อหังการซาตานเถื่อน ซีรีส์ชุด ซาตานเมดิเตอเรเนียน - ตอนที่ 26
เพอร์ซูสที่กำลังชื่นชมในความงามของแสนดีชะงัก เมื่อจู่ๆ เพเรอคลิสก็ก้าวขึ้นมาบนเวที และกระชากมือของแสนดีไปกุมเอาไว้ แถมยังมองเขาด้วยสายตาราวกับจะฆ่าให้ตายไปข้าง
“คุณเพนน์มีอะไรหรือครับ”
“ผมจะควักลูกกะตาของคุณทิ้ง ถ้ายังไม่หยุดมองคนของผม”
“คน… คนของคุณเพนน์หรือครับ”
แสนดีถูกเพเรอคลิสกุมข้อมือแน่น หญิงสาวน้ำตาไหล “คุณชายใหญ่ปล่อยดิฉันเถอะค่ะ”
ชายหนุ่มขบกรามแน่น ความหึงหวงกำลังทำให้เขาขาดสติ “ผู้หญิงคนนี้เป็นคนใช้ที่ดาร์กอน คาสเทลโล และผมก็ไม่ชอบให้คนใช้ของตัวเองมาก่อเรื่องเสื่อมเสียนอกบ้าน”
“ครับ… โอเคครับ ลูกแพทคงไม่ทราบว่า…”
“ผมจะพาคนของผมกลับ เดี๋ยวนี้”
เพอร์ซูสหลบสายตาของเพเรอคลิสอย่างหวาดกลัว
“กลับบ้าน เรามีเรื่องต้องคุยกันยาว”
แสนดีถูกลากลงมาจากเวทีอย่างไม่ปรานี “ปล่อยนะคะคุณชายใหญ่… ดิฉันเจ็บ…”
เพเรอคลิสหยุดเดิน หันมาเผชิญหน้ากับแม่สาวงามพราวเสน่ห์ “เจ็บหรือ ผู้หญิงหน้าเงินแบบเธอเจ็บเป็นด้วยหรือ” เขาเขย่าร่างบางแรงๆ ความหึงหวงทะลักล้นอก
“โอ๊ย… อย่าค่ะ ดิฉันเจ็บ”
ใบหน้าหล่อคมคายที่ตอนนี้แดงก่ำด้วยโทสะโน้มต่ำลงมาหา แม้จะอยู่ในความมืดมิดเพราะถูกลากออกมาจากงานเลี้ยงแล้ว แต่หล่อนก็เห็นเปลวไฟในดวงตาของเพเรอคลิสได้อย่างชัดเจน
เขากำลังโกรธ โกรธมาก โกรธจัดเลยทีเดียว แต่… แต่เขาโกรธเคืองอะไรล่ะ
โกรธที่หล่อนมาเป็นของขวัญให้กับเพอร์ซูสตามคำขอร้องของพิมรัก หรือว่าโกรธที่หล่อนทำให้ดาร์กอน คาสเทลโลเสื่อมเสียกันแน่
หญิงสาวสะอื้นไห้ปวดร้าว “ปล่อย… ปล่อยดิฉันไปเถอะค่ะ… ได้โปรด”
“ถามจริงๆ เถอะ เงินที่ฉันให้ไป มันไม่พอใช้หรือไง หึ? ไม่พอใช้ใช่ไหม แม่คนสวยเลือกได้!”
“ดิฉันไม่ได้ทำเพราะเงินนะคะ โอ๊ย…”
“ผู้หญิงอย่างเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะเงินจะทำไปเพื่ออะไร เธอมันก็ทะเยอทะยานเหมือนแม่ของเธอนั่นแหละ แซนดี้!”
“คุณชายใหญ่…” หญิงสาวครางด้วยเสียใจเป็นที่สุด “ถ้าจะด่าจะว่าก็มาลงที่ดิฉันคนเดียวเถอะค่ะ อย่าว่าแม่ของดิฉันเลย”
“ไม่ต้องมาทำเป็นคนดี ผู้หญิงอย่างเธอ มันต้องถูกลงโทษ”
แล้วเพเรอคลิสก็กระแทกปากลงมาเต็มแรง ดุดันจนปากอิ่มแตกยับ แสนดีร้องไห้ พยายามขัดขืน แต่เพียงแค่อึดใจเดียวหล่อนก็ถูกเขาควบคุมได้เหมือนเดิม
เขาจูบลงทัณฑ์หล่อนจนสาแก่ใจ ก่อนจะผลักหล่อนเข้าไปในรถ และมุ่งหน้ากลับดาร์กอน คาสเทลโลทันที
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
“ไอ้บ้า ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ!” พิมรักร้องตะโกนลั่น เมื่อร่างของหล่อนถูกลากออกมาจากงานเลี้ยง และถูกมามัดโยงเอาไว้กับต้นไม้ภายในสวนหลังคฤหาสน์
“ผู้หญิงอย่างเธอมันต้องเจอแบบนี้แหละ ปากดีนัก”
“ไอ้บ้า! ฉันจะฟ้องคุณพ่อ”
มาริออสหัวเราะร่วน มองผู้หญิงในชุดราตรีสวยดิ้นเร่าๆ ติดกับต้นไม้อย่างสะใจ
“ป่านนี้พ่อของเธอคงเป็นลมไปแล้วล่ะมั้ง”
“ไม่จริง”
“จริงสิ เพราะพี่เพนน์หวงแซนดี้ยังกับอะไรดี”
“ไม่จริง! นี่นายอย่ามาพูดจาหมาๆ แบบนี้นะ”
มาริออสขบกรามแน่น มองหน้าพิมรักตาขุ่นคลั่ก พร้อมกับเดินเข้ามาใกล้
“แล้วอยากถูกหมากัดบ้างไหมล่ะ”
พิมรักหน้าตาตื่น รู้สึกหัวใจเต้นแรง “ไอ้บ้า นี่ถอยออกไปนะ อย่าเข้ามาใกล้ฉันเด็ดขาด”
ชายหนุ่มไม่ขยับออกห่าง แถมยังโน้มศีรษะลงมาหามากยิ่งขึ้น ปลายจมูกแทบชนกันเลยทีเดียว
“บอก… บอกให้ออกไปไกลๆ ยังไงล่ะ”
“กลัวเป็นเหมือนกันนี่” มาริออสหัวเราะเยาะ ก่อนจะยืดตัวตรง และเดินจากไปทันที
พิมรักถอนใจออกมาอย่างโล่งอก แต่พอคิดได้ว่าถูกมัดโยงอยู่กับต้นไม้ก็กรีดร้องลั่น
“ไอ้บ้า กลับมาแก้มัดฉันเดี๋ยวนี้นะ!”
เดลล่าที่นั่งตบยุงรอแสนดีรีบลุกพรวดขึ้น เมื่อเห็นไฟรถส่องเข้ามาภายในบ้าน ก่อนที่รถคันงามจะแล่นมาจอดสนิท
“คุณชายใหญ่กลับมาแล้ว ทำไมแซนดี้ถึงยังไม่มาอีกนะ” เดลล่ากำลังจะทรุดตัวลงนั่งที่เดิม แต่แล้วก็ต้องเบิกตาค้าง เมื่อเห็นเพเรอคลิสฉุด กระชากร่างของใครบางคนลงมาจากรถ
“นั่น… นั่นแซนดี้นี่” เดลล่าตกใจอ้าปากค้าง “แล้ว… แล้วมากับคุณชายใหญ่ได้ยังไงเนี่ย”
เพราะเป็นห่วงเพื่อนมากทำให้เดลล่ารีบวิ่งเข้าไปขวางหน้า เพเรอคลิสเอาไว้ และละล่ำละลักสอบถาม
“เอ่อ คุณชายใหญ่กลับมาแล้วเหรอคะ”
“ก็เห็นไม่ใช่หรือว่ากลับมาแล้ว”
เพเรอคลิสสวนกลับเสียงดุดัน ขณะที่ฝ่ามือยังกุมแขนเรียวของแสนดีเอาไว้แน่น
“หลีกไป”
“เอ่อ…” เดลล่าอึกอัก มองเพื่อนที่ร้องไห้อยู่อย่างสงสาร “คือ… ป้าโซเฟียรอเธออยู่นะแซนดี้ เห็นว่ามีธุระสำคัญเลย”
เมื่อเดลล่าพยายามช่วย แสนดีจึงเงยหน้าขึ้นขออนุญาต “ดิฉัน… ขอ… ขอไปหาแม่…”
“ไม่ได้! เธอกับฉันยังมีเรื่องต้องเคลียร์กันอีกมาก”
“แต่ว่าป้าโซเฟียอยากเจอ…”
เดลล่ายังพูดไม่ทันจบก็ถูกเพเรอคลิสตวาดใส่
“คงไม่ขาดใจตายหรอกมั้งถ้าลูกสาวไม่กลับห้องหนึ่งคืนน่ะ มานี่เลยแม่ตัวดี”
ชายหนุ่มกระชากร่างเล็กจนแทบจะปลิวตามไปเลยทีเดียว แสนดีขัดขืนแต่ไม่เป็นผล
“ปล่อยนะคะ คุณชายใหญ่ ปล่อยดิฉันนะคะ”
เดลล่าหน้าซีดรีบวิ่งตามเพื่อนรักที่ถูกฉุดกระชากไปติดๆ “คุณชายใหญ่คะ ค่อยพูดค่อยจากันดีกว่าไหมคะ”
“มันเรื่องของเธอหรือเดลล่า ไปนอนซะ”
“แต่…”
“หรือว่าจะเก็บข้าวของออกไปจากดาร์กอน คาสเทลโลแทนล่ะ”
เพเรอคลิสไม่ได้ขู่ แต่ชายหนุ่มเอาจริงแน่นอน ถ้าหล่อนยังขืนขัดคำสั่ง เดลล่าหน้าซีดเผือด รีบปฏิเสธ
“ไป… ไปนอนเดี๋ยวนี้แหละค่ะ ไปแล้วค่ะ”
“เดลล่า… เดลล่าช่วยฉันด้วย” แสนดีเห็นเพื่อนหันหลังเดินจากไปก็ร้องเรียก
เพเรอคลิสแค่นยิ้มหยัน นัยน์ตาคมกริบเต็มไปด้วยไฟโทสะ “ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก มานี่เลย”
“ว๊าย… ปล่อยนะคะคุณชายใหญ่ ปล่อยดิฉันลงไปนะ…” ร่างอรชรถูกอุ้มขึ้นมาแนบอก
“ปล่อยแน่ แต่บนเตียงนะ”
“ไม่นะคะ คุณชายใหญ่ปล่อยดิฉันเถอะค่ะ”
ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน แต่หล่อนก็ทำได้แค่เพียงร่ำร้องให้เขาเมตตาเท่านั้น ซึ่งแน่นอนว่าเพเรอคลิสไม่มีความเมตตาหยิบยื่นกลับมาให้แม้แต่นิดเดียว
YOU MAY ALSO LIKE
