ถึงในตอนแรกฉันจะเป็นคนคลอดเป้ยเปยออกมาด้วยตัวคนเดียว ฉันก็ไม่เคยร้องไห้ แต่ตอนนี้ฉันกลับอยากจะร้องไห้

เขามีคุณสมบัติอะไรถึงพูดประโยคนี้ออกมา?

เขาคิดว่าตัวเองเป็นใครหรือ?

หลังจากนั้นลู่จือสิงก็ไม่ทำให้ฉันลำบากใจอีก เมื่อรอได้หนึ่งชั่วโมงกว่าก็ถึงคิวของ

เป้ยเปยแล้ว

พอฉีดยาปุ๊บเป้ยเปยก็ร้องไห้ ร้องทียาวเกือบชั่วโมง ฉันชินเสียแล้ว

ผลก็คือว่า พอลู่จือสิงเห็นเป้ยเปยร้องไห้ตลอดเวลา ก็นิ่งไปซักพักจากนั้นจึงยื่นมือออกมา: “คุณส่งเป้ยเปยมาให้ผมมา”

ฉันมองเขาด้วยสีหน้าหวาดระแวง: “คุณอุ้มเป็นหรือเปล่าคะ?”

ไม่ใช่ว่าฉันดูถูกลู่จือสิงนะ เรื่องอื่นฉันไม่สงสัยว่าเขาจะทำได้หรือไม่ แต่เรื่องการอุ้มเด็กนี่ซิ ฉันกลัวว่าอีกซักพักเป้ยเปยจะร้องไห้หนักกว่าเดิม

ผลคือ คิ้วของเขากระดิกหน่อยๆ ราวกับไม่สนใจในคำพูดของฉันแม้แต่น้อย: “คุณไม่ให้ผมอุ้ม แล้วจะรู้ได้อย่างไรว่าผมอุ้มไม่เป็นครับ?”

เรื่องสำบัดสำนวนเล่นลิ้นแต่ไหนแต่ไรมาฉันก็สู้เขาไม่ได้อยู่แล้ว  ไม่อย่างนั้น——”

ฉันไม่คิดเลยจริงๆ ว่าผู้ชายร่างใหญ่อย่างลู่จือสิงจะอุ้มเด็กเป็นจริงๆ ด้วย

“ซูยุ่น สายตาอะไรของคุณเนี่ย?”

ฉันใจลอยไปจนลู่จือสิงต้องเรียกฉันกลับมา

พอรู้ตัวว่าใจลอยไปแล้ว ฉันก็รีบถอนหายตากลับมา จากนั้นก็มองลู่จือสิงด้วยสายตายิ้มเยาะ: “เป้ยเปยร้องไห้ใหญ่แล้ว คุณกอดให้แน่นขึ้นอีกซิค่ะ”

“ผม——”

เสื้อผ้าบนตัวเป้ยเปย ไม่ให้โอกาสเขาได้พูด

เมื่อออกจากโรงพยาบาลก็เป็นเวลาอาหารกลางวันพอดี ฉันไม่อยากทำกับข้าว แต่พอมองไปที่ลู่จือสิง สุดท้ายก็จึงตัดสินใจไม่ทานข้าวนอกบ้านแล้ว

คำพูดของเขาไม่น่าฟังเอาซะเลย ฉันอดไม่ได้ที่จะโต้แย้งออกมา: “ฉีซิ่วหรานเป็นเพื่อนของฉัน ไม่ใช่คนที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องซักหน่อยค่ะ!”

เขารู้สึกขุ่นเคืองใจ: “ผมยังเป็นอดีตสามีคุณอยู่นะ!”

ฉันยิ้มเยาะ: “คุณก็พูดออกมาแล้วว่าเป็นอดีตสามี อะไรที่มีคำว่า “อดีต” อยู่ก็หมายความว่าเป็นอดีตกาลไปแล้วค่ะ!”

สีหน้าของลู่จือสิงเย็นชาขึ้นมาในพริบตา: “ซูยุ่น คุณอย่าได้ยั่วโมโหผมนะครับ คุณน่าจะรู้ดีว่าการยั่วให้ผมโมโหไม่เกิดผลดีอะไรกับคุณเลย”

ฉันคิดจะเปิดปากพูดตอกกลับไป แต่พอมาคิดถึงเรื่องในสมัยก่อน ฉันจึงปิดปากเอาไว้อย่างเชื่อฟัง

ลู่จือสิงพูดถูก ยั่วโมโหเขาไม่เกิดผลดีกับตัวฉันเลย

เกิดเขาคิดบ้าๆ เอาเป้ยเปยไป ฉันจะทำอะไรได้?

ฉันเม้มริมฝีปากไม่พูดอะไรอีก ประตูลิฟต์เปิดออกแล้ว ฉันจึงรีบเดินเข้าไป เขาก็เดินตามเข้าไปเช่นกัน จากนั้นเขาก็หันข้างไปกดปุ่มชั้นที่เป็นบ้านของฉันอย่างหน้าด้านๆ

ฉันมองแว๊บหนึ่งจากนั้นก็เบนสายตาออกไป ไม่พูดไม่จา

ในลิฟต์มีเพียงฉันกับเขา ส่วนเป้ยเปยหลับไปตั้งแต่อยู่ในรถ จนตอนนี้ก็ยังหลับอยู่

ฉันก้มลงไปมองเป้ยเปย พยายามบังคับตัวเองไม่ให้ไปสนใจลู่จือสิงที่อยู่ข้างๆ

“ติ้ง” ประตูลิฟต์เปิดออก ฉันรีบเดินออกไป

แต่ลู่จือสิงก็เดินตามหลังฉันมาติดๆ ก่อนจะถึงประตูบ้านฉันจึงหันไปแย่งกระเป๋าสะพายหลังออกมาจากมือเขา: “ฉันถึงบ้านแล้ว ไม่รบกวนคุณแล้วค่ะ”

พูดเสร็จฉันก็หยิบกุญแจขึ้นมาเปิดประตู เดินเข้าไปแล้วก็หันไปปิดประตู ผลคือ ลู่จือจิงพยายามเบียดตัวเองเข้ามาให้ได้

ฉันถูกเขาบีบบังคับจนจะบ้าตายอยู่แล้ว แต่เห็นเป้ยเปยหลับอยู่จึงไม่กล้าเสียงดัง ได้แต่ข่มอารมณ์โมโหของตัวเองเข้าไว้: “ลู่จือสิง คุณอย่าให้มันมากเกินไปนะคะ!”

เขาก้มลงมามองฉันด้วยสีหน้ายิ้มเยาะ: “ผมมากเกินไปตรงไหนครับ ตอนนี้เป็นเวลาอาหารกลางวันแล้ว ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณตลอดทั้งเช้า แล้วจะอยู่ทานอาหารกลางวันที่บ้านคุณไม่ได้หรือครับ?”

ฉันหัวเราะเยาะ: “ก็ไม่อะไรหรอกค่ะ แค่ฉันไม่ต้อนรับคุณเข้าบ้านมาทานอาหารกลางวันก็เท่านั้น!” พูดจบฉันก็ก้มศีรษะไปหยิบแบงค์ร้อยหยวนออกจากในกระเป๋าแล้วยัดใส่มือเขา: “จะทานข้าวใช่มั้ยคะ หนึ่งร้อยหยวน คุณหาทานนอกบ้านเอาเองแล้วกันค่ะ อยากทานอะไรก็แล้วแต่คุณ ไปดีไม่ส่งนะคะ ประธานลู่!”

เขาหนีบแบงค์ร้อยขึ้นมาด้วยสีหน้าหยิ่งยโส: “ซูยุ่น คุณทำเหมือนกับว่าผมไม่ได้พูดใช่มั้ย?”

เขาก้มศีรษะลงมามองฉันด้วยดวงตาสีดำที่ดูราวกับดวงตาของสัตว์ป่ายามออกล่าเหยื่อในความมืด

ฉันถูกเขามองจนตื่นตระหนก ตัวสั่นไปหมดทั้งตัว: “ลู่จือสิง คุณจะบีบบังคับฉันไปถึงไหนกันคะ!”