‘คงจะกลัวพี่เพนน์รังเกียจสิท่า’

คนคิดไม่สบอารมณ์แม้แต่นิด เขากัดฟันแน่น “แต่แม่นั่นกับผมเราสองคนเป็น…”

“อ้อ พี่คิดออกแล้ว น้องแพทบอกว่าจะไปเมืองไทยน่ะ”

คนที่กำลังกรุ่นโกรธเปลี่ยนเป็นประหลาดใจทันที

“ไปเมืองไทย ไปทำไมครับ หรือว่าไปเที่ยว”

“เห็นว่าจะไปอยู่กับญาติน่ะ”

“กับญาติ? ญาติคนไหนครับ ทำงานอะไร อยู่จังหวัดไหน ฐานะเป็นยังไง ญาติห่างๆ หรือว่าญาติสนิท และผู้หญิงหรือผู้ชายครับ”

เพเรอคลิสตกใจกับคำถามของน้องชาย

“ถ้าคิดจะถามพี่แบบนี้ โทรไปถามน้องแพทเองเลยดีกว่า เพราะพี่ไม่ได้ซักไซร้อะไรน้องแพทมาเลย”

มาริออสถอนใจยาวเหยียด “คนอย่างผมจะโทรไปยายเด็กประสาทนั้นทำไมครับ ธุระก็ไม่ใช่”

“ก็นายอยากรู้ไม่ใช่หรือ”

“ก็…”

มาริออสอึกอัก ก่อนจะตัดบท

“ไม่อยากรู้สักหน่อยครับ ผมขอตัวนะครับ ไปนอนก่อน”

“อ้าว ทำไมมาเร็วไปเร็วแบบนี้ล่ะเจ้ามาร์ซ”

มาริออสไม่สนใจเสียงกังขาของพี่ชายที่ดังตามหลังมา เขาปิดประตูห้องนอนของเพเรอคลิสลง และหยุดยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น กรามแกร่งขบแน่นจนขึ้นสันนูน

“จะไปไหนก็ไปเลย ฉันไม่เห็นจะสนใจเธอเลยสักนิด”

พูดจบก็เดินลิ่วๆ กลับห้องไปอย่างรวดเร็ว

“แม่ขา… ตั้งแต่จำความได้ แซนดี้ไม่เคยขอร้องอะไรแม่เลยสักครั้ง”

โสภาดึงร่างของลูกสาวเข้ามากอด และถอนใจอย่างจนปัญหา “แกจะหนีคุณชายใหญ่ใช่ไหม”

“ไม่ได้หนีค่ะแม่ แต่แซนดี้แค่… แค่ทำให้ความสัมพันธ์มันจบลงเร็วขึ้นเท่านั้นเองค่ะ”

ยิ่งพูดก็ยิ่งสะอื้นไห้ “แซนดี้คือตัวปัญหาของคุณชายใหญ่ ไม่มีแซนดี้สักคน คุณชายใหญ่ก็จะมีความสุขเหมือนเดิม ใช้ชีวิตเหมือนกับที่เคยผ่านมา และรักกับคุณแพทได้อย่างสะดวกใจ”

“แซนดี้…”

“แม่ขา… ขอแซนดี้ตัดสินใจเรื่องนี้เองนะคะ”

โสภาพูดไม่ออก นิ่งเงียบไปพักใหญ่กว่าจะพูดขึ้นได้

“แม่บังคับให้แกนอนกับคุณชายใหญ่ด้วยสองเหตุผล หนึ่งคือแม่อยากเป็นส่วนหนึ่งของแบล็คดาร์กอน สองคือเพราะแม่เห็นว่าแกรักคุณชายใหญ่มาก”

“แม่…”

นี่แม่… แม่ทำเพื่อหล่อนหรอกหรือ

“แต่แม่ก็รู้ว่าแกโง่เกินกว่าจะไขว่คว้าคุณชายใหญ่ด้วยมือของตัวเองได้ แม่ก็เลยต้องยื่นมือเข้ามาช่วย แม่คิดเสมอว่าผู้ชายเจ้าชู้อย่างคุณชายใหญ่คือหมูในอวยที่จะติดกับดักได้อย่างง่ายดาย แต่พอสุดท้ายกลับกลายเป็นราชสีห์ที่หยิ่งผยอง และตลบหลังแม่กับแกอย่างแสบสัน”

แสนดีนั่งฟังเงียบๆ สะอื้นไห้ไม่หยุด

“แม่ขอโทษนะแซนดี้ เพราะแม่เอง แกถึงต้องมาเจ็บปวดมากมายขนาดนี้”

“แม่อย่าโทษตัวเองเลยนะคะ แม่ไม่ผิดหรอก ฉันต่างหากที่ผิด… ผิดเพราะไม่เจียมตัวไปรักเทพบุตรอย่างคุณชายใหญ่”

โสภาร้องไห้ตามลูกสาว แต่ก็ยังพยายามเตือนสติ เพราะถ้าคาดเดาไม่ผิด ตอนนี้เพเรอคลิสมีใจให้กับแสนดีเรียบร้อยแล้ว

“คิดให้ดีๆ นะแซนดี้ คุณชายใหญ่ดีกับแกมากกว่าผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ผ่านมามาก บางที…”

“แซนดี้ ก็ฝันเสมอว่าคุณชายใหญ่จะรักแซนดี้… แต่แซนดี้รู้ดีว่าวันนั้นไม่มีทางเป็นจริงได้ เพราะคุณชายใหญ่มีคนที่รักอยู่แล้ว นั่นก็คือคุณแพท”

“ความจริงแม่อยากจะห้ามแกนะแซนดี้ แต่แม่ก็อยากจะเป็นแม่ที่ดีสักครั้ง แม่ที่เข้าใจลูก…”

“ขอบคุณค่ะแม่… ขอบคุณที่สุด แซนดี้รักแม่มากนะคะ”

“แม่ก็รักแก… แซนดี้”

แสนดีกอดมารดาแน่น และร่ำไห้กับหน้าอกของแม่ด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความรวดร้าวทรมาน