อหังการซาตานเถื่อน ซีรีส์ชุด ซาตานเมดิเตอเรเนียน - ตอนที่ 49
เพเรอคลิสพาพิมรักออกมายืนคุยกันตรงระเบียงที่ถูกตกแต่งเอาไว้อย่างสวยงาม
“น้องแพทมีอะไรจะพูดกับพี่หรือครับ”
พิมรักยิ้มเศร้าๆ มองเพเรอคลิสอย่างขอโทษ “แพททำผิดกับพี่เพนน์เอาไว้หลายอย่าง แพทต้องขอโทษด้วยนะคะ”
“เท่าที่พี่เห็นก็ไม่มีอะไรนี่ครับ”
ดวงตาของพิมรักมีน้ำตาเอ่อล้นขึ้นมา “เมื่อคืน… แพทพาพี่เพนน์เข้าโรงแรมค่ะ”
“น้องแพท?!”
“มันเป็นเรื่องจริงค่ะพี่เพนน์ เพราะแพทคิดโง่ๆ ว่าถ้าทำแบบนั้นแล้วพี่เพนน์จะหันมารักแพท แต่พี่เพนน์ไม่ต้องเป็นกังวลนะคะ เพราะมันยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น นายนั่น… เอ่อ มาริออสมาเสียก่อน…”
เพเรอคลิสแทบไม่เชื่อกับที่สองหูได้ยิน
“นี่มันเรื่องจริงหรือน้องแพท”
“จริงค่ะพี่เพนน์ แพทขอโทษนะคะ แพทเป็นผู้หญิงไม่ดี ไม่มีค่าพอที่จะให้พี่เพนน์หันกลับมามองอีกแล้วล่ะค่ะ”
หญิงสาวสะอื้นไห้จนตัวสั่นคลอนด้วยความเจ็บปวดทรมานเพเรอคลิสเห็นแล้วก็โกรธพิมรักที่ตัวเองเอ็นดูเหมือนน้องสาวไม่ลง สุดท้ายก็ต้องรั้งร่างสั่นเทาเข้ามากอดปลอบประโลม
“ไม่ต้องร้องไห้นะน้องแพท พี่ไม่โกรธน้องแพทหรอก”
“แต่แพทเลว… แพทมันสารเลว”
“ไม่เอาน่า เรื่องมันยังไม่ได้เกิดขึ้นเสียหน่อย และพี่ก็คิดว่าต่อจากนี้ไปน้องแพทจะไม่ทำแบบนี้อีก ใช่ไหมครับ” เพเรอคลิสดันร่างสั่นสะท้านของพิมรักออกห่าง และยกนิ้วขึ้นเกลี่ยน้ำตาให้อย่างอ่อนโยน
“พี่รักน้องแพทน่ะครับ รักแบบน้องสาวของพี่”
“ขอบคุณที่เมตตาแพทนะคะ ต่อจากนี้ไปแพทก็จะทำใจรักพี่เพนน์ให้เหมือนกับพี่ชายคนหนึ่งของแพทเหมือนกันค่ะ”
“ดีมาก… แต่ให้พี่บอกอะไรไหม”
“คะ” คนตัวเล็กช้อนตาแดงก่ำขึ้นมองคู่สนทนารูปหล่อด้วยความแคลงใจ
เพเรอคลิสระบายยิ้มบางๆ มองสาวน้อยตรงหน้าด้วยความเอ็นดู “ถ้าน้องแพทรักพี่จริงๆ คงไม่ยอมถอยง่ายๆ แบบนี้หรอก ลองคิดดูให้ดีว่าแท้จริงแล้วน้องแพทรักใคร”
พิมรักอึ้งไปพูดไม่ออก หล่อนกัดปากแน่น
“นอกจากพี่เพนน์แล้ว แพทก็คงไม่รักใครแล้วล่ะค่ะ”
“อย่าปิดกั้นหัวใจตัวเองสิครับ”
พิมรักยืนร้องไห้อยู่สักพักก็ฝืนยิ้มออกมา “ที่แพทมาหาพี่เพนน์วันนี้ก็เพราะว่าแพทจะมาลาน่ะค่ะ”
“ลา? ลาไปไหนครับ”
“แพทจะย้ายกลับไปอยู่ที่เมืองไทยค่ะ”
“ทำไมคิดจะย้ายปุ๊บปั๊บแบบนี้ล่ะครับ” ชายหนุ่มถามอย่างประหลาดใจ “แล้วไปเมื่อไหร่ครับเนี่ย”
“คืนนี้ค่ะ แพทก็เลยต้องมาลาพี่เพนน์ตอนนี้ยังไงล่ะคะ” คนตัวเล็กพูดไปน้ำตาก็ไหลไป “เราคงไม่ได้พบกันบ่อยๆ เหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่ถ้าแพทได้มีโอกาสกลับมาที่นี่ แพทจะไม่ลืมมาหาพี่เพนน์นะคะ”
เพเรอคลิสอดใจหายไม่ได้เช่นกัน “พี่ไม่รู้หรอกนะว่าเหตุผลที่แท้จริงของน้องแพทคืออะไร อะไรกันที่ทำให้น้องแพทเลือกที่จะทิ้งที่นี่ไป แต่พี่ขอให้น้องแพทมีความสุขกับสิ่งที่เลือก และถ้าพี่มีโอกาสได้ไปเมืองไทย พี่จะแวะไปเยี่ยมนะครับ”
“ขอบคุณพี่เพนน์มากค่ะ ขอแพทกอดพี่ชายคนนี้อีกครั้งได้ไหมคะ”
“ได้สิครับ น้องสาวของพี่”
แล้วเพเรอคลิสก็อ้าแขนกว้าง รอรับร่างเล็กของพิมรักที่โผเข้ามาหา “ขอให้มีความสุขมากๆ นะครับ”
“แพทก็ขอให้พี่เพนน์กับแซนดี้มีความสุขมากๆ เช่นกันค่ะ”
เพเรอคลิสนิ่งไป พิมรักจึงดันตัวออก และมองหน้าชายหนุ่ม “ความรักที่พี่เพนน์มีให้แซนดี้มันปิดไม่มิดแล้วล่ะค่ะ พยายามซ่อนแค่ไหนก็ล้นออกมาอยู่ดี ขนาดแพทพยายามปิดหูปิดตายังเห็นเลยค่ะ”
“มันมากขนาดนั้นเลยหรือน้องแพท”
“ค่ะ มากจนแพทอดอิจฉาแซนดี้ไม่ได้”
“สักวันน้องแพทก็จะเจอคนที่ใช่ และเขาก็รักน้องแพทด้วยหัวใจทั้งหมดจริงๆ”
มันจะมีวันนั้นได้ยังไง ในเมื่อหล่อน… หล่อนไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
“แพท… แพทคงต้องขอตัวกลับแล้วนะคะ”
“พี่จะเดินไปส่งนะครับ เราจะได้คุยกันด้วย”
“อย่าเลยค่ะ แพทไม่อยากทำให้พี่เพนน์กับแซนดี้ผิดใจกัน เมื่อกี้ตอนพี่เพนน์เดินออกมากับแพท แซนดี้ก็หน้าเศร้ามากแล้ว”
เพเรอคลิสยกมือขึ้นลูบศีรษะของพิมรักอย่างเอ็นดู “ขอให้โชคดีนะครับ น้องสาวคนเก่ง”
“ลาก่อนค่ะพี่เพนน์”
“ลาก่อนครับน้องแพท แล้วพบกันใหม่ครับ”
พิมรักระบายยิ้มเศร้าๆ ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในตัวบ้านอีกครั้ง เพเรอคลิสเดินตามมา
“แน่ใจนะว่าไม่ให้พี่ไปส่งที่รถน่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่เพนน์ แพทไปเองได้ค่ะ พี่เพนน์ไปกินข้าวต่อเถอะ ป่านนี้แซนดี้ชะเง้อคอรอนานแล้วล่ะค่ะ”
“ครับ เดินทางดีๆ นะครับ”
“ขอบคุณค่ะพี่เพนน์”
สองคนโบกมือลากันอีกครั้ง ก่อนที่เพเรอคลิสจะเดินกลับเข้าไปในห้องอาหาร ส่วนพิมรักเดินน้ำตาคลอลงมาที่รถคนเดียว
“ยังจะมีหน้ามาตามตื้อพี่เพนน์อีกหรือ” คนตัวโตที่หล่อนไม่อยากจะเจอหน้าเลยกระโดดออกมาจากไหนไม่รู้ แต่มาขวางหน้าหล่อนเอาไว้ทั้งตัว
“นี่นาย…”
พิมรักหน้าตื่นตกใจ และพยายามจะเดินหนี แต่ข้อมือถูกคว้าเอาไว้เสียก่อน
“ปล่อยฉันนะ”
มาริออสแค่นยิ้มหยัน โน้มหน้าต่ำลงมาหา และมันก็มีผลทำให้ พิมรักอ่อนเปลี้ยลงทันตา
“ฉันก็แค่จะมาเตือนว่าอย่ายุ่งกับพี่เพนน์อีก”
“นายไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน จำเอาไว้ด้วย”
“แล้วอยากให้ทวงสิทธิ์หรือเปล่าล่ะ”
ใบหน้าและคำพูดของมาริออสน่ากลัวจนพิมรักตัวสั่นเทา ความร้อนจากฝ่ามือหนาส่งผลต่อระบบการหายใจของหล่อนอย่างรุนแรง หล่อนรู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นลม ภาพการร่วมรักป่าเถื่อนเมื่อคืนผุดขึ้นมาในสมองชัดเจน แก้มนวลแดงก่ำ
หล่อนเกลียดผู้ชายคนนี้ เกลียดมาริออส ซาเวลลาสที่สุด!
“ปล่อยฉันนะ!”
พิมรักรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีสะบัดแขนจนหลุดพ้น จากนั้นก็รีบวิ่งตรงไปที่รถ แต่มาริออสก้าวตามมาจนทัน และกระชากแขนของหล่อนเอาไว้อีกครั้ง
“บอกมานะว่ามาหาพี่เพนน์ทำไม”
“คิดถึง”
“ไม่ได้… เธอไม่มีสิทธิ์พูดคำนั้นกับผู้ชายคนไหนทั้งนั้น”
พิมรักน้ำตาร่วง แต่ก็รีบเช็ดมันออกไปอย่างรวดเร็ว “อย่ามาแตะต้องเนื้อตัวของฉัน คนสารเลว!”
เมื่ออีกฝ่ายแสดงท่าทางรังเกียจรังงอน มาริออสผู้ชายที่ไม่เคยงอนง้อใครมาก่อนในชีวิต จึงรีบปล่อยมือทันทีก่อนจะแค่นยิ้มหยัน ดวงตาคมกล้าประกายความเลือดเย็นน่ากลัวออกมา
“ที่เดินตามมาน่ะไม่ใช่เพราะพิศวาสอะไรเธอหรอกนะ พิมรัก”
คนตัวเล็กสั่นเทาไปทั้งหัวใจ ปวดร้าวทรมานจนแทบจะทรงตัวไม่อยู่ โชคดีที่มือคว้าตัวถังรถเอาไว้ได้
“แค่อยากจะบอกว่ายาคุมฉุกเฉินน่ะต้องกินให้ครบสองเม็ด ไม่อย่างนั้นอาจจะตั้งท้องได้ แค่นี้แหละ”
แล้วมาริออสก็หมุนตัวเดินกลับเข้าไปในตัวตึก ทิ้งให้พิมรักน้ำตาร่วงกราวอาบแก้มด้วยความทรมานคนเดียว
YOU MAY ALSO LIKE
