อัศวินดำคุงไม่อยากเป็นเซ็นไต - ตอนที่ 121 ครอบครัวอาราซากะสู่สำนักงานใหญ่

 

ตัวตนที่แท้จริงของฉันถูกเผยลงในเน็ต

 

ว่ากันตามตรงฉันก็เตรียมใจเอาไว้แล้วอยู่หรอก

 

ครอบครัวของฉันตอนนี้ก็มาพักกันอีกที่สำนักงานใหญ่อย่างปลอดภัยด้วยฝีมือของประธานที่เตรียมการเอาไว้ก่อนแล้ว

 

นอกจากนี้ฉันก็ใกล้จะเรียนจบแล้วด้วย หลังช่วงนี้ไปก็เป็นช่วงหยุดยาว

 

แต่ว่านะ แต่ว่า….

 

 

 

「ทำไมถึงมีแค่ฉันที่โดนปล่อยข้อมูลส่วนตัวล่ะยะ?!!」

 

　

มันไม่โหดร้ายเกินไปหน่อยหรือไง!?

 

ฉันบ่นออกมาขณะที่กำลังทานอาหารกลางวันอยู่ในสำนักงานใหญ่แห่งที่สอง

 

คิราระกับอาโออิซึ่งกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์ก็เงยหน้าขึ้นมามองฉัน

 

 

「ก็ดีออกนี่ที่ได้รับการปฏิบัติเหมือนเป็นสาวงามบนเน็ต」

 

「ไม่เห็นจะดีใจสักนิด!!」

 

「ดูสิสาวลิลลี่มาติดตามอากาเนะเยอะขึ้นสุดๆ」

 

　

สาวลิลลี่นี่มันอะไรกัน

 

แต่ฉันรู้สึกกลัวแปลกๆเลยไม่กล้าถาม

 

 

「หากเป็นฉัน ฉันคงรู้สึกเหมือนเป็นสไปเดอร์แมนที่กำลังช่วยเมืองเอาไว้!」

 

「ไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะเออ」

 

「โอ้ย」

 

　

คิราระฟาดสันมือลงหัวของอาโออิ

 

ในเวลาแบบนี้คิราระที่มีสามัญสำนึกช่วยได้เยอะเลย แต่ในขณะเดียวกันคำพูดของอาโออิก็ช่วยทำให้ฉันผ่อนคลายลงได้เหมือนกัน

 

 

「คนที่บ้านของคิราระกับอาโออิไม่เป็นไรใช่ไหม?」

 

「ไม่เป็นไรนะ แต่ประธานก็ส่งคนไปคอยสอดส่องแล้วเหมือนกัน」

 

「จนถึงตอนนี้ยัง」

 

　

บ้านของคิราระมีน้องของเธออีกสองคนอย่าง  นานากะกับโคตะ ฉันเลยโล่งใจที่พวกเขาไม่เจออะไรแปลกๆ

 

　

「คัตสึมิคุงไม่เห็นจะได้รับความเสียหายอะไรนักเลยหลังถูกรู้ตัวจริง ดังนั้นอากาเนะเองก็ต้องไม่เป็นไรแหละ」

 

「พลังของอัลฟ่าจังก็ไม่สามารถใช้ได้แล้วด้วยสิ ลำบากจริงๆน้า……」

 

「บางทีอาสึอาจจะทำอะไรบางอย่างกับพลังของฉันก็ได้」

 

　

อัลฟ่าพูดขณะจิบกาแฟโอเล

 

บ้านของฉันตอนนี้ถูกปิดไม่ให้เข้า ข้าวของเกือบทุกอย่างถูกเก็บออกไปจนหมดกลายเป็นบ้านเปล่าๆ

 

ไม่เคยคิดเลยจริงๆว่าบ้านของตัวเองจะอยู่ในสภาพเดียวกับอพาร์ตเมนต์ของคัตสึมิคุง

 

ในขณะที่ฉันกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ก็มีหญิงสาวเข็นรถเข็นที่เต็มไปด้วยอาหารมาที่โต๊ะของเรา

 

 

　

 

「นี่คือออเดอร์ที่สั่งค่ะ พาสต้าเนโปลิตัน เซ็ตแมคเคอเรลย่าง แกงกะหรี่ แล้วก็กัซปาโช่ค่ะ」

 

「ขอบคุณคะ…เอ๋ กัสปาโซ๋?…ใครเป็นคนสั่งน่ะ」

 

「ฉันเอง」

 

　

อาโออิยกมือขึ้นขณะหยิบจานที่ไม่คุ้นตาสุดๆไป เหมือนซุปเย็นเลยแฮะ

 

ว่าแต่ทำไมถึงมีเมนูแบบนี้ได้ล่ะ…..

 

　

 

「ตอนที่ฉันถามไปว่ามีอาหารสเปนไหม เขาก็บอกว่ามีน่ะ ก็เลยลองสั่ง」

 

「แล้วไหงไปถามได้ก่อนเถอะ……」

 

「หัวหน้าพ่อครัวที่นี่ค่อนข้างแข็งแกร่ง คราวก่อนสั่งช็องกุกจังเขาก็ทำมาเสิร์ฟได้」

 

　

นี่หล่อนจะสั่งแต่อะไรที่คนปกติเขาไม่สั่งกันอย่างเดียวเลยใช่ไหม…..

 

ในขณะที่ฉันเอาพาสต้าเนโปลิตันมาไว้ตรงหน้าตัวเองก็มีคนมาแตะไหล่ของฉัน แถมคนคนนั้นยังเป็นพนักงานที่เอาอาหารมาให้พวกเรานั่นแหละ

 

 

「หือ?」

 

「ทำสีหน้าซะดูไม่จืดเชียวนะ อากาเนะ」

 

「เอ๋ พี่จิเสะมาที่นี่ได้ยังไงกัน?!」

 

　

พี่จิเสะเป็นลูกสาวคนที่สองของบ้านอาราซากะ พอเห็นฉันตกใจก็เหมือนดีใจใหญ่เลย

 

จากที่ได้ยินเหมือนเธอบอกว่าตั้งใจจะมาทำงานที่นี่เสีย

 

การที่ปรากฏตัวตอนนี้ได้แปลว่าสำเร็จแล้วแหง

 

 

「สวัสดีจ้า คิราระจัง อาโออิจัง ขอบคุณที่คอยดูแลยัยน้องสาวคนนี้มาโดยตลอดนะ」

 

 

「เอ่อ สัวสดีค่ะ จิเสะซัง….ว่าแต่ทำไมมาทำงานอยู่ที่นี่ได้เหรอคะ ?!」

 

「พอดีอยากจะช่วยอะไรพวกเธอสักหน่อยน่ะ」

 

　

พี่จิเสะพูดออกมาอย่างสบายๆ ทว่าที่แห่งนี้มันคือโรงอาหารของสำนักงานใหญ่จัสติสครูเซเดอร์เชียวนะ

 

มันเป็นสถานที่ที่รวบรวมเอาเชฟผู้มากฝีมือซึ่งได้รับการว่าจ้างจากประธานที่อ้างว่าเป็นนักชิมเบอร์หนึ่ง จึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เธอจะเข้ามาทำงานในนี้ได้

 

แต่สุดท้ายพี่สาวคนนี้ก็ดันเข้ามาได้จริง

 

 

 

「มองในอีกมุมหนึ่งมันก็เป็นสถานที่เหมาะสมในการฝึกฝนการทำอาหารของฉันนะ ไหนๆมันก็เกิดเรื่องไปแล้วนี่เนอะ」

 

「มองได้แง่บวกชะมัด……」

 

　

ถึงจะเป็นพี่สาวของฉัน แต่วิธีคิดของเธอก็เข้มแข็งเสียจริง

 

ถ้าจำไม่ผิดความตั้งใจแรกของเธอคือการไปฝึกเรียนเป็นเชฟที่ต่างประเทศหลังเรียนมหาลัยจบด้วยสิ

 

　

 

「ยังไงพี่จิเสะก็เก่งเรื่องมีดนี่เนอะ」

 

「ไม่อยากจะให้คนที่เก่งเรื่องดาบมาพูดหรอกย่ะ」

 

　

พี่คุรุมิซึ่งเป็นลูกสาวคนโตของบ้านก็เก่งเรื่องการใช้กรรไกร

 

ก็ไม่ได้อยากจะคิดหรอกนะ แต่ลูกสาวบ้านนี้ทำไมมันเก่งใช้ของมีคมกันเสียจริงนะ

 

 

「ดูเหมือนจิเสะซังจะสบายดีนะคะ?」

 

　

คิราระถามพี่จิเสะด้วยความเป็นห่วง

 

 

「อื้อ สบายหายห่วง ถึงจะไม่เคยฝันว่าจะได้มาอยู่ที่สำนักงานใหญ่ก็เถอะ ว่ากันตามตรงรู้สึกทึ่งสุดๆ」

 

「แล้วเรื่องมหาลัยล่ะ……?」

 

「ฉันเข้าคลาสออนไลน์ได้ หน่วยกิจก็เก็บได้พอสมควรแล้วด้วยดังนั้นไม่มีปัญหา ถึงจะอยู่ที่นี่ก็รับปริญญาได้สบาย แถมยังมีเวลาว่างอีกตั้งสองเดือนเพราะปิดเทอมฤดูใบไม้ผลิด้วย」

 

　

ก็ไม่ค่อยเข้าใจระบบเรียนมหาลัยเท่าไหร่ แต่ถ้าพี่จิเสะบอกงั้นก็คงไม่เป็นไรมั้ง

 

 

「พ่อกับแม่เองก็สามารถทำงานทางไกลได้ พี่คุรุมิก็เหมือนจะออกมาทำวิดีโอเกี่ยวกับการตัดผม ดังนั้นเรื่องรายได้ของคนที่บ้านไม่ใช่ปัญหา」

 

「เอ๋ สรุปไม่ใช่ทำไปเพราะแค่เป็นงานอดิเรกหรอกเหรอ?」

 

　

6 เดือนก่อนก็ได้ยินหรอกว่าอยากจะลองทำวิดีโอตัดผมลงเน็ตดูเป็นการฝึกฝนเฉยๆ

 

　

 

「อ้า ดูเหมือนพี่เขาจะค่อนข้างอายที่จะคุยเรื่องวิดีโอที่ตัวเองลงน่ะ แต่จากที่ฉันไปดูมาค่อนข้างมีชื่อเสียงเชียวแหละ ยิ่งความจริงของเธอถูกเปิดเผย แชแนลของพี่คุรุมิก็เหมือนจะมียอดวิวและผู้ติดตามเพิ่มอีกโขเลย」

 

　

 

ทำไมฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยล่ะ!!?

 

ก็ว่าอยู่ทำไมเมื่อวานตอนเดินสวนกันยัยพี่นันถึงมาบอกกับฉันว่า ขอบคุณนะคุณน้องสาว

 

 

「ครอบครัวของฉันมันจะแปลกเกินไปไหม……?」

 

「「「「หล่อนกล้าพูดนะ」」」」

 

　

พี่จิเสะ อาโออิ คิราระ กับอัลฟ่าจังพูดขึ้นมาพร้อมกัน

 

 

 

「จริงสิ แล้วคัตสึมิคุงหายไปไหนซะล่ะ? ตัวเธอที่ไม่มีเขาอยู่ข้างๆก็ไม่ต่างอะไรกับโคล่าที่ไม่มีคาร์บอนไดออกไซด์กับน้ำตาลเลยสักนิด」

 

「นั่นมันน้ำบ้าอะไรน่ะ!!」

 

　

ทำไมฉันถึงกลายเป็นเครื่องดื่มที่ห่วยแตกสุดๆไปได้ละเห้ย!!

 

แถมไอ้ของแบบนั้นมันเรียกว่าโคล่าไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ

 

จะทำร้ายจิตใจน้องสาวตัวเองมากไปไหม!!

 

　

 

「คัตสึมิคุงยังไม่มาหรอก」

 

「ติดธุระเหรอ?」

 

「อื้อ」

 

　

ตอนนี้เขาไปเยี่ยมคาเสะอุระซังกับฮาคัวจังน่ะ

 

…..นอกจากนี้ก็มีคิโนโกะซึ่งเป็นสุนัขของบ้านฉันติดไปด้วย

 

***

 

หลายวันผ่านไปตั้งแต่เรื่องสัตว์ประหลาดบุก สภาพจิตใจของคาเสะอุระซังก็เหมือนจะสงบลงบ้างแล้ว

 

ในขณะเดียวกันพลังแห่งดวงดาราที่เธอปล่อยออกมาก็เริ่มคงที่ แต่เรมะก็บอกให้ฉันมาเยี่ยมเธอบ่อยๆเพื่อประคองจิตใจ

 

…ถึงจะมีเรื่องของอากาเนะที่ต้องกังวล แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่ฉันจะช่วยอะไรได้

 

ก็เลยฝากให้พวกเรมะกับคนอื่นๆจัดการไป

 

　

 

「โฮ่ง」

 

「ชู้ว เงียบก่อน」

 

　

ฉันกระซิบใส่คิโนโกะ สุนัขขนสีขาวฟูฟ่องที่นั่งอยู่บนตักฉัน ซึ่งตอนนี้ฉันกำลังอยู่ภายในห้องพักที่โรงพยาบาลซึ่งคาเสะอุระซังพักรักษาตัวอยู่ แถมมีฮาคัวที่สวมชุดคลุมสีขาวมาด้วยอีกคน

 

 

「คาเสะอุระซังตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง?」

 

「ถ้าเป็นตอนนี้ก็พอไหวค่ะ」

 

　

ถึงจะลืมเพราะเกิดอะไรหลายๆอย่างขึ้น แต่ฮาคัวก็เคยทำหน้าที่เป็นจิตแพทย์ของจัสติสครูเซเดอร์เชียวนะเออ

 

ถึงจะเป็นตัวตนปลอมแต่ความสามารถของเธอและคำปรึกษาที่เคยให้ก็คือของจริง

 

　

「ไม่จำเป็นต้องพูดจาสุภาพกับฉันก็ได้ อันที่จริงฉันอายุได้แค่ขวบเดียวเอง ไม่ต้องเกรงใจหรอก」

 

「……」

 

　

 

　……หล่อนพูดไปแบบนี้มันจะดีเหรอ?

 

คาเสะอุระซังมองมาทางฉันเหมือนจะขอความช่วยเหลือแปลกๆ

 

 

「ยังรู้สึกกังวลอยู่เหรอ?」

 

「………ค่ะ อันที่จริงก็ยังไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของฉัน จนทำให้รู้สึกไม่สบายใจอยู่นิดหน่อยค่ะ」

.

　

 

คาเสะอุระซังก้มหัวก่อนจะเอามือไปถูอุปกรณ์ตรงข้อมือที่เหมือนกำไล

 

ฮาคัวที่เห็นแบบนั้นก็เอามือไปสัมผัสหลังมือของเธอแล้วพูดขึ้น

　

 

「ถึงพวกเราจะยังไม่มีหนทางในการแก้ไขเรื่องนี้ แต่อย่างน้อยพวกเราก็มีหนทางในการลดความวิตกของเธอได้นะ」

 

「ยังไงเหรอคะ……?」

 

「พูดคุยยังไงล่ะ」

 

　

เธอมองเข้าไปในดวงตาของคาเสะอุระซังก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

 

 

「มาเริ่มคุยกันถึงสิ่งที่เธออยากจะทำต่อจากนี้ดีกว่าจะเล็กน้อยแค่ไหนก็ได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นเรื่องมีสาระก็ได้ หรือจะบ่นอะไรก็ได้ เธอสามารถทำได้หมดเลยขอแค่เชื่อในตัวของพวกเรา ไม่มีอะไรต้องกังวลทั้งนั้น」

 

　

…เห็นแบบนี้แล้วก็สัมผัสได้ว่าเธอเป็นหมอด้านนี้จริงๆเลยวุ้ย

 

อันที่จริงช่วงที่ฉันเสียความทรงจำไปก็ได้เธอในการดูแลเรื่องสุขภาพจิตเหมือนกันนี่หว่า

 

 

「คัตซึน」

 

「หือ」

 

　

 

พอได้ยินเธอเรียกชื่อ ฉันที่อุ้มคิโนโกะไว้บนตักก็หันไปหาฮาคัว

 

ฉันถามเรมะเกี่ยวกับอาการแพ้ของเธอมาก่อนแล้ว ดังนั้นเลยไม่มีปัญหาที่จะพาเจ้านี่มาในห้อง

 

 

「เจ้านี่เป็นตุ๊กตาเหรอ..?」

 

「โฮ่ง」

 

「……เอ๋ สุนัขจริงเหรอคะ? ฉันนึกว่าเป็นตุ๊กตาสัตว์ซะอีก?!」

 

　

คาเสะอุระซังเองก็แปลกใจเหมือนกันที่รู้ว่าคิโนโกะไม่ใช่ตุ๊กตา

 

จากนั้นฉันก็ยืนคิโนโกะไปให้คาเสะอุระซังอุ้มบ้าง  แถมมันยังสงบนิ่งไม่ต่อต้านอะไรเลยเหมือนเดิม

 

 

「อากาเนะ…ไม่สิสุนัขตัวนี้เป็นสุนัขที่เรดดูแลอยู่น่ะ ชื่อคิโนโกะ」

 

「คิโนโกะเหรอคะ?　นึกว่าชื่อวาตาเมะ(สายไหม)ซะอีก」

 

「คิดเหมือนกันเลยใช่ไหมล่ะ? แต่เจ้านี่ชื่อคิโนโกะจริงๆ」

 

「โฮ่ง」

 

「……หุหุหุ」

 

　

ในที่สุดคาเสะอุระซังก็ยิ้มออกมาขณะเล่นกับคิโนโกะ

 

จากนั้นพวกเราก็ใช้เวลาคุยกันอีกสักพัก

 

 

「อาการของเธอดีขึ้นแล้วจริงเหรอ?」

 

　

หลังออกมาจากห้องที่คาเสะอุระซังอยู่ฉันก็ถามกับฮาคัวระหว่างเดิมไปตามทางเดิน

 

ภายในใจฉันยังกังวลไม่หาย ถึงแม้วันนี้จะได้พูดคุยกันก็เถอะ

 

　

「まเธอน่าจะยังต้องรับการดูแลให้คำปรึกษาเรื่องสภาพจิตใจอีกระยะหนึ่งเลย คิดดูสิไหนจะโดนเอเลี่ยนเข้ามายึดร่างตั้งหลายเดือน แถมพอออกมาได้ก็เกิดเรื่องประหลาดกับตัวเองอีก」

 

「……นั่นสิ」

 

　

แถมเธอยังคงสติเอาไว้ได้ตอนถูกยึดร่างอีกด้วย

 

การที่รู้ตัวแต่ไม่สามารถทำอะไรกับร่างกายตัวเองได้ฉันนึกไม่ออกเลยจริงๆว่ามันรู้สึกแย่แค่ไหน

 

 

「ดังนั้นพวกเราคงต้องมาหาเธอบ่อยๆเลยแหละ」

 

「ฉันเองก็จะช่วยเท่าที่ไหวเอง」

 

　

ฉันมั่นใจว่าพวกอากาเนะเองก็คงพร้อมให้ความร่วมมือ

 

　

 

「โฮ่ง」

 

「แน่นอนว่าแกก็ด้วยนะ」

 

　

ฉันมองไปยังคิโนโกะที่อยู่ตรงเท้าของฉันก่อนยิ้มออกมา

 

เด็กคนนี้เองก็พยายามไม่น้อยในคราวนี้

 

　

 

「การบำบัดด้วยสัตว์เหมือนจะได้ผลดีเสียด้วย」

 

「นั่นสิ พอเห็นหน้าของเธอแล้วก็คงเป็นอย่างงั้น」

 

　

ถึงจะเคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน แต่มาเห็นด้วยตาตัวเองก็แอบตกใจไม่น้อย

 

 

「แอบดูเป็นเรื่องบังเอิญจนน่าประหลาดดีนะ ที่ได้เด็กคนนี้ตามมาด้วย」

 

　

ชิออนวังแม่ของอากาเนะได้มาหาฉันแล้วขอให้ฉันช่วยดูแลเจ้านี่สักพักเพราะเธอติดธุระ ก็เลยพามาที่โรงพยาบาลด้วย

 

 

「ไหนๆก็ได้มาดูแลแล้วพาไปเดินเล่นสักหน่อยคงดี」

 

「หมายถึงจะพาไปเดินที่สำนักงานใหญ่เหรอ?」

 

「ไม่ได้หรอก ถ้าทำงั้นคงได้เดือดร้อนพวกพนักงานแหง ฉันว่าจะพามันออกไปเดินแถวนี้แหละ」

 

　

ที่ฉันต้องทำก็แค่ปลอมตัวเหมือนกับที่เคยทำมา ยังไงข้อมูลที่หลุดออกไปก็มีแค่คนในครอบครัวของอากาเนะ ไม่ได้รวมเจ้าคิโนโกะไปด้วย

 

 

「ยังไงก็เถอะ ก่อนหน้านี้ไปหาข้าวเที่ยงกินกันดีกว่าฉันหิวแล้วเนี้ย」

 

「กินเยอะระวังจะอ้วนเอานะ?」

 

「วัยกำลังโตไม่เป็นไรหรอกน่า!!」

 

　

ฉันไม่คิดว่าความอยากของเธอมันจะเป็นสิ่งที่เด็กขวบเดียวเขาเป็นกันนะ

 

พอนึกถึงตอนที่เสียความจำแล้วต้องมานั่งทำอาหารให้เธอกินเป็นหม้อๆก็แอบขำดี

 

เอาเถอะฉันเองก็หิวแล้ว ตรงไปหาอะไรกินก่อนละกัน

 

—จบ—

ย้ายกันมายกบ้าน

 มาเม้ามอยหลังอ่านกันได้ที่เพจนะครับ แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ  และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code