อัศวินดำคุงไม่อยากเป็นเซ็นไต - ตอนที่ 108 หญิงสาวที่กลายเป็นพิษร้าย

สำหรับจัสติสครูเซเดอร์แล้ว การมาเรียนก็เป็นส่วนสำคัญในการใช้ชีวิต

แม้พวกเราจะเป็นนักเรียนแต่ในอีกมุมหนึ่งพวกเราก็ยังต้องปกป้องโลกจากพวกเอเลี่ยน

เหมือนกับอากาเนะ ตัวฉันเองได้ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่เรียนต่อมหาลัย ช่วงชีวิตมอปลายของฉันก็ใกล้จะจบลงเข้าไปทุกที

แต่ว่าพักนี้รู้สึกมีเรื่องกวนใจไม่หาย

「คิราระ ไม่หิวเหรอ?」

「เอ่อ มะ ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย」

ในขณะที่ฉันกำลังคิดหลายๆอย่างระหว่างทานข้าวกลางวัน คาโอริเพื่อนร่วมชั้นก็พูดขึ้น

「นึกว่ากำลังไดเอทอยู่ซะอีก…แต่ถึงจะกินไปสักเท่าไหร่มันก็ไปกองกันที่หน้าอกไม่ใช่หรือไงน้า?」

「เอโกะ รู้ไหมว่าเราสามารถฟ้องเรื่องการล่วงละเมิดทางเพศกับเพศเดียวกันได้น่ะ?!」

จากนั้นเอโกะ เพื่อนของฉันอีกคนก็พูดจาชวนให้โดนตำรวจรวบ

เหตุผลที่ฉันรู้สึกกังวลก็เป็นเพราะเรื่องเพื่อนของฉันอีกคนอย่าง ไฮรุ โคโนฮานะ

พวกเธออยู่ห้องเดียวกันมา 3 ปีได้แล้วคงจะมีหลายอย่างที่รู้ โดยเฉพาะไฮรุ

「คิราระ ทำไมมองฉันแบบนั้นล่ะ?」

「ไฮรุ เธอจำเรื่องที่บอกว่าตัวเองเคยนั่งข้าง คัตสึมิ โฮมุระได้ใช่ไหม?」

「อื้อ ก็เคยนั่งข้างจริงแหละ」

น่าอิจฉาชะมัด

เธอตอบรับกลับมาอย่างสบายๆ

「สุดท้ายเขาก็คืออัศวินดำ…อันที่จริงฉันก็เคยจินตนาการเอาไว้อยู่หรอกว่าโฮมุระคุงคืออัศวินดำ แถมยังเขียนนิยายลงเว็บเกี่ยวกับเขาอีกด้วยผลตอบรับที่ได้ก็ปังสุดๆ ฉันละเป็นปลื้ม」

「แย่แล้วสิคิราระ คาโอริ ยัยเพื่อนสมองไหลคนนี้ดันเปิดเผยความลับที่แสนน่ากลัวออกมาเฉยเลย」

「ยัยนี่เกินเยียวยาแล้ว ดังนั้นช่างมันเถอะ」

จะว่าไปเอโกะกับคาโอริเองก็เคยอยู่ห้องเดียวกับเขานี่หว่า

ทั้งสองคนนี้จะรู้เรื่องอะไรบ้างไหมนะ?

「ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ยังไงกับคัต…โฮมุระคุงเหรอ?」

「ไม่เคยเฉียด สิ่งที่ฉันทำมีเพียงจ้องมองเขาและจินตนาการถึงเด็กหนุ่มผู้แสนโดดเดี่ยวที่ดีอดีตอันดำมืด จนกลายเป็นแผลทางใจ」

「บางทีเธอก็น่ากลัวไปนะ เอโกะ」

ไฮรุบอกกับเอโกะ

น้ำเสียงของเธอดูขนลุกสุดๆ ทางเอโกะก็ตอบกลับไปอย่างเขินๆ

「กะ ก็ไม่คิดว่าไอ้ที่จิ้นทั้งหมดมันจะจริงนี่นา…..」

ในอีกมุมหนึ่งการที่เธอเห็นคัตสึมิคุงตอนเรียนอยู่แล้วคิดแบบนั้นได้ สัญชาตญาณของเธอคงดีสุดๆ

อาโออิเองก็เหมือนกัน อย่าบอกว่าพวกโอตาคุมันจะมีพลังแปลกๆทำนองนี้กันหมดนะ?

「ทางฉันเองก็ไม่ได้ไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับเขานะ」

คาโอริพูดเหมือนอยากจะดึงให้กลับมาเข้าเรื่อง จากการที่เอโกะหลอนจนขาดสติ

「อันที่จริงฉันก็เคยคุยกับเขาค่อนข้างพอสมควรเลยแหละ」

「……เอ๋ เคยได้ยินเป็นครั้งแรกเลยแฮะ」

「นั่นสิ น่าแปลกชะมัด ฉันคิดว่าไฮรุจะไม่สนใจพวกผู้ชายซะอีก」

เอ๋? ไหนคัตสึมิคุงบอกว่าจัดการกับความทรงจำของเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอ….ทำไมท่าทางเหมือนเธอจะพูดต่างจากคราวก่อนด้วย

หรือบางทีเขาจะไม่รู้ว่าอัลฟ่าจัดการไปมากขนาดไหนสินะ

「เป็นเพราะได้นั่งข้างกันก็เลยมีโอกาสได้คุยกันมากกว่าคนอื่นเฉยๆสินะ?」

「นั่นก็จริงอยู่ แต่ว่า……」

ไฮรุหยุดพูดแล้วยิ้มออกมาเหมือนกันหวนนึกถึงเรื่องราว

「เพราะเขาเป็นเพื่อนฉันนี่นา」

เธอผู้กลายเป็นเพื่อนของเขาได้อย่างรวดเร็ว

น่ากลัวจริงๆ

ในขณะที่ฉันกำลังคิดหลายๆอย่างในหัว ไฮรุก็กำหมัดขึ้นมาแล้วพูด

「คอยดูเถอะ ครั้งหน้าที่เจอกันจะซัดหน้าสักหมัดให้ได้เลย!!」

「ยะ อยู่ดีๆก็พูดอะไรของเธอน่ะ……?」

ฉันถามกับไฮรุด้วยความแปลกใจ ทางเธอก็ยิ้มออกมาแล้วยกนิ้วชี้ขึ้นมาที่ปากก่อนจะพูดต่อ

「ความลับ!」

เป็นไปได้ไหมว่าอัลฟ่าไปทำอะไรแปลกๆกับความทรงจำของเธอ เพราะมันต่างจากคราวก่อนสุดๆเลย

จำเป็นต้องบอกประธานไหมนะ?

ฉันควรให้ไฮรุไปเจอกับคัตสึมิคุงจริงๆหรือเปล่า?

ถ้าทำแบบนั้น คู่แข่งอาจจะเยอะขึ้นด้วยก็ได้…..

และแล้วช่วงพักกลางวันก็สิ้นสุดลง

พอช่วงเลิกเรียนฉันก็ตรงกลับไปที่ร้านกาแฟแทนที่จะเป็นบ้าน

「มาแล้ว」

「โอ้ส」

「สวัสดีค่ะ! คิราระซัง」

อาโออิกับฮารุเหมือนจะมาถึงก่อนแล้ว แล้วก็เหมือนเคย การทักทายของสองพี่น้องต่างกันสุดๆ

「อากาเนะล่ะ?」

「เหมือนจะไปดูการปรับปรุงของจัสติสบิทที่สำนักงานใหญ่」

「ว่าแต่ทางคัตสึมิคุงล่ะ ไปด้วยกันเหรอ?」

ฉันอยากจะถามเขาเกี่ยวกับเรื่องของไฮรุอีกครั้ง

แต่อาโออิกลับส่ายหัว

「เอ๋ ไม่อยู่?」

「อื้อ ออกไปข้างนอก」

「คนเดียว?」

「กับอัลฟ่า」

ออกไปข้างนอกเหรอ

แต่น่าแปลกแฮะที่อาโออิไม่ตามติดไปด้วยถึงจะมีน้องสาวอยู่ก็เถอะ

「ทำไมเธอถึงไม่ตามไปล่ะอาโออิ?」

「เห็นแบบนี้ฉันก็อ่านบรรยากาศนะ」

「「!?」」

เรื่องที่ประหลาดสุดๆในปีนี้เกิดขึ้นแล้ว

ฉันหันหน้าไปหาฮารุจังราวกับไม่อยากจะเชื่อ อาโออิที่เห็นก็ถอนหายใจ

「เขาไปเคารพหลุมศพ」

「เอ๋?」

อาโออิพูดขึ้นจนทำให้ฉันตกตะลึง

「เขาไปเยี่ยมหลุมศพของพ่อกับแม่」

***

หลุมศพของพ่อกับแม่ฉันอยู่ที่สุสานนอกตัวเมือง

มันเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยธรรมชาติอันงดงาม แต่ช่วงนี้ของปีคงไม่ค่อยมีใครมากันนัก

ตลอดหลายปีที่ผ่านมาฉันไม่สามารถมาเยี่ยมพวกท่านได้เพราะพวกสัตว์ประหลาดและเอเลี่ยน ดังนั้นพอสบโอกาสก็เลยตัดสินใจว่าจะมาสักที

เรมะเองก็อนุญาตแล้วด้วย แต่เขามีเงื่อนไขว่าไม่ให้ฉันไปคนเดียว ฉันก็เลยพาอัลฟ่ามาพร้อมกัน

「……」

ฉันประนมมือแล้วหลับตาตรงหน้าหลุมศพ

ตลอด 3 ปีมานี้ฉันไม่สามารถมาเยี่ยมพวกท่านได้เลยสักครั้ง

「คัตสึมิยกโทษให้แล้วเหรอ?」

「หือ?」

「พ่อแม่ของนายน่ะ」

อัลฟ่าถามฉันขณะประนมมือเหมือนกับกำลังเลียนแบบฉัน

「อย่างน้อย…พวกเขาก็เคยเป็นพ่อแม่ที่ดีก่อนเกิดเรื่องนั้น」

「……งั้นเหรอ」

「ก็ประมาณนั้น」

ฉันที่ผ่านเรื่องราวมามาก ก็คิดได้ว่าคงต้องปล่อยเรื่องความแค้นอะไรไปเสียให้หมด

ต้องขอบคุณอากาเนะกับคนอื่นๆที่ทำให้ฉันไม่ต้องฝันร้ายแบบนั้นอีก

จากนั้นก็ออกมาจากสุสานพร้อมกับอุปกรณ์ทำความสะอาดหลุมศพที่พกไปด้วย

「การต่อสู้นี้จะอยู่ไปอีกนานแค่ไหนกันนะ」

「ไม่รู้สิ บางทีมันอาจจะไม่มีวันจบสิ้นเลยก็ได้」

แม้ว่าการต่อสู้กับรูอินจะจบลง แต่ฉันก็ไม่ได้มองโลกในแง่ดีว่าภัยร้ายจะหมดไปถาวร

เพราะฉัน…ไม่สิโลกใบนี้ได้รับรู้ถึงการมีอยู่ของพวกเอเลี่ยนแล้ว

นั่นก็หมายความว่าพวกมันกลุ่มอื่นก็สามารถมายังโลกได้เหมือนกัน

การใช้ชีวิตของพวกเราหลังจากนี้คงไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

「……แต่เท่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ดีแล้ว」

「หือ?」

「สำหรับฉันขอแค่คัตสึมิยังอยู่ดี ฉันก็ไม่ต้องการอะไรอีก」

ยัยนี่แทบไม่ต่างจากตอนที่เจอกันครั้งแรกเลย

「ฉันน่ะมันตัวคนเดียวมาตั้งแต่เกิด ถึงจะรู้ว่าตัวเองมีแม่ แต่ก็ไม่เคยพบเธอเลยสักครั้ง เอาเถอะตอนนี้ก็ไม่ได้คิดจะสนใจอะไรแล้วด้วยสิ」

「……」

「ชีวิตตอนนั้นของฉันเหมือนเป็นการเดินอย่างไร้จุดหมาย จนกระทั่งได้พบกับคัตสึมินี่แหละ」

「อย่าลืมอากาเนะด้วยสิ」

ฉันวางมือเอาไว้บนหัวของอัลฟ่าก่อนจะยิ้มออกมา 

พอได้ยินเรื่องที่อากาเนะเล่าให้ฟังแล้วก็แอบตกใจเหมือนกัน

ไม่น่าเชื่อว่าการพบกันครั้งแรกของฉันกับอัลฟ่าจะเป็นตอนที่อากาเนะถูกช่วยเอาไว้

「ต้องเรียกว่าโชคชะตานำพาแหละ ทางอากาเนะเองก็เหมือนจะผิดปกตินิดหน่อยไม่ต่างอะไรกับนายด้วยสิ」

「……แต่เธอมาจากครอบครัวธรรมดาจริงๆนะ」

「นั่นแหละที่ฉันสงสัยไม่หาย」

ส่วนตัวฉันก็ไม่อยากจะเชื่อหรอก แต่พอไปอยู่มาก็รู้ว่าเป็นครอบครัวธรรมดา

แม้ว่าอาการของขาดของพี่สาวทั้งสองของเธอและความน่ารักสุดๆของคิโนโกะจะแปลกไปสักหน่อยก็ตาม

「ว่าแต่เธอทำอะไรกับความทรงจำของโคโนฮานะกันแน่?」

พอนึกถึงเรื่องในอดีตได้ฉันจึงถามอัลฟ่ากลับไปบ้าง

อัลฟ่าที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบเบือนหน้าหนีทันที

「…มะ ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย」

ยัยนี่โกหกอยู่แหง

ฉันจ้องไปยังอัลฟ่าที่เบือนหน้าหนีไปทางอื่นอย่างน่าสงสัยสุดๆ

「….ไม่เป็นไรหรอกน่า ฉันขอให้เธอทำเรื่องที่ไม่อยากด้วยสิ บอกมาเลยไม่โกรธหรอก」

「คัตสึมิ……!」

พอคิดดูแล้วตอนนั้นฉันก็เห็นแก่ตัวเกินไปจริงๆ

ถึงตอนนี้ก็รู้สึกผิดชะมัดที่ฝืนลบความทรงจำของเธอโดยไม่สนใจความรู้สึกของเธอเลย

「เด็กคนนั้นได้ความทรงจำทั้งหมดกลับมาแล้ว」

「แล้วผลกระทบจากเจ้าโกสนั่นล่ะ?」

「ตอนนี้ไม่น่าจะเป็นอะไร」

ไฮรุ โคโนฮานะคือเหยื่อของสัตว์ประหลาดโกส

นั่นคือหนึ่งในเหตุผลใหญ่ๆที่ฉันเกลียดพวกสัตว์ประหลาด

เพราะเธอมีส่วนเกี่ยวข้องกับฉันก็เลยตกเป็นเป้าของพวกมันไปด้วย แถมยังทำให้จิตใจของเธอได้รับความเสียหายอีก

หากฉันไปช่วยเธอได้ทันเรื่องราวคงไม่ต้องจบแบบนี้

「คัตสึมิ คิดตอนนี้ไปมันก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว」

「……ฉันรู้」

หากตอนนั้นฉันลบเพียงแค่ความทรงจำเรื่องของโกสไป โคโนฮานะคงไม่ต้องลืมเรื่องของฉัน

ทว่าเมื่อฉันเห็นพวกสัตว์ประหลาดมันทำร้ายเธอ ฉันก็ตัดสินใจทันทีว่าไม่ควรให้เธอมาเกี่ยวข้องกับฉันอีก

นั่นจึงเป็นเหตุผลที่ขอให้อัลฟ่าลบทุกอย่างที่เกี่ยวกับฉันไป

พวกเราไม่เคยสนิทอะไรกันมาก่อน กลายเป็นเพียงคนแปลกๆหน้าที่ทักทายกันแล้วก็จบ

「ขอโทษเธอด้วยนะ」

「ถ้าจะขอโทษไปขอโทษเด็กคนนั้นเถอะ」

「……อ้านั่นสินะ」

อัลฟ่าเองก็คงรู้สึกแย่เหมือนกัน

ยัยนี่ไม่ใช่พวกชอบทำอะไรกับความทรงจำของคนอื่นเพราะสนุกด้วยสิ

ทั้งหมดเป็นเพราะฉัน ไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องรู้สึกผิดเลย

「……ว่าแต่ ความทรงจำของเธอมันกลับมาตั้งแต่ตอนไหนกัน?」

「ตอนที่อดีตของคัตสึมิถูกเปิดเผย」

……เอ๋?

「นั่นมันช่วงเวลาที่เลวร้ายสุดๆไปเลยไม่ใช่หรือไง!! ว่าแต่เรื่องในคราวนั้นมันเกิดขึ้นกี่โมงนะ อย่าบอกว่าเป็นช่วงมื้อเย็นพอดี?!」

「อื้อ ก็ใช่!มื้อเย็นพอดี!!」

「บัดซบการเปิดเผยอดีตของฉันให้โลกรู้จังหวะนรกชิบ อวสานอาหารเย็นชัดๆ!!」

ถึงฉันจะไม่ได้สนใจเรื่องในอดีตแล้วแต่เจ้าเกาส์นั่นมันเลือกเวลาได้บัดซบชิบ

หากเป็นแบบนั้น พ่อแม่ของโคโนฮานะก็รู้แล้วน่ะสิ!

ถึงความทรงจำของพวกเขาจะไม่อยู่แล้ว แต่เขาก็คงจำฉันในอดีตได้อยู่ดี

「นี่ฉันควรไปเจอกับเธอสักครั้งจริงเหรอเนี่ย……?」

ก็รู้หรอกว่าหากเป็นโคโนฮานะคงไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกคนอื่น

ในเมื่อความทรงจำกลับมาแล้ว ก็อาจจะดีกว่าหากขอให้เรมะช่วยปกป้องและพูดคุยกันดีๆสักครั้ง

ฉันถอนหายใจออกมาก่อนจะมาที่Lupus Striker ฉันยื่นหมวกที่ชิโระสร้างขึ้นไปให้อัลฟ่าด้วย

「กลับกันเถอะ」

「อื้อ」

ทีนี้ก็กลับไปที่ร้าน———หือ!!

มีใครบางคนที่แสนคุ้นหน้าปรากฏตัวขึ้น

ทันทีที่ฉันรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันก็เอาหมวกไปสวมให้อัลฟ่าแล้วยกเธอขึ้นรถทันที

「กรี๊ด?! คัตสึมิ! อยู่ดีๆก็…ฉันขึ้นเองได้หรอกน่า!!」

「โปรโตช่วยควบคุมLupus Strikerไปส่งอัลฟ่าที่ร้านที」

『เข้าใจแล้ว!』

จากนั้นLupus Strikerก็เริ่มทำงานและขับออกไปด้วยตัวเองพร้อมกับอัลฟ่า

อัลฟ่าที่กำลังสับสนก็ส่งเสียงร้องออกมา แต่ตอนนี้ให้เธอรีบหนีไปจะดีกว่า

「ฉันรู้ว่าแกอยู่แถวนี้ ออกมาซะ」

「รู้ได้ยังไงกันน้า」

หญิงสาวคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าฉันด้วยรอยยิ้ม

ฮิลด้า เอเลี่ยนที่ครอบครองร่างของ โมโมโกะ คาเสะอุระเอาไว้

นิสัยของยัยนี่ประหลาดสุดๆ เธอปรากฏตัวขึ้นด้วยรอยยิ้มที่ไม่เปลี่ยนไปจากคราวก่อนๆเลย

「พอดีว่าเห็นจังหวะมันได้ก็เลยตั้งใจจะมาทักทายน่ะ」

「แกต้องการอะไร」

ตามฉันมาไกลขนาดนี้ทำไมกันฟะ?

เธอยิ้มออกมาอย่างสบายๆ ไอ้ฉันจะทำอะไรก็ไม่ได้ด้วยเพราะร่างกายนี้ไม่ใช่ของเธอ

「ฉันจะคืนโมโมโกะให้」

「……หา?」

ทันทีที่เธอพูดจบ ร่างของฮิลด้าก็แยกออกมาจากร่างหลัก

แสงสว่างส่องออกมาจากร่างทั้งสองที่แยกจากกัน โดยมีร่างหนึ่งล้มลงกับพื้นราวกับหมดเรี่ยวแรง ฉันที่เห็นก็รีบเข้าไปพยุง

「นะ นี่เธอเป็นอะไรหรือเปล่า!?」

「……」

「ฮิลด้า!! นี่มันหมายความว่ายังไง!!」

เป้าหมายของฉันก็คือการปลดปล่อยโมโมโกะ คาเสะอุระออกจากฮิลด้า

แต่ฉันไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าเธอต้องการอะไรถึงปล่อยเอง

「ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอเป็นพิเศษหรอกน่า ตอนสิงอยู่ก็ใช้ชีวิตเหมือนมนุษย์โลกปกติด้วย ดังนั้นร่างกายหายห่วงจ้า」

『โฮก!!』

ชิโระที่สแกนร่างของเธอก็บอกว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่ฉันไม่ไว้ใจเลยสักนิด

ต้องรีบพาเธอไปโรงพยาบาล!!

「นอกจากนี้ฉันก็ไม่จำเป็นต้องใช้ร่างคนอื่นในการเคลื่อนไหวแล้วด้วยเพราะฉันสามารถสร้างมันขึ้นมาได้เอง」

「แล้วทำไมแกถึงยังใช้ร่างนี้อยู่อีกเล่า!!」

「ก็มันน่ารักแล้วฉันก็ชอบนี่นา หากฉันสร้างร่างจริงของตัวเองขึ้นมามันจะทำให้นึกถึงอดีตที่ไม่ชอบน่ะ แถมร่างนี้นายน่าจะชอบกว่าด้วยสิ」

…เธอหัวเราะออกมา แต่ยัยนี่ต้องเกลียดร่างเดิมตัวเองขนาดไหนกันนะ?

นั่นคือสิ่งที่ฉันพอจะรู้จากการฟัง

「ทีนี้นายก็ไม่จำเป็นต้องยั้งมือแล้วนะ ไม่ดีเหรอ?」

หลังพูดจบมีสิ่งหนึ่งปรากฏขึ้นในอากาศทันที

อุปกรณ์เสริมที่คล้ายกับกราวิตี้และมิกซ์ไดร์ฟของฉัน

มันเหมือนกับกล่องที่ติดเข็มฉีดยา 5 สี เธอใช้มันเสียบเข้าไปที่หัวเข็มขัดทันที

『SCREAMDRIVER!!』

「ในที่สุด เวลาที่ฉันรอคอยก็มาถึง……!」

ฮิลด้าเปิดการทำงานของหัวเข็มขัด

ทันใดนั้นพลังงานกับห้วงอารมณ์ที่น่าเหลือเชื่อก็แผ่เข้ามาในตัวของฉัน

『Let’s go down together…………』

เสียงของกลไกการทำงานจากเข็มขัดช่างชวนให้รู้สึกน่าสิ้นหวัง เข็มฉีดยาทั้ง 5 ได้แทงลงไปยังหัวเข็มขัดก่อนจะผสมกันมั่วซั่วไปหมด จากนั้นควันก็พวยพุ่งออกมา

『ได้โปรดรักฉันที!』『อย่าทิ้งฉันไปเลย』『มองมาที่ฉันสิ』

『ได้โปรดอย่ายกโทษให้กับฉันเลย』 『อย่าลืมฉันนะ』　

『VENOMSCORPIO』

รูปร่างที่เหมือนกับสัตว์ประหลาดแมงป่องยักษ์ปรากฏตัวขึ้นหลังควัน

แล้วหางของมันก็แทงทะลุร่างของฮิลด้าจากด้านหลัง เธอส่งเสียงร้องออกมาด้วยความทุกข์ทรมานพร้อมกับโอบกอดควันนั้นเอาไว้

「อะ อ๊ากกกกก ฮ่ะๆๆๆ…!!」

ฮิลด้าหัวเราะออกมาแม้จะเจ็บปวดสุดๆ

จากนั้นชุดเกราะก็เริ่มก่อตัวขึ้นแล้วปกคลุมร่างของเธอ ชุดเกราะสีชมพูและเขียว

หน้ากากส่องแสงออกมาจากดวงตาสีดำทั้งสอง

มือที่แหลมคมปลายนิ้วที่ติดกรงเล็บ เกราะไหล่ที่ยืนออกมาคล้ายกับหางของแมงป่อง

เสื้อคลุมสีชมพูที่ดูเหมือนพิษร้ายพันอยู่รอบเอวของเธอ ทันทีที่เธอสะบัดผ้าคลุมออก ควันทั้งหมดก็ได้หายไปจนสิ้น

『MODE：VENOM SCORPIO』

『I can’t turn back now…………』

「SCORPIO การรวมตัวกันของพลังแห่งดวงดาราที่ใช้ในการปกป้องดวงดาวหรอ…หึ ฮ่าๆๆๆ รู้สึกดี รู้สึกดีสุดๆไปเลย」

「……สมองแกไหวไหมเนี่ย แต่ก็เอาเถอะ มาจบเรื่องนี้กัน!!」

ยัยนี่แกร่งขึ้นจริงๆ

น่าจะตึงมือฉันพอสมควร

แต่ความเจ็บปวดของเธอที่ต้องแลกมานั่นมันอะไรกัน

「ในที่สุดนายก็เห็นฉันในสายตาสักที」

「หา」

「นี่แหละสิ่งที่ฉันต้องการ แบบนี้กำลังดีเลย ฉากจบที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง!!」

「เออๆ พล่ามให้จบ!!」

ฉันวางคาเสะอุระซังไว้ตรงใต้ร่ม ก่อนจะหยิบชิโระออกมา

ไดรเวอร์สีทองปรากฏขึ้นในมือของฉัน สายตาฉันจับจ้องไปยังฮิลด้าที่แปลงร่างเสร็จแล้ว

ยัยโรคจิตที่ชอบทำอะไรตามใจชอบจนคนอื่นเดือดร้อนน!!

ไม่ต่างอะไรกับรูอินเลยสักนิด!!

【TRUTHDRIVER!!】

「ฉันจะทำลายความปรารถนาอันบิดเบี้ยวของแกให้หมดเอง!! ลุยกันเลยชิโระ!!」

『ARE YOU READY?! 』

『NO ONE CAN STOP ME!!』

ฉันทำการแปลงร่างด้วยTRUTH DRIVER

ยัยนี่มันอยากจะตายหรือจะอยากรอดกันแน่ฟะ

ตัวฉันในตอนนี้ถึงจะยังไม่แน่ใจ แต่สิ่งที่ฉันบอกได้แน่ๆเลยก็คือ ยัยนี่เป็นตัวปัญหาที่ทำคนอื่นเดือดร้อนสุดๆ

–จบ–

เอโกะแต่งนิยายหลอนจนดัง ไฮรุที่จำเรื่องทั้งหมดได้แล้ว

ฮิลด้าที่คลั่งอยากตาย และที่สำคัญ อาโออิที่รู้จักการอ่านบรรยากาศ!!

มาเม้ามอยหลังอ่านกันได้ที่เพจนะครับ แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกท่านที่ช่วยหารค่าไฟ  และสามารถช่วยค่าไฟคนแปลได้ที่ กสิกร 2092612913 หรือ QR Code