เขาเองก็ไม่ได้พูดอะไร แล้วเดินตามฉันไป

ในลิฟต์มีเพียงฉันและเขา ฉันเอาแต่ก้มศีรษะไปมองเป้ยเปย ทำทีว่าไม่มีใครอยู่ข้างๆ

เมื่อเดินออกมาจากทางเดิน จู่ๆ ลู่จือสิงก็มาจับมือฉันไว้: “ผมส่งพวกคุณไปโรงพยาบาลนะครับ”

ฉันไม่มองเขาแม้แต่น้อย: “ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันเรียกรถไว้แล้ว”

ลู่จือสิงไม่พูดจา จากนั้นไม่นานเขาก็ยกรถเข็นของเป้ยเปยขึ้นมา

ฉันกลัวเป้ยเปยจะบาดเจ็บ แต่ใครจะยอมให้แย่งไปกันล่ะ จึงทำได้แค่ตะโกนร้องด้วยความโมโหว่า: “ลู่จือสิง คุณบ้าไปแล้วเหรอ ฉันบอกแล้วว่าไม่ต้อง!”

แล้วเขาก็วางเป้ยเปยไว้ที่ด้านหลังจัดตำแหน่งให้ดี จากนั้นก็หันมามองฉัน: “คุณจะขึ้นไม่ขึ้นล่ะ?”

ฉันรู้ว่าตัวเองแย่งไม่ทันเขาแน่ อีกทั้งตอนนี้ก็สายมากแล้ว หากทะเลาะกับเขาต่อไป ไม่รู้ว่าไปถึงโรงพยาบาลจะได้คิวที่เท่าไหร่

เขามองฉันแว๊บหนึ่งแต่ไม่พูดอะไร จากนั้นก็วนไปขึ้นรถที่ฝั่งคนขับ

รถวิ่งไปได้สิบนาที ฉันประคองรถเข็นเด็กอ่อนไว้ เม้มริมฝีปากไม่พูดไม่จา

พอไฟแดงรถจึงหยุด จากนั้นลู่จือสิงก็หันมามองฉัน: “คุณไม่อยากรู้หรือว่าเมื่อคืน

ฉีซิ่วหรานคุยอะไรกับผม?”

ตอนที่เขาพูดคำนี้ออกมาสีหน้าเขาดูประชดประชันอยู่หลายส่วนทีเดียว

ฉันเงยหน้าไปมองเขาด้วยสีหน้าเย็นชาแล้วตอบว่า:“เหอะ”

ลู่จือสิงส่งเสียง ฮึ มาคำหนึ่งจากนั้นสีหน้าก็อึมครึมลง ราวกับฉันไปติดหนี้เขาไว้เป็นพันล้านอย่างไรอย่างนั้น

จากนั้นก็ไปถึงโรงพยาบาล ตลอดทางฉันไม่พูดอะไรกับเขาซักคำ

เมื่อรถเข้าจอด ฉันก็เปิดประตูรถเตรียมจะไปเอาเป้ยเปยออกมา เขาก็มาดึงฉันเอาไว้: “ผมทำเองครับ”

ฉันเม้มริมฝีปากไม่คิดจะพูดต่อไป

จู่ๆ ลู่จือสิงก็บีบคางฉันแน่นเพื่อให้หันมาทางเขา ฉันทนไม่ไหวแล้ว จึงเอามือสะบัดมือเขาออก: “อย่ามาแตะต้องฉันนะ!”

ฉันไม่อาจเสียการควบคุมได้ ฉันจะต้องตั้งสติให้ดีๆ ฉันไม่อยากพ่ายแพ้อย่างยับเยินต่อหน้าเขาเหมือนเมื่อสองปีก่อน แล้วยังจะมาอับอายอย่างนี้ในสองปีหลังอีกแล้ว

“คุณหวาดกลัวอะไรถึงไม่กล้ามองผม?”

ทุกถ้อยทุกคำที่เขาพูดออกมาล้วนทิ่มแทงเข้ามาที่ใจฉันทั้งหมด

ฉันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ จึงมองเขาจากนั้นก็ตอบโต้กลับไปว่า: “คุณดูตรงไหนถึงเห็นว่าฉันหวาดกลัวคะ?”

เขายิ้มขึ้นมาแล้วกล่าวอย่างได้ใจว่า: “งั้นคุณก็ตอบคำถามเมื่อกี้ของผมมาก่อน”

ฉันขมวดคิ้ว ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองไปซักพัก: “คำถามอะไรคะ?”

“คุณสนใจในเรื่องของผมกับเฉินฮวนเหยียนมากอยู่ใช่มั้ยครับ?”

ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังแกว่งเท้าหาเสี้ยน เสียใจจนแทบอยากจะปิดแผลสดด้วยตัวเองอย่างไรอย่างนั้นเลย

คำพูดก็พูดออกไปแล้ว ถ้าฉันยังเงียบอยู่ต่อไป ก็มีแต่จะทำให้ลู่จือสิงยิ่งได้ใจ

ฉันยิ้มอย่างเย็นชา แสร้งทำตัวเยือกเย็นเข้าไว้: “ประธานลู่คะ คุณอาจจะไม่ชัดเจนในความจริงเรื่องหนึ่งว่า เวลานี้ผ่านไปสองปีแล้ว เราหย่าร้างกันมาสองปีแล้วนะคะ ฉันไม่มีความสนใจใดๆ เกี่ยวกับอดีตสามีที่หย่าร้างกันไปสองปีแล้วหรอกค่ะ”

“คุณไม่มีอารมณ์จะไปสนใจ หรือไม่กล้าที่จะสนใจกันแน่ครับ?”

เขาแสดงท่าทีข่มขู่ มองดูฉันราวกับมองเห็นอะไรบางอย่าง

มือฉันจับรถเข็นเอาไว้แล้วกัดฟันแน่น: “คุณคิดว่าอย่างไรล่ะคะ?”

ซักพักสีหน้าเขาก็ดูเย็นลง ฉันมองกลุ่มคนตรงหน้า เห็นเด็กน้อยกำลังร้องไห้ ตรงหน้าจอตรงนั้นก็ยังมีคนอยู่ราวๆ สิบกว่าคนเห็นจะได้

ฉันไม่คิดว่าจะอยู่กับลู่จือสิงแบบนี้ต่อไปได้อีกแล้ว พอคิดได้แล้วฉันก็หันไปมองเขา: “ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ รบกวนคุณช่วยดูเป้ยเปยให้ด้วยค่ะ”

พอพูดจบฉันก็ไม่สนว่าเขาจะตอบกลับหรือไม่ แล้วเดินออกไป

ฉันวักน้ำเย็นขึ้นมาล้างหน้า ทำให้ใจเย็นลง

คำถามของลู่จือสิงเมื่อครู่นี้เกือบทำฉันน็อคเอาท์ เวลาห่างกันสองปีแล้วแต่ฉันก็ยังสูญเสียการควบคุมง่ายๆ ต่อหน้าเขาอยู่อีก

ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆ เขาค่อยๆ คุกคามเข้ามาทีละก้าวๆ แบบนี้ ฉันจะยังยืนหยัดไปได้อีกนานแค่ไหน ฉันไม่รู้ยิ่งกว่านั้นก็คือ สิ่งที่เขาต้องการในครั้งนี้ มันคืออะไรอีก?