เดลล่าถอนใจแรงๆ “คงไม่เกลียดหรอกมั้ง ถ้าเกลียดมากคงไล่เธอออกไปจากบ้านนานแล้วล่ะ”

“ที่ไม่ไล่เพราะแม่ฉันไม่ยอมไปต่างหากล่ะ เธอก็รู้นี่ว่าก่อนที่คุณผู้ชายจะเสียได้ทำสัญญาเอาไว้ว่าให้แม่ฉันมีสิทธิ์อยู่ในดาร์กอนคาสเทลโลตราบเท่าที่ต้องการ ใครก็ไม่มีสิทธิ์ขับไล่”

เดลล่าพยักหน้ารับทราบ “ฉันรู้ แต่ว่าคุณชายใหญ่ไม่ได้แสดงท่าทางรังเกียจเธอสักนิดเลยนะ ตรงกันข้ามฉันว่า…”

“เรา… เราเลิกพูดถึงเรื่องนี้กันเถอะเดลล่า นู้นไง ทะเล ใช่ไหม ไกลๆนู้นน่ะ” แสนดีรีบเปลี่ยนเรื่อง

“อืม ใช่ สวยใช่ไหมล่ะ เดี๋ยวเราจะได้เล่นน้ำทะเลกันสมใจอยากแน่นอน”

แม้ภายนอกจะแสดงท่าทางตื่นเต้นออกมา แต่ภายในใจของแสนดีกลับยังคงเต็มไปด้วยความทรมานไม่คลาย

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

“มีอะไรกับพี่หรือมาร์ซ”

เพเรอคลิสที่ยังกลัดกระดุมอยู่หน้ากระจกหันมามองน้องชายที่เปิดประตูเข้ามาหาภายในห้องนอน

“ผมพึ่งรู้เรื่องที่พี่เพนน์สั่งยกเลิกออร์เดอร์ของคุณเพอร์ซูสน่ะครับ”

“ใช่ นายมีอะไรขัดข้องหรือเปล่า” คนเป็นพี่กลัดกระดุมเสร็จก็เดินมาหาน้องชาย มองอย่างพิจารณา

“หรือว่าอยากให้พี่ยกเลิกการซื้อขายด้วยไปเลย”

“ผมไม่อยากให้พี่เพนน์ยกเลิกออร์เดอร์ครับ”

เพเรอคลิสหรี่ตาแคบมองหน้าน้องชายคนสุดท้องอย่างประหลาดใจ “ความจริงนายน่าจะยินดีนะ เพราะนายกับน้องแพทไม่ถูกกัน”

“ครับ ผมไม่ชอบขี้หน้ายายประสาทนั่น แต่ผมว่ามันไม่ถูกต้องนะครับ คุณเพอร์ซูสไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลยสักนิด ยายแพทต่างหากที่เป็นคนจัดการทุกอย่าง และถ้าผมคาดไม่ผิด ที่ยายแพทจับแซนดี้ใส่กล่องให้พ่อตัวเองก็เพราะว่าหึงพี่เพนน์นั่นแหละครับ”

“อะไรของพี่เพนน์เนี่ย ทำอะไรปุ๊บปั๊บคิดจะไปเที่ยวก็ไม่บอกน้องนุ่งสักคำ ใจดำจริงๆ เลย”

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

“เย้… ถึงแล้ว” เดลล่ารีบขนสัมภาระลงจากรถด้วยความตื่นเต้นดีใจเป็นที่สุด

แสนดีอมยิ้มบางๆ “ทำเหมือนพึ่งเคยเห็นทะเลครั้งแรกเลยนะเดลล่า”

“ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรก แต่มันก็นานมากแล้วนะที่ฉันไม่ได้ยินเสียงคลื่นทะเลน่ะ คอยดูเถอะจะเล่นน้ำให้ฉ่ำปอดเลย”

เดลล่ายังคงตื่นเต้นไม่เลิก แต่สักพักก็ต้องเอ่ยถามเพราะเห็นท่าทางของแสนดีเงียบหงอยผิดปกติ

“แล้วเธอน่ะ ทำไมยังทำหน้าเศร้าแบบนั้นอยู่อีกล่ะ ไหนว่าอยากมาพักที่นี่ไง”

แสนดีฝืนยิ้ม รู้สึกคล้ายกับไม่ได้เอาหัวใจมาด้วย “เปล่านี่ ฉันหน้าเศร้าตรงไหนกัน ดีใจมากต่างหาก”

“เหรอยะ คนดีใจที่ได้มาเที่ยวทะเลเขาทำหน้าตากันแบบหล่อนเหรอยะ แม่แซนดี้คนงาม”

“เดลล่าน่ะ อย่าจับผิดฉันสิ เราเข้าไปเช็คอินกันเถอะ”

แสนดีตัดบทด้วยการดึงแขนเพื่อนให้เดินเข้าไปภายในโรงแรมแห่งเดียวภายในเกาะอะนาฟี

“โห ไหนว่าที่นี่ไม่ค่อยมีคนมาไง เยอะไปหมดเลย นี่เรามากันช่วง ฮอลิเดย์หรือเปล่า” เดลล่าบ่นอุบเมื่อเห็นนักท่องเที่ยวมากกว่าที่คิด

“คงจะมีคนใจตรงกันพวกเราเยอะน่ะ แต่ก็ไม่ได้มากมายเหมือนที่ซานโตรินีไม่ใช่เหรอ”

“อืม แต่ฉันก็ไม่ชอบอยู่ดีนั่นแหละ ถ้าคนน้อยๆ เราจะได้ถอดบิกินีอาบแดดกันได้อย่างสบายใจยังไงล่ะ”

“บ้า ใครจะใส่บิกินีกัน” แสนดีหน้าแดงระเรื่อ

“ก็เราสองคนไงล่ะ มาที่นี่ทั้งที่ก็ต้องใส่บิกินีเล่นน้ำสิ และก็อาบแดดด้วย ดีไม่ดี ได้หนุ่มหล่อติดมือกลับบ้านด้วยนะยะ” เดลล่ายิ้มกว้าง พูดอย่างเคลิ้มฝัน

แสนดีหัวเราะขบขัน แต่ไม่ได้คิดจะทำตามที่เพื่อนเสนอแนะเลยแม้แต่นิดเดียว