อัศวินดำคุงไม่อยากเป็นเซ็นไต - ตอนที่ 138 โลกคู่ขนาน 15

 

การต่อสู้ครั้งสุดท้ายในโลกคู่ขนานแห่งนี้

 

กำจัดโอเมก้าและสัตว์ประหลาดทากไฟฟ้า คืนความสงบสุขให้ดาวโลก

 

เป้าหมายคืออาณานิคมที่ 3 ซึ่งเป็นรังสุดท้ายของพวกสัตว์ประหลาด

 

 

「ด้วยพลังงานที่สัตว์ประหลาดทากไฟฟ้าเก็บเอาไว้ ・・・โอเมก้าจะทำการใช้มันเพื่อยกเกาะญี่ปุ่นขึ้นไปจากผืนโลกและเข้าต่อสู้กับพวกเอเลี่ยนในอวกาศ」

 

「เพื่อป้องกันไม่ให้เรื่องนั้นเกิดขึ้น พวกเราจำเป็นต้องฆ่าพวกมันให้หมด」

 

 

รถหุ้มเกราะก็กำลังมุ่งหน้าไปยังอาณานิคมที่ 3

 

บนหลังคารถคันนั้นมีฉันกับเร็กซ์กำลังพูดคุยกันอยู่

 

โดยภายในรถก็มีอากาเนะกับคนอื่นๆ แถมคราวนี้เรมะเป็นคนขับเองซะด้วย

 

 

「….พอมีนายอยู่ด้วยฉันรู้สึกไม่ต้องเป็นกังวลอะไรเลยแฮะ」

 

「ที่ฉันทำแบบนี้ได้ก็เพราะมีเธออยู่ด้วยต่างหาก」

 

『คงไม่ได้ลืมฉันหรอกใช่ไหม?』

 

「รู้น่า ไม่ต้องทำแก้มป่องแบบนั้นก็ได้」

 

『ทั้งที่ฉันเป็นเข็มขัดยังรู้อีกเหรอ?』

 

ตอนนี้ฉันอยู่ในร่างของ Type X ชุดเกราะสีเงิน โดยมีฮิลด้าที่กลายร่างเป็นเข็มขัดพันรอบเอวไว้ด้วย

 

 

ระหว่างที่รออยู่บนหลังคารถ ฉันก็ทำการใช้ด้ายสีเงินส่งออกไปรอบๆ ตรวจสอบสถานการณ์ด้วย

 

 

『ว่าแต่ผู้บัญชาการออกมาเองแบบนี้จะดีเหรอคะ?』

 

หูฟังที่ถูกติดตั้งเอาไว้ทำให้ฉันได้ยินพวกอากาเนะคุยกันภายในรถด้วย

 

 

『คนอื่นๆ ก็เหมือนจะไม่ค่อยอยากให้ผู้บัญชาการมานะ….』

 

『นี่คือการต่อสู้ครั้งสุดท้ายนะ หากไม่ออกมาลุยตอนนี้จะลุยตอนไหนล่ะ ไม่ต้องห่วงหลังส่งพวกเธอถึงปลายทางฉันก็จะคอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลังเอง ความเสี่ยงแค่นี้ไม่ทำอะไรให้กลัวหรอก』

 

เรมะพูดขณะขับรถหุ้มเกราะ

 

ส่วนคนที่มากับเขา….โอโมริซังเองก็เหมือนจะมีพลังใจเต็มเปี่ยมเลยแฮะ

 

 

『ฉันเองก็รู้สึกไม่ต่างกับผู้บัญชาการหรอก ไม่ว่าจะแบบไหนหากพวกเราแพ้ทุกอย่างก็จบดังนั้นก็ออกมาลุยกันให้มันสุดไปเลยดีกว่า』

 

『……เข้าใจแล้ว งั้นก็มากลับบ้านพร้อมกันเถอะ』

 

『ทำไมพูดเหมือนปักธงตายล่ะ มันน่าขนลุกนะ』

 

『โฮ่ย อย่าพูดอะไรไม่เป็นมงคลสิฟะ』

 

 

ความตึงเครียดดูจะลดน้อยลงระดับหนึ่ง

 

คิราระเองก็เหมือนจะไม่เป็นไรแล้ว———

 

 

 

「……」

 

 

ดูเหมือนจะมีสัตว์ประหลาดตัวหนึ่งมาติดด้ายสีเงินที่ฉันส่งออกไป———จากนั้นร่างของมันก็ถูกหั่นเป็นชิ้นๆ

 

ไม่ว่าจะที่ไหนก็มักจะมีสัตว์ประหลาดซ่อนตัวอยู่จริงๆ ด้วย

 

นอกจากอาณานิคมที่สองซึ่งยึดมาได้แล้ว ฉันก็ไม่พบมนุษย์กลุ่มอื่นอีกเลยหลังจากนั้น

 

 

 

「ระยะค้นหาของมันประมาณเท่าไหรเนี่ย?」

 

「เพราะยังไม่ชินกับการมาทำบนรถเลยได้เป็นรัศมีประมาณ 500 เมตรน่ะ แต่ถ้ามันไม่อยู่บนรถที่วิ่งอยู่คงประมาณ 2 กิโล」

 

「ตัวตนของนายนี่บ้าบอชะมัด」

 

 

บนรถแบบนี้มันไม่ค่อยมีสมาธิในการใช้งานเท่าไหร่ เป้าหมายของฉันที่จะฆ่าคือพวกสัตว์ประหลาดไม่ใช่มนุษย์ มันก็เลยต้องตั้งสติพอสมควรระหว่างใช้งาน

 

 

 

『อะ เอ่อ คือว่า คัตสึมิซัง ได้ยินเสียงของฉันไหมคะ?』

 

「อ้า มีอะไรเหรอ อากาเนะ」

 

 

ฉันตอบอากาเนะกลับไป

 

เสียงของเธอดูเกร็งๆ นะ มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?

 

 

 

『เรื่องนั้น……』

 

「…เธอมีอะไรคาใจหรือเปล่า?ไม่ต้องลังเลถามมาได้เลย」

 

 

คงไม่ได้จะบอกว่าเอาไว้คุยหลังการต่อสู้จบลงหรอกนะ?

 

อาโออิเคยบอกฉันว่าการพูดอะไรแบบนั้นมันคือการปักธงด้วยสิ

 

ในขณะที่ฉันกำลังรอคำตอบของอากาเนะ เธอก็เริ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่น

 

 

 

『ชะ-ช่วยเรียกฉันว่าพี่สาวสักครั้งได้หรือเปล่าคะ?』

 

「……」

 

 

ฉันถึงกับพูดอะไรไม่ออกเมื่อได้ยินสิ่งที่เกินคาดสุดๆ

 

ทุกคนที่อยู่ในรถหุ้มเกราะก็ไม่ต่างกับฉัน ส่วนเร็กซ์ที่นั่งข้างๆ เหมือนจะไม่ได้แปลกใจอะไรจนฉันสงสัยว่าทำไม

 

 

 

『เดี๋ยวเถอะ!! นี่เธอพูดบ้าอะไรของเธอเนี้ย?!』

 

『กะ ก็แบบว่า หลังได้ยินเรื่องพวกนี้แล้วมันก็อดไม่ได้นี่นา แถมนี่เป็นการต่อสู้ครั้งสุดท้ายด้วย ฉันเลยคิดว่าน่าจะเป็นโอกาสที่ดีในการพูดเรื่องนี้….มันแย่ขนาดนั้นเลยหรือไง』

 

『หล่อนจะทำให้เขาอับอายจนตายหรือไง ยัยโง่นี่!』

 

 

———มันไม่ใช่หัวข้อที่คนปกติจะพูดออกมาได้นะ

 

 

ตอนแรกก็คิดว่าล้อเล่นอยู่หรอก แต่บางทีลึกๆ แล้วตัวเธออาจจะมีสภาพจิตใจไม่ต่างอะไรกับคิราระก็ได้ พฤติกรรมที่แสดงออกมาก็เลยประหลาดๆ

 

ในฐานะที่เคยช่วยเหลือคิราระมาแล้ว ฉันก็ต้องช่วยเธอเหมือนกัน

 

 

 

「นี่ อากาเนะ ฉันเข้าใจดีนะว่าเธอผ่านอะไรมามากบนโลกนี้」

 

『เอ่อ มันก็ผ่านมาพอสมควรจริงแหละค่ะ แต่….』

 

「ฉันคิดมาโดยตลอดว่าเธอคงไม่น่าจะเป็นอะไรเพราะในโลกของฉันเธอทั้งแข็งแกร่งและมั่นคงราวกับดาบสังหารปีศาจ….แต่ฉันคิดผิด」

 

『ทำไมตัวฉันในโลกนั้นมันถึงกลายเป็นตัวแบบนั้นไปได้ล่ะคะ……?』

 

 

มีหลายอย่างที่ฉันต้องทำในเวลาที่จำกัดนี้

 

สั่นพยายามกลั้นใจอดทนต่อความอับอายแล้ว ดึงสติก่อนพูด

 

 

「ถ้าหากว่า….สิ่งนั้นมันสามารถเยียวยาบาดแผลในใจของเธอได้….จะให้ฉันเรียกเธอว่าพี่สาว ฉันก็ไม่ติดหรอก…!!」

 

『……เอ๋?!เดี๋ยวสิคะ ทำไมมันถึงกลายเป็นฉันกำลังโหยหาความรักความเมตตาไปได้ล่ะ!! ไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาด———』

 

「นั่นสินะเรื่องอายุคงมีปัญหานิดหน่อยงั้นจะเรียกฉันว่าพี่ชายแทนก็ได้นะ」

 

『———พะ พี่ชายเหรอคะ?』

 

『ดูเหมือนพวกเรามีสิ่งที่ต้องจัดการก่อนสัตว์ประหลาดละสิ』

 

『สมองหายไปก่อนการต่อสู้แหง』

 

 

เสียงของคิราระกับอาโออิที่ให้อากาเนะถึงกับตกใจ แต่เธอก็ดึงสติกลับมาแล้วพูดต่อ

 

 

『เอ๋ แต่คัตสึมิซังเป็นน้องชายบุญธรรมของฉันในอีกโลกไม่ใช่หรือไงคะ?』

 

「…หาาาาา?」

 

 

เดี๋ยวนะ ฉันเริ่มตามไม่ทันละ

 

อากาเนะพูดว่าอะไรนะ?

 

 

「แล้วฉันไปเป็นน้องชายของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กันฟะ?ว่าแต่ไปได้ยินมาจากใครก่อนเถอะ?」

 

『เร็กซ์』

 

「เร็กซ์?นี่หมายความว่ายังไง?」

 

 

ทำไมต้องไปโกหกอันเองด้วยฟะ?

 

เดี๋ยวนะ เคยไปคุยอะไรกันไว้ตอนไหนหรือเปล่า ทำไมยัยนี่ถึงเข้าใจผิดว่าฉันเป็นน้องชายบุญธรรมของอากาเนะไปได้ล่ะ

 

นึกยังไงก็นึกไม่ออกวุ้ยว่าไปเอามาจากไหน

 

เมื่อเห็นสีหน้าสับสนของฉัน เร็กซ์ก็กอดอกแล้วถามกับฉันด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อย

 

 

「……。ก็ไม่ใช่หรือไง?」

 

「ใช่ก็บ้าแล้ว ถึงฉันจะมีพี่สาวบุญธรรมจริงๆ …แต่อายุยัยนั่นแค่เกือบจะสองขวบเอง」

 

「…ขะ เขาว่างั้นแหละอากาเนะ อาราซากะ ขอโทษที่ทำให้เธอฝันสลาย」

 

『โฮ่ย ยัยบ้าลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันขอชกหน้าหล่อนสักหมัดหน่อยเถอะ!!!』

 

 

ถึงจะไม่เข้าใจว่าจุดเริ่มต้นความเข้าใจผิดของเร็กซ์มันเกิดมาจากตรงไหน แต่ตอนนี้อากาเนะเหมือนจะอายสุดๆ กับการกระทำของตัวเอง

 

โดยส่วนตัวฉันก็คิดว่าเป็นเรื่องดีที่บรรยากาศก่อนศึกตัดสินมันออกมาค่อนข้างดี แต่อากาเนะไม่ใช่พี่สาวฉันจริงๆ นะเออ

 

อย่างมากในสายตาฉันเธอก็เป็นเหมือนน้องสาวมากกว่า สุดท้ายก็วุ่นวายซะแล้วสิ

 

 

 

『สุดท้ายเรดก็แทงตัวตายชัดๆ』

 

『หนวกหูน่า……』

 

『พวกเรามาถึงแล้ว』

 

 

รถหุ้มเกราะได้หยุดลง ทางฉันเองก็ดึงด้ายสีเงินกลับมา

 

อาณานิคมขนาดใหญ่ที่สร้างมาจากเมืองซึ่งถูกทำลายจนสิ้น

 

สนามกีฬาขนาดใหญ่ตอนนี้มันได้กลายเป็นรังของสัตว์ประหลาดไปแล้วจนไม่คงเหลือรูปร่างเดิมของมัน

 

 

「นี่น่ะเหรอ อาณานิคมที่สาม」

 

『รังของพวกสัตว์ประหลาดแหล่งสุดท้าย ป้อมปราการที่หุ้มไปด้วยเหล็กหนา หากพวกเราสามารถยึดมันได้สำเร็จก็ไม่ต่างอะไรกับจุดจบของพวกสัตว์ประหลาด』

 

『อากาเนะอย่ามัวแต่ทำหน้าบูดบึ้งสิ ไปสวมสูทได้แล้ว』

 

『ฉันเป็นหัวหน้ากลุ่มนะ』

 

『จ้าๆ จะอะไรก็เถอะไปได้แล้ว!!』

 

 

จากนั้นรถหุ้มเกราะก็เปิดส่วนเสริมของมันออกมาเผยให้เห็นจัสติสอาร์เมอร์

 

เกราะที่แวววาวซึ่งถูกสร้างมาจากโลหะพิเศษปกคลุมทั่วร่างผู้ใช้

 

ขนาดของมันค่อนข้างเล็กกว่าสูทขับเคลื่อนเดิมพอสมควร ทางฉันกับเร็กซ์เองก็เตรียมอาวุธในมือพร้อมแล้ว

 

 

 

 

「ตอนนี้คงต้องเก็บแรงฝั่งโปรโต X ไว้ก่อน ฮิลด้าเธอพร้อมไหม?」

 

『แน่นอนสิ ในที่สุดก็ถึงตาฉันสักที』

 

『CHANGE→SCORPIO』

 

『ANTI VENOM!!』

 

 

จากร่างสีเงินกลายเป็นชมพู ดาบเล่มใหม่ปรากฏขึ้นในมือฉัน

 

ต่อจากนี้จะเป็นการต่อสู้ตัดสิน ฉันจะฝืนใช้โปรโต X ก่อนเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดทากไฟฟ้าหรือโอเมก้าไม่ได้เด็ดขาด

 

 

「เรมะ ฉันสร้างบาเรียให้แล้วนะ」

 

『ขอบคุณมาก!! ทางฉันก็จะพยายามสนับสนุนนายเอง!!』

 

 

บาเรียของรีไลฟ์เยลโล่ก่อตัวขึ้นรอบๆ รถหุ้มเกราะ จากนั้นโดรนจำนวนมากจากในรถก็กระจายไปทั่วบริเวณ

 

พอพวกมันบินจากไป ฉันก็หันไปมองสาวๆ ที่กำลังสวมจัสติสอาร์เมอร์อยู่

 

 

「พวกเธอพร้อมกันหรือยัง?」

 

「แน่นอนสิ!!」

 

「ฆ่าพวกน่ารำคาญให้หมด!」

 

「พวกเราจะกลับไปพร้อมกันทุกคน!!」

 

 

ฉันเองก็พลังเต็มเปี่ยม

 

งั้นก็ไม่ต้องรีรออะไรกันอีกแล้ว

 

 

「เอาล่ะ!! งั้นก็ลุยกันเลยจัสติสครูเซเดอร์!!」

 

「「「โอ้!!」」」

 

 

หลังสิ้นเสียงนั้นพวกเราทั้งหมดก็กระโดดพุ่งตรงไปยังรังของพวกสัตว์ประหลาด

 

พวกสัตว์ประหลาดที่สังเกตเห็นพวกเราก็เริ่มรวมกลุ่มกันเพื่อรับมือ

 

แต่ไม่สำคัญหรอกว่ามันจะมีกี่ตัว สิ่งที่พวกเราต้องทำก็แค่ฆ่ามันให้หมดเพื่อทำให้โลกกลับมาเป็นเหมือนเก่า

 

 

—จบ—

 

เตรียมเข้าสู่ศึกตัดสิน ส่วนเรดเป็นได้แค่น้องสาวนะครับ

สุดท้ายปลิงทะเล(จ้าวอสนิบาต)ก็กลายเป็นทากไฟฟ้าไปโดยสมบูรณ์

 

  มาเม้ามอยหลังอ่านกันได้ที่เพจนะครับ แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ  และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code