ฉันฝัน ฉันฝันว่าฉันอยู่ในห้องมืดนั้นและชายทั้งห้าคนกำลังดึงเสื้อผ้าของฉัน ไม่มีใครเข้ามาช่วยฉันและฉันเองก็ไม่สามารถหนีออกไปได้

ฉันร้องตะโกนให้คนมาช่วย แต่กลับไม่มีใครเข้ามาช่วยฉันเลย

เสียงของลู่จือสิงดังขึ้นข้างๆหูของฉัน ฉันก็รีบลืมตาขึ้นและเห็นใบหน้าที่ชัดเจนของลู่จือสิงและฉันก็ได้พบว่าตัวเองนั้นฝันร้าย

"ฝันร้ายหรือ?"

ลู่จือสิงมองฉัน เขาวางมือบนหน้าผากของฉันเพื่อเช็ดเหงื่อ ฉันนึกถึงฝันเมื่อครู่ฉันจึงลุกขึ้นนั่งและกอดเขา "ลู่จือสิง ฉันฝัน"

เขาตบหลังฉันเบาๆเพื่อปลอบฉัน "ไม่ต้องกลัวไม่เป็นไร"

ฉันพยักหน้า แต่ดวงตาของฉันยังคงเต็มไปด้วยน้ำตา

ฉันไม่ได้เป็นอะไรมากมายนัก แค่เพียงก่อนหน้านี้นั้นฉันถูกวางยา และหิวเป็นเวลาหลายชั่วโมงและมีอาการหวาดกลัวมากเกินไปดังนั้นจึงเป็นลมไป

ฉันขอให้ลู่จือสิงทำเรื่องให้ฉันออกจากโรงพยาบาล เขาไม่ยินยอม แต่ฉันบอกเขาว่าฉันอยู่โรงพยาบาลแล้วฉันรู้สึกไม่ปลอดภัย ลู่จือสิงเห็นสีหน้าที่หวาดกลัวของฉันเขาจึงตกลงที่จะทำเรื่องให้ฉันออกจากโรงพยาบาล

หลังจากขึ้นรถแล้วฉันก็นึกคำถามขึ้นได้ "ลู่จือสิง คนพวกนั้นโดนจับหรือเปล่า?"

เขาพยักหน้า เขาปล่อยมือข้างหนึ่งเพื่อจับมือฉัน "โดนจับไปแล้ว เป็นพวกอันธพาลที่เมา พวกมันเห็นเธออยู่คนเดียวดังนั้นก็เลยลงมือตามความคิดของพวกมัน"

เมื่อลูจือสิงพูดเช่นนี้ใบหน้าของเขาก็เย็นชาและมือของเขาก็กำพวงมาลัยแน่น

"หลังจากนี้อย่าไปไหนไกลๆเพียงคนเดียวอีก"

ฉันคิดอยากจะบอกเขาว่าเรื่องนี้อาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับซินหมิงเยว่ แต่เมื่อได้ยินเขาพูดแบบนั้นในขณะนั้นฉันเองก็พูดไม่ออก เรื่องนี้ฉันพูดเพียงอย่างเดียวคงจะไม่พอ และฉันไปยังสถานที่แห่งนั้นก็เพราะซูตงเจ๋อ ฉันไม่อยากให้ลู่จือสิงรู้เรื่องราวของซูตงเจ๋อดังนั้นฉันจึงต้องอดกลั้นเอาไว้ "ฉันรู้แล้ว"

เมื่อด้านหน้าเป็นไฟแดง เขาหันมามองฉัน "อย่ากังวลเลย เรื่องนี้ผมจะตรวจสอบอย่างละเอียด"

"ขอบคุณ"

"ในตอนที่คุณตกอยู่ในอันตรายและต้องการผม ผมกลับไม่ได้ออกมาช่วย ครั้งหน้ามันจะไม่เป็นแบบนี้อีกแล้ว ซูยุ่น ผมสัญญา"

ทันใดนั้นเขาก็มองมาที่ฉัน ดวงตาสีดำเต็มไปด้วยความรู้สึกต่างๆมากมาย

น้อยมากที่ฉันจะเห็นท่าทางเช่นนี้ของลู่จือสิง คำสัญญาของเขาสัมผัสหัวใจของฉันได้ยิ่งกว่าในอดีตที่เคยผ่านมา

ฉันรู้ว่าลู่จือสิงนั้นห่วงใยฉันและรักฉันมาก

หลังจากเหตุการณ์นั้นลู่จิงสิงก็บังคับให้ฉันลาหยุดเพื่ออยู่บ้านพักผ่อน ฉันเองก็รู้ตัวเองดีดังนั้นจึงขอลาหยุด

แต่ผลการตรวจสอบเรื่องนี้ที่ตำรวจได้บอกฉัน ฉันไม่เชื่อ บางที5คนนั้นอาจเดินผ่านมาจริงๆ แต่ฉันถูกขังอยู่ในห้องว่างเปล่านั้นเป็นเวลาหลายชั่วโมง และยังถูกโยนเข้าไปในตรอกซอยแบบนั้นอีก

ไม่ว่าฉันจะคิดยังไงเรื่องนี้มันก็แปลก แต่ผลการสอบสวนของตำรวจพบว่าคนเหล่านั้นกำลังตามทวงหนี้แต่พวกมันจำผิดคนดังนั้นสุดท้ายแล้วจึงปล่อยฉันไป

ผลการสอบสวนนี้ฟังอย่างไรก็ไม่ผิดแปลก แต่เรื่องสายโทรศัพท์ที่เกี่ยวกับซูตงเจ๋อติดหนี้นั้นฉันจะอธิบายให้เข้าใจได้อย่างไร?

เห็นได้ชัดว่ามีคนต้องการให้ฉันไปที่นั่น แต่ตำรวจบอกว่าซูตงเจ๋อไม่ได้เป็นหนี้ใคร ส่วนสายโทรศัพท์ที่ฉันได้รับนั้นเป็นสายหลอกลวง

เมื่อฉันวางสาย ภายในใจของฉันไม่สามารถมองข้ามปัญหานี้ไปได้เลย

ฉันคิดแล้วคิดอีก ฉันจึงตัดสินใจตามหาซินหมิงเยว่เพื่อให้เธอชี้แจงเรื่องนี้ แต่ซินหมิงเยว่ไม่รับสายโทรศัพท์ฉัน ฉันไม่มีทางเลือกอื่น ฉันจึงจ่ายเงินจำนวนเล็กน้อยเพื่อที่จะได้รู้ว่าซินหมิงเยว่ไปอยู่ที่ไหน

ไม่ง่ายเลยกว่าที่ฉันจะรู้ว่าวันนี้ซินหมิงเยว่อยู่ที่โรงแรมซื่อจี๋ ฉันรีบนั่งแท็กซี่ไปยังที่นั่นแต่กลับคาดไม่ถึงว่าจะเห็นภาพฉากที่ไม่น่าเชื่อ!

ตอนแรกฉันคิดว่าซินหมิงเยว่อาจจะไม่อยากเจอฉัน ฉันไปเคาะประตูห้องเธอแต่เธอนั้นไม่เปิดประตูมาเจอฉันดังนั้นฉันเลยโกหกไปว่าฉันเป็นเพื่อนของซินหมิงเยว่และล็อบบี้ก็มอบคีย์การ์ดให้กับฉัน

ฉันเพียงแค่คาดไม่ถึงว่าจะเจอลู่จือสิงอยู่ที่นี่ เขายืนหันหลังให้กับฉัน ซินหมิงเยว่ยืนอยู่ตรงหน้าเขามือของเธอวางบนร่างกายเขา

เมื่อฉันเข้าไป ซินหมิงเยว่เงยหน้าขึ้นและเห็นฉัน

เธอมองเห็นฉันแต่เธอกลับไม่พูดอะไรและยังมองฉันด้วยสายตายั่วยุ

ฉันโกรธมากจนตัวสั่น ฉันหันหลังกลับและเดินออกมา หลังจากออกมาแล้วฉันนั้นกระวนกระวายมากขึ้นเรื่อยๆ หลังจากคืนคีย์การ์ดที่ล็อบบี้แล้วฉันก็วิ่งออกจากโรงแรม

ฉันไม่รู้ว่าฉันวิ่งมาเท่าไหร่แล้ว น้ำตาก็ยังคงไหลอยู่เช่นนั้น การมองเห็นของฉันพร่ามัวมองเห็นอะไรไม่ชัดเจนและฉันก็ได้วิ่งชนเข้ากับคนตรงหน้า

"ซูยุ่น?"

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยฉันก็รู้ได้ทันทีว่าเขาคือซวี่ชิงหนาน

ฉันรีบยกมือขึ้นเพื่อเช็ดน้ำตาและมองเขาพร้อมกับรอยยิ้ม "คุณชายซวี่ บังเอิญจัง?"

เขาไม่ได้ถามฉันว่าฉันร้องไห้เพราะอะไร "ใช่ ฉันมาทำธุระแถวนี้พอดี อยากไปดื่มชายามบ่ายด้วยกันหน่อยไหม?"

จิตใจของฉันในตอนนี้นั้นวุ่นวายมาก ฉันที่คิดเพ้อเจ้อและฟุ้งซ่านนั้นเมื่อได้ยินข้อเสนอของเขาแล้วและเป็นสิ่งที่ฉันกำลังต้องการฉันจึงยิ้มและพยักหน้าตอบรับ "ได้สิ"

หลังจากที่ได้นั่งแล้ว ฉันก็บอกกับซวี่ชิงหนานว่าจะไปเข้าห้องน้ำ เมื่อออกมาแล้วเขายังคงรอให้ฉันมาสั่ง "ลองดูว่าอยากดื่มอะไร"

ฉันยิ้มให้กับเขา "ให้คุณเห็นอะไรที่น่าอายเสียแล้ว คุณชายซวี่"

"ไม่เป็นไร ทุกคนมักมีช่วงเวลาที่ไม่สามารถควบคุมอารมณ์เอาไว้ได้"

ฉันสั่งได้ชาลำไยไปหนึ่งแก้ว "ขอบคุณจริงๆสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อน เมื่อฉันถึงโรงพยาบาลฉันก็เป็นลมไป คิดอยากจะหาโอกาสขอบคุณคุณอยู่แต่ฉันไม่มีช่องทางการติดต่อกับคุณเลย คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะบังเอิญมาเจอกัน"

และในเวลานั้นชาลำไยที่ได้สั่งไว้ก็มาเสิร์ฟพอดี กาแฟที่เขาได้สั่งไว้ก็เช่นกัน ฉันหยิบถ้วยขึ้นมาแล้วหันไปมองเขา "คุณชายซวี่ วันนี้ฉันจะใช้ชาแทนไวน์ ขอบคุณคุณ ถ้าหากว่าหลังจากนี้มีอะไรที่ฉันจะสามารถช่วยคุณได้ คุณไม่ต้องเกรงใจ ขอแค่เพียงบอกฉันมา"

เขายิ้ม "เรื่องเล็กน้อย คุณซูเกรงใจเกินไปแล้ว"

ฉันและซวี่ชิงหนานพูดคุยกันที่ร้านกาแฟเป็นเวลาประมาณสองชั่วโมง เมื่อคุยกันแล้วฉันพบว่าจริงๆแล้วเขาเป็นรุ่นพี่ในโรงเรียนมัธยมต้นของฉันและมัธยมปลายเขาได้ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศและปีนี้ได้กลับมาประเทศจีน

เพราะว่าซวี่ชิงหนาน ในช่วงเวลานั้นฉันจึงลืมเรื่องราวภายในโรงแรมก่อนหน้านี้ไปเสียหมด เราสองคนพูดคุยและหัวเราะกันราวกับว่าเป็นเพื่อนเก่าที่รู้จักกันมาเนิ่นนาน

"นี่ก็ค่ำมากแล้ว ผมไปส่งคุณไหม"

ฉันก้มหน้ามองเวลา เขาเองก็ได้ดูเวลาก่อนฉันแล้ว

แต่บ้านของฉันอยู่ไกลจากที่นี่ ฉันจึงส่ายหน้าปฏิเสธข้อเสนอเขา "ไม่รบกวนคุณดีกว่า บ้านฉันค่อนข้างไกลจากที่นี่ ฉันเรียกแท็กซี่กลับได้"

เขายิ้มพร้อมกับหยิบเสื้อคลุมแล้วเดินออกจากที่นั่ง "ฟ้าก็มืดแล้ว ฉันไปส่งเถอะ ฉันเองก็ไม่ได้อยู่แถวนี้แล้วก็เธอเพิ่งพบเจอเรื่องราวร้ายๆมา ภายในใจของเธอเองก็ยังคงไม่โอเคหรอก ให้ฉันไปส่งเธอเถอะ"

ในที่สุดฉันก็ตกลงไปกับคำชักชวนของซวี่ชิงหนาน ฉันเข้าไปในรถของเขาและเขาก็ขับรถไปส่งฉัน

ภายในบ้านไม่มีใคร เมื่อฉันเปิดประตูมีเพียงห้องนั่งเล่นมืดๆเท่านั้นที่รอต้อนรับฉัน

เมื่อมองไปที่ห้องนั่งเล่นที่ว่างเปล่า ฉันก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงฉากที่ฉันเห็นเมื่อช่วงบ่าย ฉันรู้สึกว่าหัวใจของฉันนั้นเจ็บปวดราวกับถูกมีดแทง

"ครืด"

ประตูถูกผลัก ลู่จือสิงก้าวเท้าเข้ามาพร้อมด้วยสีหน้าเย็นชา เขาเดินเข้ามาถามฉัน "วันนี้เธอไปข้างนอกเหรอ?"

เดิมทีที่ฉันนั้นอึดอัดใจอยู่แล้ว เมื่อได้ยินคำถามเขา อารมณ์ของฉันก็ยิ่งควบคุมไม่อยู่ ฉันยืนขึ้นและจ้องมองเขา "ฉันไปข้างนอกมา หรือว่าคุณจะไม่ให้ฉันมีแม้แต่อนุญาติให้ฉันไปพบข้างนอกงั้นเหรอ?"

“ใครมาส่งเธอ?”

เขาคว้ามือฉัน ข้อมือฉันเจ็บปวดจากการโดนบีบ ฉันนึกถึงเรื่องราวเมื่อช่วงบ่าย อดไม่ได้ที่จะนึกถึงว่าเขาได้สัมผัสซินเยว่หมิงหรือเปล่า แค่เพียงนึกเช่นนี้ ฉันก็รู้สึกไม่สบายใจ ฉันจึงสะบัดมือออกจากเขา "อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!"

“ไม่ให้ผมแตะต้องคุณงั้นเหรอ? อยากให้ใครแตะต้องคุณล่ะ? ซวี่ชิงหนานงั้นสิ?”

เขาดึงฉันเข้าหาตัวเขา

"คุณหมายความว่าไง?"

ฉันคาดไม่ถึงว่าลู่จือสิงจะให้ร้ายฉันก่อนทั้งที่เขาเองก็ทำผิดมาเช่นกัน "ฉันกับซวี่ชิงหนานนั้นไม่ได้มีอะไรต่อกัน ทีคุณกับซินหมิงเยว่ล่ะ? วันนี้พวกคุณไปเจอกันมาไม่ใช่เหรอ? อยู่ในโรงแรม ไปทำอะไรกันมาบ้างล่ะ?"

ฉันไม่อยากร้องไห้ ไม่อยากให้เขาเป็นความน่าสมเพชของฉัน แต่เมื่อนึกถึงเรื่องที่พวกเขาอาจจะทำกันในโรงแรมแล้ว ใจของฉันก็เจ็บปวดราวกับถูกใครเอามีดมากรีดอย่างไรอย่างนั้น น้ำตาฉันไหลอย่างไม่อาจควบคุมได้

สีหน้าเขาเปลี่ยนในทันใด "คุณตามผมงั้นเหรอ?"

ฉันยิ้มเยาะ "คุณคิดว่าฉันตามคุณงั้นเหรอ?"

"แล้วคุณรู้ได้อย่างไรว่าวันนี้ช่วงบ่ายผมไปเจอซินหมิงเยว่?"

เมื่อได้ยินคำพูดเขา ฉันก็รู้สึกผิดหวัง "ลู่จือสิง คุณไม่อยากให้ใครรู้ คุณก็อย่าทำสิ!"

"ผมทำอะไร?!"

“คุณทำอะไรงั้นเหรอ? คุณกับซินหมิงเยว่อยู่โรงแรมแล้วทำอะไรกันล่ะ? ฉันเห็นเธอเอื้อมมือจะถอดเสื้อผ้าคุณอยู่แล้ว!”