“ซูยุ่น…”

ฉันปรับอารมณ์ได้แล้วและมองเขาอย่างเฉยเมย “คุณยังอยากกินข้าวเที่ยงอยู่ไหม”

ลู่จือสิงคงไม่เข้าใจว่าทำไมท่าทีของฉันจึงเปลี่ยนไปเร็วขนาดนี้ เขาขมวดคิ้ว “จะสั่งมาหรือ?”

“เปล่า ถ้าคุณไม่กิน คุณก็กลับไปซะ”

“เธอ…”

“ออกไป!”

ฉันชี้นิ้วไปที่ประตู เขามองฉันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะลุกเดินจากไปโดยที่ไม่พูดอะไรเลย

ปึ้ง! ฉันได้ยินเสียงประตูปิดลง

ฉันรู้ว่าลู่จือสิงจากไปแล้ว ภายในห้องขนาด 80 ตารางเมตรนี้เหลือเพียงแค่ฉันกับเป้ยเปย

เป้ยเปยกำลังหลับ ทำให้ภายในห้องเงียบสงัดเสียจนเกือบทำฉันหายใจไม่ออก

เมื่อนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ ฉันก็อยากจะยกมือขึ้นมาพัดสักทีสองที

ซูยุ่นนะซูยุ่น… ทำไมเธอถึงโง่แบบนี้ สองปีก่อนเธอถูกเขาหลอกยังไง ผ่านมาแล้วสองปีก็ยังปล่อยให้เขาหลอกได้ง่ายๆ เหมือนเดิม

ฉันยกมือขึ้นดึงผมทั้งสองข้างของตัวเอง ตัดสินใจว่าถ้าเจอลู่จือสิงอีกครั้ง ฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกต่อไป!

แต่ว่าหลังจากที่ลู่จือสิงจากไป หลายวันต่อมาฉันก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย ฉันเองก็ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกของตัวเองอย่างไร ฉันควรจะดีใจที่เป็นแบบนี้ แต่ทำไมฉันกลับไม่มีความสุขเลยสักนิด

เมื่อฉีซิ่วหรานมาหาฉันในตอนเย็น เขามองแว๊บเดียวก็รู้ทันทีว่าฉันอารมณ์ไม่ดี

“ลู่จือสิงมาหาเธอหรือ?”

แม้จะรู้ว่าเขาไม่รู้ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้นระหว่างฉันกับลู่จือสิง แต่เมื่อได้ยินเขาพูดถึงลู่จือสิงฉันก็รู้สึกอายเหลือเกิน จึงทำเพียงแค่เม้มริมฝีปากโดยไม่ตอบรับใดๆ

ฉีซิ่วหรานไม่ได้ถามอะไรต่อ “เธอรอฉันก่อน”

ฉันเงยหน้ามองเขาอย่างไม่พอใจ “เพิ่งดื่มไปครึ่งแก้วเอง ฉันไม่ได้คออ่อนขนาดนั้นนะ”

“แค่ครึ่งแก้วพอแล้ว”

เขายืนกราน ฉันเม้มริมฝีปากแน่นและดึงมือกลับมา ก้มหน้ามองเป้ยเปย ไม่รู้ว่าจะเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนเที่ยงอย่างไรดี “ฉีซิ่วหราน นายพูดได้น่าขำมาก! วันนี้ลู่จือสิงบอกฉันว่าเขากับเฉินฮวนเหยียนไม่ได้เป็นอย่างที่ฉันคิด! ที่ตลกกว่านั้นก็คือ ฉันกลับเชื่อซะนี่ นายคิดว่าฉันโง่หรือเปล่า ฉีซิ่วหราน”

บางครั้งฉันนึกอยากจะกางสมองของตัวเองออกมาดูว่าข้างในนั้นมีอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงโดนลู่จือสิงหลอกได้อย่างง่ายดายเสมอ

ฉันมองฉีซิ่วหรานและต้องการคำตอบจากเขาอย่างเร่งด่วน “ฉีซิ่วหราน ฉันมันโง่จริงๆ ใช่ไหม?”

เขามองฉันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยออกมา “เธอไม่ได้โง่หรอกซูยุ่น เธอก็แค่… ยังรักเขาอยู่”

เธอก็แค่… ยังรักเขา

ใช่… ฉันยังรักเขา

ฉันอยากจะเลิกรักเขาเหลือเกิน

แต่ว่าฉันทำไม่ได้…

ฉันก้มหน้าลงและไม่พูดอะไรอยู่นาน ฉีซิ่วหรานเองก็ไม่ได้พูดอะไร

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน อยู่ๆ เป้ยเปยก็ร้องไห้ออกมา ฉันรู้สึกเหมือนเพิ่งตื่นจากฝันและเตรียมจะลุกขึ้นไปชงนมให้เขา

“ฉันทำให้เอง”

ยังไม่ทันจะลุก ฉีซิ่วหรานก็กดฉันให้นั่งลง

ฉันมองแผ่นหลังของเขา และสุดท้ายก็นั่งลงตามเดิม

คืนนี้ฉันฝันว่าเฉินฮวนเหยียนกำลังอุ้มเป้ยเปยอยู่ เธอเหยียบฉันไว้ด้วยเท้าข้างหนึ่งและพูดกับฉันว่า ‘ซูยุ่น ไม่คิดว่าตอนนี้เธอจะโง่ยิ่งกว่าเมื่อสองปีก่อน! เธอคิดว่าลู่จือสิงรักเธอจริงๆ หรือ? เลิกโง่ได้แล้ว เขาแค่ต้องการเป้ยเปยคืนก็เท่านั้น! เธอลองดูสิว่าตอนนี้ตัวเองเป็นยังไง? เธอไม่เหลืออะไรแล้ว ซูยุ่น ฮ่าๆๆ ลูกชายของเธอกลายเป็นลูกชายของฉันแล้ว! ตั้งแต่นี้ไปฉันจะดูแลลูกของเธอกับจือสิงเป็นอย่างดีเลย!

“ไม่นะ…”

ฉันตกใจสะดุ้งตื่นขึ้นมาและพบว่ามันเป็นเพียงแค่ฝันร้าย

ฉันรีบควานหาเป้ยเปย รู้สึกตื่นตระหนกจนเหงื่อออกท่วมตัว

ฉันนึกภาพไม่ออกจริงๆ ว่าถ้าลู่จือสิงเอาตัวเป้ยเปยไปจริงๆ เฉินฮวนเหยียนจะปฏิบัติต่อเป้ยเปยอย่างไร

ฉันฝันร้ายติดต่อกันมาหลายวัน พร้อมกันนั้นก็ขาดการติดต่อจากลู่จือสิงไปเลย

หลังจากคิดว่าในที่สุดเขาก็หายเงียบไป ทันใดนั้นเขาก็ปรากฏตัวออกมา และคราวนี้ลู่จือสิงทำให้ฉันหมดหนทางรับมืออย่างสิ้นเชิง