แล้วหมีดำก็เริ่มจู่โจมเสือโคร่งตัวนั้นทันที

เสือโคร่งเองก็พุ่งเข้าหาหมีดำด้วยความว่องไว และคำรามเสียงดังกึกก้อง หมีดำจับตัวเสือโคร่งได้มันก็เขวี้ยงเสือโคร่งเข้ากับต้นไม้อย่างแรง เสือโคร่งตั้งท่าได้ก็วิ่งเข้าไปฟาดหน้าหมีดำด้วยกรงเล็บ พวกมันสู้กันอย่างดุเดือดทั้งที่สภาพของพวกมันแต่ละตัวเริ่มดูไม่ค่อยได้แล้ว แต่ก็ยังสู้กันต่อ

มู่หยางหลิงกอดรัดกิ่งก้านสาขาของต้นไม้ต้นนั้นไว้แน่น ในใจก็คิดไปด้วยว่า ถ้าหากนางเกาะไว้ไม่แน่พอ เกิดเจ้าสัตว์สองตัวนั้นกระแทกต้นไม้ต้นนี้จนนางปลิวตกลงไป แม้แต่เศษเนื้อเศษหนังของนางก็น่าจะไม่มีเหลือไว้ให้ครอบครัวได้เห็นเป็นแน่

แล้วในที่สุดต้นไม้ก็ถูกกระแทกอย่างแรงแบบที่นางคาดไว้จริง ๆ มู่หยางหลิงหลับตาปี๋ด้วยความหวาดกลัว ไม่นาน นางก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของเสือโคร่ง นางจึงลืมตาดูด้านล่าง และพบว่าเสือโคร่งตัวนั้นถูกหมีดำตะปบจนลงไปนอนกองอยู่กับพื้น

มู่หยางหลิงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ แล้วกอดต้นไม้ไว้แน่นไม่ขยับตัว

เจ้าหมีดำก้มดูเสือโคร่งใกล้ ๆ แล้วมันก็ตะปบลงไปอีกครั้งเพื่อส่งเจ้าเพื่อนไปยังโลกหน้า จากนั้นมันก็นอนลงข้าง ๆ ด้วยความเหนื่อยล้า

และถึงแม้ว่าหมีดำตัวนั้นจะเอาชนะเสือโคร่งตัวใหญ่ได้ แต่ตัวมันเองก็บาดเจ็บไม่น้อยเหมือนกัน มันนอนลงเลียแผลตามร่างกายของมันอย่างเงียบ ๆ

ซักพักมันก็รีบลุกขึ้นลากซากของเสือตัวนั้นไป เพราะมันรู้ว่ากลิ่นคาวเลือดสด ๆ นี้ก็ดึงดูดสัตว์ร้ายตัวอื่นมาได้เหมือนกัน

และวิ่งออกจากจุดนั้นทันทีเพื่อหาทางกลับบ้าน

แต่พอวิ่งมาได้ครึ่งทาง ก็เจอเข้ากับมู่ฉือที่ยืนหน้านิ่งอยู่ ด้านหลังมู่ฉือยังมีคนถือไม้หน้าสามมากกว่า 20 คนติดตามมาด้วย

“อาหลิง!” เมื่อมู่ฉือเห็นหน้าลูกสาว เขาก็ตะโกนเรียกเสียงดังลั่น

“ท่านพ่อ” มู่หยางหลิงรีบวิ่งเข้าไปหาพ่อ แล้วพูดต่อว่า “ท่านพ่อ หมีดำกับเสือโคร่งมันสู้กัน แล้วหมีก็ตะปบเสือจนตาย เรารีบไปจากที่นี่กันเถอะท่านพ่อ ถ้าหมีดำมันตามมาทันล่ะแย่เลย”

ชาวบ้านต่างคาดไม่ถึงว่าฟางจู้จื่อจะเป็นคนหน้าด้านขนาดนี้ พวกเขาได้แต่ตกตะลึงและพูดไม่ออกแล้วจริง ๆ

หลิวต้าจ้วงวิ่งไปหาหลิวเหอ เพราะเขารู้ตัวว่า ถ้าเขาทำให้คนในหมู่บ้านหมดโอกาสที่จะได้เข้าป่า เขาจะต้องแย่แน่ ๆ และตระกูลของเขาเองก็ไม่น่ารอด

เพราะตั้งแต่ทวดของเขาจนมาถึงรุ่นพ่อของเขาในปัจจุบันนี้ ล้วนมีศักดิ์เป็นหัวหน้าตระกูลหลิวกันหมด และถึงแม้ว่าหัวหน้าตระกูลหลิวคนต่อไปจะเป็นพี่ชายคนโตของต้าจ้วง แต่เขาก็กลัวว่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้จะทำให้ตระกูลหลิวต้องแปดเปื้อน และถ้ามันทำให้พี่ใหญ่ต้องสูญเสียตำแหน่งหัวหน้าตระกูลหลิวด้วยแล้วล่ะก็ ตายหมื่นชาติก็คงไม่พอสำหรับเขาแน่ ๆ

ดังนั้นหลิวต้าจ้วงจึงวิ่งโร่เข้าไปเล่าเรื่องโสมที่พบกลางป่าให้พ่อเขาฟังด้วยความอับอาย “ทีแรกข้าอยากจะขุดโสมนั่นขึ้นมาขอรับ เพราะข้าอยากให้บ้านเรามีเงินมีทองเข้ามาเพิ่ม แต่ข้ากับจู้จื่อไม่เคยขุดโสมมาก่อน ก็เลยไม่มีใครกล้าลงมือเสียที เลยทำให้คนอื่นพลอยเสียเวลาไปด้วย ท่านพ่อ บอกเรื่องโสมให้ชาวบ้านฟังเพื่อเป็นการอธิบายเถอะขอรับ”

หลิวเหอครุ่นคิดอยู่ครู่นึงก่อนจะถามขึ้นว่า “โสมนั่นเจ้าเป็นคนเจอก่อนรึ? ไม่ใช่จู้จื่อเจอก่อนหรือ?”

“ข้าเป็นคนเจอมันเองขอรับ แล้วข้าก็ไปบอกจู้จื่อ”

“ยังมีใครรู้เรื่องนี้อีกบ้าง?”

“พี่หยวนก็รู้เรื่องนี้ขอรับ ข้าบอกเขาตอนที่เขามาตามหาข้าสองคน”

หลิวเหอได้ยินเช่นนั้นจึงถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ แล้วเขาก็พยักหน้า “ดีมาก อย่างนั้นเราก็หยิบยกเรื่องนี้ออกมา แล้วอธิบายกับชาวบ้านโดยที่จู้จื่อไม่สามารถคัดค้านอะไรได้” หลิวเหอกัดฟันเล็กน้อยในขณะที่เขากำลังลั่นประโยคสุดท้ายออกจากปาก

เพราะเขารู้ดีว่าลูกชายของเขาเป็นคนยังไง เขามั่นใจว่าฟางจู้จื่อจะต้องเป็นคนต้นคิดให้ปกปิดเรื่องโสมนี่ และคนที่ถ่วงเวลาก็คือฟางจู้จื่อคนนี้แน่นอน

แม้ว่าต้าจ้วงจะมีนิสัยเห็นแก่ตัวอยู่บ้าง แต่ในขณะเดียวกันเขาก็เป็นคนใจอ่อนให้กับทุกคนได้เหมือนกัน หลิวเหอมั่นใจว่าต้าจ้วงไม่ใช่คนตัดสินใจเรื่องนี้เป็นแน่ และอีกอย่าง เขาก็ขุดโสมไม่เป็นด้วย

หลิวเหอเสียใจกับการตัดสินใจแรกของลูกชาย ถ้าหากว่าเขาไม่บอกจู้จื่อ เขาต้องวิ่งไปหาหลิวถิงแน่นอน แล้วหลิวถิงก็จะบอกมู่หยางหลิงให้รู้ และในตอนท้ายถ้าหากว่าขุดโสมนั่นไม่ทัน เขาก็มั่นใจว่าทุกคนจะหนีรอดปลอดภัยออกมาได้ โดยไม่ต้องเสียเวลาและเสี่ยงชีวิตกันแบบวันนี้

แล้วความคิดบางอย่างก็แวบขึ้นมาทันที หลิวเหอรู้สึกชื่นชมมู่หยางหลิงจับใจ และคิดว่ามู่หยางหลิงเป็นเด็กที่ฉลาดมาก ไม่อย่างนั้นคงจะมีคนตายในเหตุการณ์นี้เป็นแน่ และหลิวเหอก็พร้อมที่จะรับผิดชอบในสิ่งที่ลูกชายของเขาเป็นคนก่อ

หลิวเหอพาลูกชายของเขาไปที่บ้านตระกูลมู่ เพื่อให้ตระกูลมู่เป็นผู้ตัดสิน