เมื่อเปิดประตู ฉันก็อุ้มเป้ยเปยเข้าไป มองไปยังลู่จือสิงที่เดินเข้ามา ฉันอ้าปากค้างและสุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร

ตอนนี้ก็เป็นเวลา 23.00 นาฬิกาแล้ว ฉันก็จะชงนมให้เป้ยเปย หลังจากดื่มนมเสร็จแล้วฉันก็อุ้มเขาอยู่ครู่หนึ่งและกล่อมเขาให้หลับ

เป้ยเปยนั้นเลี้ยงง่ายมาก เมื่อดื่มนมเสร็จแล้วเขาก็หลับไป ตราบใดที่เขาไม่หิว เขาก็จะไม่ร้องไห้โวยวาย

ทันทีที่ฉันวางเป้ยเปยลงบนเปล เมื่อฉันลุกขึ้นยืน ฉันก็เห็นลู่จือสิงกำลังยืนอยู่ตรงหน้าประตู

ฉันรู้ว่าเมื่อครู่นั้นเขาเฝ้ามองฉันและเป้ยเปยอยู่ตลอด ไม่สามารถบอกได้อย่างแน่ชัดว่าฉันนั้นรู้สึกอย่างไร ราวกับมีความรู้สึกผิดอย่างไรอย่างนั้น แต่เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาใช้ประโยชน์และหลอกใช้ฉันในช่วงก่อนหน้านี้แล้ว ฉันรู้สึกว่าความรู้สึกผิดที่เกิดขึ้นมานั้นได้หายไปจนหมดสิ้น

ฉันเดินออกมาและปิดประตูห้องนอนจากนั้นมองไปยังลู่จือสิง “คุณอยากคุยอะไร?”

“ฮึ” ลู่จือสิงสบถในลำคอ เขายกมือขึ้นและหยิบกระดาษจากแฟ้มมาให้ฉัน

“ซูยุ่น ผมไปตรวจดีเอ็นเอมาแล้ว เป้ยเปยคือลูกของผม!”

ฉันเพิ่งสังเกตว่าเขาถือแฟ้มเอกสารอยู่ในมือ ผลตรวจความเป็นพ่อนั้นได้วางอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันหน้าซีด ฉันกัดฟันแน่นและจ้องมองเขาอย่างเย็นชา “แล้วยังไงเหรอ?”

ฉันได้เปรียบเขาและฉันจี้ถามเขา “ลู่จือสิง พวกเราหย่ากันไปนานแล้ว เป้ยเปยเป็นลูกของฉันเท่านั้น”

ทันทีที่เสียงของฉันเบาลง สีหน้าของลู่จือสิงก็เปลี่ยนเป็นดุร้ายในทันที “เขาก็เป็นลูกของผมด้วย!”

เรื่องราวมาถึงวันนี้ ฉันรู้วึกว่ามันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว

ฉันกล่าวอย่างเย็นชา “ประธานลู่ ต้องให้ฉันเตือนสติคุณไหม? คุณเป็นแค่อดีตสามีของฉัน!”

สำหรับคำว่า อดีตสามี ฉันจงใจเน้นการออกเสียง

เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด ฉันก็ตัวสั่นด้วยความโกรธ ฉันก้าวไปเผชิญหน้าเขา “แล้วคุณล่ะ? ลู่จือสิง ในตอนที่คุณใช้ประโยชน์จากฉันเพื่อหุ้นของเฟิงเหิง หลังจากใช้ประโยชน์เสร็จแล้วก็เขี่ยฉันทิ้ง ตอนนี้คุณจะมีหน้ามาพูดเรื่องราวในตอนนั้นกับฉันอยู่อีกเหรอ!”

เขามองมาที่ฉันด้วยสีหน้าที่เย็นชา แต่กลับพูดอะไรไม่ออกเพราะคำพูดของฉัน