ตั้งแต่ที่ฉันรู้ว่าฉันนั้นเข้าใจลู่จือสิงผิดไป ฉันนอนไม่หลับอยู่หลายวัน ซึ่งส่งผลให้การทำงานของฉันเกิดข้อผิดพลาดมากมาย หากไม่ใช่เพราะว่าเจ้านายของฉันนั้นใจกว้าง ฉันอาจจะต้องหางานใหม่ไปแล้วก็ได้

ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ฉันและลู่จือสิงนั้นไม่ควรจะมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องอะไรกัน เขาเป็นเหมือนเทพบุตรบนฝากฟ้า ส่วนฉันเป็นเหมือนดินในโคลนตม

หลายวันมานี้ฉันวุ่นวายเพราะงานนิทรรศการ ฉันทำงานล่วงเวลามาหลายวันแล้ว กินไม่อิ่มนอนก็ไม่เพียงพอ

วันนี้ในขณะที่อยู่ในงาน จู่ๆฉันก็อาเจียนออกมา

เพื่อนร่วมงานของฉันก็ได้ถามฉันว่าฉันท้องหรือเปล่า ตัวฉันแข็งทื่อในทันใด และจำได้ว่าประจำเดือนในเดือนนี้นั้นยังไม่มา…

เมื่อคิดเช่นนี้ ฉันก็รู้สึกว้าวุ่นใจ แต่พรุ่งนี้เป็นวันที่จัดงานนิทรรศการ ฉันจึงทำได้เพียงแค่ระมัดระวังสังเกตุตัวเองให้ดี หลังเลิกงาน ฉันได้ฝากเพื่อนร่วมงานเช็คและตรวจสอบงานให้ดีอีกครั้งและตัวฉันเองนั้นก็รีบไปยังร้านขายยาเพื่อซื้อที่ตรวจครรภ์

"ซูยุ่น"

คาดไม่ถึงว่าฉันจะเจอกับประธานลู่ที่นี่ เมื่อได้ยินเสียงของเขา ตัวฉันก็สั่นสะท้าน กระเป๋าในมือของฉันก็หล่นลงไปและเผยให้เห็นอุปกรณ์ตรวจการตั้งครรภ์ คำว่า "ตรวจการตั้งครรภ์" นั้นแสดงให้เห็นอย่างชัดเจน

"ประธานลู่ บังเอิญจริงๆ"

ในขณะที่ฉันพูดฉันก็ก้มลงไปหยิบกระเป๋า แต่กลับคิดไม่ถึงว่าการเคลื่อนไหวของลู่จือสิงนั้นจะรวดเร็วกว่าฉัน เขาหยิบกระเป๋า จากนั้นก็คว้าที่ตรวจครรภ์เอาไว้ในมือของเขาพร้อมกับมองมาที่ฉันอย่างครุ่นคิด "เธอท้องเหรอ?"

ดวงตาสีดำคู่นั้นของเขามองมาที่ฉัน สายตาของเขายากเกินจะคาดเดาได้ ฉันรู้สึกร้อนรนขึ้นมาเล็กน้อยที่ถูกเขาจ้องมอง แต่ฉันก็ยังคงกัดฟันพูดโกหกออกไป "ไม่ใช่ฉัน ของเพื่อนฉัน"

"เพื่อนเหรอ?"

เขามองลงไปที่เครื่องตรวจครรภ์อีกครั้ง ท่าทางที่เต็มไปด้วยการครุ่นคิดของเขาทำให้ฉันลุกลี้ลุกลนมากขึ้น ฉันกลัวว่าเขาจะถามต่อ ฉันเลยแกล้งทำเป็นโกรธแล้วคว้าเครื่องตรวจครรภ์และกระเป๋าในขณะที่เขาไม่ทันระวัง "ขอโทษด้วยประธานลู่ นี่คือเรื่องส่วนตัวของฉัน ฉันยังมีธุระต่อ ขอตัวก่อน!"

แต่ลู่จือสิงไม่ยอมปล่อยฉันไป ฉันยังไม่ทันจะได้ก้าวไปไหน เขาก็คว้ามือฉันเอาไว้ "ผมอนุญาติให้คุณไปแล้วเหรอซูยุ่น? ผมเคยพูดไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่ามาปรากฎตัวต่อหน้าผมอีก?"

"ประธานลู่โปรดวางใจ ฉันพูดแล้วฉันก็ทำ แต่นี่เป็นเรื่องเหนือความคาดหมาย ไม่มีใครจะสามารถรับประกันได้ว่าตั้งแต่วันนี้ไปฉันจะไม่บังเอิญไปโผล่ต่อหน้าคุณอีกในอนาคต ฉันจะไม่ให้ตัวเอง—-"

"หุบปาก!"

เขาไม่ปล่อยให้ฉันพูดต่อ เขาลากฉันไป

ฉันจำได้ว่าเรื่องนั้นก็เดือนกว่าแล้ว ฉันเองก็ไม่แน่ใจว่าตัวฉันนั้นท้องหรือไม่ ฉันรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะตะโกนว่า "คุณต้องการจะทำอะไรอีก ลู่จือสิง!"

แต่เขากลับทำเหมือนว่าไม่ได้ยินเสียงของฉัน เขาใช้กลเม็ดเก่าๆซ้ำๆ ผลักฉันเข้าไปในรถและพาฉันไปยังคอนโดสุดหรูในครั้งก่อน

แต่ครั้งนี้ เขาไม่ได้ผลักฉันเข้ากำแพง เขาปล่อยฉันเป็นอิสระจากนั้นก็ยื่นมือไปปลดเน็กไทของตัวเองพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เข้าไปตรวจซะ"

ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถต่อต้านได้ ดังนั้นฉันจึงเข้าไปตรวจ

"ไม่ได้ท้อง!"

ฉันยื่นเครื่องตรวจการตั้งครรภ์ให้เขา ลู่จือซิงมองด้วยสายตาที่ซับซ้อน

หลังจากนั้นเพียงสองวินาที จู่ๆเขาก็ดึงฉันอีกครั้ง "ที่ตรวจมันไม่ได้มาตรฐาน ไปโรงพยาบาล"

ใบหน้าฉันนั้นแข็งทื่อ ที่แท้ก็เสแสร้งโกหก มันจะเป็นไปได้ยังไงที่ฉันจะยอมไปโรงพยาบาลกับเขา ฉันจึงแสร้งทำเป็นโกรธ "ประธานลู่ คุณวางใจเถอะ แม้ว่าคุณจะไม่ได้มีการป้องกันอะไรในวันนั้น แต่ฉันกินยาคุมกำเนิดแล้ว ฉันจะไม่สามารถท้องได้อย่างแน่นอน พรุ่งนี้ฉันมีงานนิทรรศการ ไม่มีเวลาที่จะมาล้อเล่นกับคุณหรอกนะ ต้องขอตัวก่อน ประธานลู่!"

ทันใดนั้นโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น มันเป็นเบอร์คุณยายของฉันและฉันก็ไม่ได้สนใจประธานลู่อีก ฉันรับสายทันที

"คุณยาย ดึกขนาดนี้แล้วคุณ—-"

"เป็นญาติของเจ้าของโทรศัพท์หรือเปล่าคะ? เกิดอุบัติเหตุกับเจ้าของโทรศัพท์ ตอนนี้เธออยู่ที่โรงพยาบาลในเมือง หวังว่าคุณจะรีบมาที่นี่โดยเร็วที่สุด"

ฉันรู้สึกว่าหัวของฉันราวกับโดนระเบิด เหมือนเสียงตูมดังขึ้น ร่างกายของฉันก็แข็งทื่อ