อหังการซาตานเถื่อน ซีรีส์ชุด ซาตานเมดิเตอเรเนียน - ตอนที่ 32
มาริออสที่กำลังก้มหน้าเซ็นเอกสารเงยพรวดขึ้นมาทันที เมื่อประตูห้องทำงานถูกผลักเข้ามาโดยไม่มีเสียงเตือนล่วงหน้า ก่อนจะกระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ เมื่อเห็นว่าเป็นใคร
“ไม่มีมารยาท ทำไมไม่เคาะประตูก่อน”
พิมรักกัดฟันแน่น มองผู้ชายตรงหน้าอย่างฉุนเฉียว แม้มาริออสจะหล่อระดับเทพบุตร แต่เขาทำกับหล่อนเกินไป
“กับคนอย่างนายทำไมฉันต้องมีมารยาทด้วย”
หญิงสาวก้าวเข้าไปหา ก่อนจะหยิบกระดาษในกระเป๋าสะพายกระแทกลงบนโต๊ะไม้ตรงหน้าของมาริออสแรงๆ
“จ่ายมา”
“อะไรของเธอ”
มาริออสไม่เข้าใจ หยิบกระดาษที่พิมรักให้ตรงหน้าไปอ่าน ก่อนจะหัวเราะออกมา
“ค่ารักษาพยาบาล?”
“ใช่ ค่ารักษาพยาบาล”
มาริออสดันกระดาษแผ่นนั้นออกห่าง พลางเอนกายพิงกับพนักเก้าอี้หนังที่นั่งอยู่อย่างไม่ใส่ใจ
“จ่ายเงินมาเลย”
“แล้วทำไมฉันต้องจ่ายเงินให้เธอด้วย”
พิมรักกัดฟันกรอด เท้าแขนลงกับโต๊ะทำงานกับมาริออส และยื่นหน้าเข้าไปหาอย่างโมโห โดยลืมไปว่าตัวเองใส่เสื้อคอกว้าง
“ก็เพราะว่านายทำให้ฉันถูกยุงกันทั้งตัวยังไงล่ะ”
มาริออสเมินหน้าหนีก้อนเนื้อนุ่มที่ทะลักออกมาทักทายสายตาเพราะไม่อยากเอาเปรียบสตรีตรงหน้า
“นายจะต้องรับผิดชอบ!”
“แล้วถ้าฉันไม่จ่ายล่ะ เธอจะทำยังไง”
เมื่อเห็นมาริออสลุกขึ้นเดินหนีออกไปที่หน้าต่าง พิมรักก็รีบย่ำเท้าตามไปประชิดตัว
“ฉันก็จะฟ้องนายยังไงล่ะ”
“ข้อหาล่ะ”
“กักขังหน่วงเหนี่ยวฉันไว้กับต้นไม้เกือบทั้งคืน!”
มาริออสหัวเราะลั่น ก่อนจะโน้มตัวลงมาหา นัยน์ตาคมกริบจ้องดวงหน้านวลที่เต็มไปด้วยโทสะของพิมรักอย่างขบขัน
“ตำรวจคงได้หัวเราะเธอกันทั้งสถานีหรอก”
“นี่นาย… นายคิดจะไม่รับผิดชอบฉันหรือไง เห็นไหมว่าเนื้อตัวของฉันแดงเพราะถูกยุงกัดน่ะ” พูดไม่พูดเปล่าเจ้าหล่อนรั้งชายกระโปรงขึ้นสูงเพื่อโชว์รอยแดงที่ต้นขา
มาริออสรีบหันหน้าหนีอีกครั้ง พร้อมถอนใจยาวเหยียด
“ก็ได้ อยากได้เท่าไหร่ล่ะ”
“สิบเท่าจากค่ารักษาพยาบาล”
คนที่หันหน้าหนีอยู่หันขวับกลับมาจ้องหน้าเขม็งทันที “เฮ้ย หน้าเลือดจังนะ เดือดร้อนเงินทองมากหรือไง”
“ไม่ต้องมาถามหาเหตุผล นายทำฉันถูกยุงกัดลายไปทั้งตัว นายก็ต้องจ่ายตามที่ฉันเรียกร้อง” ว่าแล้วหญิงสาวก็แบมือออกไปข้างหน้า “จ่ายมาสิ หรือว่าเด็กน้อยอย่างนายไม่มีเงินเก็บ ต้องรอรับเงินเดือนจากพี่เพนน์กันล่ะ”
“ผู้หญิงประสาท ถ้าฉันไม่มีเงินผู้ชายทั้งโลกก็คงจนกันหมดแล้วล่ะ”
มาริออสแสนจะหงุดหงิด เดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน ก้มหน้าเซ็นเช็คให้กับหญิงสาว
“เอาไปสิ แล้วไม่ต้องโผล่หน้ามาให้เห็นอีกนะ ฉันไม่อยากล้างตาบ่อยๆ”
พิมรักกัดปากแน่น โมโหผู้ชายปากดีตรงหน้ายิ่งนัก หล่อนกระชากเช็คจากมือใหญ่มายัดใส่กระเป๋าสะพาย ก่อนจะโต้เถียงไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
“แล้วคิดว่าฉันอยากเห็นหน้านายนักหรือไง หล่อน้อยที่สุดในตระกูล แล้วยังจะปากเสียอีก”
มาริออสแค่นยิ้มหยัน ไม่สะทกสะท้านกับคำสบประมาทที่ได้ยินแม้แต่นิดเดียว
“แล้วอย่ามาหลงรักฉันก็แล้วกัน”
“แหวะ ถ้าทั้งโลกมีนายเป็นผู้ชายคนเดียว ฉันยอมใช้มะเขือยาวแทนดีกว่า”
“มะเขือจะมาสู้ท่อนอุ่นๆ ของฉันได้ยังไงกันล่ะ”
จากที่จะอ้าปากโต้เถียง ก็กลับกลายเป็นใบหน้าแดงก่ำแทน “ไอ้… ไอ้ผู้ชายลามก ไอ้คนบ้า” พิมรักตะโกนด่าก่อนจะวิ่งหนีออกไปอย่างรวดเร็ว มาริออสหัวเราะร่วนมองตามไปด้วยความขบขัน
เป็นอีกวันที่เขาไม่ได้เดินทางไปทำงานที่แบล็คดาร์กอน คอมปานี เพราะอะไรน่ะหรือ มันก็ชัดเจนแจ่มแจ้งอยู่แล้วว่าเพราะอะไร เพราะใครกัน เขาถึงไม่มีกระจิตกระใจห่างจากบ้านไปไหนเลย
เพเรอคลิสนั่งกระสับกระส่ายอยู่ในห้องทำงาน นั่งเซ็นใบลาพักร้อนให้กับบรรดาลูกทั้งที่ดาร์กอน คาสเทลโล และที่แบล็คดาร์กอน คอมปานี ใกล้จะเสร็จอยู่แล้วก็ต้องมาชะงัก
“แสนดี อริยาวัฒน์” คิ้วเข้มเลิกสูงเพราะแคลงใจ “แซนดี้จะลาพักร้อนไปไหนกัน เมื่อคืนไม่เห็นบอกอะไรเลย” นิ้วแกร่งหยิบใบลาพักร้อนใบสุดท้ายขึ้นมามอง
“เดลล่าก็ลาพักร้อนด้วยหรือ”
ดวงตาคมกริบหรี่แคบ ก่อนที่จะกดกริ่งเพื่อเรียกให้คนรับใช้เข้ามาหา
“คุณชายใหญ่มีสิ่งใดให้ผมรับใช้ครับ”
“ไปตามเดลล่ามาพบฉัน ด่วน”
“ครับ คุณชายใหญ่”
เพเรอคลิสนั่งรออยู่ไม่ถึงห้านาที เดลล่าก็เดินตัวสั่นเข้ามาภายในห้องทำงาน
“คุณ… คุณชายใหญ่มีอะไรให้เดลล่าทำเหรอคะ”
“นั่งลงก่อนสิ”
ตายแล้ว… หล่อนทำอะไรผิดอีกล่ะนี่ เดลล่าคิดอย่างสยองขวัญ ยิ่งเพเรอคลิสจับจ้องมองมาเท่าไหร่ ก็ยิ่งสั่นเป็นเจ้าเข้า
“บอกให้นั่งลงก่อนไงล่ะ”
“ค่ะ นั่งแล้วค่ะ นั่งแล้ว”
รอยยิ้มขบขันผุดขึ้นที่มุมปากของเพเรอคลิส แม้มันจะทำให้ผู้ชายตรงหน้าของหล่อนหล่อลากดินแค่ไหน แต่กิติศัพท์ความเหี้ยมโหดที่ทั้งได้ยิน และได้สัมผัสมากับตัวเอง ก็ทำให้เดลล่าแทบไม่กล้าจะหายใจ
“จะลาพักร้อนไปไหน”
“เอ่อ…”
“กลับบ้าน หรือว่าไปที่อื่น”
“คุณชายใหญ่… ถาม… ถามดิฉันเหรอคะ”
“ก็มีแต่เธอคนเดียวที่อยู่ตรงหน้าฉันตอนนี้ไม่ใช่หรือเดลล่า”
น้ำเสียงที่เข้มขึ้นของเพเรอคลิสยิ่งทำให้เดลล่าสั่นเทา “อ๋อ ค่ะ ดิฉันตั้งจะใจลาพักร้อนในวันมะรืนนี้ค่ะ”
“ไปที่ไหนกับใคร”
“กลับ… กลับบ้านค่ะ และก็ไปคนเดียว”
“แน่ใจหรือ”
“นะ แน่ใจค่ะ”
ใบลาของแสนดีถูกโยนลงตรงหน้าของเดลล่า “แล้วแซนดี้ลาไปไหน”
“ไม่… ไม่ทราบค่ะ” เดลล่าส่ายหน้าดิก
“ไม่ทราบ… งั้นฉันก็จะไม่ให้เธอลาพักร้อนดีไหม”
“ทราบ… ทราบแล้วค่ะคุณชายใหญ่ เรา… เราจะไปด้วยกันค่ะ”
“ไปไหน”
“เกาะ… เกาะอะนาฟีค่ะ”
นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มประกายความพึงพอใจ “ไปได้”
“ไปไหนคะ”
“เธอน่ะออกไปได้แล้ว ไปสิ”
เดลล่ารีบลุกขึ้นยืน และโค้งคำนับให้กับเพเรอคลิส “ไป… ไปแล้วค่ะ ไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”
ประตูห้องทำงานถูกดันให้ปิดสนิทลงตั้งนานแล้ว แต่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ในดวงตาสีน้ำเงินเข้มกลับยังไม่ยอมจางหาย
YOU MAY ALSO LIKE
![[นิยายแปล] Keiken Zumi na Kimi to, Keiken Zerona Ore ga, Otsukiai Suru Hanashi.](https://www.xn--72c5afc3e6a4acd3tpa.com/wp-content/uploads/2021/10/9454_cover-75x106.jpg)
