต่จากนี้ไปคงต้องระวังภัยคุกคามใหม่อย่างพวกสตับเบอร์ยิ่งกว่าเดิม

 

—จบ—

 

สุดท้ายก็แค่มาเปิดตัวศัตรูใหม่สินะ….ถึงจะโดนกระทืบฝ่ายเดียวก็เถอะ สงครามครั้งนี้ฮิลด้าอยู่ฝ่ายโมโมโกะแน่นอน….ก็สิงร่างได้นี่เนอะคุ้มแหละ

 

มาเม้ามอยหลังอ่านกันได้ที่เพจนะครับ แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ  และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code