สิ่งที่เห็นเมื่อคืนมันคือเรื่องจริง… เรื่องจริงที่หล่อนต้องยอมรับให้ได้ ยอมรับให้ได้ว่าไม่มีสิทธิ์ในตัวของเพเรอคลิสอีกแล้ว

“อยู่นี่เองแซนดี้ ฉันมีเรื่องมาบอก”

เดลล่าปรากฏตัวอยู่ด้านหลัง

“ตาบวมเชียว ร้องไห้มาเหรอ”

แสนดีส่ายหน้าน้อยๆ และฝืนยิ้ม

“ลมแรงน่ะ พัดฝุ่นมาเข้าตาพอดี”

“แต่เธอเหมือน…”

เดลล่าหรี่ตามองเพื่อนอย่างแคลงใจกำลังจะซักไซร้ต่อแต่แสนดีเปลี่ยนเรื่องเสียก่อน

“เธอมีอะไรจะบอกฉันเหรอเดลล่า”

“ไม่รู้ว่าคุณชายใหญ่เกิดบ้าอะไรขึ้นมา เมื่อคืนสั่งเลขาส่งผู้หญิงมาให้ถึงเตียงเลย”

แสนดีอยากจะทำเป็นไม่รู้สึกรู้สา แต่น้ำตาไหลออกมาอย่างสุดจะกลั้น เดลล่ารีบดึงเพื่อนมากอด

“ทำใจดีๆ ไว้นะ บางที…”

“ฉันรู้แล้วล่ะว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในฐานะอะไร”

“แซนดี้…”

“ฉันเข้มแข็งอยู่แล้ว เธอสบายใจได้เดลล่า”

เดลล่าก็อยากจะสบายใจอยู่หรอก แต่สภาพของเพื่อนมันต่างจากคำยืนยันเหลือเกิน

“ฉันไม่รู้จะช่วยเธอยังไงดี”

“ฉันไม่เป็นอะไรจริงๆ เดลล่า ไม่เป็นอะไรจริงๆ”

“ไม่ใช่ด้วยเงินค่ะ ต้องเป็นทะเบียนสมรสเท่านั้นค่ะ”

“ผมให้ไม่ได้ ขอโทษนะครับที่ชิมลูกสาวของคุณแม่บ้านใหญ่ฟรี แต่ผมให้ในสิ่งที่ต้องการไม่ได้จริงๆ ออกไปได้แล้วครับ ผมจะทำงาน”

ดวงตาของเพเรอคลิสน่ากลัวจนโสภาต้องล่าถอยออกไป แม้จะไม่เต็มใจก็ตาม

“บ้าจริง ทำไมมันเป็นไปอย่างที่คิดนะ” โสภาหงุดหงิด และแน่นอนว่าต้องไปลงที่แสนดีจนได้

“แม่… แม่อย่าตีแซนดี้เลยค่ะ แซนดี้เจ็บ…”

เมื่อลูกสาวเดินผ่านมาพอดี โสภาก็จิกทึ้งผมของลูกจนเน็ตคลุมหลุด และตบตีราวกับคนบ้า

“ป้า… ป้าจะตีแซนดี้มันทำไม ปล่อยนะป้า” เดลล่ารีบห้าม แต่ไม่เป็นผล เพราะโสภายังไม่หยุดมือ

“เพราะมึงไม่ได้เรื่อง กูถึงต้องผิดหวังซ้ำซากแบบนี้”

“แม่… แม่อย่าตีแซนดี้เลย แซนดี้เจ็บ…”

“ถ้าป้าไม่หยุด ฉันจะโทรไปแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้แหละ” เดลล่าขู่อย่างสุดจะทน ซึ่งได้ผลโสภาหยุดตบตีแสนดี

เดลล่ารีบดึงเพื่อนรักให้มาหลบที่ด้านหลัง “ฉันจะไม่ทนให้ป้าตีเพื่อนของฉันเหมือนหมูเหมือนหมาอีกแล้วนะ”

“มึงเป็นใครนังเดลล่า นั่นมันลูกกู”

“ลูกหรือทาสกันแน่ ฉันจะแจ้งความ และเชื่อเถอะว่าคนในดาร์กอน คาสเทลโลจะต้องเข้าข้างฉันทั้งหมด”

โสภาโกรธจัด หน้าตาแดงก่ำ “อีแซนดี้ เพราะมึงคนเดียว เพราะมึงมันไม่มีเสน่ห์ ไอ้คุณชายใหญ่มันถึงได้สลัดมึงทิ้งแบบนี้ มึงทำให้ความหวังของกูพังพินาศ อีลูกเนรคุณ!”

“แม่… แม่จ๋า…” แสนดีน้ำตาทะลัก เจ็บทั้งตัวและหัวใจ

“ถ้ามึงจับไอ้คุณชายใหญ่จดทะเบียนด้วยไม่ได้ มึงก็อย่ามาเรียกกูว่าแม่ จำเอาไว้!”

“แม่…”

โสภาเดินกระฟัดกระเฟียดจากไปแล้วด้วยโทสะร้าย

แสนดีร่ำไห้ทรมานยิ่งนัก

เดลล่ากอดเพื่อนรักด้วยความเวทนา “สงสัยชาติที่แล้วเธอทำกรรมหนักมา ชาตินี้เจ้ากรรมนายเวรถึงมาในร่างของแม่บังเกิดเกล้า” ยิ่งเห็นเพื่อนรักทรมานก็ยิ่งสงสาร “เพราะอย่างนี้สินะ คุณชายใหญ่ถึงได้รังเกียจนักหนา”

แสนดีพูดไม่ออก ทำได้แค่เพียงร้องไห้ปริ่มจะขาดใจกับอกของเพื่อนรักเท่านั้น