อหังการซาตานเถื่อน ซีรีส์ชุด ซาตานเมดิเตอเรเนียน - ตอนที่ 52
ท้องฟ้าในฤดูหนาวกระจ่างสดใส ปุยเมฆก้อนหนาที่เคยเกาะกลุ่มรวมตัวกัน ตอนนี้สลายเหลือเพียงแค่ก้อนบางเบาพองามตา หล่อนควรจะยิ้มกว้างๆ ให้กับบรรยากาศสวยงามตรงหน้า แต่ทำไมนะ ทำไมกลับยิ้มไม่ออกเลยสักนิด
หยาดน้ำตาหลั่งรินออกมาเปื้อนแก้มนวล ความโหยหาที่มีต่อชายอันเป็นที่รักเข่นฆ่าหล่อนทุกเสี้ยววินาที ร่างกายของหล่อนเดินออกมาจากดาร์กอน คาสเทลโลเกือบสองอาทิตย์แล้วก็จริง แต่หัวใจของหล่อนยังคงฝังแน่นอยู่ที่นั่น
แสนดีสะอื้นแผ่วเบา ขณะยกมือขึ้นปาดคราบน้ำตาที่ไหลรินออกมาตามร่องแก้ม หล่อนไม่ได้เจอเพเรอคลิสอีกเลยตั้งแต่ตัดสินใจหนีเขาออกมาในค่ำคืนนั้น ซึ่งเขาก็ไม่ได้ออกตามหาหล่อนเช่นกัน
แม่กับเดลล่ารู้ดีว่าหล่อนอยู่ที่นี่ และก็พยายามจะส่งข่าวคราวของเพเรอคลิสมาให้เสมอ แต่เป็นหล่อนเองที่ปิดหูปิดตาไม่อยากรับรู้ หวังว่าตัวเองจะลืมชายหนุ่มได้ แต่จนกระทั่งบัดนี้ หล่อนก็ยังไม่ลืมเขา ลืมไม่ได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว
“คุณชายใหญ่…”
คนตัวเล็กสะอื้นไห้ เพราะความทรมานที่เกิดจากความรักความโหยหารุนแรง
“แซนดี้ขอให้คุณชายใหญ่… มีความสุขมากๆ นะคะ”
สายลมกลางทุ่งหญ้าพัดไหวผ่านร่างจนต้องยกมือขึ้นกอดอกเพื่อคลายความเหน็บหนาว
“ฉันจะมีความสุขได้ยังไงกัน ในเมื่อเธอหนีฉันมาแบบนี้”
เสียงแว่วคุ้นหูดังกังวานขึ้นพร้อมกับสายลมที่พัดเข้าใส่ร่างอีกระลอก แสนดียิ้มทั้งน้ำตา เพราะคิดว่าตัวเองหูแว่วไป
“ขอให้ลงเอ่ยกับคุณแพทเร็วๆ นะคะ”
“ฉันไม่ได้รักน้องแพท”
จากที่เคยคิดว่าเป็นแค่เสียงแว่วมาจากจิตใต้สำนึก เปลี่ยนเป็นตกใจแทบช็อกทันที เมื่อเจ้าของเสียงมาหยุดอยู่ตรงหน้า มองหล่อนด้วยสายตาขึงขังไม่พอใจ
“คุณ… คุณชายใหญ่…?”
คนที่นั่งอยู่บนทุ่งหญ้าเบิกตากว้าง ก่อนจะสลัดศีรษะแรงๆ เพราะคิดว่าเป็นภาพลวงตา
“เธอไม่ได้ฝัน ฉันตัวจริง เพเรอคลิส ซาเวลลาส”
“คุณชายใหญ่…”
เมื่อรู้ว่าเป็นเขาตัวจริงเสียงจริงก็เกิดความหวั่นไหวระคนหวาดกลัว จนต้องรีบถอยหลังหนี แต่แขนถูกคว้าเอาไว้ และกระชากเข้าไปกอดรัดแน่นเสียก่อน
“ปล่อยนะคะ”
“ถ้าปล่อยก็จะหนีกันอีกน่ะสิ”
“คุณชายใหญ่… ได้โปรดปล่อยแซนดี้เถอะค่ะ” หล่อนวิงวอนน้ำตาทะลัก
“แซนดี้กำลังจะหยุดรักคุณชายใหญ่…”
“แล้วทำได้ไหมล่ะ”
เขาถามเสียงหยันกลับมา คนถูกถามก้มหน้าหลบสายตาดุดัน และนิ่งเงียบ
“ถึงยังไงซะ เราก็ไม่ควรเจอกันอีกค่ะ”
“ใครเป็นคนกำหนดว่าฉันจะควรจะพบกันใคร ไม่ควรพบกันใคร หึ! ไหนตอบมาสิ” เขาเขย่าร่างเล็กอย่างโมโห “ถ้าตอบไม่ได้ ฉันจะปล้ำเธอกลางทุ่งเลยล่ะ”
“อย่า… อย่านะคะ” แสนดีส่ายหน้าระริก
“งั้นก็ตอบมาสิ เหตุผลที่เดินจากฉันมาคืออะไร”
แสนดีหลบตา รู้สึกรวดร้าวไปทั้งหัวใจ “คุณชายใหญ่… มาที่นี่ได้ยังไงกันคะ”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง ตอบมาว่าหนีมาทำไม”
คนถูกถามยังไม่ยอมพูด
“หรือว่าต้องให้นอนเค้นกันถึงจะพูดได้ หึ!”
“อย่า… อย่านะคะ”
“งั้นก็พูดมาสิ” ดวงตาสีน้ำเงินเข้มทั้งดุดัน ทั้งตัดพ้อ “ทำไมถึงได้ใจดำกับฉันนัก”
แสนดีน้ำตาไหลอาบแก้ม หัวใจปวดร้าวทรมาน “แซนดี้ไม่คู่ควรกับคุณชายใหญ่หรอกค่ะ”
“สงสัยมานานแล้ว เธอเอาอะไรมาวัดว่าใครคู่ควรกับใคร”
คนตัวเล็กดิ้นรน แต่อ้อมแขนกำยำไม่ยอมปล่อย “ลูกสาวคนใช้กับคุณชายผู้สูงศักดิ์ ไม่มีทางรักกันได้หรอกค่ะ”
“แม้ว่าเธอจะตกหลุมรักฉันตั้งแต่แตกเนื้อสาวเนี่ยนะ”
แก้มนวลแดงก่ำ เสหลบสายตา
เพเรอคลิสระบายลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะดันร่างเล็กของผู้หญิงที่ตัวเองโหยหาแทบขาดใจออกห่าง เพียงเพื่อจะจ้องดวงหน้างามให้ถนัดตา
“กลับไปดาร์กอน คาสเทลโลกับฉัน”
“ไม่ค่ะ ที่นั่นไม่ใช่ที่ของแซนดี้”
“หึ… แล้วที่ของเธออยู่ที่ไหน บนร่างหรือใต้ร่างของฉันกันล่ะ” คนตัวโตประชดเสียงดุดัน
“อย่า… อย่าพูดแบบนี้สิคะ”
“อย่ามาอิดออด ฉันเสียเวลาเค้นถามจากแม่ของเธอตั้งหลายวันกว่าจะได้คำตอบว่าเธอแอบมาซ่อนตัวอยู่ที่ไอ้ฟาร์มระยำนี่”
“นี่… คุณชายใหญ่… เค้นมาจากแม่เหรอคะ”
“ใช่ หลังจากที่ฉันเค้นจากเดลล่าไม่สำเร็จ”
“โธ่ แล้วแม่ไม่กลัวแย่เหรอคะ”
“ไม่ต้องทำมาสงสารคนนู้นคนนี้ เธอนั่นแหละที่จะต้องสงสารตัวเอง เพราะกำลังจะถูกลงโทษหนัก”
น้ำเสียงของเขาดุดัน แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความหิวกระหาย
“เอ่อ แซนดี้ว่า… คุณชายใหญ่กลับไปซะเถอะค่ะ และก็ลืมสาวใช้ไม่เจียมตัวคนนี้ให้หมด ที่ที่คุณชายใหญ่ควรอยู่ไม่ควรเป็นตรงนี้ และไม่ใช่แซนดี้ที่คู่ควรอยู่ข้างกายคุณชายใหญ่ค่ะ”
“ฝันไปเถอะว่าฉันจะปล่อยเธอไปอีก” เขาคำรามเสียงห้วนจัด “เธอคงไม่รู้ว่าหลังจากที่ฉันตื่นขึ้นมา แล้วพบว่าเธอไม่ได้อยู่ข้างตัวอีกแล้ว ฉันรู้สึกยังไง”
“คุณชายใหญ่”
“เธอจะต้องรับผิดชอบความรู้สึกของฉันทั้งหมด แซนดี้”
แสนดีกะพริบตาถี่ๆ เพื่อขับไล่หยาดน้ำตา “คุณชายใหญ่ควรจะดีใจ…”
“ฉันควรดีใจให้มากๆ ใช่ไหมที่ผู้หญิงที่ฉันจะจดทะเบียนสมรสด้วยหนีหายไปในเช้าวันรุ่งขึ้นน่ะ”
“จดทะเบียนสมรส?”
“ใช่ แต่ตอนนี้คิดว่าจะไม่จดแล้วล่ะ ในเมื่ออยากเป็นแค่เมียทางพฤตินัยก็โอเค ฉันยินดีมอบให้เท่าที่เธอต้องการ” แล้วร่างเล็กก็ถูกกระชากเข้ามากอดแน่นอีกครั้ง ด้วยน้ำมือของผู้ชายที่กำลังเกรี้ยวกราด
“ปล่อย… ปล่อยแซนดี้เถอะค่ะ”
“ไปด้วยกัน”
“แซนดี้ไปด้วยไม่ได้หรอกค่ะ แซนดี้…”
“งั้นก็เตรียมโบกมือลาแม่ของเธอกับเดลล่าได้เลย เพราะฉันจะส่งไปเกาะมืดให้เร็วที่สุด”
“ไม่นะคะ คุณชายใหญ่”
“งั้นก็อย่าขัดใจฉัน กลับไปด้วยกัน เดี๋ยวนี้!”
“แต่…”
“อย่ามาแต่เชียว ฉันไม่เคยง้อผู้หญิงมาก่อนเลยนะเธอก็รู้นี่ แค่นี้ฉันก็อายตัวเองจะแย่อยู่แล้ว”
คำพูดและท่าทางขัดเขินระคนประหม่าของเพเรอคลิสทำให้แสนดีตะลึง และรู้สึกประหลาดใจ
“ไม่ต้องมองแบบนั้นเลย ไปกับฉัน” ข้อมือเล็กถูกกุมแน่น “แต่ถ้าอยากลองเซ็กซ์กลางทุ่งดูสักครั้งในชีวิต ก็ลองขัดใจฉันดู”
คนตัวเล็กแก้มแดงก่ำ ความประหลาดใจระคนขัดเขินแผ่ซ่านเต็มเรือนร่าง
“คุณชายใหญ่… ลามก…”
เพเรอคลิสดึงร่างเล็กเข้ามากอดแนบอก พลางก้มลงจูบหน้าผากมนอย่างนุ่มนวล
“คิดถึงเธอนะ แซนดี้ คิดถึงเหลือเกิน”
หญิงสาวซบหน้าที่นองน้ำตาลงกับแผงอกกว้าง ร้องไห้ปริ่มจะขาดใจด้วยความอิ่มเอมที่สุดในชีวิต
“เธอไม่รู้หรอกว่าฉันทรมานแค่ไหนกับทุกๆ วันที่ไม่มีเธอ”
“แซนดี้ขอโทษค่ะ”
“ขอโทษมันไม่พอหรอกนะ”
เขาไม่ให้อภัย แต่ก็ยังคงกอดหล่อนแน่นหนา “เธอจะต้องชดใช้ให้ฉันทั้งชีวิต และจิตวิญญาณ”
หล่อนให้เขาไปหมดแล้ว ให้ตั้งแต่วันแรกที่ตกหลุมรัก เพเรอคลิสไม่รู้เลยหรือไง
“คุณชายใหญ่… แน่ใจแล้วหรือคะว่า… ว่าต้องการแซนดี้ แทนที่จะเป็นคุณแพท”
“นี่แม่คุณ ฉันจำได้ว่าเคยบอกไปแล้วนะว่า ฉันไม่เคยต้องการน้องแพท เหมือนที่ต้องการเธอ”
“แต่… แต่คุณชายใหญ่ก็ไม่เคยบอกว่ารักแซนดี้นี่คะ” หล่อนเผลอตัวพูดออกไป ก่อนจะรีบยกมือขึ้นปิดปาก เพเรอคลิสอึ้ง แต่สักพักเขาก็เชยคางมนขึ้น ตรึงดวงตากลมโตให้สบประสาน
“การกระทำของฉันมันชัดเจนยิ่งกว่าคำพูดอีกนะแซนดี้ ไม่มีผู้ชายคนไหนทำแบบที่ฉันทำกับเธอ หากไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยน่ะ”
“แต่… แซนดี้ไม่รู้นี่คะ แซนดี้โง่ ตามผู้ชายฉลาดอย่างคุณชายใหญ่ไม่ทันหรอกค่ะ” คนตัวเล็กพูดเสียงขึ้นจมูก ดูเถอะ จะบอกรักสักคำก็ไม่มี ให้หล่อนตีความหมายเอาเองได้ยังไงกัน
“ฉันรักเธอ รักมาตั้งนานแล้ว ชัดเจนไหม”
“คุณ… คุณชายใหญ่”
หญิงสาวอ้าปากค้าง คำสารภาพของเขาแทบกระชากลมหายใจของหล่อนไปเลยทีเดียว
YOU MAY ALSO LIKE
![[นิยายวาย] ทะลุระบบข้ามภพมาหารัก](https://www.xn--72c5afc3e6a4acd3tpa.com/wp-content/uploads/2021/05/932371342-member-scaled-1-75x106.jpg)
