หมอขอให้ฉันตรวจอัลตร้าซาวด์ หลังจากนั้นกว่าสามชั่วโมงหมอบอกฉันว่าฉันตั้งครรภ์ได้ 11 สัปดาห์ แต่มีสัญญาณของการแท้งบุตร

พอได้ยินแบบนี้ ฉันแทบจะเป็นลม

อย่างไรก็ตามหมอยังพูดไม่จบ ในเมื่อเจอปัญหาเร็ว ถ้าดูแลตัวเองดีปัญญาก็ไม่ใหญ่

หลังจากฟังหมอพูดแล้ว ฉันก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

แต่หลังจากจ่ายค่าธรรมเนียมแล้ว อารมณ์ของฉันก็ซับซ้อนมาก

เพียงสองวันที่ผ่านมา ฉันหย่ากับลู่จือสิงและตอนนี้ฉันท้อง

ฉันรู้สึกสูญเสีย เมื่อจู่ๆก็ได้ยินคนเรียกฉันว่า? ซูยุ่น?

ฉันตะลึงไปชั่วขณะและเมื่อฉันมองย้อนกลับไปฉันก็เห็นลู่ป่ายถง

เพราะสิ่งที่เขาบอกฉัน ฉันไม่ได้เกลียดลู่ป่ายถงและฉันก็รู้สึกขอบคุณสำหรับคำสารภาพของเขา

เมื่อเห็นเขา ฉันก็พยายามยิ้ม: “คุณลู่”

“คุณป่วยเหรอ?”

ฉันส่ายหัวโดยไม่รู้ตัว: “ไม่ค่ะ ประจำเดือนผิดปกตินิดหน่อย” เรื่องของฉันกับลู่จือสิงเป็นไปไม่ได้แล้ว

นอกเหนือจากยายของฉัน ฉันก็ทนผู้ชายที่วางแผนมาตั้งแต่แรกไม่ได้ และไม่เคยรักฉันเลย

ฉันเป็นผู้หญิง ฉันอาจจะทนได้ที่ลู่จือสิงไม่เชื่อฉัน แต่ฉันทนไม่ได้จริงๆที่เขาใช้ฉันเป็นเครื่องมือ แล้วนับประสาอะไรกับเขาที่ไม่รักฉัน

ลู่ป่ายถงมองมาที่ฉันสักพัก: “ผิวพรรณของคุณไม่ค่อยดีนัก”

ฉันยิ้ม: “วันก่อนฉันและลู่จือสิงได้ไปหย่ากัน”

เขาไม่แปลกใจ: “ยินดีด้วยซูยุ่น”

ขอแสดงความยินดีกับฉันเหรอ?  ขอแสดงความยินดีด้วย

ถ้าเขาไร้ความปราณีฉันก็คงจะยอมแพ้ มีผู้ชายมากมายในโลก ทำไมฉันต้องไม่สนใจเขาด้วยละ

“ขอบคุณ.”

ฉันรู้สึกเสียใจกับภาพที่เห็น: “คุณลู่ฉันขอโทษ”

เขาหยิบผ้าขนหนูจากเบาะหลังของรถ: “เรียกผมว่าลู่ป่ายถง ซูยุ่นผมอายุมากกว่าคุณไม่กี่ปีและคุณมักจะเรียกผมว่าคุณ มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนผมแก่แล้ว”

เขาพูดแบบนั้น ฉันก็ยิ่งตะขิดตะขวง

“ ยังอยู่ที่โรงแรมเหรอ”

ฉันพยักหน้าและ ลู่ป่ายถงก็ไม่ได้ถามอะไรอีก

เมื่อรถจอด “ขอบคุณนะลู่ป่ายถง”

ฉันยังไม่ชินกับการเรียกเขาแบบนั้น เพราะเขากับลู่จือสิงเป็นลูกพี่ลูกน้องกัน

“ คุณมีแผนอะไรต่อไปไหม?”

ฉันไม่ได้คิดว่าลู่ป่ายถงจะถามคำถามนี้กับฉัน ตอนแรกฉันมีแผน แต่ตอนนี้ … ฉันยิ้ม: “ตอนนี้ฉันไม่มีแผนใด ๆ ลู่จือสิงให้เงินฉันมากมายฉันคงไม่อดตาย” นอกจากนี้เขายังยิ้ม: “คุณเป็นคนไม่เรื่องมากเลยนะ ทรัพย์สินของลู่จือสิงมีหลายพันล้าน เขาคิดว่าว่าเขาแบ่งเงินหลายสิบล้านให้คุณ บ้านและรถยนต์ภายใต้ชื่อของเขา?”

ลู่ป่ายถงพูดถูก แต่ลู่จือสิงกับฉันไม่ได้แต่งงานกันเพื่อเงินของเขา

“ ฉันไม่ได้แต่งงานกับเขาเพื่อสิ่งนี้”

“ ผมรู้ คุณเข้าไปเถอะ”

ฉันผลักประตูรถออกฝนยังคงตกอยู่ข้างนอก แต่ก็เดินไปได้ เพราะเพียงไม่กี่ก้าว ฉันจึงไม่กลัว

“ซูยุ่น! เดี๋ยวก่อน!”

ฉันกำลังจะรีบไป ลู่ป่ายถงก็เรียกฉัน

ฉันขมวดคิ้ว: “มีอะไรเหรอ?”

“ คุณเอาร่มไว้”

ฉันปฏิเสธโดยไม่รู้ตัว: “ไม่ต้องก็ได้ เดินแค่ไม่กี่ก้าวก็ถึงแล้ว___”

“คุณรับไว้เถอะ ใบหน้าของคุณไม่ดีเลยป้องกันการป่วย”

คำพูดคำหลังเขาทำให้ฉันคิดลึกลงไปอีกหน่อย ตอนนี้ฉันตั้งครรภ์แล้วและลูกยังไม่ถึงสามเดือน ฉันยังคงมีสัญญาณของการแท้งบุตรอยู่ทุกในวัน

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ฉันหยิบร่มและพูดว่า “ขอบคุณนะลู่ป่ายถง”

เขายิ้มและช่วยฉันผลักประตูเปิด: “กลับไปเถอะ”

คราวนี้ฉันออกจากรถกางร่มและลู่ป่ายถงก็ไม่เรียกฉันอีก

หลังจากเข้าไปในโรงแรมแล้วฉันก็คิดถึงเรื่องนี้และมองกลับไปที่ลู่ป่ายถงและพบว่ารถของเขายังอยู่ที่นั่น แต่ว่าฝนตกหนักฉันจึงไม่เห็นเขา

หลังจากติดต่อกันฉันมักจะรู้สึกว่า ลู่ป่ายถงแตกต่างจากที่ฉันคิด แต่สิ่งที่ฉันอยากคิดตอนนี้ไม่ใช่สิ่งเหล่านี้ สิ่งที่ฉันอยากจะคิดคือฉันจะทำอย่างไรต่อไป