องค์หญิงหมอเทวะ - ตอนที่ 57 : เข้าวังหลวงเพื่อเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิ

“เจ้ารักษาโรคระบาดได้อย่างไร?”

 

ซูหลุนจับจ้องดวงตาคมของเขาบนใบหน้าของซูมู่เกอราวกับจะบอกว่า  ถ้าเจ้ากล้าโกหกข้า  ข้าจะเปิดโปงการโกหกของเจ้าทันที!

 

ซูมู่เกอได้คาดคิดว่าซูหลุนจะขอให้นางมาอธิบายเรื่องนี้

 

นางเป่าชาในถ้วยอย่างไม่แยแสและพูดยิ้มๆ ว่า  “ท่านพ่อเจ้าค่ะ  ท่านอาจลืมไปแล้ว”

 

“อะไร?”  ซูหลุนขมวดคิ้ว

 

“ข้าได้ตายไปแล้วครั้งหนึ่ง”

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้น  ซูหลุนสีหน้าเปลี่ยนไปในทันที

 

“อย่าคิดว่าเจ้าจะหลอกข้าด้วยเรื่องแบบนี้ได้!  ข้าไม่เคยเชื่อเรื่องผีและเทพเจ้า!”

 

“ท่านพ่อ  ท่านไม่เคยตาย  ท่านแน่ใจได้อย่างไรว่าไม่มีผีหรือเทพเจ้า?”

 

เมื่อมองไปที่ใบหน้าของซูมู่เกอภายใต้แสงเทียน  ซูหลุนก็พบว่ามีปานสีแดงเข้มที่หัวตาของนางสะท้อนให้เห็นจากผิวที่ซีดจาง  จากมุมหัวตาของนางกลายเป็นแผลเป็นมากขึ้น

 

ทั้งๆที่เขาจะไม่เคยใส่ใจลูกสาวที่เกิดมาอย่างถูกต้องของเขาเลย  เขายังสามารถรู้ได้อย่างชัดเจนว่าลักษณะของนางเป็นอย่างไรในการติดต่อกันมาไม่กี่ปี……

 

แต่เมื่อนางพุ่งออกมาจากโลงศพ….ทุกอย่างดูเหมือนจะแตกต่างออกไป!

 

ซูหลุนเปลี่ยนการแสดงออกของเขาอีกครั้งและถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว

 

พฤติกรรมของเขาเป็นเรื่องตลกสำหรับซูมู่เกอ

 

“ท่านพ่อ  ไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ  ตั้งแต่ข้ากลับมีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง  ข้าก็เป็นคนที่มีชีวิตอยู่อย่างแน่นอน”

 

“เจ้า  เจ้า…..”

 

หลังจากการเดินทางอันยาวนาน  ซูมู่เกอเหนื่อยมาก  รู้สึกว่าร่างกายของนางแทบจะแหลกสลาย  ดังนั้นนางจะไม่เสียเวลาที่นี่กับซูหลุนอีกต่อไป

 

“ท่านพ่อ  ถ้าท่านไม่มีอันใดอีก  ข้าขอลา”

 

เมื่อเห็นซูมู่เกอจากไป  ซูหลุนก็ตระหนักว่าเขาลืมจุดประสงค์หลักที่เขาตั้งใจไปแล้ว!

 

ใช่  อะไรที่ทำให้เขากลัว?  นางเป็นคนที่มีชีวิต เช่นเดียวกับลูกสาวของเขา!  นอกจากนี้  บางทีนางอาจกำลังพูดเรื่องไร้สาระ!

 

“ช้าก่อน!  ไปที่วังหลวงเพื่อเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิพร้อมกับข้าในเช้าวันพรุ่งนี้”

 

ซูมู่เก๋อหยุดชะงัก  ขมวดคิ้วและหันกลับไปมอง  “อะไรนะ? เข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิ? ข้า?”

 

เมื่อเห็นซูมู่เกอขมวดคิ้วยุ่ง  ซูหลุนก็รู้สึกมีชัย  เชิดหน้าขึ้นและกล่าวว่า  “ใช่  ข้าได้อธิบายให้องค์จักรพรรดิฟังแล้วว่าเจ้าเป็นผู้รักษาโรคระบาดให้หาย”

 

ซูมู่เกอตกใจมาก  นางไม่เคยคาดหวังว่าซูหลุนจะทำเช่นนั้น

 

แน่นอน  ซูหลุนต้องการเอาความดีความชอบแก่ตนเอง  แต่เขาไม่เคยอ่านหนังสือทางการแพทย์เลย  นับประสาอะไรกับโรคระบาด  ด้วยความที่ผู้คนที่อาศัยส่วนใหญ่ในเมืองหลวงเป็นขุนนาง  เขาจึงกลัวที่จะถูกเชิญให้ไปรับบริการทางการแพทย์  ถ้าเป็นเช่นนั้น  คำโกหกของเขาจะถูกเปิดเผยได้อย่างง่ายดาย

 

ดังนั้น  เขาจึงยอมกัดฟันสารภาพการกระทำของซูมู่เกอ  อย่างไรก็ตาม  กระบวนการโดยละเอียดจะไม่ถูกสอบสวนเรื่องที่เกี่ยวข้อง  ตราบเท่าที่พวกเขารู้ว่าเป็นลูกสาวของเขาที่รักษาโรคระบาด!

 

“คืนนี้เตรียมตัวให้ดี  พรุ่งนี้เจ้าต้องไม่มีข้อผิดพลาด”

 

หลังจากออกมาจากห้องของซูหลุน  ซูมู่เกอก็ค่อยๆ คลายคิ้วลง

 

นางอยากมีชื่อเสียงมาโดยตลอดและตอนนี้ถือเป็นโอกาสที่ดีสำหรับนาง

 

อย่างไรก็ตาม  การเปิดเผยโดยซูหลุนยังคงทำให้นางอึดอัด

 

หากไม่มีการสนับสนุนที่ดีในเมืองหลวง  นางต้องระมัดระวังอย่างถี่ถ้วนให้มากขึ้น  ไม่งั้นนางอาจถูกเหยียบย่ำให้ตายได้ทุกเมื่อ!

 

เช้าวันรุ่งขึ้น

 

ก่อนรุ่งสาว  ซูมู่เกอถูกเยว่รู่ปลุกให้ลุกขึ้นจากเตียง

 

อุณหภูมิในเมืองหลวงต่ำกว่าที่ชุนหยางเล็กน้อย  ตอนนี้อากาศหนาวขึ้นเรื่อยๆ  นางรู้สึกหนาวที่ต้องตื่นขึ้นมาในตอนเช้า

 

“คุณหนู  ใต้เท้าส่งคนมาที่นี่แล้วเจ้าค่ะ  เร็วเข้า”

 

เมื่อคืนที่ผ่านมาที่ได้รู้ว่าซูมู่เกอกำลังจะได้เข้าวังเพื่อเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิ  เยว่รู่ทำงานอย่างเต็มกำลังด้วยความกลัวว่าจะตื่นสายและทำผิดพลาด

 

เตรียมตัวเสร็จเรียบร้อย  ซูมู่เกอเข้าไปในรถม้าและมุ่งหน้าไปที่พระราชวัง

 

ไม่มีรับสั่งขององค์จักรพรรดิ  ตำแหน่งหรือการเลื่อนขั้นของซูหลุนยังไม่ได้รับการตัดสิใจ  เขาจึงไม่จำเป็นต้องเข้าราชสำนักในเช้าวันนี้

 

ทันทีที่พวกเขามาถึง  คนในพระราชวังพาพวกเขาเข้าไปและให้พวกเขารออยู่ด้านนอกห้องทรงอักษร

 

ตื่นตั้งแต่เช้าตรู่โดยที่ยังไม่ได้กินอะไรเลย  ซูมู่เกอได้สาปแช่งองค์จักรพรรดิในใจของนางหลายพันครั้งแล้ว ยิ่งเวลานี้ที่ต้องยืนอยู่ใต้ดวงอาทิตย์!

 

โดยแท้แน่นอน  มันเป็นสังคมที่ชั่วร้ายที่ถูกปกครองโดยอำนาจจักรวรรดิ!

 

“ฝ่าบาทเสด็จแล้ว”

 

เมื่อได้ยินเสียงอันแหลมของขันที  ซูมู่เกอก้มตัวลงและก้าวไปข้างหน้าเพื่อคำนับพร้อมซูหลุน

 

“ขอถวายบังคม พะย่ะค่ะ ฝ่าบาท”

 

ซูมู่เกอเพียงรู้สึกได้ถึงเสื้อคลุมสีเหลืองสดใสที่ผ่านเข้ามาในดวงตาของนางด้วยเสียงต่ำและว่างเปล่า

 

“ลุกขึ้น”

 

ซูมู่เกอลุกขึ้นยืนกับซูหลุนและติดตามเสด็จองค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยไปที่ห้องทรงอักษร

 

จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยนั่งลงบนบัลลังก์มังกรและมองไปที่ซูมู่เกอซึ่งยืนอยู่ด้านหลังซูหลุน

 

“อี้-ชิง ซู นี่คือลูกสาวคนโตที่เกิดจากเจ้าจริงหรือ?”

 

ซูหลุนก้าวไปข้างหน้าและกล่าวด้วยความเคารพยิ่งว่า  “พะย่ะค่ะ  ฝ่าบาท”

 

ซูมู่เกอรู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องมาที่นางด้วยการตรวจตราอย่างละเอียดและเพ่งพินิจ

 

“เจ้ามีทักษะทางการแพทย์ที่ดีตั้งแต่อายุยังน้อย  ตามที่ อี้-ชิง ซู ว่า  เจ้าหลงใหลในยามาตั้งแต่ยังเยาว์ใช่หรือไม่?”

 

ซูหลุนให้เหตุผลที่ดี  แน่นอน  นางต้องใช้ประโยชน์จากมันให้เกิดประโยชน์อันดี

 

“เพค่ะ ฝ่าบาท  หม่อมฉันป่วยตั้งแต่เยาว์วัย  ดังนั้นหม่อมฉันจึงตัดสินใจที่จะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการแพทย์เมื่อหม่อมฉันเติบโตขึ้นเพื่อช่วยเหลือผู้คนที่เจ็บป่วยเช่นหม่อมฉันเพค่ะ

 

“ดี  เจ้าเป็นเด็กที่พัฒนาตนเอง  อืม  อย่าเพิ่งอดกลั้น  ข้าไม่อยากทำให้เด็กน้อยเช่นเจ้ากลัว”  เซี่ยโฮวรุยหัวเราะด้วยเสียงต่ำ

 

ซูมู่เกอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อดูคนที่นั่งบนบัลลังก์มังกรตรงหน้านาง

 

เซี่ยโฮวรุย  ในวันสี่สิบของเขาควรจะเป็นชายวัยกลางคนที่หล่อเหลา  แต่ผมของเขาเกือบครึ่งขาว  ถุงใต้ตาของเขาห้อยลงที่ใต้ตา  ดวงตาของเขาขุ่นมัวเล็กน้อยและหมองคล้ำ  แต่ยังคงแสดงถึงความสง่างามและศักดิ์ศรี  ร่างกายของเขาบวมเล็กน้อย  และผิวของเขาดูซีดผิดปกติ

 

แค่เพียงมองแค่แวบแรก  นางก็รู้ว่ามันคือความบกพร่องของม้ามและไต

 

“เจ้ารักษาโรคระบาดให้หายได้  บอกข้ามาว่าเจ้าต้องการรางวัลอันใด?”

 

เงิน!

 

“หม่อมฉันยังไม่ได้คิดอันใดไว้เลยเพค่ะ  ฝ่าบาท  เมื่อตัดสินใจได้แล้วหม่อมฉันขอกราบทูลในภายหลังได้หรือไม่เพค่ะ”

 

“มู่เกอ!  อย่ากล่าววาจาสามหาว!”  ใบหน้าของซูหลุนเต็มไปด้วยความหวั่นวิตก  นางพูดแบบนั้นได้ยังไง!

 

จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยตัวแข็งไปชั่วขณะ  จากนั้นก็หัวเราะออกมาดังๆ  “ฮ่าๆๆๆๆ  ได้ ตามนั้น เจ้ามีสัญญาของข้า  ข้าจะสงวนรางวัลนี้ไว้ให้เจ้า”  หลังจากนั้นเขาก็มองไปที่ซูหลุน  “อา  อี้-ชิง ซู อย่าทำให้ลูกตกใจ”

 

“พะย่ะค่ะ ฝ่าบาท”  เมื่อเห็นว่าองค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยมิได้ทรงกริ้ว  ซูหลุนก็โล่งใจเป็นที่สุด

 

หลังจากนั้น  องค์จักรพรรดิทรงรู้สึกไม่สบายและปล่อยให้พวกเขาล่าถอยออกไปจากห้อง

 

หลังจากออกมา  ซูหลุนพยายามตำหนิซูมู่เกอ  แต่เมื่อพิจารณาแล้วว่ามันไม่เหมาะสมที่จะทำเช่นนั้นในเขตพระราชวัง  เขาจึงอดกลั้นคำพูดของเขาไว้

 

เดินเร็วๆ บนถนนอันยาวในวังหลวง  ซูมู่เกอเพียงต้องการออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด

 

ร่างท้วมในชุดขุนนางเต็มยศเดินเข้ามาหาพวกเขาอย่างช้าๆ

 

ในตอนแรก  ซูมู่เกอไม่ได้ให้ความสนใจมากนัก  แต่นางสังเกตเห็นร่างกายของซูหลุนแข็งขึ้น

 

ซูมู่เกอสังเกตชายคนนั้นอย่างลับๆ  และพบว่าลักษณะของเขาคล้ายกับนางอันเล็กน้อย

 

“ใต้เท้าอัน”  ผู้คนที่เขาเดินผ่านต่างพากันทำความเคารพ

 

เมื่อทั้งสองฝ่ายเข้าใกล้กัน  ซูหลุนก็ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวเพื่อโค้งคำนับ   “ใต้เท้าอัน”

 

ซูมู่เกอก็หยุดและก้มตัวทำความเคารพ

 

อันจงซิงมองไปที่ทั้งสองและพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม  “อืม ลุกขึ้นเถอะ  ข้าได้ยินมาว่าเจ้าพาเด็กคนนี้เข้าวังในวันนี้  ข้าจึงมาที่นี่เพื่อพบเจ้า  เขตพระราชวังไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะสมสำหรับการพูดคุยกัน  ออกไปด้านนอกกันเถอะ”

 

ซูหลุนก้มหัวลง  ซ่อนรูปลักษณ์ของเขา

 

“ขอรับ ใต้เท้า”

 

ซูมู่เกอเงยหน้าขึ้นมอง  ยิ่งนางเข้าใกล้กับพ่อตาคนที่สองของซูหลุนมากเท่าไหร่  นางก็ยิ่งพบว่าเขาเหมือนรูปปั้นพระโพธิสัตว์

 

อย่างไรก็ตาม  ไม่อาจรู้ได้ว่าเขาจะทรงมีพระกรุณาและเมตตาเฉกเช่นพระโพธิสัตว์หรือไม่

 

“คุณหนูซู  โปรดรอสักครู่”  ขันทีหนุ่มวิ่งเข้ามาหาพวกเขาอย่างไร้ความปราณีและกล่าวหลังจากคารวะตามลำดับแล้ว  “คุณหนูซู  องค์หญิงเก้ารับสั่งให้ท่านเข้าเฝ้า”

 

เชิญนาง?

 

ซูมู่เกอรู้สึกงงงวย  แม้แต่ซูหลุนก็ยังคิดไม่ออกว่าทำไมองค์หญิงเก้าถึงต้องการพบนาง

 

อันจงซิงหัวเราะและพูดว่า  “ข้าได้ยินมาว่าองค์หญิงเก้าสนใจเรียนการแพทย์มาตั้งแต่ทรงพระเยาว์  เมื่อได้ยินเกี่ยวกับเด็กคนนี้  พระองค์อาจทรงอยากพบหน้านาง”

 

นางไม่มีเหตุผลที่จะไม่ไป  ยังไม่มีตำแหน่งทางการที่ชัดเจน  ซูหลุนไม่ต้องการให้ใครขุ่นเคืองได้

 

“เนื่องจากองค์หญิงเก้าเป็นผู้เชิญเจ้า  ไปเถอะ  อย่าลืมมารยาท”

 

ซูมู่เกออยู่ในความไม่เต็มใจไป  นางรู้ว่านางไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ

 

ราชวงศ์เหล่านี้ช่างมีแต่ปัญหาทำให้นางลำบากมาก

 

“เจ้าค่ะ”

 

ก่อนที่จะเข้ามาในพระราชวัง  ซูหลุนเคยบอกนางอย่างคร่าวๆ ว่า พระมเหสีและสนมขององค์จักรพรรดิเซี่ยโฮวรุยนั้นให้กำเนิดลูกมากกว่าหนึ่งโหล  แต่รอดชีวิตเพียงเครึ่งเดียว  เติบโตขึ้นเพียงไม่กี่คน

 

องค์หญิงเก้าผู้นี้ประสูติโดยกุยเรน  (พระสนมในองค์จักรพรรดิระดับหก)  ซึ่งเป็นหญิงสาวมาจากครอบครัวนายพล  ด้วยตำแหน่างระดับกลางในวังหลวง  กุยเรนไม่สามารถขัดขวางการเลื่อนตำแหน่งของสนมคนอื่นหรือปราบปรามพวกเขาได้  เป็นผลให้นางสามารถหลีกเลี่ยงปัญหาต่างๆได้และองค์หญิงเก้าคนนี้จึงสามารถเติบโตขึ้นมาอย่างปลอดภัยและมีสุขภาพดีจนถึงตอนนี้

 

ผ่านพี่ตำหนักมาสองช่วง  นางออกมาถึงด้านนอกวังขององค์หญิงเก้า

 

“น้องเก้า  เจ้าต้องไปพบเด็กผู้หญิงจากชนบทจริงๆหรือ?”

 

“ท่านพี่แปด  ถ้ามันทำให้ท่านรำคาญ  ท่านก็สามารถกลับตำหนักได้เพค่ะ”

 

“อึ่มมมม!”

 

“องค์หญิงเก้า คุณหนูคนโตตระกูลซูมาถึงแล้วพะย่ะค่ะ “

 

เมื่อได้ยินเช่นนี้  เซี่ยโฮวซีก็พยักหน้าและพูด้วยใบหน้าเฉยเมย  “พานางเข้ามา”

 

“พะย่ะค่ะ”

 

ซูมู่เกอถูกแม่บ้านพาไปที่ศาลา  เมื่อนางมองขึ้นไปก็เห็นผู้หญิงสองคนในชุดของหญิงชาววังนั่งอยู่ข้างใน

 

“หม่อมฉันขอถวายบังคมองค์หญิงเพค่ะ”

 

ซูมู่เกอยืนอยู่ที่ขั้นบันไดโค้งคำนับ

 

เซี่ยโฮวหยินมองไปที่ซูมู่เกอ  จากนั้นก็แสดงท่าทีรังเกียจ

 

“โทรมมาก  ชุดเครื่องแต่งกายของนางยังไม่ดีเท่าสาวใช้ด้วยซ้ำ”

 

ซูมู่เกอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย  จ้องมองหญิงสาวที่กำลังพูดในชุดสีม่วง

 

ในวัยใกล้เคียงกับนาง  นางใบหน้ารูปไข่และผิวของนางอ่อนโยนมากจนดูเหมือนน้ำจะไหลออกมาถ้ามีคนมาสะกิดที่แก้มของนาง  ดวงตาของนางที่มีมุมยกขึ้นเล็กน้อยเป็นดวงตาที่เหมือนนกฟีนิกซ์  แต่ก็เผยให้เห็นรูปลักษณ์ที่โดดเด่น  เด็กสาวต้องเป็นเด็กซนเอาแต่ใจแน่

 

“ท่านพี่แปด ท่านควรกลับตำหนักได้แล้วเพค่ะ”  เซี่ยโฮวซียงคงไม่แสดงออก

 

จากนั้นซูมู่เกอก็มองเห็นเซี่ยโฮวซี

 

เมื่อเทียบกับหุ่นที่สวยและน่ารักของเซี่ยโฮวหยินแล้ว  เซี่ยโฮวซีในชุดสีฟ้าอ่อนดูบอบบางกว่ามาก  ดวงตาที่เหมือนอับมอนด์สีอ่อนของนางแสดงอารมณ์ที่ค่อนข้างเฉยเมย  ซึ่งเป็นเรื่องผิดปกติสำหรับวัยเด็กเช่นนี้

 

ขณะที่ซูมู่เกอมองเซี่ยโฮวซีขึ้นลง  เซี่ยโฮวซีมองไปที่นางด้วย  แต่เนื่องจากซูมู่เกอก้มศีรษะเล็กน้อย  เซี่ยโฮวซีไม่สามารถมองเห็นใบหน้าของนางได้อย่างชัดเจน  แต่ชุดของนางนั้น…..ธรรมดามากจริงๆ

 

เซี่ยโฮวหยินสะบัดหน้าและไม่สนใจคำพูดของเซี่ยโฮวซี  นางเดินไปหาซูมู่เกอเชิกคางขึ้น  และใช้หางตามอง

 

“เจ้าเป็นคนที่ท่านพ่อรับสั่งว่ารักษาโรคระบาดได้ใช่หรือไม่?  เจ้าดูโทรมมากจนข้าเชื่อเจ้าอ่านหนังสือไม่ออก ใช่หรือไม่?  เจ้าจะรักษาผู้ป่วยเหล่านนั้นได้อย่างไร?!”

 

เมื่อคืนที่ผ่านมา  เซี่ยโฮวรุยนอนในห้องของแม่ของเซี่ยโฮวหยินและพูดถึงซูมู่เกอ   ซึ่งกระตุ้นความเกลียดชังของเซี่ยโฮวหยิน  เมื่ออายุมากขึ้นเด็กสาวไม่สามารถทนต่อความจริงที่ว่ามีใครบางคนที่ดีกว่านาง!

 

“ทำไมเจ้าไม่พูด?  เจ้าเป็นใบ้? !”

 

เซี่ยโฮวหยินรู้สึกรำคาญเล็กน้อยที่เห็นว่าไม่มีการตอบสนองใด ๆ จากซูมู่เกอ  ดังนั้นนางจึงเอื้อมมือไปหาซูมู่เกอ

 

“อา!”