อัจฉริยะตัวน้อยกับคุณพ่อสุดโฉด - ตอนที่ 378 คิดถึงความเป็นไปได้บางอย่าง
ตอนที่ 378 คิดถึงความเป็นไปได้บางอย่าง
หลินจือเซี๋ยวกดริมฝีปากเบา ๆ เมื่อได้ฟังคำพูดของเขา
เธอรู้สึกมึนเล็กน้อย ตอนนี้เธอกำลังคิดถึงความเป็นไปได้บางอย่าง เธอไม่ต้องการให้เขาเข้าใกล้เธอมาก ขนาดนี้
“แค่กแค่ก……” เธอไอออกมาเล็กน้อย
“ผู้จัดการฉี งั้นพวกเราค่อยคุยกันวันหลัง” วันนี้เธอไม่ถูกกินก็พอแล้ว
“เซี๋ยวเซี๋ยว ครั้งก่อนเธอไม่ได้กินยาคุมฉุกเฉินใช่ไหม?”
หลินจือเซี๋ยวก้มลงมองตัวเอง เขาคิดอะไรอยู่?
ไม่ได้คิดว่าเธอท้องหรอกใช่ไหม?
“คิดในแง่ดีเกินไปแล้ว ฉันไม่มีทางท้องหรอก!” เธอโตมาถึงแม้จะไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน แต่ก็รู้เรื่อ องและเคยเห็นมาก่อน
ยาคุมฉุกเฉิน ของแบบนั้นก็ต้องกินอยู่แล้ว!
“เซี๋ยวเซี๋ยว เธอกับพี่สะใภ้เป็นเพื่อนกัน เธอควรจะเรียนรู้จากเขาว่าของแบบนั้นกินไม่ได้ เด็กดี ว วันหลังไม่ต้องกินมันอีกนะ เข้าใจไหม?” เขาคงคิดอยากจะมีลูกแล้วจริง ๆ ถ้าหากว่าเกิดท้องขึ้นมาละก็
ไม่ว่าจะได้ใจเธอหรือไม่ก็ควรยอมรับคนของเธอก่อนถึงค่อยว่ากัน
“หลังจากนี้? ไม่มีหลังจากนี้กับคุณหรอกนะ!” สรุปว่าวันนี้ตอนเช้าเธอต้องทำงานหรือเปล่า?
“คุณช่วยเป็นมนุษย์หน่อยจะได้ไหม? ทำตัวเป็นผีอยู่ได้” เขายื่นมือมาทัดผมที่ใบหูของเธอ การเคลื่ อนไหวที่อ่อนโยน “ครั้งแรกเลยนะที่ฉันอ่อนโยนกับผู้หญิงแบบนี้”
“ทำให้ผู้จัดการฉีลำบากใจเปล่า ๆ โดยเฉพาะคนที่ไม่จำเป็นจะต้องอ่อนโยนแบบนี้ ทำเหมือนเมื่อก่อนก็ดีนะค คะ” ในสายตาของเขาเมื่อก่อนเธอก็เป็นแค่หุ่นยนต์คนหนึ่งที่ทำงานใช่ไหม?
“เด็กดี ผู้ใหญ่กำลังเรียนรู้ที่จะปฏิบัติต่อเธออยู่นะ ถ้าไม่รับน้ำใจกัน….” เขากระตุกมุมปากขึ้น “ฉ ฉันจะกินเธอซะ!”
“ไม่เอา! ฉันซาบซึ้งแล้ว ขอบคุณ งั้นตอนนี้ปล่อยฉันได้หรือยัง? ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน” เธอยิ้ม ตอบ
ฉีเซิ่งเทียนก้าวถอยหลังไปสองก้าวและเปิดประตู “ออกไปเถอะ!”
หลินจือเซี๋ยวรีบเดินไปที่โต๊ะและหยิบเอกสารมา ก่อนจะรีบออกไปจากห้องทำงานทันที
หลังจากที่เดินออกมาจากห้องทำงาน เธอก็เดินไปที่ห้องน้ำ
พระเจ้า!
เธอเช็ดมืออย่างไม่ใส่ใจ ทันทีที่เธอออกไปก็เห็นฉีเซิ่งเทียนยืนอยู่ตรงอ่างล้างมือตรงหน้า เขายืดตัว วตรงพลางจับจ้องมองมาที่เธอ “มาแล้วงั้นเหรอ?”
“อืม!” เธอพยักหน้า เธอบอกมาแล้วก็ต้องมา!
“โอ้…….” จู่ ๆ ฉีเซิ่งเทียนเดินมาหนึ่งก้าว “มาแล้วโดยไม่ต้องใช้สิ่งนี้?”
“เกี่ยวอะไรกับนาย? ถ้านายชอบ นายก็เอาไป!” เธอจ้องมองไปที่เขาและเดินไปที่อ่างล้างมือ พลางยื่นมื อไปล้าง
กระจกบานใหญ่สะท้อนใบหน้าของฉีเซิ่งเทียน เขาเองก็มองเธอผ่านกระจกเช่นกัน
“ผู้จัดการฉี คุณเป็นผู้ชาย เข้าห้องน้ำผู้หญิงไม่อายบ้างหรือไง?” เขาไม่รู้สึกละอายใจบ้างเลยเหรอ!
“ถ้าฉันทำอะไรบางอย่างจะเกินไปไหม?” เขาก้าวเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม
หลินจือเซี๋ยวโน้มตัวลงไปล้างมือ ปล่อยให้น้ำไหลผ่านมือ ทันใดนั้นเธอก็ดึงมือออกมาจากอ่างและหันไป มองเขาที่ปิดประตูห้องน้ำ
ถึงแม้ว่าตอนนี้พวกเขาไม่ได้ทำอะไรกัน แต่ว่าเธอกลับเริ่มกลัวขึ้นมาว่าจะมีคนเข้ามา
น้ำที่ไหลผ่านก๊อกน้ำเซ็นเซอร์หยุดอัตโนมัติ แสงไฟสว่างในห้องน้ำและกลิ่นดอกไม้ในห้องน้ำที่โชยมา ภา ายในห้องน้ำตอนนี้เริ่มเงียบสงัด เธอถอยหลังสองก้าวทันที
“ผู้จัดการฉี เมื่อกี้ที่บอกว่าให้ควบคุมตัวเอง? ผ่านไปเพียงไม่กี่นาที คุณไม่สนใจคนอื่นเลยงั้นเหรอ อ?” ถือว่าเธอนั้นรู้ชัดแล้วว่าฉีเซิ่งเทียนไม่เคยนับคำพูดของเธอ
“ทำไมฉันจะไม่สนใจ? ไม่ใช่เธอเหรอ?” เขาสนใจเธอ ไม่ใช่คนอื่น
“ผู้จัดการฉี ประธานจิ่งยังมีงานสำคัญ ถ้าฉันไม่ไปส่งให้เขาตอนนี้ ฉันจะต้องตายอย่างอนาถแน่!” ฉีเซิ่ง งเทียนได้ยินแบบนั้นก็ค่อย ๆ ปล่อยเธอออก “เยี่ยมไปเลย ตอนนี้เธอรู้จักใช้พี่เฉินมาบังคับฉัน!”
หลินจือเซี๋ยวเม้มปาก ก่อนจะฉวยโอกาสตอนที่เขาปล่อยมือรีบวิ่งหนีออกไปทันที
ฉีเซิ่งเทียนมองเงาของเธอที่วิ่งหนีออกไปโดยไม่โกรธ ทว่ากลับยิ้มออกมา แต่มือของเขานั้นยังมีผ้าอน นามัยอยู่
ตอนแรกเขาไม่ได้คิดจะทำอะไรเธอที่นี่ ครั้งแรกที่เธอบอกว่ากลัวเจ็บจนไม่รู้สึกตัว กินครั้งที่สองจ จะต้องดีกว่าเดิมแน่นอน ไม่อย่างนั้นเธอคงจะไม่อยากอีกต่อไป เขากลายเป็นผู้ชายยกเว้น!
ไม่ได้!
เพื่อความสุขในชีวิตหลังจากนี้ เรื่องนี้คงต้องวางแผนดี ๆ
หลินจือเซี๋ยวกลับไปที่ห้องทำงานพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะมองดูนาฬิกา ไม่คิดว่าพวกเขาจะเสียเวลาไ ไปนานขนาดนี้
ฉีเซิ่งเทียนสมควรตาย ฉีเซิ่งเทียนน่ารังเกียจ!
ภายในใจของเธอสาปแช่งเขา แต่ครู่ต่อมาคนที่เธอสาปแช่งเขาอยู่ในใจก็เดินเข้ามาอย่างกะทันหัน
เธอเบิกตากว้างแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาคงไม่ได้คิดว่าจะไม่ปล่อยเธอไปใช่ไหม?
เธอไม่ได้อยากให้มาทำเรื่องที่ไม่สามารถอธิบายได้ในห้องทำงานของเธอหรอกนะ
ผ้าอนามัยในมือของฉีเซิ่งเทียนถูกโยนลงไปบนโต๊ะของเธอ หลังจากนั้นเขาก็เดินออกไป
เขาไม่ได้พูดอะไรก็เดินออกไปทันที
ฉีเซิ่งเทียนสามารถเปลี่ยนนิสัยได้ในชั่วเวลาสั้น ๆ งั้นเหรอ?
ไม่ว่าจะคิดยังไง ความรู้สึกของการหลบหนีก็ยอดเยี่ยมมาก
ร้านอาหารอี้หร่าน
ถังซือเถียนนั่งอยู่ที่ห้องและมองไปที่ประตูอย่างใจจดใจจ่อ พี่เฉินยังไม่มา แต่ว่าปกติแล้วเขามักจะ ะมาช้ากว่าปกติอยู่แล้ว
เพราะงั้นไม่เป็นอะไร เธอสามารถรอเขาได้
เธอหยิบกระจกออกมาจากกระเป๋าและส่องหน้าตัวเอง ดูเหมือนว่าจะมีอะไรผิดปกติ นานแล้วที่ไม่ได้เจอพี่ เฉิน จะต้องทำให้เขาประทับใจสักหน่อย
ประตูห้องจู่ ๆ ก็ถูกเปิดออก เธอเก็บกระจกลงทันทีและหันไปมองเขา ใบหน้าที่เคร่งขรึม ทั้งร่างกายเ เผยให้เห็นถึงความเย็นชาและความสูงส่งอย่างชัดเจน ราวกับราชาแห่งโลก
เธอลุกขึ้นอย่างตื่นเต้นและพูดอย่างไพเราะ “พี่เฉิน”
เมื่อจิ่งเป่ยเฉินมองเข้ามาในห้อง เมื่อไม่เห็นถังซั่วก็ก้าวเท้าช้าลง พลันได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเข ขาก็เข้าใจได้ทันทีว่าคนที่อยู่ตรงข้ามนั้นคือใคร
นานแล้วที่ไม่ได้ยินเสียงของเธอ เขาเกือบจะลืมเธอไปเสียแล้ว
“มีอะไร?” ทำไมเมื่อเธอถามมาแล้วถึงไม่มีความหมายอื่นแฝง
ถังซือเถียนนั่งลงแต่หัวใจเต้นตึกตัก ๆ “พี่เฉิน ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ ฉันคิดถึงพี่มากเลย เพราะ ะงั้นช่วยกินข้าวกับฉันสักมื้อได้ไหม เดิมทีพี่ชายจะมา แต่ว่าเขามีธุระด่วนต้องไปก่อน เหลือเพียงแค ค่เราสองคน พี่เฉิน พี่อย่าถือสาเลยนะ!”
“ถือ”
จิ่งเป่ยเฉินหยุดชะงัก เขายืนมองเธอที่อยู่โต๊ะกินข้าวสีขาว “รอพี่เธอมาก่อนแล้วพวกเราค่อยคุยกัน”
“พี่ของฉัน?” ถังซือเถียนมองไปที่ประตูห้องด้วยความตกใจ ตอนที่เธอมาถังซั่วยังประชุมอยู่เลย!
ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน? จะมาไหมนะ?
จิ่งเป่ยเฉินนั่งลงตรงข้ามเธอโดยไม่ได้ตอบคำถามอะไร ทำเพียงหยิบเมนูขึ้นมาสั่งอาหารอย่างใจเย็น
ถังซือเถียนไม่ได้อยากให้ถังซั่วมา แบบนั้นจะไม่มารบกวนโลกของพวกเขาทั้งสองงั้นเหรอ?
YOU MAY ALSO LIKE
