ฉันรู้ว่าเป้ยเปยหิวแล้ว ขณะที่กำลังจะลุกขึ้นไปชงนม กลับถูกลู่จือสิงรั้งเอาไว้

“คุณจะทำอะไร?”

“เป้ยเปยร้องไห้แล้ว!”

เขาเงยหน้าขึ้นมามองฉัน คงคิดว่าฉันไม่สนใจเป้ยเปยแน่ๆ

ฉันเอือมจะคุยกับเขาจึงยกมือไปปัดมือเขาออก จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องครัวไปชงนม

“ซูยุ่น!”

“ประธานลู่ เป้ยเปยหิวแล้ว ซูยุ่นเลยจะไปชงนมครับ!”

นึกไม่ถึงว่าฉีซิ่วหรานจะมีความอดทนที่จะอธิบายให้ลู่จือสิงฟัง ถ้าเป็นฉันล่ะก็ คงไม่คิดจะพูดแม้แต่คำเดียว

พอเป้ยเปยอิ่มก็เตรียมจะนอนแล้ว แต่ความเคยชินของเขาก็คือ ก่อนที่เขาจะนอนจะต้องมีคนคอยกอดและเขย่าตัวเขาไปด้วย และต้องเขย่าตัวเขาจนกว่าจะหลับถึงจะหยุดได้

ฉันและฉีซิ่วหรานเลี้ยงดูเป้ยเปยมาจนทุกวันนี้ เราต่างก็รู้ถึงความเคยชินของเป้ยเปยกันดี

ฉันยังไม่ทันได้ลุกขึ้น

ฉันพยักหน้า ไม่ได้ปฏิเสธอะไร แต่ไม่คิดว่าลู่จือสิงที่อยู่ด้านข้างจะกดมือของฉีซิ่วหรานเอาไว้: “ฉีซิ่วหราน คุณจะทำอะไร?”

ฉันตีมือของลู่จือสิง: “เป้ยเปยจะนอนค่ะ”

“จะนอนแล้วทำไมจะต้อง——”

ฉันรู้ว่าเขาจะพูดอะไร จึงพูดถากถางเขาออกไป: “มันเป็นความเคยชินของเขานะค่ะ ลู่จือสิง คุณไม่รู้ก็อย่าพูดเลยดีกว่าค่ะ”

เมื่อถูกฉันพูดถากถางไปที ทานกันพอสมควรแล้วฉันก็เตรียมตัวเก็บข้าวของ ผลก็คือ ลู่จือสิงที่อยู่ด้านข้างเอามือมากดมือฉันอีกครั้ง: “ผมยังทานไม่เสร็จ”

ฉันไม่คิดจะให้เขาอยู่ที่บ้านฉันเลยแม้แต่นิด จึงไม่หยุดขยับการเคลื่อนไหวบนมือ: “ฉันทานอิ่มแล้วค่ะ ถ้าคุณยังทานไม่อิ่ม รบกวนกลับไปทานแล้วกันนะคะ”

“ซูยุ่น!”

เขาลุกขึ้นยืนจากนั้นก็มองหน้าฉัน

ฉันเลิกตาขึ้นไปมองเขา: “นี่เป็นบ้านของฉัน ฉันไม่ต้อนรับคุณ เชิญกลับค่ะ!”

ลู่จือสิงมองฉันด้วยสีหน้าเขียวปั๊ด

ฉันไม่คิดจะทะเลาะกับเขา จึงหมุนตัวเดินเข้าห้องครัวไปล้างชาม

เดิมทีฉันคิดว่าพอล้างชามเสร็จลู่จือสิงก็คงจะกลับไปแล้ว แต่ไม่คิดว่าเขายังนั่งอยู่ที่โซฟา แลดูเหมือนอยู่บ้านตัวเองอย่างนั้น

ฉันยกผลไม้เข้ามาวางบนโต๊ะ: “ลู่จือสิง คุณคิดจะเล่นลูกไม้อะไรกันแน่?”

“เขาไม่ไป แล้วทำไมผมต้องไปด้วย?”

“เขาเป็นเพื่อนของฉัน แล้วคุณเป็นอะไรกับฉันคะ?”

“สามีเก่า!”

ฉันไม่คิดว่าเขาจะมั่นใจในเหตุผลของตัวเองขนาดนี้ ฉันโกรธจนตาแดงก่ำแล้ว

เขามองฉันแว๊บหนึ่ง นึกไม่ถึงว่าเขาจะก้มตัวไปหยิบผลไม้มาชิ้นหนึ่ง จากนั้นก็โยนเข้าปาก: “หวานมากครับ!”

ฉันเดินเข้าไปดึงเขาขึ้นมา แต่ดึงไม่ขึ้น

กลับเป็นเขามองมาที่ฉันซะเอง: “คุณจะทำอะไรครับ?”

ฉันอดไม่ได้ที่จะเตะเท้าเขาไปทีหนึ่ง: “คุณกลิ้งไปไกลๆ เลย!”

“ลู่จือสิง! คุณรู้มั้ยคะว่าตอนนี้คุณเหมือนอะไร?”

เขามองฉันอย่างสีหน้าไร้อารมณ์: “เหมือนอะไรครับ?”

ฉันพูดอย่างไม่เกรงใจว่า: “อันธพาล อันธพาลที่ไล่อย่างไรก็ไม่ไป?”

แล้วเขาก็ยืนขึ้นมาทันที สายตามองตรงมาทางฉัน: “ซูยุ่น แล้วคุณรู้มั้ยว่าตอนนี้คุณเหมือนอะไร?”

ฉันรู้ดีว่าบนปากเขามีแต่คำพูดที่ไม่น่าฟัง ดังนั้นจึงผลักเขาแล้วพูดว่า: “คุณไปเลยนะ ฉันไม่อยากฟัง ฉันจะเหมือนอะไรก็ไม่เกี่ยวกับคุณแม้แต่น้อย!”

แต่ลู่จือสิงคิดจะยียวนโดยไม่คำนึงถึงความต้องการของฉันอย่างเห็นได้ชัด เขาดึงมือฉัน ก้มศีรษะ จากนั้นก็เดินเข้ามาใกล้ฉัน: “เหมือน——”

“ประธานลู่ครับ”

พอเห็นฉันดิ้นไม่หลุด ฉีซิ่วหรานจึงเอ่ยปากขึ้นมาทันควัน

ฉันมองเขาอย่างซึ้งใจ เขาพยักหน้าให้ฉัน บอกใบ้ให้รู้ว่าไม่เป็นไร

ลู่จือสิงเงยหน้ามองไปที่ฉีซิ่วหรานด้วยสีหน้าเย็นราวกับน้ำแข็ง: “คุณฉีมีอะไรจะชี้แนะหรือครับ?”

“ขอคุยกับคุณซักหน่อยได้มั้ยครับ”

“อา”

ก่อนเขาจะไป เขากลับก้มศีรษะมาข้างหูฉันเพื่อต่อคำหยอกเย้าให้จบ: “เหมือนภรรยาที่เตรียมจะนอกใจครับ”

ฉันโกรธจนตัวสั่น: “กลิ้งไปเลย!”