องค์หญิงหมอเทวะ - ตอนที่ 76 : คลื่นใต้น้ํากําลังเดือด

บทที่ 76 : คลื่นใต้น้ํากําลังเดือด

ซูมู่เกือยกเท้าขึ้นและเตะข้อมือของเขาทําให้ไม้ล้มลงกับพื้น

 

“ถ้าเขาขโมยสิ่งของของท่านไป ให้แจ้งเจ้าหน้าที่ ข้าเชื่อว่าเจ้าหน้าที่จะพิจารณาเรื่องนี้เอง ท่านควรเตรียมพร้อมที่จะอธิบายให้ชัดเจนว่าเงินถูกวางไว้ที่ใด มีลักษณะอย่างไร เมื่อมันหายไปและเมื่อมันถูกขโมยไปรวมทั้งเงินที่ขโมยไปตอนนี้อยู่ที่ไหน หากท่านไม่สามารถบอกได้อย่าโทษเจ้าหน้าที่ว่าหยาบคายกับท่าน!”

 

ได้ยินคําพูดของนาง ผู้เฒ่าจางหันมามองอย่างโกรธเคือง “เจ้าเป็นใครนังหนู? ออกไปจากที่นี่ซะ! หรือข้าจะตีเจ้าเหมือนกับมัน!”

ผู้เฒ่าจางยกไม้ในมือขึ้นแล้วฟาดเข้าหาซูมู่เก้อเช่นเดียวกับที่ผู้พิทักษ์ลับที่ซ่อนอยู่ต้องการที่จะออกมาผู้เฒ่าจางปิดตาของเขาและกลิ้งไปบนพื้นด้วยความเจ็บปวดในช่วงเวลาต่อมา

 

ผู้พิทักษ์ลับคนที่ 1 ถาม “นางลงมือเมื่อไหร่?”

ผู้พิทักษ์ลับคนที่ 2 ส่ายหน้า “ข้าไม่เห็น!”

ซูมู่เกือบัดมืออย่างสบายๆ และก้าวเข้าหาเพื่อมองเด็กชายที่ยังคงนอนอยู่ที่พื้น

“เจ้าลุกขึ้นได้ไหม?”

เด็กชายจ้องมองซูมู่เกือด้วยความงุนงง สงสัยว่านางเอาชนะผู้เฒ่าจางได้อย่างไรในพริบตา

เด็กชายกัดฟันและพยักหน้า จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนด้วยความช่วยเหลือจากชุมู่เก้อ

ไม่เห็นความสนุกในการรับชมอีกต่อไป เหล่าไทยมุงทุกคนต่างก็พากันเดินหนีออกไป

 

“ข้าจะพาเจ้าไปหาหมอ”

ซูมู่เกือช่วยเขาไปที่หอม แต่เด็กชายไม่เต็มใจที่จะไป

 

“มันไม่เป็นไร ขอบคุณที่ช่วยข้า คุณหนู ข้าจะตอบแทนคุณทุกอย่างที่ข้าสามารถทําได้”

เมื่อมองไปที่ร่างบางของเด็กชาย ซูมู่เก๋อยิ้มอย่างอ่อนโยน“ได้”

 

เมื่อได้ยินคําตอบของนาง เด็กชายก็ตกตะลึงไปชั่วขณะราวกับว่าเขาไม่คาดคิดว่าซูมู่เก้อจะเห็นด้วย

“บอกข้าที่ว่าเจ้าจะตอบแทนขาเมื่อไหร่?”

 

คําถามนี้ทําให้เด็กชายตะลึงอีกครั้ง

เมื่อเห็นการแสดงออกของเขา ซูมู่เกือจงใจเลิกคิ้วด้วยใบหน้าเรียบนิ่งอย่างสมบูรณ์แบบ ” ทําไม?แค่เจ้าพูดมา?”

ใบหน้าของเด็กชายเปลี่ยนเป็นสีแดงมาก “ไม่แน่นอน!”

 

มองไปที่ใบหน้าของเขา ซูมู่เก้อหยุดแกล้งเขาอีก “เนื่องจากเจ้าไม่ต้องการไปหมอ ข้าจะส่งเจ้ากลับ”

เด็กชายต้องการปฏิเสธ แต่เขาเจ็บปวดมากจนต้องยอม

 

“ขอบคุณมาก คุณหนู

 

ทั้งสองเดินข้ามถนนที่พลุกพล่านและเดินเข้าไปในตรอกแคบ ๆท้ายซอยมีบ้านทรุดโทรม ประตูซึ่งเป็นเพียงแผงประตูที่สึกกร่อน

ทันทีที่ซูมู่เกือช่วยเด็กชายเข้าไปในบ้าน นางได้กลิ่นยาจางๆในห้อง

 

แม้ว่าเด็กชายคนนี้จะผอม เขาแข็งแรงและมีสุขภาพดี ดังนั้นต้องมีคนอื่นอาศัยอยู่ในห้องด้วย

“ท่านพี่?” เสียงที่สุภาพและนุ่มนวลดังมาจากข้างในร่างผอมแห้งผลักเปิดประตูและออกมา

“เจ้าตื่นขึ้นมาได้อย่างไร? เจ้ายังไม่สบาย กลับไปนอนเถอะ”เด็กชายกล่าวอย่างกังวล

“เขาเป็นน้องชายของเจ้าเหรอ?เขาอายุเท่าไหร่?”

 

เด็กชายพยักหน้า “ขอรับ เขาคือเฉิงเฉิงอายุสิบเอ็ดปี”

ซูมู่เกือมองไปที่เฉิงเฉิงซึ่งมีผิวซีดเซียว

เฉิงเฉิงเปิดประตูอย่างมีสติเพื่อให้ซูมู่เก้อเข้าไปในบ้านและในน้ําให้นางหนึ่งถ้วยด้วยถ้วยน้ําชาใบเดียวในบ้านของพวกเขา

“พี่สาว กินน้ําให้หน่อย”

 

ห้องพักมีเพียงเตียงไม้ซอมซ่อและโต๊ะที่ชํารุดและสีส่วนใหญ่ลอกออก

เด็กชายยืนอยู่ข้างๆพร้อมกับข่มกลั้นบางอย่าง “คุณหนูที่นี่โทรมเกินไป ท่านกลับบ้านก่อนดีกว่า มั่นใจได้ว่าข้าจะรักษาสัญญา”

 

ซูมู่เกือไม่ได้รีบออกไป นางช่วยเด็กคนนี้ไม่ใช่ด้วยความสงสารนางต้องการใครสักคนคนที่อยู่ข้างนอกรับคําสั่งจากนาง

“ข้าจะช่วยเจ้ารักษาโรคของน้องชายเจ้า แต่เจ้าจะเป็นผู้ติดตามของข้าในอนาคต เจ้าจะตกลงหรือไม่?” การยอมจํานนไม่ได้หมายความว่าซุมู่เกือคิดว่าพวกเขาด้อยกว่านางควรถือเป็นสัญญา

จ้าง

“ท่านหมายความว่าท่านสามารถรักษาโรคของน้องชายข้าได้งั้นหรือขอรับ?” ดวงตาของเด็กชายเฉิงหรันเต็มไปด้วยความหวัง

“ใช่”

 

เฉิงหรันดึงเฉิงเฉิงให้คุกเข่าลงต่อหน้าซูมู่เก๋อ “ตราบใดที่ท่านสามารถรักษาโรคของน้องชายข้าได้ คุณหนู ข้ายินดีจะทําทุกอย่างเพื่อท่าน”

หลังจากที่ซูมู่เก๋อจับชีพจรเฉิงเฉิงแล้ว นางเขียนใบสั่งยาและทิ้งสิบเหลียงไว้ให้พวกเขา ก่อนออกจากซอยไป

มันเป็นเวลาพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว เมื่อตอนที่นางกลับถึงคฤหาสน์ซู

ซูมู่เกือแทบจะไม่ได้เข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลซู เมื่อคําสั่งขององค์จักรพรรดิเซียโฮวรุยมาถึง

 

แม้ว่ามันจะเป็นเพียงรับสั่ง มันเพียงพอแล้วที่จะทําให้ซูหลุนรู้สึกเป็นเกียรติและรุ่งโรจน์

ขันทีอี สั่งให้ผู้ติดตามนํากล่องขึ้นมา

 

“มันเป็นสิ่งที่องค์จักรพรรดิมอบแด่คุณหนูซู”

 

กล่องนั้นเป็นของขวัญสําหรับซูมู่เก๋อ ซุหลุนก้าวออกไปอย่างยิ้มแย้มเพื่อยัดกระเป๋าเงินให้ขันทีอี “ขอบพระทัยฝ่าบาทและขอขอบคุณท่านที่มาเยี่ยม ขันทีอี”

 

ขันที่อีรับกระเป๋าเงินอย่างใจเย็นและตอบด้วยท่าทีที่อ่อนโยนสงบ “คุณหนูซู ท่านควรอยู่ที่เรือนจะดีกว่า องค์จักรพรรดิอาจเรียกหาท่านเมื่อใดก็ได้”

“เจ้าค่ะ” ซูมู่เก้อตอบเบาๆ เมื่อได้ยินว่านางรอเรียก นางรู้สึกว่ามันลําบากจริงๆ

หลังจากที่ขันที่อีจากไปซูหลุนสั่งให้คนรับใช้แบกกล่องเข้า ไปในห้องโถงใหญ่

26C

เนื่องจากต้องมีการประกาศคําสั่งของจักรพรรดิต่อหน้าคนทั้งคฤหาสน์ นางอันเหลือบมองไปที่กล่องอย่างมุ่งร้าย พร้อมกับยิ้มเยาะ “ใต้เท้าเจ้าค่ะ ข้าสงสัยว่าจักรพรรดิส่งอะไร มาให้คุณหนูใหญ่ของเรา”

“รางวัลของจักรพรรดิต้องไม่ธรรมดา” ซูหลุนพูดด้วยใบหน้าตรงและรีบเปิดกล่องไม้ทันที

สาวใช้ก้าวไปข้างหน้า ปลดล็อกกล่องไม้และเปิดมัน

อา!”

ในขณะที่เปิดกล่อง สาวใช้ก็ล้มลงกับพื้นด้วยใบหน้าที่หวาดกลัว

“หยุดเอะอะ!” นางอันตําหนิด้วยความไม่พอใจและก้าวไปข้างหน้าเพื่อดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“อ้ายยยย!”

ในช่วงเวลาต่อมา นางส่งเสียงกรีดร้องอย่างรุนแรง

“นายหญิง!” หลี่มาม่ารีบลุกขึ้นมาพยุงนางอัน

 

ซูมู่เก๋อยืดคอเล็กน้อยและมองไปที่กล่อง

 

มือเปื้อนเลือดที่น่ากลัวคู่หนึ่งนอนอยู่ข้างในเลือดสีแดงสดได้แทรกซึมเข้าไปในผ้าสีขาวในกล่องและมีกลิ่นเลือดที่น่าขยะแขยงแทรกซึมอยู่ในอากาศเมื่อเห็นเช่นนี้ ซูหลุนก็อดไม่ได้ที่จะมองไปอย่างเคร่งเครียด

 

“เจ้ากําลังรออะไรอยู่? รีบปิดมันแล้วโยนทิ้ง!”

ซูมู่เก๋อจิบชาและพูดอย่างใจเย็นว่า “ท่านพ่อ อย่าลืมสิ่งนี้มาจากองค์จักรพรรดิ ฝังมันไว้ที่ไหนสักแห่ง”

องค์จักรพรรดิกําลังเตือนไม่ให้นางเปิดเผยอะไรกับใคร รวมถึงครอบครัวของนางด้วย ถ้าไม่ มือของจางเยวจะไม่ถูกส่งมาที่คฤหาสน์ตระกูลซูเป็นแน่

 

คนรับใช้หลายคนเข้ามาทันที ปิดกล่องและยกมันออกไป

หลังจากกลับไปที่ลานดอกท้อ ซูมู่เก้อเขียนใบสั่งยาและส่งให้เยว่รู

 

“จงมอบมันแค่ใต้เท้า เขารู้ว่าต้องทําอะไร”

เยารูรับใบสั่งยามา พยักหน้าและออกจากลานดอกท้อ

ซูมู่เก๋อหยิบตัวอย่างเลือดที่ได้มาจากเซี่ยโฮวรุยและเทลงในจานกระเบื้องสามจานตามลําดับ

หลังจากบิดประตู นางเริ่มหมกมุ่นอยู่กับการศึกษาพิษขององค์จักรพรรดิเซียโฮวรุย

 

นางอันกลับไปที่ลานบ้านด้วยอารมณ์ไม่ดี ทันทีที่นางเข้าไปในห้องของนาง นางเห็นซูจิงเหวินนั่งอยู่ในห้องด้วยใบหน้านิ่งเรียบ

เมื่อเร็ว ๆ นี้ ซูจึงเหวินพยายามดิ้นรนเพื่อเข้าร่วมวงสตรีสูงศักดิ์ในเมืองหลวงซึ่งนางอันก็พยายามอย่างเต็มที่เช่นกันซูจิงเหวินได้ไปร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของเพิ่งซูซูเมื่อเช้านี้และเพิ่งกลับมา

 

ก่อนหน้านี้ เมิ่งฉางเต่อ อาจารย์ของสถาบันการศึกษาฮันหลินส่งนายหญิงผู้เฒ่าเพิ่งไปยังคฤหาสน์เก่าของพวกเขาเพื่อพัก ฟื้นไม่นานหลังจากตระกูลซูไปเมืองหลวง เพิ่งฉางเตือและ นายหญิงเมิ่งคนโตก็เดินทางกลับเมืองหลวงเช่นกันในฐานะสะใภ้ใหญ่ในตระกูลเมิ่ง นายหญิงใหญ่ควรที่จะอยู่ดูแลนายหญิงแม่เฒ่าเพิ่งแต่เนื่องจากนายน้อยและคุณหนูสาวของตระกูลเพิ่งที่อยู่ในวัยแต่งงานได้แล้วนายหญิงแม่เฒ่าเพิ่งขอให้เพิ่งฉางเต้อนําพวกเขาทั้งหมดกลับเมืองหลวงด้วยและจัดการหมั้นหมายที่ดีให้กับพวก

เขา

“เจ้ากลับมาแล้ว วันนี้เจ้ามีความสุขในคฤหาสน์ตระกูลเพิ่งหรือ

ไม่?”

 

ซูจิงเหวินส่งเสียง หึ และยกเท้าถีบเก้าอี้ไม้ข้างๆนาง

 

เมื่อเห็นสิ่งนี้ นางอันขยิบตาให้หลี่มาม่าพาเหล่าสาวใช้ให้ล่าถอยออกไป

 

นางอันไม่ได้ถามซูจิงเหวิน แต่เดินไปที่เก้าอี้ยาวช้าๆและนั่งลง

 

เมื่อเห็นนางอัน ไม่สนใจนาง ซูจิงเหวินก็อดไม่ได้ที่จะมานั่งข้าง

นาง

“ท่านแม่ ท่านแม่ไม่กังวลเกี่ยวกับสถานะของนายหญิงอันที่จะถูกพรากไปหรือ?!”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ นางอันก็มองอย่างดุร้าย

“ทําไม? หลังจากหงุดหงิดข้างนอกแล้วเจ้ากําลังระบายความโกรธใส่มารดาของเจ้าใช่ไหม!?”

เมื่อเห็นนางอันกําลังอารมณ์เสีย ซูจึงเหวินปรับน้ําเสียงเบาลงและลดท่าที่ลง

“ท่านแม่ ข้าเป็นห่วงท่านมาก! ท่านคงนึกไม่ออกว่าวันนี้คนในคฤหาสน์เพิ่งพูดอะไร ข้าน้อยกว่านั่งเด็กนั่นเหรอ? อึบ!นางกล้าเทียบชั้นกับข้าได้ยังไง!?”

ปรากฏว่าเพิ่งเถียนเถียนได้กล่าวคําพูดดีๆ มากมายให้กับซูมู่เก้อในงานวันเกิดของเพิ่งซูซู เนื่องจากครอบครัวเพิ่งรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณกับซูมู่เกือนอกจากนี้ซูมู่เก้อยังได้รับการยกย่องจากองค์จักรพรรดิเมื่อไม่นานมานี้ดังนั้นบางคนจึงส่งเสียงสะท้อนตาม ธรรมชาติ

 

คําพูดของพวกเขาทําให้ซูจึงเหวินอึดอัดมาก นางรู้สึกเสมอว่าคนเหล่านั้นจงใจเปรียบเทียบนางกับซูมู่เก้อ

 

ซูจิงเหวินเล่าคําพูดของพวกเขากับนางอย่างเกินจริงซึ่งทําให้นางอันโกรธมากยิ่งขึ้น

 

“สิ่งที่น่ารําคาญที่สุดก็คือแม้แต่นายท่านผู้เฒ่าเพิ่งก็ยังพูดถึงนังผู้หญิงตัวนั้นนางมีอะไรดีบ้าง? แค่นางมีทักษะทางการแพทย์บางอย่าง!”

ตอนนี้ซูมู่เก้อได้รับรางวัลชนะเด็กฝึกงานของรองผู้อํานวยการสํานักหมอหลวง หมอเฉิน ถ้าทุกคนรู้ ซูมู่เกือจะกดพวกเขาลงอย่างรุนแรงแน่นอน!

เมื่อเห็นนางอันไม่มีความตั้งใจที่จะพูด ซูจิงเหวินได้แต่ดฟันต่อไป “ท่านแม่ท่านก็รู้ว่าตอนนี้นังเด็กนั่นกําลังมีโชค ท่านคิดว่านังเมียเก่าสารเลวยังคงเต็มใจที่จะอยู่ในมุมที่ซื่อสัตย์เหมือนเดิมหรือ? ตอนนี้นางมีลูกชายคนโตของตระกูลซู!”

คําพูดของซูจึงเหวินกระทบจุดอ่อนของนางกันอย่างจังแม้ว่าซูหลุนจะนอนในห้องของนางเกือบตลอดหลายปีที่ผ่านมานางไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีก

 

มันเป็นความเจ็บปวดที่ลบไม่ออกสําหรับนางที่ไม่มีลูกชาย

 

“เจ้าอยากจะพูดอะไร?”

 

“ท่านแม่ เราไม่ทําลายพวกมันชีวิตของเราจะยากขึ้นในอนาคตวันนี้ท่านพ่อไปลานดอกท้อกี่ครั้งแล้ว?!”

 

นางอันเกิดความอยากรู้เล็กน้อย อย่างไรก็ตาม ตามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวิหารลั่วอินทําให้นางต้องระวังตัว ถ้านางจ้าวและซูมู่เกือประสบอุบัติเหตุอีกครั้งซูหลุนอาจสงสัยนางเป็นครั้งที่สอง

“ท่านแม่ ท่านกลัวจะถูกจับได้ในภายหลังหรือไม่? ข้ามความคิดที่ดีเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีใครสงสัยเรา”

เหลือบมองไปที่ลูกสาวนาง “บอกแม่มา”

 

ซูจึงเหวินกลอกตาและกระซิบข้างหูนางอัน