อัจฉริยะตัวน้อยกับคุณพ่อสุดโฉด - ตอนที่ 377 หาคนที่ตัวเองชอบ และก็ต้องชอบตัวเองด้วย
ความต้องการของเธอต่ำมาก หาคนที่ตัวเองชอบและก็ต้องชอบตัวเองด้วย ไม่ต้องการเขาที่หล่อ บ้านที่ฐานะเหมือนฉีเซิ่งเทียนและที่สำคัญคือไม่ต้องการคนเจ้าชู้เหมือนฉีเซิ่งเทียน
“เซี๋ยวเซี๋ยว เธอยังไม่ได้ตอบคำถามของฉันเลยนะว่าคืนนี้ว่างหรือเปล่า?
“……”
เมื่อกี้เธอไม่ได้ตอบไปแล้วงั้นเหรอ? ไม่แสดงออกหรอกเหรอว่าไม่ว่าเธอจะมีเวลาว่างหรือไม่ก็ไม่ไปกับเขาทั้งนั้น
“เธอเงียบแบบนี้ถือว่าเป็นการตอบตกลงนัดกับฉันแล้วนะ เซี๋ยวเซี๋ยว ฉันดีใจมากเลยนะ แล้วเจอกันคืนนี้”
“เจออะไรกัน? ฉันตอบตกลงไปตอนไหน? คุณอย่ามาพูดไร้สาระแบบนี้ได้ไหม?” เธอค่อย ๆ หันตัวไปอย่างช้า ๆ เข้าไปห้องทำงานของจิ่งเป่ยเฉินและพิงกำแพง “ผู้จัดการฉี พวกเราหยุดพูดเรื่องนี้ตรงหน้าห้องทำงานของประธานจิ่งจะได้ไหม โหรวโหรวไม่อยู่ ประธานจิ่งน่าสงสารจะตาย ฉันว่าพวกเราควรจะไปอยู่ข้างเขา เศร้าเสียใจไปกับเขานะคะ เพราะฉะนั้นเรื่องนัดเดตกินข้าวอะไรนั่นหยุดเอาไว้ตรงนั้นเลย!”
จู่ ๆ ตอนนี้เธอก็คิดถึงโหรวโหรว คาดว่าโหรวโหรวสามารถจับประธานจิ่งได้
“เซี๋ยวเซี๋ยว การรับรู้ตอนนี้ของเธออันตรายมากเลยนะ!” ฉีเซิ่งเทียนจึงลากเธอไปที่ห้องทำงานของเขาอย่างกะทันหัน “เธอต้องการให้ฉันสั่งสอนเธอสักหน่อยไหม?”
เธอไม่ต้องการ!
ไม่ต้องการเลยจริง ๆ
“ผู้จัดการฉี ปล่อยฉันไปได้ไหม?” เสื้อด้านหลังของเธอถูกเขาจับเอาไว้อย่างแน่น เธอไม่เข้าใจเลยว่าฉีเซิ่งเทียนจะใช้วิธีแบบนี้
ไม่ว่าจะดึงคอเสื้อหรือคว้าเสื้อผ้าของเธอ “ผู้จัดการฉี เสื้อของฉันยับหมดแล้วนะ”
ภาพลักษณ์ในการทำงานที่บริษัทจิ่งนั้นสำคัญมาก โดยเฉพาะเลขาของประธานจิ่งในตอนนี้ เป็นตัวแทนภาพลักษณ์ของจิ่งเป่ยเฉิน
ถูกต้อง ตอนนี้เธอถูกเปลี่ยนจากเลขาฉีเซิ่งเทียนมาเป็นเลขาของประธานจิ่งอีกครั้ง ความจริงแล้วเมื่อปีก่อนเป็นเพียงแค่เป็นเลขาในนามของฉีเซิ่งเทียนเท่านั้น
“งั้นเหรอ? ฉันรู้สึกว่ายังยับไม่พอเลย” น้ำเสียงของเขาเอ่ยออกมา ขณะที่ทั้งสองเข้าไปในห้องทำงานของเขา
ปัง!
ประตูห้องทำงานปิดลง หลินจือเซี๋ยวถูกผลักไปที่กำแพง ในหัวของเธอตอนนี้อยากจะหันหลังให้ แต่ทำได้เพียงพิงไปที่กำแพง
เธอเตะไปที่ขาของฉีเซิ่งเทียนอย่างไม่เกรงใจ “ผู้จัดการฉี ปล่อยฉันนะ!”
“เธอซวยแล้ว เธอเตะขาของฉัน เธอต้องรับผิดชอบ” ฉีเซิ่งเทียนมองเธอด้วยรอยยิ้มที่มีเลศนัย
“ผู้จัดการฉี ไม่ใช่ว่าฉันต้องชดใช้ด้วยเงินงั้นเหรอ! คุณเป็นคุณลุงคิดจะทำอะไร?” เธอยอมแพ้แล้วมีอะไรจะเสียอีก?
“เซี๋ยวเซี๋ยว แบบนี้เธอไม่สนุกแล้ว!” เขาไม่ได้กำลังเล่น เขาจริงจัง
เป็นครั้งแรกในชีวิตที่จริงจัง เป็นครั้งแรกที่อยากจะรับผิดชอบผู้หญิงคนหนึ่งจนแทบจะเป็นบ้า
หลินจือเซี๋ยวกำเอกสารในมือแน่น จู่ ๆ เธอก็รู้สึกอยากตายขึ้นมาทันที
“ผู้จัดการฉี ฉันไม่รู้หรอกนะว่าจะเป็นครั้งแรกหรือไม่ แต่ครั้งที่สองก็มาพิงกำแพงไม่ใช่เหรอ?” เธอรู้สึกว่าการยืดเยื้อแบบนี้ก็น่าสนุกดีเหมือนกัน พยายามถ่วงเวลาไปนาน ๆ เหมือนครั้งก่อน
“เซี๋ยวเซี๋ยว เธอยังจำวันนั้นที่เราสองคนอยู่ในสถานการณ์แบบนี้แล้วเธอพูดว่าอะไร จำได้ไหม?” ฉีเซิ่งเทียนเลิกคิ้วและมองหน้าเธอ
หลินจือเซี๋ยวค่อย ๆ นึกความทรงจำ เธอจำได้ว่าวันนั้นเหอเหมียวแท้งลูก เหมือนว่าจะถ่วงเวลาไปเรื่อย ๆ เหมือนว่าเธอจะพูดเกี่ยวกับเลือดออกอะไรบางอย่าง
แต่ว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยากจะเลือดออก!
“เวลาทำงานกรุณาสำรวมหน่อยนะคะ”
เมื่อฉีเซิ่งเทียนฟังประโยคนี้
“เซี๋ยวเซี๋ยว ฉันเสียใจ” เมื่อมองดูใบหน้าที่แดงก่ำของเธอ เขาก็ฉวยโอกาสพูดขึ้นมา และหยิบเอกสารในมือของเธอออกและทิ้งลงบนโต๊ะ
“คุณเสียใจ…..เกี่ยวอะไร…..กับฉัน” ตอนนี้เธอพยายามควบคุมสติอารมณ์อยู่ แต่เธอไม่สามารถสงบลงได้เลย
“ผู้จัดการฉี ฉันไม่สะดวกที่จะสามารถช่วยอะไรคุณได้” ในที่สุดเธอก็หาวิธีที่จะมาปฏิเสธได้และวิธีนี้ก็ดีมากจริง ๆ
“เซี๋ยวเซี๋ยว เธอคิดว่าจะโกหกฉันเพื่ออะไร?”
ในความประทับใจของเขา เซี๋ยวเซี๋ยวของเขาไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น
“จริง ฉันไม่ได้โกหกคุณ เมื่อครู่นี้ฉันรู้สึกได้” หลินจือเซี๋ยวพยักหน้าอย่างจริงใจ ใบหน้าของเธอเริ่มแดงขึ้น “ผู้จัดการฉี ฉันต้องการไปเข้าห้องน้ำ”
เมื่อฉีเซิ่งเทียนได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มอย่างมีความหมาย ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปาก
หลินจือเซี๋ยวมองเขาอย่างงุนงง ตอนนี้เธอรู้สึกไม่สบายตัวหรือว่าเธอ…….
เธอผิดปกติ?
เขาก้มมองเธอ “เซี๋ยวเซี๋ยว นี่เธอ……….”
อะไร?
“ผู้จัดการฉี ฉันไม่อยาก ไม่อยากจริง ๆ นะ!”
ฉีเซิ่งเทียนไปไกลได้แค่ไหนก็ควรจะไปให้ไกลที่สุด
“ถ้าหากยังไม่ถึงล่ะ!” เขามองตาของเธออย่างเงียบ ๆ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเขาประทับอยู่ในดวงตาสีน้ำตาลของเขา
เดิมทีดวงตาเล็ก ๆ ที่มองเขานั้นปรากฏความหล่อเหลาของเขา หล่อจนไร้ที่ติ
หลินจือเซี๋ยวรู้สึกว่าเธออยากจะบ้าตาย ไม่นึกเลยว่าจะมาคุยเรื่องไร้สาระแบบนี้ในสถานที่ทำงาน
ตอนเช้าควรที่จะทำงานอย่างดีแท้ ๆ
“ผู้จัดการฉี คุณต้องฝึกควบคุมอารมณ์นะ สถานการณ์แบบนี้ถึงจะอยากก็ต้องควบคุมอารมณ์ไว้ อย่างเช่นตอนนี้”
เธอเอียงศีรษะพลางมองไปที่ประตูห้องทำงาน ตอนนี้ดูเหมือนว่าประธานจิ่งกำลังหาตัวเธออยู่!
แต่ถึงแม้จะหาเธอ โทรศัพท์เข้ามาในห้องทำงานเธอก็รับไม่ได้!
“อืม ฉันสามารถควบคุมได้ แต่ฉันกลัวว่าเธอจะควบคุมตัวเองไม่ไ่ด้” ใบหน้าของฉีเซิ่งเทียนเผยรอยยิ้มออกมาและเอนตัวเข้าไปใกล้แก้มของเธอ จ้องมองเธอโดยไม่กะพริบตา “เซี๋ยวเซี๋ยว เธอไม่ต้องควบคุมตัวเองก็ได้นะ”
YOU MAY ALSO LIKE
