นิยาย องค์หญิงหมอเทวะ World-shaking First…

บทที่ 90 กินอิม

ตงหลินหายใจเข้าลึก ๆ อยากจะกลืนตีนหมีที่วางอยู่บนโต๊ะ!

เขารู้สึกขบขันเมื่อนึกถึงท่าทางที่ตกใจของสาวใช้ตัวน้อยในขณะที่ถือลิ่มทองคําที่ได้รับพระราชทานเป็นรางวัลจากองค์ชาย

“ฝ่าบาท แล้วพวกเราจะทดสอบซุปตีนหมีกับตีนหมีย่างหรือไม่ พะย่ะค่ะ?”

“ใช่ พะย่ะค่ะ ให้เราดูว่ามีพิษหรือไม่?” พวกเขาสงสัยว่าคุณหนูซูปรุงกุ้งเท้าหมีได้อย่างไรซึ่งมีกลิ่นหอมมาก!!

ตงหลินและโจวนิ้วแทบจะพูดยังไม่จบเมื่อเซี่ยโฮวโม่มองพวกเขาอย่างเข้มงวด

“ไม่ เจ้าถอยออกไปได้แล้ว”

ตงหลินและคนอื่น ๆ ถอยห่างอย่างไม่เต็มใจในขณะที่มองอุ้งเท้าหมีบนโต๊ะ
“เจ้าคิดว่าฝ่าบาทจะกินมันหรือไม่?”อยู่กับเซียโฮวโม่มาหลายปีแล้วพวกเขารู้ว่าเซี่ยโฮวโม่จะไม่กินอะไรง่ายๆ

“นี่เป็นเรื่องยากที่จะพูด มันมีกลิ่นหอมมาก”

โจวเหว่ยต่อยโจวจิ๋ว “เจ้าคิดว่าฝ่าบาทเหมือนกับคุณ…”

ในห้อง เซี่ยโฮวโม่ได้เปิดที่กระเช้าและฝาหม้อแล้ว ทันใดนั้นทั้งห้องก็อบอวลไปด้วยกลิ่นหอม

เยว่คู่กลัวว่ามันจะเย็นและห่อด้วยผ้านวมก่อนที่จะออกมา ตอนนี้อุณหภูมิกําลังพอดี

เซี่ยโฮวโม่หยิบเนื้ออุ้งตีนหมีย่างนมาด้วยตะเกียบและเคี้ยวมันในปาก

ตีนหมีกรอบนอกนุ่มใน ทานคู่กับเครื่องเทศและซอส มันอร่อยจริงๆ

จากนั้นเขาก็ดื่มน้ําซุปหนึ่งชาม ซึ่งอร่อยอย่างน่าประหลาดใจ โดยไม่รู้ตัวเขากินทุกอย่างจนหมด

เขากลั้วคอด้วยน้ําชาพร้อมกับรอยยิ้มอ่อน ๆ บนริมฝีปากของเขา

เขาไม่ได้คาดหวังว่าหญิงสาวจะมีทักษะการทําอาหารที่น่าประหลาดใจเช่

“ตงหลิน”

ตงหลินที่เฝ้าอยู่ข้างนอกผลักประตูให้เปิดและเข้าไปเมื่อเห็นหม้อเปล่าและตะกร้าเขาก็ตะลึง

ฝ่าบาทชอบรับประทานอาหารเบา ๆ แต่พระองค์ทรงกินอุ้งเท้าหมีหม ดทั้งตัว!

ตงหลินรู้สึกมึนงงในใจ แต่ดูเหมือนจะจริงจังมาก

“หม่อมฉันยินดีรับใช้ พะย่ะค่ะ ฝ่าบาทรับสั่งสิ่งใด??”

“ส่งแกะในจวนไปที่จวนตระกูลซ”

“อะไรนะ?” ตงหลินสับสนไปหมด

“เป็นของขวัญแห่งความขอบคุณของ

ข้า”

ตงหลินเข้าใจเจตนาของเซี่ยโฮวโม่ในทันที

หลังจากได้อุ้งตีนหมีคู่หนึ่ง คุณซูก็ส่งอุ้งตีนหมีทั้งตัวกลับมา และตอนนี้ถ้าเขาส่งแกะไปให้นางนางก็อาจจะคืนครึ่งหนึ่งเช่นกัน!

แกะครึ่งตัวก็มากเกินไปสําหรับฝ่าบาทจะเสวยจนหมดแน่นอน!

เมื่อคิดเช่นนั้น ตงหลินแทบรอไม่ไหวที่จะส่งแกะไปที่จวนตระกูลซูทันที

“พะย่ะค่ะ หม่อมฉันจะส่งมันในวันพรุ่ง

“อืม”

ซูมู่เก่อสะอีกหลังจากเพลิดเพลินกับอาหารค่ําในลานดอกท้อด้วยความพึงพอใจ แต่นางไม่เคยคาดหวังว่าทักษะการทําอาหารของนางจะเป็นที่ต้องกา รนับจากนี้ไป

หลังจากรับประทานอาหารที่น่าพอใจซูมู่เก๋อก็เอนกายลงบนม้านั่งตัวยาวและ ลูบท้องของนาง

“ท่านแม่ โปรดให้อาหารเหวินโม่มากขึ้นในวันนี้ อย่าให้เขาดื่มนมของพี่เลี้ยง”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ นางจ้าวก็ดูจริงจังขึ้นเล็กน้อย

“นางมีอะไรผิดปกติหรือ?”

“นมของนางมีรสชาติที่แตกต่างจากของท่านแม่เล็กน้อย ในช่วงเวลานี้ให้ท่านแม่เลี้ยงและให้นมเหวินโม่มากขึ้นแต่ในขณะนี้อย่าทําให้นางฟางสงสัยปล่อยให้นางบีบนมออกตอนกลางคืนแล้วเราจะเทมันทิ้ง”

ในช่วงบ่าย นางได้ศึกษานมของทั้งสองและพบว่านมของนางฝางมีรสเปรี้ยวนิดๆ หลังจากนั้นนางก็ป้อนนมทั้งสองชามให้กับหนูสองตัวตามลําดับเพื่อดูว่ามีปฏิกิริยาที่แตกต่างกันหรือไม่
“ได้ ข้าเข้าใจแล้ว”

หลังจากกลับจากงานล่าสัตว์ชีวิตของพวกเขาดูเหมือนจะกลับไปสู่ความเงียบสงบเช่นก่อนหน้านี้

ซูมู่เก่อเข้าวังเป็นครั้งคราวเพื่อล้างพิษองค์จักรพรรดิเนื่องจากองค์หญิงเซีย โฮวหยินถูกกักบริเวณและสนมฉันไม่ได้อยู่ในวังนางจึงไม่พบปัญหาใด ๆ

อยู่มาวันหนึ่งซูมู่เก้อเข้าวังอีกครั้งเพื่อรักษาองค์จักรพรรดิเซียโฮวรุย

“คุณหนุซู ท่านมาถึงแล้ว ฝ่าบาททรงรออยู่ข้างในแล้ว”

“ขอบคุณ ขันทีอี” ซูมู่เก้อเดินเข้าไปในห้องโถงและองค์จักรพรรดิเซียโฮวรุยยืนหันหลังให้ประตูหันหลังกลับมา

ขณะที่ซูมู่เก่อกําลังคํานับเซียโฮวรุยโบกมือ“ไม่จําเป็นต้องมีมารยาทมากเกินไปข้าไม่คิดว่าเจ้าจริงใจทุกครั้งที่เจ้าทําการคารวะ”

” ” ท่านรู้ได้อย่างไร!

“หม่อมฉันมิบังอาจเพค่ะ”

องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยยิ้มให้นาง“เจ้าไม่ใช่ผู้หญิงที่ถ่อมตัว”

“ข้ารู้สึกเวียนหัวนิดหน่อยในช่วงสองวันที่ผ่านมามาดูข้าสิ”

“เพค่ะ”

ซูมู่เก๋อ ขึ้นไปตรวจชีพจรขององค์จักรพรรดิเซียโฮวรุยและพบว่าQiของตับและไตของเขาอ่อนแอลงกว่าเดิมเหมือนอาการที่รุนแรงขึ้นจากพิษ

“วันนี้นอกจากรู้สึกเวียนหัวแล้วฝ่าบาททรงมีอาการไม่สบายอะไรอีกหรือไม่เพค่ะ”

“ก่อนนี้ข้ารู้สึกเซื่องซึม” องค์จักรพรรดิเซียโฮวรุยกล่าว
ซูมู่เก๋อขมวดคิ้ว

อาหารและการพักผ่อนขององค์จักรพรรดิเซียโฮวรยล้วนเป็นไปตามข้อกําหนดของนางและขันที่อีกควบคุมทุกขั้นตอนอย่างเคร่งครัดปัญหาน่าจะเป็นอย่างอื่น

เมื่อเห็นท่าทางง่วงนอนขององค์จักรพรรดิเซียโฮวรุยขันที่อีกก้าวไปข้างหน้าและกระซิบว่า“ฝ่าบาทพระองค์ทรงต้องการพักผ่อนหรือไม่พะย่ะค่ะ?”

องค์จักรพรรดิเซียโฮวรุยลืมตาและยืนขึ้น

“ไม่ ไปเดินเล่นที่สนามหญ้ากันดีกว่า”หลังจากพูดเขาก็มองไปที่ซูมู่เกือ“ไปเดินเล่นกับข้า”

ซูมู่เก่อนึกไม่ออกในขณะนี้และคิดว่าเป็นการดีที่จะฟื้นฟูจิตใจของนางให้สดชื่นนางจึงลุกขึ้นยืน

“เพค่ะ”

มีสนามหญ้าขนาดกลางนอกห้องขององค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุย ซึ่งเต็มไปด้วยดอกไม้และต้นไม้ตลอดทั้งปี

องค์จักรพรรดิเซียโฮวรุยเดินมือไขว้ หลังในสนามและซูมู่เก๋อก็เดินตามเขา ไปห่างกันก้าวเดียว

“ข้าจะเดินเล่นที่สนามหญ้าทุกครั้งที่ข้ารู้สึกง่วงนอนแล้วข้าจะมีพลังมากขึ้น”

คําพูดขององค์จักรพรรดิเซียโฮวรุยมีเหตุผลคนที่อยู่กับที่นานๆมีแนวโน้มที่จะเกิดภาวะขาดออกซิเจนในสมองซึ่งจะทําให้ง่วงนอน แต่พื้นฐานก็คือเขาต้องเป็นคนที่มีสุขภาพดี

องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยเดินไปที่บ่อปลาและหยุด

ขันที่ส่งอาหารปลาให้เขาทันที

องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยคว้าอาหารปลาแล้วโยนลงน้ำและปลาทั้งหมดในน้ําก็มารวมตัวกันเพื่อกินอาหาร

“ปลาค่อนข้างมีชีวิตชีวา”

หลังจากเหลือบไปเห็นฝูงปลาซูมู่เก๋อก็เลื่อนสายตาไปที่ดอกไม้ข้างบ่อปลา

นางเคยเห็นกลุ่มดอกไม้นี้ครั้งสุดท้ายแต่ดูเหมือนว่าดอกไม้สีม่วงเข้มนี้จะยังไม่บานสะพรั่งเหมือนตอนนี้

ซูมู่เกือเคยเห็นดอกไม้สีม่วงแต่กลุ่มดอกไม้สีม่วงนี้…..สว่างเกินไป

“ฝ่าบาท ดอกไม้เหล่านี้สวยงามยิ่งนัก”

องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยโยนอาหารปลาทั้งหมดในมือลงในน้ําและใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดมือ

“ดูสิ ดอกไม้ในกองดินนี้บานสะพรั่งสดใสที่สุดในสนามหญ้า”
ซูมู่เกือพูดติดตลกว่า “ฝ่าบาท พระองค์ทรงหมายถึงดินในบริเวณนี้ที่อุดมสมบูรณ์ที่สุดสําหรับดอกไม่ใช่หรือไม่เพค่ะ? ไม่ว่าที่นี่จะปลูกดอกไม้ชนิดใดก็จะบานสะพรั่งสวยงามกว่าดอกไม้ที่อื่น ๆ

“ใช่ คนสวนจะย้ายดอกไม้ที่กําลังจะตายในสวนมาที่บริเวณนี้และพวกมันจะฟื้นขึ้นมาภายในสองสามวัน”

ซูมู่เก๋อย่อตัวลงด้วยความอยากรู้หยิบดินขึ้นมาหนึ่งกํามือแล้วดมมันแน่นอนว่านางรู้สึกได้ถึงกลิ่นยาจาง ๆ
ดินนี้ได้รับการบํารุงด้วยยา

เมื่อเห็นพฤติกรรมที่ผิดปกติของซูมู่เก๋อ องค์จักรพรรดิเซียโฮวรุยก็ดูเคร่งขรึมขึ้น “ทําไม?ดินนี้มีปัญหาหรือ?”

ซูมู่เก้อรักษาสีหน้าและซ่อนดินไว้ในแขนเสื้อ

“หม่อมฉันปลูกดอกไม้ไม่เก่งเพค่ะจะรู้ได้อย่างไรว่าดินมีปัญหา?”

“ฝ่าบาท กลับวังกันเถอะเพคะ”

หลังจากเดินไปสักพัก องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรยก็รู้สึกดีขึ้นมาก “ตกลง”

กลับเข้ามาในห้ององค์จักรพรรดิเซียโฮวรุยจ้องมองซูมู่เก้อ

“ทีนี้เจ้าบอกความจริงกับข้ามาได้หรือยัง?”

“ฝ่าบาท หม่อมฉันพบกลิ่นยาจาง ๆ ในดินยังไม่พบสาเหตุที่แท้จริงของการเป็นพิษของฝ่าบาทหม่อมฉันต้องการตรวจสอบว่าดินมีปัญหาหรือไม่เพค่ะ?”

นางสามารถล้างพิษองค์จักรพรรดิเซียโฮวรุยได้แต่ถ้านางไม่พบสาเหตุที่แท้จริงของพิษในตัวเขาองค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยก็จะติดอยู่ในวงจรอุบาทว์ของพิษและการล้างพิษตลอดไป

“ได้”

ซูมู่เก่อเปิดชุดเครื่องมือแพทย์ของนางใส่ดินลงในจานกระเบื้องและเทน้ำยาลงไปเพื่อทดสอบความเป็นพิษ

ไม่นาน ยาสีดําในจานกระเบื้องก็ค่อยๆกลายเป็นของเหลวสีเขียวสดใสมีบางอย่างผิดปกติกับดิน!

จากนั้นนางก็เทยาให้องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยและสีของของเหลวที่ผสมก็จางลงมาก

ดินจะต้องเป็นต้นเหตุของการเป็นพิษขององค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุย!

“ฝ่าบาทเพค่ะ ดินเป็นพิษและเป็นพิษชนิดเดียวกับพิษในร่างกายของพระองค์นี่อาจเป็นสาเหตุที่แท้จริงของพิษในร่างกายของพระองค์เพค่ะ

“ปัง!”

องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยตบโต๊ะมังกรซึ่งกําลังสั่นอย่างรุนแรง ซูมู่เกือก้มหัวลงนางได้ทําในสิ่งที่ควรทําและไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับวิธีที่องค์จักรพรรดิเซียโฮวรุยจะกําจัดคนที่วางยาพิษเขา

“ฝ่าบาท อย่าทรงกริ้วพะย่ะค่ะ” วันที่อีคุกเข่าตัวสั่น

“เจ้าแน่ใจไหม?”

“หม่อมฉันแน่ใจว่าดินนั้นเกี่ยวข้องกับพิษของพระองค์เพค่ะ”

“ขันทีอี เจ้ารู้ใช่ไหมว่าต้องทําอะไร?”

“พะย่ะค่ะ หม่อมฉันทราบดีหม่อมฉันจะทํามันเดี๋ยวนี้”

“สืบเรื่องนี้อย่างลับๆ มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถเข้ามาในห้องของข้าได้”

“รับพระบัญชา พะย่ะค่ะ”

องค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยหันไปหาซูม่ เก๋อ “ซูมู่เกือข้าให้เวลาเจ้าอีกหนึ่งเดือนในการล้างพิษให้ข้า เจ้าทํามันได้ หรือไม่?”

หนึ่งเดือนเป็นเพียงเวลาที่ต้องใช้ในการขับไล่พิษที่เหลืออยู่ในร่างกายขององค์จักรพรรดิเซียโฮวรุย

“หม่อมฉันจะทําให้ดีที่สุด เพค่ะ”

เนื่องจากพิษในร่างกายขององค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยรุนแรงขึ้น ซูมู่เก๋อจึงทําได้เพียงฝังเข็มเพื่อขับไล่พิษของเขาอีกครั้ง

เมื่อนางออกจากวังก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว

สาวใช้ตัวน้อยพาซมู่เก่อออกจากวังเมื่อไม่มีอะไรเป็นอาหารกลางวันนางรู้สึกหิวมากในขณะนี้

“ข้าได้ยินมาว่าราชาติงฉีกําลังจะกลับ
มา”

“ราชาติงฉี? หากปราศจากพระราช โองการของฝ่าบาท เขาก็ไม่สามารถูกลับมาที่เมืองหลวงได้!”

“ข้าได้ยินมาว่าจักรพรรดิองค์ก่อนตรัส ว่าเขาจะกลับมาได้เมื่อพระมารดาขององค์จักรพรรดิฉลองวันเกิดของนางปีนี้เป็นวันเกิดครบรอบ 60 ปีของนาง!”

คนในวังสองคนกําลังกระซิบอย่างลับๆ ในความมืด แต่ซูมู่เกือได้ยินบทสนทนาของพวกเขา

ราชาติงฉีกําลังจะกลับมาที่เมืองห ลวง!
ซูมู่เก้อไม่ได้กลับไปที่จวนตระกูลซู แต่ไปที่ถนนฝั่งตะวันตก

สนามหญ้าเล็ก ๆ ที่เฉิงหรันเช่าอยู่ในซอยบนถนนสายนี้

ซอยนั้นค่อนข้างห่างไกลจึงไม่มีแม้แต่ ร่างเดียวในระหว่างทางของนาง นางเดินไปที่บ้านหลังสุดท้ายในซอยและได้ยินเสียงเด็ก ๆ คุยกันอยู่ข้างใน

ก่อนที่ซูมู่เกือจะหยุดเคาะประตู มีคน เปิดประตูจากข้างใน

“คุณหนู?” มันคือเฉิงหรัน เมื่อเห็น ซูมู่เก๋อยืนอยู่ข้างนอกเขาก็ประหลาดใจ

ซูมู่เก๋อยิ้ม “อม ข้าว่างและได้มาดู”

เฉิงหรัน ก้าวเบี่ยงตัวหลบเพื่อให้ซูม่ เก้อเข้ามา

ทันทีที่ซูมู่เก้อเข้ามาเด็ก ๆ ในลานบ้า นก็มองไปที่นางอย่างอยากรู้อยากเห็น

“มานี่สิ นี่คือคุณหนูใหญ่”

เด็ก ๆ ก้าวไปข้างหน้าอย่างเชื่อฟัง และทักทายซูมู่เก้อเฉิงหรันต้องเคยสอนพวกเขามาก่อน

“คุณหนู คารวะคุณหนูขอรับ”

“ไม่จําเป็นต้องมีมารยาทมากเกินไป
ลุกขึ้น”

ซูมู่เกือสังเกตเห็นเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งที่ยืนอยู่ท้ายกําลังจ้องมองเฉิงหันด้วยสายตาอ้อนวอน