“พี่เพนน์ดื่มอีกสิคะ เดี๋ยวแพทสั่งเหล้ามาเพิ่มให้”

“ไหนว่าจะกลับแล้วไงครับ”

“ยังหรอกค่ะ รอนายนั่นมาก่อนก็ได้ แพทเป็นห่วงพี่เพนน์น่ะค่ะ”

เพเรอคลิสไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก นอกจากนั่งดื่มเอาดื่มเอาจนเมามายไร้สติ

พิมรักเฝ้ารอจนชายหนุ่มครองสติไม่อยู่ จึงหันไปเรียกบริกรให้มาช่วยพยุงไปที่รถของตัวเอง

“ขอบใจนะ นี่ทิป”

“ขอบคุณครับคุณผู้หญิง” พนักงานบริกรโค้งคำนับให้ด้วยความนอบน้อม ก่อนจะเดินจากไป

พิมรักหันกลับมามองร่างของเพเรอคลิสที่เบาะหลังรถอย่างชั่งใจ เสียงหนึ่งบอกให้ล้มเลิกความคิดซะ แต่อีกเสียงที่ดังกว่าบอกว่าถอยหลังไม่ได้แล้ว ถ้าถอยหลังเพเรอคลิสจะหลุดมือไปตลอดกาล

“แพท… แพทขอโทษนะคะพี่เพนน์”

หญิงสาวตัดสินใจก้าวขึ้นไปบนรถ และรีบขับออกไป ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันที่มาริออสขับรถเข้ามาจอดพอดี ชายหนุ่มจำรถของพิมรักได้จึงมองตามไปอย่างสงสัย

“ยายแพทมาทำอะไรที่นี่”

มาริออสพึมพำสงสัย แต่ไม่ได้สนใจอะไรนัก เขารีบก้าวลงจากรถ และเดินเข้าไปหาพี่ชายในร้าน แต่หาไม่พบ จึงสอบถามกับพนักงาน ได้ความว่าไปกับผู้หญิงสวยๆ คนหนึ่ง ซึ่งแน่นอนว่ามาริออสเดาได้ไม่ยาก

“ยายเด็กนรก!”

มาริออสเหยียบคันเร่งจนสุด มุ่งหน้าตามหาพี่ชายด้วยความเป็นห่วง ระหว่างก็โทรเข้ามือถือของพิมรักไปด้วย แต่หญิงสาวไม่ยอมรับสาย นั่นยิ่งทำให้เห็นพิรุธ

“อย่าให้เจอเชียว ฉันฆ่าเธอแน่”

ในระหว่างที่มาริออสขับรถไล่ตามหาอยู่นั้น พิมรักก็ตัดสินใจเลี้ยวรถเข้าโรงแรม รถหรูแล่นเข้าไปจอด พนักงานรีบวิ่งเข้ามาโค้งคำนับอย่างรวดเร็ว

“เชิญครับคุณผู้หญิง”

“เอ่อ…”

“คุณผู้ชายท่าทางจะเมามาก เดี๋ยวผมช่วยประคองเข้าไปเองครับ”

แล้วพนักงานของโรงแรมก็รีบเปิดประตูพยุงร่างของเพเรอคลิสที่เมามายไม่ได้สติเข้าไปในห้องพัก

“เดี๋ยว… เดี๋ยวก่อนค่ะ คือฉัน… ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”

พิมรักตะโกนตามหลังไป เพราะไม่กล้าทำ จึงคิดจะกลับออกไป แต่พนักงานก็พาเพเรอคลิสหายเข้าไปในห้องพักเสียแล้ว

“บ้าจริง…”

หญิงสาวลงจากรถ และรีบเดินตามเข้าไป ก็พบว่าร่างของ เพเรอคลิสนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงสีขาวสะอาดเรียบร้อยแล้ว

“เปียกขนาดนี้ ไม่ตื่นก็ไม่ใช่คนแล้วล่ะพี่เพนน์”

มือเล็กดันประตูให้เปิดกว้างออก แต่ก้าวเท้าออกไปได้เพียงแค่ข้างเดียวก็ต้องชะงักกึก เพราะในห้องไม่ได้มีเพเรอคลิสเพียงคนเดียวอีกแล้ว

“นาย… มาร์ซ?!”

มาริออสยืนหน้าดำโกรธจัดอยู่ที่ปลายเตียง เขาจ้องมองมาที่หล่อนเขม็ง มองอย่างดูถูกดูแคลนชนิดที่หล่อนไม่เคยเห็นมาก่อนเลย

“มัน… มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดนะ”

“หึ! พาผู้ชายเข้าโรงแรม ยังจะมาบอกว่าไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดอีกหรือ”

มาริออสลุกเป็นไฟ กรามแกร่งขบกันแน่นจนสันนูน

“ฉันคิดว่าเธอก็แค่เด็กประสาทคนหนึ่ง ไม่เคยคิดเลยว่าจะกลายร่างเป็นอีตัวแบบนี้ได้ด้วย”

“นี่นาย! นายกำลังเข้าใจฉันผิดนะ ฉันไม่ได้จะทำมิดีมิร้ายพี่เพนน์ ฉันกำลังจะพากลับบ้านต่างหาก”

“แล้วแวะทำไม? แวะโรงแรมทำไมแม่คุณ!”

พิมรักตกใจหน้าซีดไร้สีเลือด เพราะไม่เคยเห็นมาริออสดุกร้าวแบบนี้มาก่อน

“นาย… นายใจเย็นๆ สิ คือฉัน… ว๊าย…” หญิงสาวร้องลั่น เมื่อถูกคนที่กำลังโกรธจนไฟลุกก้าวพรวดข้ามห้องมาขยุ้มต้นแขนทั้งสองข้างเต็มแรง จนไหล่ของหล่อนแทบหัก

“ฉันเจ็บนะ”

“แพศยา คิดจะจับผู้ชายด้วยวิธีสกปรกแบบนี้น่ะหรือ”

“ก็บอกแล้วไงว่ามันไม่ใช่”

หล่อนปฎิเสธตาแดงก่ำเพราะเจ็บระบมจากสัมผัสที่ถูกขยุ้ม “โอเค ตอนแรกฉันคิดจะทำจริงๆ นั่นแหละ แต่ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ฉันกำลังจะปลุกพี่เพนน์เพื่อพากลับบ้าน”

“ตอแหล!”

“นี่นายไม่มีสิทธิ์มาว่าฉันแบบนี้นะ”

“ไม่มีสิทธิ์หรือ ฉันกำลังปกป้องพี่ชายของตัวเอง” มาริออสเค้นทุกพยางค์ลอดไรฟันออกมา จากนั้นก็แสยะยิ้มดุร้าย

“โอ๊ย… ฉันเจ็บนะ”

ร่างเล็กถูกผลักจนกระเด็นไปชนกับผนังห้องเต็มแรง หญิงสาวนิ่วหน้าเจ็บปวด

“ไอ้คนป่าเถื่อน!”

“ถึงฉันจะป่าเถื่อน แต่ฉันก็ไม่เคยคิดใช้วิธีสกปรกจับผู้ชาย”

“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าเปลี่ยนใจแล้ว จะพาพี่เพนน์กลับแล้วน่ะ นี่นายไม่เข้าใจเลยหรือไง ฟังภาษามนุษย์รู้เรื่องไหมเนี่ย”

“ไม่เข้าใจ เพราะผู้หญิงแพศยา ตอแหลเก่งแบบเธอมันเชื่อถือไม่ได้”

เพี้ยะ!

พิมรักตบหน้ามาริออสจนสะบัด ก่อนจะกัดฟันโต้ตอบออกไปทั้งน้ำตา

“อย่ามาดูถูกฉันนะ ไอ้ผู้ชายป่าเถื่อน”

“กล้าตบกันเชียวหรือ”