หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ - ตอนที่ 110 คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?

เขามองมาที่ฉัน “ตอนนี้ลู่จือสิงรู้แล้วว่าเป้ยเปยคือลูกของคุณ ซูยุ่น ฉันเคยถามคนอื่นว่าในสถานการณ์ปัจจุบันของคุณ หากว่าลู่จือสิงต้องการลูกไป คุณก็ไม่มีโอกาสทำอะไรเขาได้ หากว่าลู่จือสิงนั้นรอให้เป้ยเปยโตกว่านี้อีกหน่อย คุณจะไม่มีสิทธิ์ชนะเลย”

ฉันพยักหน้า ภายในใจนั้นรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย “ที่คุณพูดมา ฉันเข้าใจ ฉันเองก็ได้ไปหาข้อมูลมาบ้างแล้ว”

สถานการณ์ของเธอนั้นไม่ได้ดีเท่ากับลู่จือสิงเลย ตอนนี้เธอใช้เงินที่ลู่จือสิงมอบให้กับเธอก่อนที่เขาจะหย่ากับเธอ และเมื่อเธอคลอดเป้ยเปย เธอก็ไม่ได้บอกลู่จือสิง

นอกจากนี้ ลู่จือสิงและเฉินฮวนเหยียนกำลังจะแต่งงานกัน เขามีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ ส่วนฉันเป็นเพียงแม่เลี้ยงเดี่ยว ยากนักที่จะสู้รบกับเขา

“ตอนนี้เป้ยเปยยังเด็กมาก ลู่จือสิงก็อาจคิดเรื่องนี้เช่นกัน ดังนั้นตอนนี้เขาจึงยังไม่ลงมือจัดการเรื่องเป้ยเปย แต่อีก2ปีข้างหน้านั้นอาจไม่แน่นอนนัก เมื่อถึงเวลาที่เป้ยเปยสามารถจากแม่ไปได้แล้ว ลู่จือสิงอาจจะเอาเป้ยเปยไปได้โดยไม่ยาก”

ฉันไม่ขัดกับบทสนทนาของเขา ทำได้เพียงแค่กัดฟันและฟังเขาพูดเท่านั้น

“ผมไม่ได้บีบบังคับคุณเรื่องแต่งงาน คุณรู้ว่าผมชอบคุณ ผมเองก็รู้ว่าคุณลืมลู่จือสิงไม่ได้ ถ้าคุณแต่งงานกับผม ผมก็จะมีทะเบียนสมรสให้กับคุณ คุณแต่งงานกับผมแล้ว ค่าใช้จ่ายของคุณกับเป้ยเปย ผมจะรับผิดชอบเองทั้งหมด เป้ยเปยและคุณจะได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ หากว่าลู่จือสิงต้องการตัวเป้ยเปย คำพูดของฉีซิ่วหรานทำให้ฉันตกอยู่ในการไตร่ตรอง ฉันรู้ว่าเขาพูดถูก แต่วิธีที่เขาพูดมานั้นแสดงให้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าเขานั้นถูกฉันเอารัดเอาเปรียบ

และดูเหมือนว่าเขาจะรู้ว่าฉันคิดอะไร เมื่อเห็นฉันเงยหน้ามองเขา เขาก็กล่าวดักคำพูดฉัน “ซูยุ่น นี่คือสิทธิ์ของผม คุณไม่ต้องรู้สึกผิด ผมมีความสุขที่ได้ช่วยคุณ”

“ฉัน—-”

ฉันนั้นไม่มีเหตุผลที่สามารถหักล้างคำพูดเขาได้

แต่เรื่องการแต่งงานนั้นเป็นเรื่องใหญ่

ฉันไม่อยากให้การแต่งงานครั้งที่สองของฉันนั้นจบลงอย่างไร้เหตุผล

ฉันอยากได้เวลาคิดอีกสักหน่อย”

เขาพยักหน้า “คุณไม่ต้องเก็บไปคิดมาก ผมแค่บอกคุณว่าแม้ว่าลู่จือสิงจะรู้แล้วว่าเป้ยเปยเป็นลูกของเขา พวกเราก็ใช่ว่าจะไม่มีทางรับมือกับเขา ส่วนเรื่องการแต่งงานของผมกับคุณ คุณค่อยๆคิดก็ได้”

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา สีหน้าฉันก็เปลี่ยนไปในทันที “ลู่จือสิง คุณช่วยมียางอายหน่อยได้ไหม?”

คงเป็นเพราะคำพูดฉันทำให้เขาไม่สบอารมณ์ ในตอนนี้เขาจึงลุกขึ้นและมองมาที่ฉัน “ผมไม่มียางอายตรงไหน?”

คำพูดคำจาของเขาทำให้ฉันนิ่งงันไปชั่วขณะ คำพูดนั้นฉันไม่มีคำตอบ แต่ฉันไม่อยากยอมรับความพ่ายแพ้ “พวกเรา—”

“เป้ยเปยเป็นลูกของผม!”

ก่อนที่คำว่า “หย่าร้าง” จะถูกพูดออกไป เขาก็ขัดคำพูดของฉัน ดวงตาสีดำคู่นั้นจ้องมองฉันและยิ้มเยาะเย้ย “ซูยุ่น คุณเป็นแม่ที่เห็นแก่ตัวมาก!”

คำพูดของเขาทำให้ร่างกายของฉันแข็งทื่อ เมื่อนึกถึงความยากลำบากที่ฉันต้องเผชิญเพียงคนเดียวในเวลาสองปีที่ผ่านมา ดวงตาของฉันก็เริ่มแดงก่ำ “คุณมีสิทธิ์อะไรมากล่าวว่าฉันแบบนี้?”

ลู่จือสิงจ้องมองฉัน ดวงตาของเขาสั่นไหว เขาเอื้อมมือมาคิดจะสัมผัสตัวฉัน “ซูยุ่น—-”

“อย่ามาแตะต้องฉัน!”

ฉันหลบเขาโดยจิตใต้สำนึก ฉันไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับเขาและเข็นเป้ยเปยไปด้านหน้า

ฉันกลัวว่าเขาจะไล่ตามมา ฉันเดินออกมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นประมาณหนึ่งนาที ฉันหันกลับไปมองและพบว่าลู่จือสิงยังคงยืนอยู่ที่เดิมและคอยเฝ้ามองฉัน การก้าวเท้าของฉันก็ค่อยๆช้าลง

เขายืนอยู่เช่นนั้น สายตาเขาจ้องมองมาที่ฉัน และฉันก็พบว่า ยิ่งนานเท่าไหร่ฉันก็ยิ่งไม่เข้าใจว่าลู่จือสิงคิดอยากจะทำอะไรกันแน่

หลังจากวันนั้นที่เจอลู่จือสิง อีกไม่กี่วันต่อมา ฉันก็เจอลู่จือสิงอีก

ครั้งนี้ฉันเพิ่งกลับมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตพร้อมกับเป้ยเปย หลังจากลงจากรถแท็กซี่ก็เห็นลู่จือสิงยืนอยู่ตรงประตูชั้นล่าง

เขาเห็นฉันและค่อยๆเดินเข้ามา ฉันกำลังเข็นเป้ยเปยอยู่ ฉันอยากจะขว้างผลไม้ใส่หน้าเขา

แต่ฉันก็ต้องอดกลั้นเอาไว้ ฉีซิ่วหรานบอกแล้วว่าตอนนี้ฉันไม่ควรยั่วโมโหลู่จือสิง

ฉันกัดฟันแน่น พยายามสงบสติอารมณ์ให้มากที่สุด “คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?”