“ฮาเร็มรูมของคุณชายคนไหนล่ะพี่จีอา”

“คุณชายใหญ่ พอใจหรือยังล่ะ” จีอาตอบออกมาอย่างหงุดหงิดเพราะกำลังทำงานแข่งกับเวลา

เดลล่าพยักหน้ารับน้อยๆ มองจีอากับคนใช้อีกคนเดินขึ้นบันไดหายไป จากนั้นก็หันมาหาแสนดีที่นั่งนิ่งเงียบอยู่ มองด้วยความสงสาร หล่อนรู้ดีว่าตอนนี้แสนดีกำลังรู้สึกยังไง

“พี่จีอาต้องฟังมาผิดแน่ๆ เลยเนอะ คุณชายใหญ่ไม่ได้ใช้ฮาเร็มรูมมาตั้งเกือบปีแล้ว จะเป็นไปได้ยังไงจริงไหม”

แสนดีก็ยังคงก้มหน้า บอกตัวเองให้ทานทนต่อสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นให้ได้ ลืมความทรมานจากการแอบรักเขาข้างเดียวให้หมด แต่กลับทำไม่ได้เลย หัวใจของหล่อนกำลังร้องไห้เป็นหยาดเลือด

“ไม่เอาน่าอย่าทำหน้าแบบนี้สิแซนดี้ เราไปถูพื้นที่ระเบียงดีกว่าเนอะ”

เดลล่าฉุดเพื่อนให้ลุกขึ้น แต่แสนดีส่ายหน้า “เธอไปเถอะเดลล่า ตรงนี้ยังไม่สะอาดเลย เดี๋ยวฉันทำเสร็จแล้วจะรีบตามออกไป”

“ตามใจ แต่อย่าแอบร้องไห้ล่ะ”

แสนดีเงยหน้าขึ้น ปั้นยิ้มออกมา “ฉันจะร้องไห้ทำไมกันล่ะ ไม่มีใครรังแกฉันสักหน่อย”

เดลล่ารู้ดีว่าเพื่อนรักกับทรมานแค่ไหน แต่ก็ไม่อยากจะพูดให้คิดมากไปกว่านี้

“แล้วรีบตามมาล่ะ”

“จ้ะ”

เดลล่าพึ่งเดินออกไปได้ไม่นาน ผู้หญิงคนหนึ่งก็เดินเยื้องย่างเข้ามาหยุดภายในห้องโถงที่แสนดีกำลังทำความสะอาดอยู่

“นี่หล่อน…”

“นี่ไม่ได้ยินหรือไง ฉันถามว่าฮาเร็มรูมอยู่ที่ไหน”

“อ้อ… ดิฉันจะพาไปค่ะ” แสนดีปั้นยิ้ม ทั้งๆ ที่ภายในอกกำลังเจิ่งนองไปด้วยหยาดโลหิต

ระหว่างทางที่เดินไปด้วยกัน ผู้หญิงโชคดีคนนั้นก็พร่ำเพ้อตลอดเวลา

“รู้ไหมว่ากว่าฉันจะถูกเรียกตัวเนี่ย ฉันรอมาตั้งสองปี สามเดือน สิบห้าวัน สามชั่วโมงเชียวนะ นึกว่าจะชวดเสียแล้ว”

แสนดีได้แต่ปั้นยิ้มให้ แต่ไม่อาจจะเปล่งคำพูดออกไปได้ สักพักหล่อนก็พาผู้หญิงสาวสวยมาหยุดที่หน้าฮาเร็มรูมของเพเรอคลิส

“ห้องนี้แหละค่ะ ดิฉันขอตัวนะคะ”

“อย่าพึ่งสิ เธอต้องเป็นคนเคาะเรียกคุณเพเรอคลิสให้ฉันสิ จะให้แขกอย่างฉันทำเองได้ยังไง”

“แต่ว่า…”

“นี่หล่อน มันยากเย็นอะไรเนี่ย”

“ค่ะ”

แสนดีไม่มีทางเลือก จำต้องทำตามที่ถูกสั่ง หลังมือเล็กยกขึ้นสูงกำลังจะเคาะลงไปบนประตูไม้แกะสลักตรงหน้า แต่มันกลับถูกกระชากให้เปิดกว้างออกเสียก่อน พร้อมๆ กับเพเรอคลิสที่ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียงเสื้อคลุมสีน้ำเงินตัวเองคลุมเอาไว้

“คุณ… คุณชายใหญ่”

แสนดีแทบเป็นลมเพราะไม่คิดว่าจะเห็นเพเรอคลิสในระยะใกล้ชิดอีกครั้ง หล่อนสั่นเทาไปทั้งตัว มือเล็กต้องเกาะขอบประตูเอาไว้เพื่อพยุงไม่ให้ล้มคว่ำลงไป

“ดิฉันพา… พา…”

“ไปได้แล้ว”

น้ำเสียงกระด้างดังออกมาจากลำคอของเพเรอคลิส ก่อนที่เขาจะรั้งผู้หญิงคนนั้นเข้าไปในห้องและปิดประตูใส่หน้าหล่อนอย่างไม่ไยดี

หยาดน้ำตาที่พยายามซ่อนเอาไว้ทะลักออกมาอย่างไม่อาจจะสะกดกลั้นเอาไว้ได้อีก หล่อนสะอื้นไห้ และกัดฟันพยุงตัวเองให้ออกไปจากบริเวณนั้นด้วยความยากลำบากเหลือเกิน