มู่หยางหลิงไม่ได้ตอบคำถาม และพยายามเงี่ยหูฟังต่อ จนเสียงนั่นดังเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ เมื่อนางมั่นใจแล้วว่าอันตรายกำลังมาถึงตัว นางจึงกระโดดโลดเต้นให้สัญญาณทุกคนว่า “รีบเก็บของแล้วออกจากที่นี่กันเดี๋ยวนี้ อย่าเอะอะโวยวายเสียงดังล่ะ สัตว์ร้ายกำลังมา เร็วเข้า!”

แต่หลิวถิงก็นึกขึ้นได้ว่า “จู้จื่อกับต้าจ้วงยังไม่กลับมาเลยนะ อาหยวนเองก็กำลังไปตามพวกเขาอยู่”

มู่หยางหลิงสีหน้าเปลี่ยนไปทันที “พวกเขาไปถึงไหนกันแล้วล่ะน้า? ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าห้ามไปไกลน่ะ?”

คนอื่น ๆ ยืนมองมู่หยางหลิงกับหลิวถิงตาปริบ ๆ ในใจก็ฝืนความกลัวไปด้วย เพราะถ้าหากว่าไม่มีมู่หยางหลิงนำทางมาละก็ พวกเขาไม่มีทางกล้าเข้ามาในหุบเขานี้เองแน่ และถึงแม้ว่าที่ผ่านมาพวกเขาจะออกล่าสัตว์ได้อย่างปลอดภัยมาโดยตลอด แต่ในครั้งนี้พวกเขาต้องหมอบคลานลงบนพื้นหญ้า และคอยดูมู่หยางหลิงอยู่ตลอดเวลาว่านางส่งสัญญาณอะไรต่อ เมื่อฝูงหมาป่าวิ่งผ่านหน้าพวกเขาไป สีหน้าของมู่หยางหลิงก็เปลี่ยนไปทันที เนื่องจากสัตว์ร้ายที่วิ่งต้อนฝูงหมาป่านั้นมีขนาดที่ใหญ่กว่ามาก

และเป็นเพราะจู้จื่อกับต้าจ้วงที่ยังไม่กลับมา ทำให้พวกเขาไม่สามารถออกเดินทางต่อได้ในทันที หนำซ้ำยังต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายเช่นนี้ด้วย

เมื่อมู่หยางหลิงเห็นว่าสถานการณ์ตอนนี้ทุกคนสามารถรับมือได้อยู่ นางจึงพูดกับหลิวถิงว่า “ท่านพาคนอื่น ๆ ออกไปจากหุบเขาก่อนเลย ข้าจะไปตามพวกเขากลับมาเอง ในขณะที่เดินออกจากที่นี่ ห้ามส่งเสียงดังออกมาเป็นอันขาด และถ้าเกิดอะไรขึ้นให้ท่านเป่านกหวีดที่ข้าให้ไว้”

หลิวถิงหันกลับมาพูดกับทุกคนด้วยสีหน้ามืดมนว่า “พวกเราไปกันก่อน”

ชาวบ้านที่เหลือจึงแบกของวิ่งตามหลิวถิงไป โดยระยะทางจากจุดที่พวกเขานั่งพักกับปากทางออกนั้นต้องใช้เวลาเดินทางประมาณครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้

มู่หยางหลิงวิ่งมาได้ซักพักก็เห็นพวกเขาทั้งสามกำลังยืนกัดฟันเถียงกันอยู่ นางจึงวิ่งเข้าไปคว้าแขนของหลิวหยวน “นี่พวกท่านมัวทำอะไรกันอยู่ตรงนี้น่ะ? สัตว์ร้ายกำลังมา รีบไปกันเถอะ”

ทั้งสามคนตกใจกลัวจนตัวสั่น แต่แล้วฟางจู้จื่อก็วิ่งเข้ามาขัด “ไม่ได้ พวกข้ามีบางอย่างต้องจัดการ”

“หุบปากไปเลยนะลุง ข้าพาพวกท่านเข้ามาในนี้แท้ ๆ

ฟางจู้จื่อเลิกคิ้วแล้วตอบกลับว่า “เจ้าคิดว่าจะหลอกพวกข้าได้งั้นหรือ? พวกเราเข้าป่ากันมาตั้งหลายหนแล้ว ไม่ยักจะเจอสัตว์ร้ายอะไรเลย ถ้าอยากจะไป พวกเจ้าก็ไปกันเลย ข้าไม่ไปด้วยหรอก”

หลิวหยวนยังคงกังวลอยู่ และไม่มั่นใจว่ามันจะเป็นอย่างที่มู่หยางหลิงพูดหรือไม่ แต่เมื่อนางยืนกรานมาอย่างนั้น เขาจึงเดินมุ่งหน้าไปต่อ และพอเดินไปได้ซักพัก มู่หยางหลิงก็หยุดเดินแล้วหันกลับไปมอง

หลิวหยวนกับต้าจ้วงจึงรีบหันไปมองตาม และเห็นว่าฟางจู้จื่อกำลังวิ่งโซซัดโซเซตามพวกเขามาจริง ๆ ส่วนฟางจู้จื่อ เมื่อเห็นพวกเขาสามคนด้านหน้า เขาก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมาทันที “ทำไมพวกเจ้าถึงไม่รอข้าวะ? ถ้าข้าตายขึ้นมา พวกเจ้ารับผิดชอบกันไหวรึ?”

“เงียบ!” มู่หยางหลิงจ้องหน้าฟางจู้จื่อด้วยสายตาที่ไร้เยื่อใย “ถ้ายังไม่หยุดตะโกน ข้าจะยิงธนูใส่ท่านเดี๋ยวนี้แหละ ท่านกลัวว่าเสือมันจะตามท่านมาไม่ทันรึไง?”

พูดจบ นางก็เหลือบไปเห็นเป้ากางเกงของฟางจู้จื่อ นางรีบหันหน้ากลับทันที และเดินต่อไปอย่างรวดเร็ว “รีบไปกันได้แล้ว เราจะต้องตามน้าถิงให้ทัน”

ฟางจู้จื่อวิ่งไปบ่นไป “ข้าเป็นลุงของเจ้านะ ใยเจ้าถึงทิ้งข้าไว้ข้างหลังอย่างนั้น?”

มู่หยางหลิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชาในขณะที่นางยังวิ่งอยู่ด้วย “ไม่ใช่ว่าลุงอยากจะอยู่ต่อเองหรอกเรอะ? อีกอย่าง ข้างหน้ายังมีอีกตั้ง 10 คนที่ยังออกไปไม่พ้นจากป่านี่ ถ้าเกิดว่าพวกเขาเป็นอะไรขึ้นมา ชาวบ้านในหมู่บ้านได้รุมถลกหนังหัวลุงคนเดียวแน่ เห็นรึยังล่ะ ว่าข้าควรต้องช่วยใครก่อน” เมื่อเห็นสีหน้าของฟางจู้จื่อเริ่มแดงขึ้น มู่หยางหลิงจึงพูดแทรกต่อว่า “ตอนนี้ข้าจะเร่งความเร็วแล้วนะ ใครที่ตามข้าทันก็รอดไป แต่ใครที่ตามไม่ทันแล้วโดนเสือโคร่งจับไปกิน ข้าคงไม่ตามไปช่วยแล้วนะ”

พูดจบมู่หยางหลิงก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ราวกับลูกธนูที่พุ่งไปด้านหน้า

หลิวหยวนกับหลิวต้าจ้วงก็รีบวิ่งตามมู่หยางหลิงไปติด ๆ ส่วนฟางจู้จื่อเองก็ต้องกลั้นใจวิ่งตามไป เพราะเขาก็กลัวจนตัวสั่นฉี่แตกไปแล้วรอบนึง

ทั้งสี่คนวิ่งด้วยความเร็วจนตามหลิวถิงกับคนอื่น ๆ ได้ทัน และเมื่อหลิวถิงกันมาเห็นมู่หยางหลิงกำลังวิ่งมา เขาก็รู้สึกโล่งใจและรีบวิ่งเข้าไปหานางทันที “เมื่อซักครู่พวกเราได้ยินเสียงเสือคำรามแหนะ”

“รีบวิ่งออกไปจากที่นี่กันเถอะน้า ที่ยิ่งไปกว่านั้น เหมือนว่าตอนนี้เสือโคร่งกับหมีดำมันกำลังสู้กันอยู่ ข้ากลัวแค่ว่ามันจะสู้กันรุนแรงจนลามมาถึงตรงนี้ เรารีบไปกันก่อนเถอะ”

และด้วยความที่กลุ่มคนทั้ง 11 คนนั้นได้มู่หยางหลิงกลับมานำทางและควบคุมจังหวะความเร็วของการวิ่งหลบหลีกสิ่งต่าง ๆ พวกเขาจึงสามารถออกตัวกันได้ไวขึ้น แต่มู่หยางหลิงก็ยังสัมผัสได้ถึงแรงเคลื่อนไหวที่ใกล้เข้ามามากขึ้นเช่นกัน จนนางมั่นใจว่าสัตว์ร้ายทั้งสองตัวนั้นกำลังใกล้เข้ามาทางนี้มากแล้ว

สีหน้าของมู่หยางหลิงเปลี่ยนไปอีกครั้ง แล้วจากนั้นนางก็ดึงกระสอบลงจากไหล่ของหลิวถิง แล้วพูดขึ้นว่า “พวกท่านรีบวิ่งออกไปจากที่นี่ซะ วิ่งต่อไปอีกไม่ถึง 30 นาทีก็น่าจะพ้นหุบเขานี้ไปได้ ข้าจะอุ้มกระต่ายเบี่ยงเบนความสนใจพวกมันไปเอง”

“ไม่ได้ นี่มันอันตรายเกินไปแล้ว ถ้าจะไปก็ต้องไปด้วยกันหมดนี่แหละ” หลิวถิงกล่าว

มู่หยางหลิงรู้สึกว่าการเคลื่อนไหวของพวกมันใกล้เข้ามามากขึ้น “เงียบก่อน พวกท่านวิ่งเร็วได้เท่าข้าหรือไม่? ถ้าตามข้าไปก็จะเป็นภาระเปล่า ๆ พวกท่านรีบออกไปจากที่นี่เถอะ” พูดจบนางก็วิ่งแยกไปทางฝั่งตะวันออกทันที

หลิวถิงกัดฟันแน่น พร้อมทั้งกระทืบเท้าให้สัญญาณ “พวกเรารีบไปกันเถอะ หลิวลี่ หลิวหย่ง พวกเจ้าสองคนส่งของมาให้พวกข้า แล้วรีบวิ่งออกไปให้เร็วที่สุด บอกมู่ฉือให้เขาเข้ามาพาอาหลิงออกไปจากที่นี่”