โสภาเดินเข้ามาหาแสนดี คว้าข้อมือเล็กของลูกสาวเอาไว้ ก่อนจะหันไปหาเดลล่า

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับแซนดี้ แกจะไปไหนก็ไปเดลล่า”

“ให้ฉันฟังด้วยไม่ได้เหรอป้า”

“เรื่องในครอบครัว”

คำย้ำชัดๆ ของโสภาทำให้เดลล่าหน้าเจื่อน “ก็ได้ค่ะป้า ฉันไปก็ได้ เอ่อ แซนดี้ เดี๋ยวฉันแวะมาหาใหม่นะ”

แสนดีพยักหน้ารับ ก่อนที่เดลล่าจะเดินจากไปอย่างขัดใจ

โสภาเมื่อเห็นว่าอยู่กันตามลำพังกับลูกสาวแล้วก็เริ่มต้นพูดเรื่องของตัวเองทันที

“สิ่งที่แกกำลังทำอยู่มันมาถูกทางแล้ว แซนดี้”

“แม่… แม่พูดเรื่องอะไรคะ ฉันไม่เข้าใจ”

โสภาระบายยิ้ม นึกถึงเรื่องเมื่อคืน หล่อนตื่นขึ้นมาทันได้เห็นเพเรอคลิสอุ้มแสนดีออกไปจากห้องพักพอดี

“ไม่ต้องมาทำเป็นงงหน่อยเลย แกนี่มันแผนสูงกว่าฉันอีกนะ”

“แม่… คือฉันไม่รู้ว่าแม่พูดอะไรจริงๆ นะคะ” แสนดีมองมารดาอย่างสับสนมึนงงเป็นที่สุด

“แหม ก็เรื่องที่แกแกล้งคุยกับผู้ชายคนนู้นคนนี้ให้คุณชายใหญ่หึงยังไงล่ะ”

“ฉัน… ฉันไม่ได้คิดแบบนั้นเลยนะแม่” แสนดีตกใจหน้าซีดเพราะหล่อนไม่ได้คิดแบบนั้นจริงๆ “และที่สำคัญ ต่อให้ฉันคุยกับใครสักกี่คน คุณชายใหญ่ก็ไม่มีทางรู้สึกอะไรแบบนั้นกับฉันหรอกค่ะ”

“ถ้าคุณชายใหญ่ไม่รู้สึกอะไร แล้วแกจะถูกลากออกไปจากห้องนอนกลางดึกได้ยังไง”

“แม่เห็น…?!”

แสนดีรีบเดินเข้ามาในตึกใหญ่ เพราะเพื่อนสาวใช้ไปบอกว่าเพเรอคลิสเรียกพบ แม้ว่าจะไม่อยากพบหน้าเขาสักเท่าไหร่ เพราะความวาบหวามที่เกิดขึ้นเมื่อคืนยังคงกรุ่นอยู่ภายในกาย แต่ก็ไม่อาจจะขัดคำบัญชาจากซาตานร้ายได้

“นั่น… คุณเพอร์ซูสนี่”

ชายวัยกลางคนที่ดูแก่ชราไร้สง่าราคีลงไปมากในเวลาเพียงแค่ข้ามคืน เดินคอตกผ่านไป

“คุณเพอร์ซูสคะ”

เสียงเรียกของหล่อนทำให้ผู้ชายคนนั้นหยุดเดิน แต่พอหันมาเห็นหน้าหล่อนเท่านั้นก็รีบเผ่นแน๊บไปอย่างไม่คิดชีวิตเลยทีเดียว

นี่มันอะไรกันนะ?

แสนดีแคลงใจนัก และมั่นใจว่าคนที่จะไขความกระจ่างให้หล่อนได้มีอยู่แค่คนเดียวเท่านั้น

เพเรอคลิส ซาเวลลาส

เพราะสิ่งที่ติดค้างอยู่ภายในใจ ทำให้แสนดีรีบมุ่งหน้าไปที่ห้องทำงานของชายหนุ่ม สักพักก็เดินมาถึง มือเล็กยกขึ้นเคาะประตูหนึ่งครั้งตามมารยาท

“เข้ามา”

สุ่มเสียงของเพเรอคลิสยังคงกระด้างและทรงอำนาจไม่เปลี่ยนแปลง แม้แต่ตอนที่ชายหนุ่มครางใส่ผิวสาวของหล่อน เสียงของเขาก็ยังไม่คลายอำนาจลงเลยสักนิด

แก้มสาวแดงระเรื่อ ไม่อาจจะสลัดความรู้สึกอุ่นซ่านที่เกิดขึ้นจากสัมผัสของเพเรอคลิสได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว

หรือว่าหล่อนควรจะกลับไปดีนะ ใช่… ไม่ควรจะพบหน้า เพเรอคลิสตอนนี้ เพราะ… เพราะหล่อนอาจจะเป็นลมด้วยความคาดหวังน่าละอายของตัวเองก็ได้

ร่างเล็กรีบหมุนตัวเดินหนี แต่ประตูห้องเปิดกว้างออกเสียก่อน พร้อมกับฝ่ามือทรงพลังยื่นมาคว้าแขนเล็กเอาไว้

“อุ๊ย…”

“จะไปไหน”

เขาถามหลังจากกระชากหล่อนเข้ามากอดรัดได้สำเร็จ

“ฉันเรียกให้มาพบไม่ใช่หรือ”

“คือ…”