อัศวินดำคุงไม่อยากเป็นเซ็นไต - ตอนที่ 114 ที่อยู่ใหม่ของไฮรุ
วันนี้มันเกิดเรื่องขึ้นมากมายเหลือเกิน
ระหว่างทางกลับบ้านจากโรงเรียน ก็เกือบจะถูกลักพาตัวโดยอาสึ แถมยังถูกคนรอบตัวแม้กระทั่งพ่อแม่ตัวเองลืม พอหนีออกมาก็ต้องมาเกือบถูกอาสึลักพาตัวอีกรอบ แต่สุดท้ายก็ถูกช่วยเอาไว้โดยฝีมือของซันนี่ซัง
อันที่จริงฉันก็ยังไม่มั่นใจหรอกว่าจะเชื่อใจเขาได้ไหม
ตัวใหญ่ยักษ์ รสนิยมแต่งตัวก็แปลก พูดเหมือนสาวน้อย อะไรที่น่าสงสัยมันเต็มไปหมด….แต่อย่างน้อยก็ไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนเลวร้ายอะไร
“จุดเริ่มต้นของฉันกับคัตสึมิจังเริ่มต้นขึ้นที่ร้านกาแฟน่ะ
วันนั้นอากาศกำลังสดใสได้ที่เลย
ตัวฉันที่อยากจะสัมผัสกับวัฒนธรรมของดาวโลกก็เลยเดินทางมาโดยไม่มีเงินติดตัวสักเยนเดียว จนต้องเดือดร้อน แต่คนแบบฉันมีนิสัยที่มักจะเปลี่ยนวิกฤติให้เป็นโอกาส ก็เลยคิดเสียว่าเป็นเส้นทางใหม่ที่ได้เผชิญ ทั้งอาหารและสื่อบันเทิงของดาวโลกต่างก็น่าสนใจไปเสียหมด แม้จะไม่สามารถเดินทางในอวกาศได้แต่มันก็ทำให้ดาวดวงนี้มีเวลาในการพัฒนาตัวเองจนมีเอกลักษณ์เฉพาะไม่เหมือนดาวดวงอื่น แถมไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับพวกพิษหรืออะไรด้วย เหมือนเป็นกล่องดำที่รอฉันค้นพบเลยจ๊ะ มีอยู่พักหนึ่งที่ออกเดินทางไปรอบโลก ถึงจะไม่ได้กินอะไรเลยเพราะไม่มีเงินติดตัวก็เถอะน้า
พอรู้สึกได้ถึงความสิ้นหวังที่ไม่เหลือสิ่งใดติดตัวเลย แล้วกำลังนั่งอยู่ในตรอกอันมืดมิด แม้ร่างกายไม่จำเป็นต้องทานอะไรเลยก็ตามแต่พอได้เห็นของน่าอร่อยมันดูชวนให้โหยหานี่เนอะ เธอเองก็เข้าใจใช่ไหมล่ะ?
ในจังหวะนั้นเองมาสเตอร์คนนั้นก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับหยิบยื่นกาแฟอุ่นๆ และแกงกะหรี่มาให้กับฉัน รสชาติของกาแฟและแกงกะหรี่ที่เต็มเติมจิตใจฉันมันเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักเลยสุดๆ
และเรื่องราวที่เหมือนกับโชคชะตายิ่งไปกว่านั้นก็คือมาสเตอร์คนนั้นเป็นเจ้าของร้านกาแฟที่คัตสึมิจังทำงานอยู่ในช่วงที่เสียความทรงจำ
ถ้าจะให้พูดแม้บุคลิกของเขาจะเปลี่ยนไปแต่นิสัยโดยพื้นฐานแล้วยังน่ารักเหมือนเดิมจ้า”
ฉันฟังซันนี่ซังที่พูดรัวถี่ยิบออกมา จากทั้งหมดนั้นที่ฉันจับใจความได้ก็คือเขามาโลกแบบไม่มีเงินสักเยนแล้วก็ได้รับความช่วยเหลือจากใครบางคน
ขณะที่สมองกำลังประมวลผลฉันก็ถูกตบไหล่จากทางด้านหลัง
พอหันกลับไปก็พบว่าไอรีนซังได้สวมผ้าพันคอปิดปากตัวเองเอาไว้แล้ว
「พวกเราคือเอเลี่ยน」
「ระ เรื่องนั้นก็รู้หรอกค่ะ」
「ซันนี่อาจจะพูดได้ยาก แต่ฉันไม่ใช่ศัตรูของคัตสึมิ」
「มะ หมายความว่ายังไงกันคะ……?」
ทั้งสวย ทั้งสูง สวมเสื้อผ้ามีสไตล์ ทำให้ฉันรู้สึกเขินๆ เธอนิดหน่อยแม้จะเป็นผู้หญิงด้วยกันเอง
ส่วนลักษณะคำพูดหรือการกระทำเหมือนเธอจะเป็นคนนิ่งๆ แต่เอาจริงเอาจังกับคำพูดของตัวเองพอสมควร
「ฉันพ่ายแพ้ให้กับคัตสึมิ」
「เอ๋ คุณทะเลาะกับโฮมุระคุงเหรอคะ!?」
「เขาทำการรับฟังบทเพลงของฉันจนจบได้」
「เป็นนักร้องสินะคะ……?」
ร้องเพลงเหรอ…หมายความว่ายังไงกัน แล้วทำไมการร้องเพลงมันถึงเป็นการทะเลาะไปได้ล่ะ?
「สัญญากับเขาไว้ว่าถ้าแพ้จะไม่ยุ่งกับดาวโลก」
「แบบนี้นี่เอง……」
โฮมุระคุงคงจะร้องเพลงเพราะมากแน่ๆ เลย…
แค่คิดภาพโฮมุระคุงร้องเพลงก็แอบตื่นเต้นละสิ
「แต่ไม่ได้บอกว่าห้ามยุ่งกับคัตสึมิ ดังนั้นตรงเงื่อนไข」
「เอ่อ……」
โฮมุระคุง นายดึงดูดพวกคนแปลกๆ มามากไปไหม?
ฉันละสงสัยจริงๆ ว่าทั้งสองคนไปรู้จักกันได้ยังไง
「นอกจากฉันก็มีลำดับที่ 8 ซึ่งแข็งแกร่ง」
「ลำดับที่ 8…」
「ใช่แล้ว แข็งแกร่ง」
「……สุดยอดไปเลยนะคะ」
「อื้ม」
เป็นคนที่แปลกจริงๆ
ถึงฉันจะไม่เข้าใจว่าลำดับอะไรนั่นคือลำดับของอะไรก็เถอะ
「ไฮรุ เป็นคนดี เหมือนน้องสาวที่ตายไปแล้วเลย」
อยู่ดีๆ ฉันก็ถูกเธอพูดเรื่องนี้ใส่ นี่มันหมายความว่ายังไงกัน?!
คือฉันต้องพูดขอบคุณอะไรทำนองนั้นหรือเปล่า?!
ทำตัวไม่ถูกเลยจริงๆ
「อะ เอ่อ ขอบคุณค่ะ?」
「งั้นก็ไปหาคัตสึมิกันเลย」
「……เอ๋」
ดูเหมือนเป้าหมายของพวกเราจะเหมือนกัน
ถึงนิสัยจะแปลกไปบ้างแต่คิดว่าคงไม่น่าเป็นอะไรมั้ง
ฉันรู้สึกโล่งใจขึ้นมานิดหน่อยขณะที่ไอรีนซังกำหมัดเหมือนมีความตั้งใจอะไรสักอย่างอยู่ข้างฉัน
「ไม่ต้องห่วง ฉันจะจัดการยั่วยวนให้เอง ไฮรุแค่ยืนดูเฉยๆ แล้วรอเสียบก็พอ」
「เดี๋ยวนะคะ ทำไมมันถึงเหมือนฉันจะไปทำอะไรแปลกๆ ด้วยกันล่ะ…..」
ทำไมฉันเริ่มรู้สึกว่าเธอคนนี้มีนิสัยเหมือนเด็กแปลกๆ จนน่าขนลุก
ถ้าเผลอคล้อยตามเธอไปฉันจะต้องเจออะไรบ้างเนี้ย?!
จากนั้นไอรีนซังก็โดนฝ่ามือของซันนี่ซังฟาดเข้าให้ที่หัวเต็มๆ
「……เจ็บ」
「สมควรแล้วไหมจ๊ะ」
「ล้อเล่นหรอกน่า」
「งั้นก็มองตาฉันแล้วพูดใหม่สิ…เห้อ ปล่อยไว้ไม่ได้จริงๆ」
ระหว่างที่พูดคุยกันพวกเราก็มาถึงอพาร์ตเมนต์ใหญ่โตใจกลางเมือง
มันเป็นตึกสูงที่ดูเหมือนค่าเช่าจะแพงสุดๆ และคงมีโอกาสได้เห็นข้างในผ่านแค่ทีวี
「ยะ อยู่ที่นี่กันเหรอคะ?」
「อื้อ ระหว่างนี้ฉันจะรับประกันความปลอดภัยให้เอง แถมยังมีกันหลายคนอยู่ด้วยอีก….ถึงแม้จะมีบางคนที่นิสัยค่อนข้างมีเอกลักษณ์สุดๆ ก็เถอะ แต่ถ้าเธอชินแล้วก็สบายมาก」
「ไม่ต้องห่วงค่ะ เพราะฉันก็มีเพื่อนสนิทที่พูดอะไรแปลกๆ ใส่ทุกวันเหมือนกัน」
「อะ อื้อ……?」
พอเข้าไปข้างใน ภาพของเพื่อนสนิทฉันที่เป็นโอตาคุแบบถอนตัวไม่ขึ้นกำลังยกนิ้วให้ฉันอยู่ก็โผล่มาในหัว
***
พวกเราขึ้นลิฟต์ไปที่ห้องพักของพวกซันนี่ซัง ซึ่งมันจะเป็นจุดที่ฉันใช้ซ่อนตัวหลังจากนี้
「ถึงแล้วจ้า」
ซันนี่ซังปลดล็อคห้องแล้วเดินเข้าไปข้างใน ขนาดห้องนี่กว้างสุดๆ
ทีวีจอใหญ่ โซฟาหรูมีระดับ
โห มีห้องครัวในตัวด้วย
และภายในนั้นเองก็มีหญิงสาวที่สวมชุดเมดปรากฏตัวขึ้น
「ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะ ท่านซันนี่ ท่านไอรีน」
「กลับมาแล้วจ้า เมย์จัง」
คนที่สวมชุดเมดชื่อเมย์หันมามองทางฉัน
ใบหน้าของเธอสวยราวกับตุ๊กตา เส้นผมสีเขียวสดใสกำลังก้มหัวให้ฉันด้วยความเคารพ
「ท่านไฮรุ โคโนฮานะ ฉันได้ยินเรื่องราวของท่านมาแล้วค่ะ———ตัวฉันมีชื่อว่าMEI เป็น AI ที่ทำหน้าที่รับใช้ท่านเจ็มค่ะ」
「อ่ะ เอ่อ เอ๋?คะ คือ ขอบคุณมากค่ะ…ว่าแต่ชุดนี้น่ารักจังเลย!」
รู้สึกเหมือนกำลังหลุดมาอยู่ในโลกไฟไซเลยแฮะ แต่คงต้องรีบปรับตัว
แถมไม่รู้ว่าเพราะอะไรอยู่ดีๆ ฉันก็ไปพูดชมชุดเมดของเมย์ซังต่อหน้าเลยซะงั้น
แต่ใครมันจะอดใจไหม ก็ดูสิการเคลื่อนไหวของเธอมันเข้ากับชุดสุดๆ เหมือนกับจบโรงเรียนเมดมา
「……ขอบพระคุณมากค่ะ」
เธอแสดงความขอบคุณฉันออกมาด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉยหรือเธอจะตอบแค่เป็นมารย———
「มันเป็นงานที่ฉันค่อนข้างภูมิใจมากเลยทีเดียว หากไม่รังเกียจก็อยากจะให้ท่านให้เชยชมผลงานนอกเหนือจากนี้ค่ะ ยิ่งไปกว่านั้นฉันว่าท่านเองก็น่าจะเหมาะกับชุดประเภทนี้นะคะ」
———ไม่สิ จากที่พูดแปลว่าเธอดีใจสุดๆ แหง
แถมพูดแบบนี้แปลว่าทำชุดเองด้วยเหรอ!?
นอกจากนี้เหมือนจะให้ฉันใส่ด้วย!?
เอ่อ คือสำหรับเธอมันอาจจะดูดี…ตะ แต่กับฉันจะเข้าไหมนะ
「———กลับมาแล้วเหรอ……」
และแล้วก็มีอีกคนโผล่มาจากห้องอีกห้องหนึ่งภายในนั้น
ผู้ชายผมสีเขียวเหมือนกับเมย์ซัง อายุน่าจะราวๆ เด็กมหาลัย
「ท่านเจ็ม ท่านผู้นี้คือท่านไฮรุ โคโนฮานะค่ะ」
「อ้า เรื่องนั้นฉันรู้แล้ว」
「แล้วเธอก็บอกว่าชุดที่ฉันสร้างขึ้นมาน่ารักด้วยค่ะ」
「อะ อ้า?ถ้ามันทำให้เธอมีความสุขก็ดี….」
ชายคนนี้ทำสีหน้าปั้นยากออกมาขณะที่ฟังคำพูดของเมย์ซัง ก่อนจะหันไปหาซันนี่ซัง
「ท่านซันนี่ ถึงผมจะรู้สถานการณ์ที่เกิดขึ้นแล้ว แต่มันไม่กะทันหันไปหน่อยเหรอครับ?」
「ขอโทษด้วยนะ เจ็มจังพอดีมันไม่มีทางเลือกเพราะกะทันหันนี่แหละ ไม่นึกเลยว่าอาสึจะเลือกโจมตีจังหวะนี้」
「ก็พอเข้าใจได้ครับว่านี่เป็นที่เดียวที่พอจะซ่อนตัวได้」
ชายที่ชื่อเจ็มหันมาหาฉัน
ดวงตาของเขาดูเหนื่อยล้ากับชีวิตสุดๆ เลยแฮะ
「ฉันชื่อเจ็ม เคยเป็นศัตรูกับอัศวินดำหรือก็คือคัตสึมิ โฮมุระ…แต่ตอนนี้ไม่คิดจะทำอะไรเขาแล้วแหละเลยมาอาศัยอยู่บนโลกสักพัก」
「เอ่อ ค่ะ」
ทำไมเจอแต่ละคนถึงบอกว่าคนเป็นศัตรูไม่ก็เคยทะเลาะกับโฮมุระคุงไปซะหมดเลยล่ะ หรือมันจะเป็นเรื่องปกติไปแล้ว?
ไม่สิ เป็นไปไม่ได้แหง ตอนนี้ฉันกำลังตกอยู่ในดงของพวกประหลาดสุดๆ เลยไม่ใช่หรือไง!!
「ดังนั้นเธอสบายใจได้ ฉัน MEI แล้วก็ท่านไอรีนไม่คิดจะทำอะไรกับคัตสึมิ โฮมุระอีกแล้ว」
「เอ๋ แล้วซันนี่ซังล่ะคะ?」
「ฉันเองก็อยู่ในจุดที่พูดได้ยากน่ะ แต่อย่างน้อยฉันก็ไม่คิดจะทำอะไรแย่ๆ กับคัตสึมิจังแน่นอนจ้า」
ฉันรู้สึกโล่งใจนิดหน่อยกับคำพูดของซันนี่ซัง
ยังไงเขาก็เป็นคนช่วยชีวิตฉันเอาไว้ ฉันจึงไม่อยากจะสงสัยอะไรในตัวเขานัก
「เอ่อ ว่าแต่ตอนนี้ฉันควรทำอะไรต่อดีคะ……」
「สำหรับตอนนี้ความปลอดภัยของเธอเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด อาสึน่าจะยังไม่ยอมรามือจากเธอแน่นอน นอกจากนี้คนรอบตัวเธอก็ลืมตัวตนของเธอไปหมดแล้วด้วย ไม่น่าจะได้ออกไปไหนนะ」
「……สรุปง่ายๆ ก็คือฉันควรอยู่ที่นี่เงียบๆ สินะคะ?」
「ขอโทษด้วยนะจ๊ะ แต่ต้องเป็นแบบนั้นแหละ」
ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรที่สามารถทำได้เลย
ไม่สิ ฉันก็เข้าใจอยู่หรอกว่าเพราะอะไร ยังไงฉันก็เป็นแค่คนธรรมดาที่ไร้พลังนี่นา
ไม่สามารถออกไปต่อสู้เหมือนโฮมุระคุงได้สักหน่อย
「เข้าใจแล้วค่ะ จากนี้ก็ขอฝากตัวด้วยนะคะ」
「อื้อ ส่วนคนคุ้มกัน…เวอร์โก้」
「เอ็งพูดอะไรของเอ็งฟะ」
เมื่อได้ยินเสียงเรียกของซันนี่ซัง นกจักรกลสีส้มก็โผล่ออกมาจากกระเป๋า
ฉันเคยเห็นเด็กคนนี้ตอนแปลงร่างมาแล้ว แต่ฟังกี่ทีเสียงของเด็กคนนี้ก็น่ารักจริงๆ
「ฉันขอฝากไฮรุจังให้เธอดูแลได้หรือเปล่า?」
「หา!? ทำไมต้องเป็นข้าล่ะเห้ย!」
「ก็เพราะในบรรดาคนที่อาศัยอยู่ที่นี่นอกจากเจ็มจังกับเมย์จังแล้วเธอเป็นคนที่มีสามัญสำนึกที่สุดนี่นา」
「……เห้อ ช่วยไม่ได้สินะ」
แปลว่าไอรีนซังไม่ได้อยู่ในหมวดของคนที่มีสามัญสำนึกในกลุ่มนี้เหรอ
เวอร์โก้จังผงกหัวเล็กๆ ของเธอเหมือนไม่มีทางเลือกแล้วก็บินมาเกาะตรงไหล่ของฉัน
「ถึงจะเป็นช่วงสั้นๆ แต่ฝากตัวด้วย」
「ฝะ ฝากตัวด้วยค่ะ……」
「เอ็งไม่ต้องพูดจามีมารยาทอะไรหรอก ข้าสะดวกใจแบบนี้มากกว่า」
ถึงจะเป็นเครื่องจักร แต่ทักษะในการสื่อสารนี่น่าทึ่งชะมัด
จากนั้นเจ็มซังก็พูดต่อ
「สำหรับเรื่องในชีวิตประจำวันเธอขอให้MEIจัดการได้เลย จะอาหารหรือเสื้อผ้าก็ตามสบาย โดยปกติแล้วฉันจะหมกตัวอยู่แต่ในห้องดังนั้นไม่ต้องสงสัยหรือเข้ามาทักทายก็ได้หากไม่เห็นหน้าฉันทั้งวัน」
「ท่านไฮรุต้องการสิ่งใดก็บอกได้เลยนะคะ」
「เอ่อ ค่ะ」
「ทำไมเสียงดังแอะอะกันจังเลยน้า หาววว」
และแล้วก็มีตัวละครใหม่โผล่มาพร้อมกับอาการหาว
เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากๆ อีกคนจนทำให้ฉันพูดอะไรไม่ออก
สาวสวยผมสีบลอนด์ ดวงตาสีฟ้า ทำผมทวินเทลเหมือนหลุดมาจากนิยายหรืออนิเมะ
「เห้อ ง่วงชะมัด……」
เธอสวมเสื้อยืดโอเวอร์ไซส์ที่มีตัวอักษรโตๆ ติดกลางเสื้อว่า ตามใจอยาก ก่อนจะผ่านหน้าของฉันไปที่ตู้เย็นแล้วหยิบไอศกรีมออกมาพร้อมกับช้อนที่อยู่ในมือ
「โฮ้ย ยัยพี่สาวงี่เง่า อย่างน้อยก็ช่วยมีมารยาทกับแขกหน่อยสิฟะ」
「ไอศกรีมอร่อยจัง」
「แย่ลงทุกวันๆ ยัยพี่สาวไร้ประโยชน์เอ้ย!!」
เดี๋ยวนะ คนคนนี้หรือว่าจะเป็น….ใช่ไหมนะ?
ผมสีบลอนด์ทวินเทล หน้าตาไม่เหมือนคนญี่ปุ่น
แถมมักจะสวมเสื้อยืดตัวใหญ่ ทำตัวเป็นพวกนีทโดยไม่สนสายตาชาวบ้าน
「ระ หรือว่าคุณคือ เรย์ลี่ นานาอิซัง?」
「หือ รู้จักฉันด้วยเหรอ?」
「ไม่จริงน่า———!?」
เรย์ลี่ นานาอิ หรือที่รู้จักกันในชื่อของฟูทูปเบอร์นีทไร้ประโยชน์ที่กลายเป็นกระแสในช่วงนี้
โดยปกติแล้ววิดีโอของเธอก็ไม่น่าจะเด่นดังอะไรได้จากการกระทำแค่นี้หรอก แต่เพราะความสวยของเธอมันดันดึงดูดสายตนของคนให้เข้ามาดู ก่อนจะโดนตกด้วยความไร้ประโยชน์แบบเป็นธรรมชาติของเธออีกที
อันที่จริงฉันเองก็ได้ดูวิดีโอของเธอที่ขึ้นมาแนะนำบ่อยๆ
……คิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าจะได้มาเจอกันในที่แบบนี้
「นี่ทึ่งสุดๆ ….ความกล้าในการหยิบไอศกรีมมาจากกล่องใหญ่แถมยักตักกินด้วยช้อนตัวเองข้างในนั้นเลยโดยไม่สนสายตาประชาชี ความขี้เกียจระดับนี้….เห็นได้ชัดเลยค่ะว่ามันน่าสิ้นหวังขนาดไหน!!」
「พอได้ยินจากปากคนอื่นพี่สาวของฉันมันก็น่าสิ้นหวังจริงๆ นั่นแหละ」
เป็นการกระทำที่หากฉันทำที่บ้านคงไม่ได้ให้อภัยแน่นอน!!
นี่มันระดับอาชญากรรมแล้ว……!!
แต่การที่เธอสามารถทำอะไรแบบนี้แล้วยังมีคนตามได้ก็เพราะหน้าตาของเธอที่สวยสุดๆ ……!!
นี่แหละหนอ โลกเรามันช่างไม่ยุติธรรม……!!
「ว่าแต่เธอเป็นใครเหรอ?」
ในขณะที่ฉันกำลังคิดอะไรไปเรื่อย เรย์ลี่ นานาอิซังที่กำลังทานไอศกรีมอยู่ก็มองฉันด้วยสายตาสงสัย
「เธอชื่อไฮรุ โคโนฮานะ เป็นเพื่อนของคัตสึมิจังน่ะ」
「……ของอัศวินดำ」
เธอมองฉันเหมือนกับกำลังสำรวจอะไรสักอย่าง
จากที่เห็นเธอเองก็น่าจะเป็นเอเลี่ยนแหง
「เธอจะมาอยู่ที่นี่?」
「ชะ ใช่แล้วค่ะ จากนี้ขอฝากตัวด้วยนะคะ」
「เล่นเกมเก่งไหม?」
「เอ๋? ก็อยู่ในระดับทั่วไปค่ะ……」
ฉันสงสัยถึงจุดประสงค์ของคำถามนิดหน่อย
จากนั้นเรย์ลี่ซังก็ยิ้มแล้วเข้ามาจับมือฉัน
「งั้นเราออกไปสนุกกันเพื่อฆ่าเวลาดีกว่า」
「อ่ะ เอ๋ หมายความว่ายังไงคะ!?」
「เจ็มเป็นเด็กนิสัยเสีย เมย์ก็อ่อน ไอรีนก็งี่เง่า ซันนี่ก็ชอบออกไปเดินรอบเมืองเหมือนคนโรคจิต ฉันก็เลยเบื่อน่ะ ในเมื่อเธอเป็นเพื่อนกับอัศวินดำ ก็หมายความว่าเธอสามารถมาเล่นกับฉันได้!」
「ใครมันจะไปยอมพลาดโอกาสในการตบพี่สาวตัวเองที่ทำไม่ได้ในชีวิตจริงล่ะฟะ」
「ขออภัยด้วยค่ะที่ฉันเล่นเกมไม่เก่ง……」
「อย่ามาเรียกฉันว่างี่เง่า……」
「เดี๋ยวเถอะ อย่ามาพูดเหมือนฉันเป็นพวกโรคจิตสิ การที่ฉันเดินไปรอบเมืองก็เพื่อดูแลความปลอดภัยของผู้คนต่างหาก…ไม่สิ หากมีข่าวลือของโรคจิตพวกคนนิสัยไม่ดีก็อาจจะหนีก็ได้ อื้อความคิดดีๆ」
วุ่นวายสุดๆ ……。
แต่ก็ไม่ได้รู้สึกน่ากลัวเหมือนกับอาสึ นอกเหนือจากนี้เหมือนพวกเธอจะรู้เรื่องเกี่ยวกับโฮมุระคุงที่ฉันไม่รู้อีกด้วย
โลกใบใหม่ที่ฉันได้ก้าวเข้ามา โลกที่ฉันไม่รู้อะไรเลย และทำอะไรไม่ได้สักนิด
ไม่สิมันก็แค่ตอนนี้แหละ จากนี้ไปฉันจะต้องหาทางทำอะไรสักอย่างเอง
「ถ้างั้นเพื่อไม่ให้เสียเวลาเรามาเล่น โดกิๆ เมมโมเรียลดีกว่า」
「เกมอื่นไม่ได้เหรอคะ?」
เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมฉันที่มาถึงได้ไม่ถึง 30 นาทีถึงต้องมาโดนบังคับให้เล่นเกมเดทซิมแล้วล่ะ?
–จบ–
ยินดีต้อนรับเข้าสู่นรกขุมใหม่
มาเม้ามอยหลังอ่านกันได้ที่เพจนะครับ แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code