องค์หญิงหมอเทวะ - ตอนที่ 15-16 : ไฟไหม้ครั้งใหญ่ มีเสน่ห์ดึงดูด

ซูมู่เก๋อออกรถม้าและเดินทางต่อไปยังเมืองหนานเจิง  นางต้องการไปเยี่ยมนางจางในนามของนางเจ้า  เนื่องจากนางได้ทำตามสัญญาแล้ว

 

นางใช้เวลาทั้งวันในการเดินทางไปตามถนนหลักและในที่สุดก็เห็นประตูสูงตระหง่านทางเข้าเมืองหนานเจิง

 

เมื่อนางเข้ามาในเมือง  มันมืดแล้วและสายเกินไปที่จะเดินทางต่อไป  นางต้องมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านนางจ้าวถึงวันพรุ่งนี้

 

การเดินทางหลายวันทำให้ซูมู่เก๋อเหนื่อยล้า  ดังนั้น  นางจึงพบโรงแรมขนาดเล็กเพื่อรองรับตัวเองหลังจากซื้อยาบางอย่างที่นางอาจต้องการ

 

“โปรดจัดห้องหนึ่งห้องให้ข้าด้วยเจ้าค่ะ”

 

เจ้าของโรงแรมมองไปที่ดวงตาของนางที่ปกคลุมไปด้วยความเย็นและพูดว่า  “ได้เจ้าค่ะ นายหญิง  โปรดรอสักครู่”

 

เสียงตะโกนดังมาจากข้างนอกเมื่อเจ้าของโรงแรมพูดจบ

 

“ผู้จัดการอยู่ที่ไหน?  มานี่เร็วๆ”

 

ซูมู่เก๋อหันกลับไปและเห็นทหารสองคนสวมเครื่องแบบทหาร ตามด้วยชายสวมเสื้อผ้าอย่างประณีตสีแดงเข้ม

 

“นายท่าน มีอันใดให้กระผมรับใช้ขอรับ?”

 

“เราต้องการจองห้องพักในโรงแรมทั้งหมด  นี่คือตั๋วฝากเงิน  ไล่คนอื่นออกไปเร็วเข้า”

 

ด้วยทองคำมูลค่าสิบเหลียงวางอยู่บนเคาน์เตอร์  ผู้ดูแลโรงแรมจึงทำได้แค่จ้องมองตาเป็นมัน  เขารู้ว่าทองคำที่ให้มานั้นสามารถเช่าห้องพักของโรงแรมทั้งหมดได้เป็นเดือนๆ!

 

“ได้ขอรับ  ไม่มีปัญหา  กระผมจะทำให้พวกเขาออกไป”

 

ซูมู่เก๋อขมวดคิ้ว  ก่อนที่นางจะพบโรงแรมแห่งนี้  นางถามที่อื่นๆหลายที่แล้วก็ไม่มีที่ใดเหลือว่างเลย  ตอนนี้ข้างนอกมืดแล้วและนางไม่คุ้นเคยกับเมือหนานเจิง  นางจะหาโรงแรมอื่นได้อย่างไร?

 

“มีคำกล่าวว่า  มาก่อนได้ก่อน  มันค่ำมากแล้ว  แต่ท่านขับไล่แขกออกไป  มันเป็นสิ่งหยาบคายของท่านมาก”

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้น  คนสามคนที่กำลังจะจากไปทั้งหมดหันมาที่นาง

 

ซูมู่เก๋อยืดหลังตั้งตรงโดยไม่กลัวการจ้องมองของพวกเขาเลย

 

“ผู้หญิงอวดดีอะไรอย่างนี้  เจ้ากล้าที่จะขัดขวาเจ้าหน้าที่  ไม่ไหวพริบและออกไปซะ  หรือต้องให้ข้าลากเจ้า!

 

ชายสวมเสื้อผ้าประณีตด้านหลังทหารทั้งสองมองไปที่ซูมู่เก๋อ

 

“ข้าจ่ายค่าที่พักไปแล้ว  ทำไมข้าต้องจากไป”

 

“นายหญิง  ข้าจะคืนเงินของท่านและท่านควรไปหาที่พักอื่นจะดีกว่า”  ผู้ดูแลโรงแรมไม่มีความกล้าที่จะคัดค้านเจ้าหน้าที่เพียงเพราะซูมู่เก๋อ  นอกจากนี้ทหารยังมอบทองคำมูลค่าสิบเหลียงให้แก่เขาอีกด้วย  เงินมากขนาดนั้น!

 

เขาไม่คาดคิดว่าซูมู่เก๋อจะดื้อรั้นขนาดนี้  เขาพูดกับมู่เก๋อว่า  “ถ้าท่านไม่รังเกียจ  มีห้องเล็ก ๆ ที่ใช้เก็บเรือสำเภาและท่านสามารถอาศัยอยู่ในห้องนั้นได้  สิบเหรียญทองแดงก็ได้”

 

มู่เก๋อเหลือบมองทหารทั้งสอง  มีคำกล่าวว่า  คนทั่วไปไม่มีความสามารถในการต่อสู้กับเจ้าหน้าที่ได้  ถ้านางดินรนต่อไปนางจะได้รับอันตราย

 

นางมีห้าเหรียญและพูดว่า  “ห้าเหรียญ ไม่มีมากกว่านี้อีกแล้ว”

 

เจ้าของได้รับทองสิบเหลียงและเขาพอใจแล้ว  เขาแค่ต้องการแก้ปัญหาตรงหน้าให้ได้โดยเร็ว  เขาหยิบเหรียญและขอให้คนรับใช้เป็นคนนำทางให้นาง

 

ช่วงเวลาที่ซูมู่เก๋อเดินไปที่สนามหญ้าด้านหลัง  ทั้งโรงเตี้ยมถูกล้อมไปด้วยทหารอย่างเป็นทางการ

 

ด้านนอกโรงแรม  มีรถม้าสีแดงเข้มจอดอยู่ด้านหลังทีมทหาร

 

หญิงสาวร่างบางสวมหมวกผ้าโปร่งเดินลงมาจากรถม้า  ดูไม่เข้ากันกับโรงแรมเลย  ด้วยเสื้อผ้าที่หรูหราของนาง

 

“ฝ่าบาท  เรามาถึงโรงแรมแล้วพะย่ะค่ะ”

 

ฮวาเจิ้ง  เจ้าหญิง   มองไปรอบๆอย่างคาดหวัง  แต่ไม่เห็นร่างที่เพรียวสูง  นางรู้สึกผิดหวัง

 

“องค์เหนือหัวส่งหม่อมฉันมากราบทูลองค์หญิงว่าเมื่อคืนสถานที่ขนส่งเกิดเพลิงไหม้  ดังนั้นเราจึงต้องพักค้างคืนที่โรงแรมนี้พะย่ะค่ะ”  ชายสวมเสื้อผ้าประณีตโค้งคำนับและกล่าว

 

“อืม”

 

สาวใช้ผู้ติดตามฮวาเจิ้งเข้ามาเพื่อพานางไปที่ห้องที่ดีที่สุด

 

คนรับใช้พาซูมู่เก๋อไปที่ห้องเก็บของ  ห้องเก็บของไม่ใหญ่และกว้างไม่ถึงสิบตารางเมตร  เต็มไปด้วยโต๊ะและเก้าอี้ต่างๆ

 

“นี่คือกระดาน  ข้าจะเอาผ้าห่มมาให้ท่าน”

 

มันมืดและไม่มีไฟในห้อง  ซูมู่เก๋อต้องหาที่ทางของนางในความมืดและวางกระดานไม้ลง  หลังจากพนักงานเสิร์ฟนำผ้าห่มมาให้  นางให้เหรียญแก่เขาเพื่อต้มยาเพื่อคลายความหนาวให้นางและขอให้เขาหาอะไรมาให้กิน  ทุกอย่างเรียบร้อยดีและนางก็ล้างหน้าด้วยน้ำอุ่นจากนั้นก็นอนพักผ่อน

 

บางทีมันอาจจะเป็นผลของยาที่ทำให้นางหลับไปอย่างรวดเร็ว

 

“ไฟมันลุกโหมแล้ว  ช่วยด้วย  ไฟไหม้โรงแรม!”

 

“วิ่ง วิ่ง ถ้าไฟรุนแรงขึ้น  เราจะออกไปไม้ได้!”

 

ซูมู่เก๋อซึ่งอยู่ในความงุนงงถูกปลุกด้วยเสียงรบกวนจากภายนอก  นางลูบคิ้วไปมา  มันทำให้คนหนึ่งรู้สึกไม่รู้ตัวเมื่อเขาป่วย

 

นางเห็นผ่านหน้าต่างว่าในโรงแรมเต็มไปด้วยไผ

 

“ไฟมันลุกโชน!”

 

นางเปิดประตูและพร้อมที่จะวิ่งออกจากโรงแรม

 

อย่างไรก็ตาม  ในขณะที่นางเพิ่งวิ่งเข้าไปในสนาม  ชายในชุดดำกระโดดออกมาจากห้องๆหนึ่ง

 

ซูมู่เก๋อถอนหายใจที่น่างช่างโชคร้ายมาก

 

ชายในชุดดำยกดาบขึ้นแทงนางทันทีที่เห็น

 

มู่เก๋อถอยหลังและล้มลง

 

ฉึก!

 

ชายคนนั้นจะแทงนางอีกครั้ง!

 

บทที่ 16 : มีเสน่ห์ดึงดูด

 

“มีมือสังหาร  จับเขา!”  ทหารรีบวิ่งไปหาชายชุดดำที่สนามหญ้า

 

ชายชุดดำเห็นทหารจำนวนมากกำลังกรูมาหาเขา  และเขาคว้าเอาตัวซูมู่เก๋อ  นางหลบเลี่ยงเขาแต่ก็สายเกินไปที่จะหลบหนีได้  ในที่สุด  นางก็ถูกชายชุดดำจับตัวไว้  เขารัดตัวนางมาไว้ด้านหน้าเป็นโล่กำบัง  และใช้ปลายดาบแหลมจ่อที่คอของนาง

 

“อย่าเข้ามา  ไม่งั้นข้าจะฆ่านางซะ!”

 

ซูมู่เก๋อหลับตาและหายใจเข้าลึกๆ  นางบอกตัวเองว่าใจเย็นๆ!

 

ทหารลังเลอยู่พักหนึ่ง  เมื่อเห็นซูมู่เก๋อถูกจับเป็นตัวประกัน  แต่พวกเขาก็สบายๆลงในทันที

 

สำหรับพวกเขาการช่วยชีวิตคนทั่วไปนั้นสำคัญน้อยกว่าการจับมือสังหารที่เล็งไปที่เจ้าหญิง!

 

“จับเขา  และต้องให้เขายังมีลมหายใจอยู่!”

 

ไอ้ระยำ!

 

ซูมู่เก๋อไม่ได้คาดหวังว่าพวกเขาจะช่วยนาง  แต่นางก็ยังคงโกรธเมื่อได้ยินเช่นนั้น  นางกัดผู้ชายชุดดำที่มือเมื่อเขาไม่ได้สนใจนาง

 

“โอ้ย!”  ชายชุดดำร้องด้วยความเจ็บ  มู่เก๋อฟันศอกเข้าที่หน้าเขาและผลักเขาออกไปเพื่อหลบหนี

 

ชายชุดดำไม่ได้ไล่ล่านาง  แต่กระโดดตัวลอยออกไปจากโรงแรมทันที

 

ซูมู่เก๋อเห็นภาพเงาสีแดงเข้มกระพริบต่อหน้านางทันทีที่นางยืนได้อย่างมั่นคง  เร็วมากจนนางมองไม่ชัดว่าร่างนั้นเป็นหญิงหรือชาย!

 

ชายในชุดดำพุ่งตัวสลับไปมาหนีไปตามถนน  เมื่อเขารู้สึกว่าได้อยู่ห่างไกลออกมาจากคนพวกนั้นแล้ว  เขาถูกโจมตีด้วยพลังที่น่ากลัว

 

เขาเริ่มตึงเครียดและกำลังจะเร่งความเร็ว  อย่างไรก็ตาม  หลังจากเสียง “ปัง”  เขาก็ถูกเหวี่ยวออกไปไม่กี่เมตร

 

“อัก อ๊วก!”  ชายในชุดดำกระอักเลือดออกมา

 

เขาเบิกตากว้ามองคนที่มาใกล้เขาด้วยความตื่นตระหนก

 

“อึก!”  เขาตั้งใจจะกัดพิษที่ซ่อนอยู่ระหว่างฟันของเขา  แต่ทันใดนั้นขากรรไกรของเขาก็บิดเบี้ยว

 

เขาจ้องมองชายในความมืดด้วยความกลัว

 

“พาเขาไปและให้เขาสารภาพให้ได้”  เซี่ยโฮวโม่ กล่าวอย่างสงบนิ่ง

 

“ขอรับ”  จั้วฉือ ยกชายคนนั้นและหายไปในความมือของถนน

………………………….

 

ซูมู่เก๋อซ่อนตัวอยู่ในห้องครัวของโรงแรม  เสียงในโรงแรมค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆและทหารก็พากันกำลังดับไฟ

 

เมื่อถึงรุ่งเช้า  มู่เก๋อเดินออกมาจากครัวหลังจากมั่นใจว่าปลอดภัยดีแล้ว

 

นางสังเกตเห็นว่าไฟเริ่มจากห้องบนชั้นสอง  โชคดีที่พวกเขาค้นพบไฟเร็ว  จึงไม่ต้องเสียงค่าใช้จ่ายมากนัก

 

ซูมู่เก๋อไม่ได้วางแผนที่จะอยู่ต่อนานนักนางจึงเก็บกระเป๋าพร้อมออกเดินทาง

 

นางมาที่ส่วนต้อนรับของโรงแรม  มีทหารคอยดูแลสถานที่อย่างแน่นหนา  นางอยากรู้ว่าใครที่จองห้องพักทั้งโรงแรมเมื่อวานนี้

 

เมื่อนางเดินเข้ามา  ทหารทุกนายจ้องมองมาที่นางอย่างตื่นตัว

 

“เจ้าเป็นใคร?”

 

“ลูกค้าของโรงแรม”

 

ผู้นำขมวดคิ้ว  “ลูกค้าทั้งหมดออกไปเมื่อวานนี้หมดแล้ว  จะมีคนอื่นอยู่ได้อย่างไร!  นางต้องสงสัย จับนาง!”

 

ทหารหลายนายก้าวเข้ามาและล้อมรอบตัวนาง

 

“ช้าก่อนขอรับ  นายท่าน  นางอาศัยอยู่ที่นี่เมื่อวานนี้  ได้โปรดปล่อยนางด้วยขอรับ”  เจ้าของโรงแรมเดินเข้ามาจากสวนด้านหลังและพูดด้วยรอยยิ้มประจบ

 

ทหารหยุดการกระทำของพวกเขา

 

“ขอบคุณขอรับ นายท่าน”  จากนั้นซูมู่เก๋อกำลังเดินจากไป

 

นางเพียงแค่ก้าวเดินได้สองก้าว และเห็นว่ามีร่างสง่างามกำลังเดินลงบันไดมา  โดยมีสาวใช้คอยช่วยให้นางจับแขนไว้

 

“ฝ่าบาท  เรื่องเมื่อคืนนี้มันคงทำให้พระองค์กลัว”

 

“ไฟไหม้กะทันหันเป็นเรื่องที่น่ากลัวจริงๆ  องค์หญิงทรงเป็นเช่นไรเพค่ะ?”

 

ซูมู่เก๋อชะงักไปเล็กน้อย  แต่ไม่หันกลับไป  เมื่อนางกำลังจะเดินต่อไปนางรู้สึกว่ามีบางอย่างบังแสงแดดอยู่ด้านข้างนาง  มองขึ้นไปนางเห็นร่างสูงเพรียวกำลังเดินเข้ามา

 

เขายืนอยู่ตรงนั้นกับแสงราวกับว่าเขามาพร้อมกับแสงแดดยามเช้า

 

แสงแดดสีทองอ่อนๆ เปล่งประกายบนใบหน้าด้านข้างที่สลักเสลาของเขา  ทำให้ผู้คนหลงระเริง

 

ซูมู่เก๋อเคยพบกับผู้ชายที่หล่อเหลามากมายในชีวิตก่อนหน้านี้ของนาง  แต่ผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์ดึงดูดมาก!