"ซูยุ่น?"

ในขณะที่ฉันกำลังหมดหวังแล้วนั้น ก็มีเสียงซวี่ชิงหนานดังออกมาจากนอกประตู ฉันรวบรวมกำลังที่มีอยู่น้อยนิดตบประตู: “ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย——”

“ซูยุ่น! เกิดอะไรขึ้น? เปิดประตูเร็ว!

ฉันคิดว่าเสียงของฉันดังมากแล้ว แต่จริงๆ เป็นเพียงลมหายใจเฮือกสุดท้ายอันแผ่วเบา: “ช่วยฉัน——“

“หุบปาก!”

ถันฮ่าวอวี่เอามือปิดปากฉัน กดตัวฉันไว้ มองอย่างโหดเหี้ยม

ฉันพยายามออกแรงกัดฝ่ามือเขา เขาจึงปล่อยมือ จากนั้นเอานิ้วโป้งมาอุดปากฉันเพื่อไม่ให้ฉันส่งเสียงออกมา

"ซูยุ่น เธอหนีไม่พ้นแล้ววันนี้!"

ขณะที่พูด เขาก็เริ่มเอามืออีกข้างฉีกกระโปรงฉัน เวลานั้นเอง ก็มีเสียงของซวี่ชิงหนานดังมาจากนอกประตู: "เอากล้องวงจรปิดของวันนี้ออกมาให้ฉันตรวจสอบเดี๋ยวนี้"

“ตุ๊บ”

ฉันรู้สึกได้ว่าประตูข้างหลังถูกคลายออก ถันฮ่าวอวี่ตกใจ ไม่คาดคิดว่าประตูจะถูกเปิดออก ฉันจึงใช้โอกาสนี้เอื้อมมือไปผลักเขาออก

ตอนนี้ประตูเปิดออกแล้ว ซวี่ชิงหนานวิ่งเข้ามา ฉันหล่นไปอยู่ที่พื้น

"ซูยุ่น?"

ฉันไม่มีสติอีกต่อไปแล้ว ตัวฉันก็ไม่มีเรี่ยวแรง ฉันจึงกัดลิ้นเพื่อปลุกตัวเองให้ตื่น

“คุณเป็นยังไงบ้าง?”

ซวี่ชิงหนานพยุงฉันขึ้นมา ตอนนี้ฉันยังรู้สึกตัวอยู่จึงรีบบอกเขา: “ช่วยพยุงฉันไปที่ห้องอาบน้ำหน่อยค่ะ!”

แม้จะมีเเรงขึ้นมาหน่อยแต่เสียงยังแผ่วเบา ฉันกลัวว่าซวี่ชิงหนานจะไม่ได้ยินเสียง เลยพูดซ้ำอีกครั้ง

"ให้ผมส่งคุณไปโรงพยาบาลนะครับ?"

ฉันผลักเขาออก หยิบฝักบัวที่อยู่ด้านข้าง แล้วเปิดน้ำเย็นให้ไหลผ่านตัว

น้ำเย็นๆ ที่ไหลจากศีรษะลงมาช่วยกระตุ้นสติได้ดี แต่ก็ทำให้ฉันตัวสั่น ฉันรู้สึกตัวแล้ว จึงมองซวี่ชิงหนานและพูดอย่างติดๆขัดๆ: "ฉันถูก คนวางยา ขอ ขอโทษนะคะ คุณช่วยออกไปก่อน ฉันจะ ฉันจะอยู่ในนี้ อาบน้ำเย็นค่ะ"

ภายในร่างกายฉันกระสับกระส่ายวุ่นวายไปหมด ฉันกัดฟัน ไม่ยอมให้ตัวเองส่งเสียงน่าอับอายออกไป

"อาการคุณไม่สู้ดีเลย ผมส่งคุณไปโรงพยาบาลดีกว่านะครับ?"

ฉันส่ายศีรษะ: "ไม่ ไม่ต้องค่ะ คุณ——”

งั้นผมออกไปก่อน คุณมีอะไรเรียกผมนะครับ!"

ฉันมองเขาอย่างซาบซึ้ง เอามือหยิกฝามือตัวเอง ใช้ความเจ็บปวดข่มตัวเองไม่ให้มีความคิดไปในทางนั้น

ถันฮ่าวอวี่วางยาฉัน มันเป็นไม่ได้เลยที่ไปจะถอนยาที่โรงพยาบาล อีกอย่างดูจากท่าทางฉันตอนนี้ ฉันกลัวว่าระหว่างทางตัวเองอาจจะทำอะไรที่ไม่น่าดูออกมาได้

พอเห็นว่าซวี่ชิงหนานออกไปแล้ว ฉันรีบปิดประตู

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองกระสับกระส่ายมานานแค่ไหนแล้ว แต่ในที่สุดความรู้สึกภายในร่างกายก็ค่อยๆ ดีขึ้นมาบ้าง ทั่วร่างยังไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ฉันได้แต่นั่งอยู่กับพื้น หอบหายใจแรงๆ ออกมา

ข้างนอกเหมือนมีเสียงเหมือนของแตกดังแว่วเข้ามา ฉันผงะไปครู่หนึ่ง แล้วความร้อนภายในร่างกายก็แผดเผาอีกครั้ง

แต่เสียงข้างนอกดังมากเหลือเกิน ฉันกัดฟัน เอามือจับอ่างล้างหน้าดึงตัวเองขึ้น แล้วเอาหลังพิงกำแพง เพื่อเปิดประตูออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น

พอเห็นว่าลู่จือสิงกับซวี่ชิงหนานกำลังต่อยกัน ฉันก็รีบเข้าไปห้ามทันที ลืมไปว่าสภาพตัวเองก็ไม่ได้ดีซักเท่าไหร่

ฉันเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ร่วงหล่นลงมาที่พื้น ความรู้สึกภายในร่างกายรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ฉันได้แต่ตะโกนออกไป: "อย่าต่อยกันเลยค่ะ! ลู่จือสิง! ซวี่ชิงหนาน!"

พวกเขาต่างมองเห็นฉันแล้ว ซวี่ชิงหนานเป็นห่วงอยากจะเดินเข้ามาหา: "ซูยุ่น เธอไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ?"

ฉันส่ายศีรษะ มองไปที่ลู่จือสิง: "ลูจือสิง ช่วยอุ้มฉันทีค่ะ!"

ฉันรู้ว่าสติของตัวเองกำลังจะหลุดลอยไปแล้ว แต่ด้วยสายตาอันเยียบเย็นของลู่จือสิงที่มองมาทำให้ฉันตัวสั่น

ความปรารถนาภายในร่างกายทำให้ฉันเริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่ ท้ายที่สุดลู่จือสิงจึงเข้ามาอุ้มฉัน ฉันเอามือทั้งสองข้างสวมกอดเขาแน่น: "เข้า เข้าไปในห้องอาบน้ำค่ะ!"

เวลานี้ ฉันไม่อาจจะลังเลอะไรได้อีก ฉันรู้แค่ว่าฉันต้องการเขา แค่เขาเท่านั้น: "เอาฉันที! ลู่จือสิง!"

เมื่อเข้าไปในห้องอาบน้ำ มือฉันก็ดึงเสื้อบนตัวเขาอย่างไม่หยุดหย่อน แต่ติดตรงกระดุมเสื้้อเชิ๊ตที่แกะไม่ออกซักที ฉันกะจะฉีกให้แยกออกจากกัน แล้วลู่จือสิงก็มาหยุดมือฉันเอาไว้

ฉันเงยหน้ามองเขาอย่างงุนงง รู้สึกไม่ยินยอมอย่างมาก: "ฉันทรมานค่ะ ลู่จือสิง!"

เขามองฉันแต่กลับยิ้มอย่างเย็นชาให้ เอามือสะบัดออก เดินถอยห่างจากตัวฉัน: "ซูยุ่น เธอดูไร้ค่าจริงๆ เลย!"

คำพูดของเขาประหนึ่งสายฟ้าฟาด ทำให้ลืมความทรมานที่ตนเองกำลังประสบอยู่ ฉันมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ: "คุณพูดอะไรนะคะ?"

เขายกริมฝีปากขึ้น สายตาเต็มไปด้วยการดูถูกและเหยียดหยาม: "ทำไม ซวี่ชิงหนานยังให้เธอไม่สมใจอีกหรือ?"

"คุณพูดบ้าอะไรออกมาคะ!"

ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเลือดกำลังไหล อีกทั้งความร้อนที่ระอุไปทั่วทุกแห่งในร่างกาย ยิ่งทำให้ฉันไม่มีสติเพียงพอที่จะเผชิญหน้ากับเขาได้!

เขาหัวเราะเยาะ แล้วหันหลังเดินจากไป

ฉันอึ้งไปชั่วขณะ รีบไล่ตามเขาไป: "ลู่จือสิง!"

"คุณกลับมาก่อนค่ะ ลู่จือสิง!"

ตัวฉันอ่อนปวกเปียกไปหมด ฉันไล่ตามไปได้เพียงไม่กี่ก้าวก็ล้มลงกับพื้น ลู่จือสิงเปิดประตู ฉันตะโกนเรียกเขาจากด้านหลัง แต่เขาไม่สนใจฉันเลย เหลือเพียงความเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็งเอาไว้

ฉันคิดจะไล่ตามออกไป แต่ภายในร่างกายทรมานมาก สติฉันเริ่มเลือนรางอีกครั้ง

ฉันกัดฟันปีนกลับเข้าไปในห้องอาบน้ำ แล้วเอาฝักบัวสาดน้ำเย็นๆ ใส่ตัว

ไม่รู้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว แต่ตอนนี้ความร้อนบนตัวลดลงมาแล้ว ฉันนั่งอยู่กับพื้น ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย นึกถึงคำพูดที่ลู่จือสิงพูดกับฉันแล้วน้ำตาก็ร่วงพรูโดยไม่รู้ตัว

"ซูยุ่น?"

ซวี่ชิงหนานเคาะประตู ฉันไม่มีเรี่ยวแรงและอารมณ์ใดๆ จะไปสนใจ

"ผมเข้าไปได้มั้ยครับ?"

"ค่ะ"

"คุณเป็นยังไงบ้างครับ?"

ซวี่ชิงหนานเดินเข้ามา一มองฉันด้วยสีหน้าประหลาดใจ ฉันเงยหน้ามองเขา: "เขาไปไหนแล้วหรือคะ?"

"เขากลับไปแล้วครับ ผมส่งคุณไปโรงพยาบาลนะครับ ซูยุ่น"

ฉันส่ายศีรษะ คิดดูอีกที ก็พยักหน้า: "คุณพาฉันไปส่งโรงพยาบาลหน่อยนะคะ ซวี่ชิงหนาน"

ภายในร่างกายทรมานอีกแล้ว คราวนี้หนักกว่าเดิม แต่ฉันไม่เหลือเรี่ยวแรงใดๆ อีกแล้ว

ซวี่ชิงหนานอุ้มฉันขึ้นมา ฉันอยากกล่าวคำขอบคุณเขาแต่ไม่มีแรงจะเอ่ยบอก

รถขับออกไปอย่างเร็ว ฉันคอยกัดริมฝีปากตัวเองไว้เพื่อปลุกตัวเองให้รู้สึกตัวตลอดเวลา

ซวี่ชิงหนานคอยปลอบโยนฉันอยู่ข้างๆ ฉันหลับตาลง เอียงคอไปนอกหน้าต่างปล่อยให้ลมพัดมาปะทะใบหน้าฉัน

หลังจากผ่านไปสิบนาที รถก็มาจอดตรงทางเข้าโรงพยาบาล ฉันกะจะเดินเข้าไปเอง แต่พอเปิดประตูรถออกมาก็พบว่าตัวเองไหลลงไปบนพื้นซะแล้ว โชคดีที่ซวี่ชิงหนานจับตัวฉันเอาไว้ เขาจึงอุ้มฉันขึ้นมาแนบอก

ฉันขยับตัวเล็กน้อยพยายามพูด แต่ก็พบว่าเรี่ยวแรงตนเองเหมือนโดนสูบจนเหือดแห้ง ทั่วร่างราวกับถูกแผดเผาอยู่บนกองไฟ

"ซูยุ่น? ซูยุ่น? คุณเป็นอะไรครับ? ซูยุ่น?"

ฉันได้ยินแค่เสียงซวี่ชิงหนานกำลังร้องเรียกฉัน แล้วจึงหมดสติไป