หญิงสาวไม่มีทางเลือกจำต้องรับชุดนอนแสนเซ็กซี่เอามาไว้ในอุ้งมือ

“แต่มันโป๊ไปนะแม่”

“ก็ใส่เสื้อคลุมเอาไว้ไม่เห็นเป็นไรเลย ไปๆ ไปใส่มาให้ข้าดู เดี๋ยวนี้”

แสนดีไม่เข้าใจเลยว่าแม่ของตัวเองกำลังพยายามจะทำอะไร “แต่ฉันอายนี่คะแม่”

“แกจะอายอะไรข้า นี่แม่แท้ๆ ของแกไม่ใช่เหรอ”

หญิงสาวไม่อาจจะหาคำมาทัดทานได้อีก สุดท้ายก็จำต้องเดินกลับเข้าไปในห้องน้ำ และใส่ชุดนอนแสนเซ็กซี่ที่มารดายัดเยียดให้อย่างไม่มีทางเลือก สักพักก็ก้าวออกมา

“สวยมาก ต้องแบบนี้สิ แซนดี้” โสภามองบุตรสาวอย่างชื่นชม พลางคิดยิ้มเยาะอยู่ภายในใจ

“ต่อให้เป็นเทวดาก็ไม่มีวันปฏิเสธความงามของแกได้ แซนดี้”

แสนดีที่มัวแต่งอตัวเพราะอับอายอยู่ไม่ทันได้ฟังที่มารดาพูด “แม่คะ ฉันเอาเสื้อคลุมมาสวมได้ไหมคะ”

“อืม เอาสิ”

หญิงสาวรีบกระวีกระวาดเปิดตู้เสื้อผ้าคว้าเสื้อคลุมที่เป็นผ้าขนหนูมาสวมทับเอาไว้ ก่อนจะถอนใจแรงๆ อย่างโล่งอก

“ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมวันนี้แม่ถึงบังคับให้ฉันแต่งตัวแบบนี้ล่ะคะ”

“ก็แกต้องทำงานให้ข้านี่”

โสภาลุกขึ้นจากขอบเตียง และเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง แก้วนมอุ่นวางอยู่ตรงนั้น

“ดื่มนมนี่ซะ”

แสนดีรับแก้วนมจากมือมารดามาถือเอาไว้ พร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุข

“แม่เอานมมาให้ฉันเหรอคะ”

“อืม ดื่มซะสิ”

เพราะโสภาไม่ค่อยแสดงความรักกับแสนดีนัก ทำให้คนเป็นลูกโหยหาความรักจากมารดาเหลือเกิน และเมื่อแม่ทำดีด้วยก็ดีใจจนลืมทุกสิ่งทุกอย่างจนหมดสิ้น

โสภาจ้องหน้าลูกสาว

“แกก็รู้นี่ว่าคุณชายใหญ่เกลียดข้าขนาดไหน เจอหน้าทีไรก็หาเรื่องขับไล่ทุกที แล้วแกจะให้แม่ขึ้นไปรับฟังคำเหยียดหยามจากผู้ชายคนนั้นได้เหรอ”

ไม่ใช่แค่มารดาหรอกที่ถูกขับไล่ไสส่ง หล่อนเองก็เช่นกัน ถูกไล่ส่งทุกครั้งที่เผชิญหน้า

“แต่… แต่มันไม่ใช่หน้าที่ของแม่นี่คะ แล้วป้าเคทไปไหนซะแล้วล่ะคะ”

“ป้าเคทไม่สบาย แม่เลยต้องรับหน้าที่นี้แทน”

“แต่…”

“ก็ได้ ถ้าแกทนเห็นแม่เสียใจเพราะคำด่าทอจากคุณชายใหญ่ได้ ก็ตามใจแก แม่ไปเองก็ได้”

“แม่…”

แสนดีคว้าแขนของมารดาเอาไว้ ก่อนจะกลั้นใจตอบรับออกไปอย่างไร้ทางเลือก

“ฉัน… ฉันไปเองค่ะแม่”

“ไม่ต้องหรอก ให้แม่ไปถูกคุณชายใหญ่ด่าทอเถอะ” โสภาแกล้งตีบทโศกต่อไป แสนดีเห็นก็ยิ่งละอายใจ

“แม่ขา… แซนดี้ขอโทษ แม่ไม่ต้องไปนะคะ แซนดี้จะเอานมแก้วนี้ไปให้คุณชายใหญ่เองค่ะ”

“แกแน่ใจนะ”

“ค่ะ แซนดี้แน่ใจค่ะ”

หล่อนตอบรับออกไป ทั้งๆ ที่ภายในอกเต็มไปด้วยความขลาดกลัว ภาวนาให้เพเรอคลิสยังหมกตัวอยู่ในห้องทำงาน

แสนดีคว้าแก้วนมขึ้นมาถือเอาไว้ และกัดฟันจะเดินออกไปจากห้อง แต่เสียงของมารดาดังขึ้นเสียก่อน

“มีอะไรเหรอคะ”

โสภาไม่ตอบ แต่เดินมาหยุดใกล้ๆ ก่อนจะฉีดน้ำหอมลงที่ซอกคอของลูกสาว

แสนดีตกใจ “แม่… ฉีดน้ำหอมใส่ฉันทำไมคะ”

“เอาน่า อย่าถามมากเลย รีบเอานมไปให้คุณชายใหญ่เร็วๆ เข้า จะได้รีบกลับมายังไงล่ะ”

แสนดีฝืนยิ้มก่อนจะตัดสินใจก้าวออกไปนอกห้องพัก โสภายืนยิ้มด้วยความพึงพอใจ

“คุณชายใหญ่ไม่มีทางดิ้นหนีบ่วงที่ดิฉันวางดักเอาไว้ได้หรอกค่ะ ไม่มีทางแน่นอน”