ลู่จือสิงอาศัยอยู่ชั้นบนของบ้านของฉัน ดังนั้นขึ้นไปอีกหนึ่งชั้น ฉันแค่เดินไปตามเส้นที่กลับบ้านก็ได้แล้ว

ฉันยกมือขึ้นกดกริ่งประตู ลู่จือสิงก็เปิดประตูทันที

“คุณขึ้นมาได้ยังไง ? ”

เขามองฉันด้วยความประหลาดใจ

ฉันยื่นยาที่อยู่ในมือส่งให้：“ ยาของคุณ ”

เมื่อฟังฉันพูด ดวงตาของเขาก็ดูเศร้าลง และเอื้อมมือมาหยิบมา “ คุณจะเข้ามาไหม ? ”

ฉันส่ายหัว ไม่ได้คิดที่จะเข้าไป：“ฉันกลับละ ถ้าคุณมีอะไร คุณก็เรียกหลี่จื้อเถอะ”

ฉันไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกแล้ว

คำพูดของฉันทำให้หน้าของเขาดูเศร้าลง ฉันคิดว่าเขาจะโกรธ แต่ปรากฎว่าเขาไม่ได้พูดอะไร

เงียบไปสองสามนาที ฉันหันกลับไปโดยไม่พูดอะไร

เดินไปได้ครึ่งทาง ทันใดนั้นเขาก็เรียกฉันขึ้นมา：“ซูยุ่น”

ฉันไม่ได้หันกลับไป：“ยังมีอะไรอีกไหม ?”

“ผมปวดหัว อยากกินโจ๊ก รบกวนคุณทำให้ผมหน่อยได้ไหม ?”

ฉันกัดฟันหันกลับไปมองเขา และปฎิเสธ : “คุณสั่งมากินเถอะ ฉันไม่มีเวลา ”

“อืม”

เขาตอบกลับมาและไม่พูดอะไร เพียงแค่ใช้ดวงตาสีดำคู่นั้นมองฉัน เหมือนกับฉันเปิดประตูไปเจอสุนัขที่รอฉันให้อาหารอย่างนั้น

ฉันไม่มองเขาและหันกลับเข้าลิฟต์

กลับมาถึงบ้านก็ประมาณแปดโมงกว่าแล้ว ฉีซิ่วหรานออกมาจากห้องนอน：“ทำไมกลับมาเร็วจัง ?”

ฉันพยักหน้า “เขาหายไข้แล้ว ฉันกลับมาตั้งแต่เช้าแล้ว”

“คุณกินข้าวเช้ารึยัง ?”

ฉันส่ายหัว：“ เป้ยเปยไม่ได้วุ่นวายใช่ไหม ?”

“ไม่ ร้องไห้แค่ตอนหิว ”

ฉันยิ้ม ：“ถ้าไม่ใช่คุณ ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ”

ฉีซิ่วหรานไม่ตอบฉัน：“ฉันทำแซนวิส คุณจะกินไหม ? ”

อดมาทั้งคืน เช้านี้ฉันหิวจะแย่แล้ว ทำไมถึงจะไม่กินล่ะ

“ซูยุ่น ？”

ในขณะที่ฉีซิ่วหรานเรียกฉัน ฉันกำลังกัดแซนวิสพลางนึงถึงคำพูดของลู่จือสิงเมื่อครู่

เขาบอกว่าปวดหัว อยากกินโจ๊ก

เขาออกจากโรงพยาบาลมาพร้อมกับฉัน ก็เกือบประมาณสิบชั่วโมงแล้วที่ไม่ได้กินอะไร

คำพูดของซิ่วหรานเรียกสติฉัน ฉันสลัดความคิดและถามว่า：“มีอะไรเหรอ ?”

“นมหมดแล้ว จะให้ฉันรินให้อีกแก้วไหม ? ”

ในตอนนี้ฉันถึงได้เห็นว่าแก้วของฉันว่างเปล่า แต่ก็ยังกระดกมันเข้าปากอยู่

รู้สึกอายเล็กน้อย “ไม่ต้องแล้ว ฉันกินอิ่มแล้ว”

เมื่อพูดจบ ฉันก็ยัดแซนวิสชิ้นสุดท้ายเข้าปาก หยิบกระดาษทิชชู่และพูดว่า “คุณจะไปบริษัทต่อไหม ?”

“ตอนบ่ายฉัน——”

ฉันรู้ว่าเขากำลังจะพูดอะไร จึงพูดแทรกขึ้นมาว่า：“ฉันกลับมาแล้ว คุณอย่าลางานเลย ฉันรู้สึกเกรงใจคุณจริงๆที่ทำให้คุณเสียเวลางาน”

“ซูยุ่น——”

ฉันคุยกับฉีซิ่วหรานเกือบห้านาที ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจไปทำงาน

เมื่อฉีซิ่วหรานกลับไปฉันก็มาดูเป้ยเปย เป้ยเปยนอนหลับสบาย ฉันนอนอยู่บนเตียงว่าจะนอนพักสักหน่อย

แต่เมื่อนอนอยู่บนเตียง ทำยังไงฉันก็นอนไม่หลับ ในหัวคิดถึงแต่เรื่องที่ลู่จือสิงพูดกับฉันเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนว่าเขาอยากกินโจ๊ก

น่ารำคาญจริงๆ ！

ในที่สุดฉันก็อดไม่ได้ลุกขึ้นมาทำโจ๊กหมู หลังจากนั้นก็เอาใส่กระติก และอุ้มเป้ยเปยขึ้นไปหาเขา

ครั้งนี้ลู่จือสิงใช้เวลานานมากกว่าจะเปิดประตู นานจนฉันอดคิดไม่ได้ว่าเขามีปัญหาอะไรรึเปล่า

เมื่อฉันกำลังจะเคาะประตู เขาก็เปิดออก ：“ ซูยุ่น ? ”

เขาสวมเสื้อคลุมอาบน้ำ มีปอยน้ำบนผม เห็นได้ชัดว่าเขาเพิ่งอาบน้ำ

เขาใส่เสื้อคลุมอาบน้ำแบบหลวมๆเป็นรูปตัวVทำให้เห็นกล้ามหน้าท้องของเขาอย่างชัดเจน

ตาของฉันสบเข้ากับมัน ทำให้หน้าของฉันร้อนผ่าวขึ้นมาและรีบหันหน้าหนี

เขาไม่ทันสังเกต “คุณ——”

ฉันยกกระติกขึ้นมา：“ทำโจ๊กมาให้คุณ คุณกินเสร็จแล้วกินยานอนพักผ่อนซะ ฉันจะพาเป้ยเปยลงไป——”

ฉันยังไม่ทันพูดจบ จู่ๆเขาก็อุ้มเป้ยเปยมาจากรถเข็นและเดินเข้าไปข้างใน

“ลู่จือสิง คุณทำอะไร——”

ฉันตามเข้าไป เขาวางรถเข็นไว้ที่ห้องรับแขกและหันไปปิดประตู：“วันนี้อากาศไม่ดี มีเมฆมาก อย่าออกไปข้างนอกเลย”

“งั้นฉันจะกลับบ้าน”

ฉันวางกระติกลง และเอื้อมมือไปจับรถเข็น แต่ก็ถูกเขาจับมือและกดเข้ากับกำแพง

ลู่จือสิงเพิ่งอาบน้ำเสร็จ กลิ่นเจลอาบน้ำบนตัวเขาหอมมาก เมื่อก่อนเราใช้เจลอาบน้ำนี้ด้วยกัน มันเป็นแบรนด์โปรดของฉัน

ไม่คิดเลยว่าเขาจะยังใช้อยู่

ใจของฉันเหมือนถูกอะไรบางอย่างต่อย

ลู่จือสิงก้มลงมองฉัน：“ ซูยุ่น เมื่อครู่คุณมองอะไร ?”

ฉันไม่ตอบสนอง：“เมื่อครู่ฉันมองอะไร ?”

จู่ๆเขาก็หัวเราะออกมา นานแล้วที่ฉันไม่เห็นเขาหัวเราะ ตอนนี้เห็นเขายิ้มฉันก็อดไม่ได้ที่จะเขินอายเล็กน้อย

ทันใดนั้นฉันก็รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร แต่มันก็สายไปแล้ว——

เสี้ยววินาที ฉันรู้สึกได้ถึงฝ่ามือของฉันถูกเขาจับและกดร่างและหู-ของฉันแนบ เขาพูดไปด้วยพลางดึงมือฉันไปจับที่หน้าอกของเขา “เมื่อครู่เห็นคุณหลงใหลมันขนาดนั้น ไม่อยากสัมผัสหน่อยเหรอ ?”