“แซนดี้จะ… พยายามค่ะ”

“ต้องทำให้ได้ และให้เร็วที่สุดด้วย”

“ถ้า… ถ้าไม่มีอะไรแล้ว แซนดี้ขอตัวนะคะ”

หญิงสาวกัดฟันลุกขึ้นยืน แต่เพราะแผลยังใหม่ทำให้หล่อนเจ็บจนเซล้ม โชคดีที่มือใหญ่ของเพเรอคลิสตวัดคว้าเอวคอดเอาไว้ได้ทัน แต่มันคือโชคร้ายของหล่อนมากกว่า เพราะหลังจากที่เขาตวัดรวบเอวของหล่อนได้ ร่างไร้เรี่ยวแรงก็เซถลาเข้าไปในอ้อมแขนกำยำอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“โอ๊ะ…”

สองดวงตาสบประสานกัน เพเรอคลิสโน้มศีรษะต่ำลงมาหา ริมฝีปากของเขาอยู่ห่างแค่เพียงไม่ถึงนิ้ว

“อย่า… อย่าค่ะ”

หล่อนเบี่ยงหน้าหนี และผละออกห่าง กัดฟันถอยหนีออกจากห้องนอนของเพเรอคลิสไปอย่างทุลักทุเล

“บ้าชิบ!”

เพเรอคลิสสบถอย่างหัวเสีย กายหนุ่มอึดอัดราวกับจะแตกระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

“นั่นแกไปทำอะไรมาน่ะ เท้าเป็นอะไร”

เมื่อแสนดีเดินกระโผลกกระเผลกกลับมายังห้องครัวที่มารดารออยู่ก็ถูกไถ่ถามทันที

“คือ… แซนดี้เหยียบแก้วแตกมาน่ะแม่ แต่ไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ แผลนิดเดียว”

“แกซุ่มซ่ามอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย”

“คือ…”

โสภาถอนใจยาวเหยียด มองหน้าลูกสาวอย่างโมโห “แกนี่มันไม่เคยได้ดั่งใจข้าเลยนะนังแซนดี้”

“แซนดี้ขอโทษค่ะ แม่”

โสภากระแทกลมหายใจออกมาแรงๆ ก่อนจะหันไปหยิบแก้วนมที่วางรออยู่ไปเททิ้ง

“แม่เทนมทิ้งทำไมคะ ของคุณชายใหญ่ไม่ใช่เหรอคะ”

“ใช่”

“แล้วแม่เททิ้งทำไมล่ะคะ”

โสภาเดินกลับมาจ้องหน้าลูกสาว ก่อนจะใช้นิ้วชี้จิ้มหน้าผากของแสนดีแรงๆ

“ก็เพราะแกมาเจ็บเท้าเอาตอนนี้น่ะสิ”

แสนดีไม่เข้าใจที่แม่พูด แต่ก็ไม่กล้าเอ่ยถาม

“แม่มีอะไรจะให้แซนดี้ช่วยอีกหรือเปล่าคะ”

เดลล่าหัวเราะขบขำเสียงดังลั่น

“เป็นฉันหน่อยไม่ได้ จะแกล้งตกใจดึงผ้าขนหนูของคุณชายสี่ให้หลุดไปเลย”

“เดลล่าน่ะ พูดอะไรก็ไม่รู้”

“โอเคๆ แล้วนี่จะอาบน้ำหรือยัง ฉันจะได้ช่วย”

“กำลังจะอาบเดี๋ยวนี้นี่แหละ แต่ว่าเธอไม่ต้องช่วยฉันหรอก ฉันอาบเองได้”

“ฉันไม่กล้าขัดคำสั่งคุณชายใหญ่หรอก”

แสนดีหันขวับจ้องหน้าเพื่อน “คุณ… คุณชายใหญ่บอกให้เธอมาหาฉันเหรอ”

“อืม บอกให้ฉันมาช่วยเธออาบน้ำ แล้วก็ยังกำชับฉันอีกนะว่าอย่าให้แผลของเธอโดนน้ำ”

เดลล่าพึมพำ ก่อนจะยื่นซองยาในมือให้กับแสนดี “แล้วนี่ก็ยาแก้ปวด”

“ฉันไม่ได้ปวดแผลสักหน่อย”

“คุณชายใหญ่บอกว่าเธอจะปวดแผลตอนกลางคืน ให้กินยาดักไว้ด้วย”

“แต่…”

“นี่ฉันว่าคุณชายใหญ่ดูจะเป็นห่วงเป็นใยเธอมากกว่าคุณชายทุกคนในดาร์กอน คาสเทลโลเลยนะ แล้วทำไมตอนปกติถึงได้ใจร้ายกับเธอนักหนา ฉันล่ะไม่เข้าใจเลยจริงๆ”

แสนดีได้แต่ก้มหน้านิ่ง พยายามซ่อนน้ำตาเอาไว้ คำพูดขับไล่ไสส่งของเพเรอคลิสยังดังก้องอยู่ในหู

“คุณชายใหญ่คง… อยากให้ฉันหายไวๆ”

เพื่อที่จะได้ไปจากดาร์กอน คาสเทลโลโดยเร็ว

ประโยคนี้แสนดีบอกตัวเองอย่างเจ็บปวดในอก

“คงใช่มั้ง เออ แต่ช่างเถอะ มาๆ ฉันจะไปช่วยเธออาบน้ำ”

“ไม่ต้องหรอกเดลล่า”

“ไม่ได้ เดี๋ยวฉันถูกคุณชายใหญ่เอ็ดเอา มาเลย เร็วๆ อย่าอิดออดสิ”

“แต่ว่าฉัน… อาบเองได้จริงๆ นะ เดลล่าอย่าเลย…”

เดลล่าประคองร่างของแสนดีหายเข้าไปในห้องน้ำ แต่เสียงของสองสาวที่โต้เถียงกันดังแว่วออกมา จนคนที่ก้าวเข้ามาหยุดภายในห้องได้ยินชัดเจน

“ว้าว แซนดี้ เธอนี่มันซ่อนรูปจริงๆ เลยนะเนี่ย หน้าอกเธอสวยมากเลย เห็นแล้วอิจฉาชะมัด”

“เดลล่าน่ะ อย่ามองสิ ฉันอาย หันไปนะ”

“ก้นก็ง๊อนงอน แบบนี้ใครได้เป็นผู้ชายของเธอ โชคดีตายเลยล่ะ”

“ไม่เอาแล้ว อย่าพูดแบบนี้ เดลล่า ไม่งั้นฉันโกรธจริงๆ นะ”

“ไม่พูดก็ได้ แต่เธอสวยจริงๆ นะแซนดี้”

“บอกว่าไม่พูดไงเดลล่า”

สุ่มเสียงของแสนดีเต็มไปด้วยความขัดเขิน ในขณะที่เดลล่าหัวเราะคิกคักขบขัน

เพเรอคลิสที่ยืนอยู่ที่ปากประตูขบกรามแน่นจนเป็นสันนูน อะไรบางอย่างภายในกายกำลังสำแดงฤทธิ์เดชอย่างรุนแรง ลมหายใจหนักหน่วงถูกพ่นออกมา พร้อมกับการหมุนตัวเดินจากไปด้วยความเร็วที่สุดเท่าที่จะสามารถทำได้

เขาไม่น่า… ไม่น่ารู้สึกเป็นห่วงผู้หญิงที่ชื่อแสนดีเลย ให้ตายสิ!