อหังการซาตานเถื่อน ซีรีส์ชุด ซาตานเมดิเตอเรเนียน - ตอนที่ 39
แสนดีระบายยิ้มละมุนเต็มดวงหน้า ขณะดันประตูห้องทำงานของเพเรอคลิสให้ปิดสนิทลง หลังกลับจากลาพักร้อน ความสัมพันธ์ของหล่อนกับคุณชายใหญ่แห่งซาเวลลาสก็พัฒนาขึ้นมาก
“ยิ้มจนปากแทบฉีกแล้ว ยายแซนดี้”
คนถูกแซวสะดุ้งน้อยๆ “เดลล่า”
“ก็ฉันน่ะสิยะ นึกว่าเป็นคุณชายใหญ่หรือไงล่ะ”
แก้มนวลของแสนดีเป็นสีระเรื่อขึ้นทันที “จะเป็นคุณชายใหญ่ได้ยังไงกันล่ะ ก็คุณชายใหญ่อยู่ในห้องทำงาน ฉันพึ่งยกกาแฟขึ้นไปให้มาเมื่อกี้นี้เอง”
“ยะ ฉันแค่แซวเฉยๆ น่ะ” เดลล่าย่นจมูกใส่เพื่อนอย่างหมั่นไส้ “เมื่อกี้ฉันเดินผ่านป้าเคท เห็นแกนั่งตบยุงอยู่ในครัวน่ะ”
“ทำไมล่ะเดลล่า”
“ก็เธอแย่งหน้าที่ปรนนิบัติคุณชายใหญ่ไปหมดแล้วนี่ ป้าแกก็เลยไม่มีงานทำ”
“โธ่…” แสนดีครางเบาๆ รู้สึกไม่สบายใจ
เดลล่าเห็นก็หัวเราะร่วน “นี่อย่าบอกนะว่าเชื่อที่ฉันพูดจริงๆ”
“อืม”
“แม่คุณจ๋า ถึงแม้ป้าเคทจะเหงาที่ไม่ได้ดูแลคุณชายใหญ่เหมือนเมื่อก่อน แต่แกก็มีอะไรทำอีกเยอะแยะ ไม่ต้องกังวลหรอก และที่สำคัญคุณชายใหญ่คงไม่ยอมให้เธอห่างไปไหนแน่นอน ฉันเอาหัวเป็นประกันได้เลย”
“คือ…” แสนดีก็ยังรู้สึกลำบากใจอยู่ดี
“ไม่ต้องคิดมากน่า ไปช่วยแม่ครัวอบขนมกันดีกว่า”
“อืม ไปสิ”
สองสาวรีบควงแขนกันเดินไป ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันที่โสภาก้าวเข้ามาในตัวตึกใหญ่ ดวงตาของโสภามองเลยขึ้นไปชั้นบน ก่อนที่สองเท้าจะก้าวขึ้นไปบนบันได
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
เสียงเคาะประตูดังขึ้น เพเรอคลิสเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงาน ก่อนจะเอ่ยอนุญาตออกไป
“เข้ามา”
เขาคิดว่าคงเป็นแสนดีที่อาจจะยกของว่างเข้ามาให้ แต่กลับไม่ใช่อย่างที่คิด
“สวัสดีค่ะ คุณชายใหญ่”
ดวงตาสีน้ำเงินเข้มฉายประกายไม่พอใจ “ผมจำได้ว่าไม่ได้เรียกคุณแม่บ้านใหญ่มาพบนี่ครับ”
โสภาระบายยิ้มบางๆ เดินเข้ามาหยุดหน้าโต๊ะทำงานของ เพเรอคลิสด้วยท่าทางมุ่งมั่น
“คุณชายใหญ่จะมีกระจิตกระใจเรียกหาใครได้ล่ะคะ ในเมื่อเอาแต่เรียกหาลูกสาวของดิฉันเพียงคนเดียว”
“แม่บ้านใหญ่” น้ำเสียงของเพเรอคลิสไม่พอใจ “มีอะไรก็ว่ามา ผมต้องทำงาน”
“แปลกนะคะ ร้อยวันพันปีคุณชายใหญ่จะต้องออกไปที่บริษัทตลอด แต่เดี๋ยวนี้กลับเลือกที่จะทำงานอยู่ที่บ้าน”
“มันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของคุณ”
“มันคงไม่ใช่ธุระกงการของดิฉันหรอกค่ะ หากผู้หญิงที่คุณชายใหญ่กำลังติดพันอยู่ไม่ใช่นังแซนดี้ลูกสาวของดิฉัน”
ปากกาด้ามทองในมือของเพเรอคลิสหยุดหมุน ดวงตาคมกริบจ้องมองมาอย่างดุดัน
“พูดมา ว่าต้องการอะไร”
โสภายิ้มกว้าง ด้วยท่าทางของผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่า “คุณชายใหญ่ควรที่จะจดทะเบียนสมรสกับแซนดี้ได้แล้วนะคะ”
กรามแกร่งที่มีไรหนวดดกดำขบแน่นจนเนื้อข้างแก้มกระตุก “คิดจะบังคับผมหรือ”
“ดิฉันไม่กล้าหรอกค่ะ ใครจะกล้าต่อกรกับมังกรดำเช่นคุณชายใหญ่ล่ะคะ” โสภาหัวเราะน่าหมั่นไส้มาก
“งั้นก็ออกไปซะ”
“ไม่ค่ะ จนกว่าคุณชายใหญ่จะกำหนดวันที่จะจดทะเบียนสมรสกับแซนดี้มาก่อน”
คนที่นั่งอยู่ผุดลุกขึ้น หน้าตาถมึงทึง “คิดว่าผมจะยกลูกคนใช้มาเป็นเมียออกหน้าออกตาหรือครับ”
“ลูกคนใช้ แต่ก็ทำให้คุณชายใหญ่หลงจนต้องบินตามไปถึงเกาะ อะนาฟีได้นี่คะ”
เพเรอคลิสกำมือแน่น กรามแกร่งขบกันจนขึ้นสันนูนเป่ง
“มันก็แค่ความใคร่”
“ถ้างั้นดิฉันจะยกแซนดี้ให้กับผู้ชายคนอื่น”
ใบหน้าของเพเรอคลิสดำทะมึนราวกับถูกทาด้วยสีของคืนเดือนดับ “กล้าก็ลองดูสิ”
ยิ่งเพเรอคลิสแสดงท่าทางเกรี้ยวกราดแบบนี้ โสภาก็ยิ่งถือไพ่เหนือกว่า
“ดิฉันให้เวลาคุณชายใหญ่สิบวัน ถ้าไม่จดทะเบียนสมรสกับแซนดี้ ดิฉันจะยกแซนดี้ให้กับผู้ชายคนอื่น” โสภาหัวเราะเบาๆ “คุณชายใหญ่พิสูจน์มาแล้วใช่ไหมคะว่าแซนดี้มันสวยแค่ไหน ดังนั้นไม่มีผู้ชายคนไหนจะปฏิเสธลูกสาวของดิฉันได้หรอกค่ะ”
“ไปให้พ้น!”
“ขอตัวนะคะ คุณชายใหญ่”
โสภาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เพเรอคลิสยืนอยู่ท่ามกลางกองไฟเดือดดาลเพียงลำพัง
“ระยำ!”
กำปั้นหนาหนักทุบลงบนโต๊ะเต็มแรง อยากจะฆ่าโสภาให้ตายนัก แต่ก็ไม่กล้าทำร้ายจิตใจของแสนดี
นี่เขาจะดิ้นไม่หลุดจริงๆ ใช่ไหม?!
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
นาฬิกาที่ผนังห้องบอกว่าตอนนี้เหลืออีกเพียงแค่สิบห้านาทีเท่านั้นก็จะสี่ทุ่มอยู่แล้ว แต่กลับไม่มีคำสั่งจากเพเรอคลิสให้หล่อนขึ้นไปหาดั่งเช่นทุกค่ำคืนที่ผ่านมา
แสนดีนอนไม่หลับ กระสับกระส่ายราวกับคนบ้า ใจคอจดจ่อรอคอยด้วยความทรมาน
ทำไมเพเรอคลิสถึงไม่ให้คนมาตามหล่อนนะ หรือว่าวันนี้เขาจะทำงานเหนื่อยเกินไป แค่คิดว่าเขาเหน็ดเหนื่อยความห่วงใยก็ระเบิดตูมในอกมากมาย และแน่นอนว่าทนนอนต่อไปไม่ได้อีก
เท้าบอบบางตวัดลงจากเตียง แต่ถึงแม้จะพยายามเงียบเชียบแค่ไหน มารดาที่นอนอยู่ใกล้ๆ ก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาจนได้
“แกจะไปไหนน่ะแซนดี้”
“คือ…”
เมื่อเห็นลูกสาวอึกอักและหน้าแดงก่ำก็พอจะรู้จุดหมาย โสภาแค่นยิ้มบางๆ ก่อนจะเอ่ยอนุญาต
“รีบไปสิ”
“แม่…”
“จะไปก็รีบไป ถ้าขืนชักช้า ข้าเปลี่ยนใจไม่รู้นะ”
แม้จะแปลกใจกับท่าทีของมารดา แต่แสนดีก็ไม่มีเวลาได้หาคำตอบ เท้าบอบบางก้าวลงจากเตียงทันที
“ฉัน… ฉันจะรีบกลับมานะแม่”
โสภาไม่ตอบ และนั่นก็ทำให้แสนดีทั้งละอายทั้งกระอักกระอ่วนใจ แต่สุดท้ายความห่วงหาที่มีต่อเพเรอคลิสก็ทำให้หล่อนก้าวออกไปจากห้อง ท่ามกลางรอยยิ้มพึงพอใจของโสภาที่ผงกศีรษะขึ้นมามอง
YOU MAY ALSO LIKE
