ฉันยังคงยืนอยู่เช่นนั้น รู้สึกร่างกายแข็งและหนาวสั่นจนไม่สามารถขยับได้

อ้อมแขนของฉันกำลังโอบอุ้มเป้ยเปย ฉันไม่กล้าทำอะไรโดยไม่คิดจึงทำได้เพียงแค่กลับบ้าน

เมื่อกลับถึงบ้านแล้ว ร่างกายของฉันยังคงแข็งทื่อและรู้สึกหนาวไปทั่วร่างกาย

ทำอย่างไร ควรทำอย่างไรดี?

ลู่จือสิงรู้แล้ว เขารู้แล้ว!

ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี เป้ยเปยก็ยังเด็กมาก แม้ว่าฉันจะพาเขาหนีไป ฉันเองก็คงจะหนีไปไหนได้ไม่ไกล!

ในตอนที่ฉันหย่ากับลู่จือสิง ลู่จือสิงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันท้อง ฉันเป็นฝ่ายผิดในเรื่องนี้และด้วยความสามารถของลู่จือสิง ฉันไม่อาจปกปิดเขาได้เลย

เมื่อฉันคิดได้เช่นนี้ ฉันก็รู้สึกว่าความคิดของฉันนั้นว่างเปล่าไปหมด

ฉันไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร จะนั่งรอก็ไม่ได้ จะหนีไปก็ไม่ได้

ทันใดนั้นโทรศัพท์ในกระเป๋าของฉันก็ดังขึ้น ฉันตกใจไปชั่วขณะและสีหน้าของฉันก็ซีดขาว

เมื่อเห็นว่าเป็นสายโทรศัพท์จากฉีซิ่วหราน ฉันก็โล่งใจเล็กน้อย

เมื่อครู่ลู่จือสิงจากไปเช่นนั้น ฉันไม่รู้เลยว่าเขาคิดจงใจหรือว่าจะหาเรื่องอะไรอีก

เมื่อได้ยินเสียงของซวี่ชิงหนาน ฉันก็ค่อยๆสงบลง “ฉันเอง”

“กลับบ้านหรือยัง?”

ซิ่วหรานเขาจำวันที่เป้ยเปยต้องฉีดวัคซีนได้ เดิมทีเขาบอกว่าเขาจะให้คนไปเป็นเพื่อนฉัน ฉันเองไม่อยากจะรบกวนคนอื่นดังนั้นฉันจึงปฎิเสธเขาไป

“ฉันกลับมานานแล้ว”

เมื่อนึกถึงเรื่องราวที่พบเจอกับลู่จือสิงเมื่อครู่นี้ ภายในใจฉันก็ตื่นตระหนกอย่างอดไม่ได้ แต่ฉันนั้นรบกวนฉีซิ่วหรานมามากพอแล้ว ฉันไม่สามรถเอาเปรียบเขาได้เพียงเพราะว่าเขาชอบฉัน

หลังจากที่ฉันคิดดีแล้ว ฉันก็อดกลั้นเอาไว้และไม่ได้กล่าวอะไรไป “ฉันไม่เป็นอะไร จะไปทำอาหารแล้ว ไม่คุยแล้ว”

เมื่อวางสาย ฉันก็ได้ไปดูเป้ยเปยที่เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว

เวลาผ่านไปเร็วมาก เป้ยเปยนั้นอายุ9เดือนแล้ว อีกไม่นาน เขาก็คงจะเดินได้แล้วก็เรียกแม่ได้

เฝ้ามองเป้ยเปยค่อยๆเติบโต ฉันรู้สึกว่าความทุกข์ทรมานในสองปีที่ผ่านมานั้นไม่มีผลอะไรกับฉันเลย

ฉันใช้ชีวิตอยู่รอดมาอย่างลำบากมาถึงสองปี ฉันเชื่อว่าชีวิตหลังจากนี้ของฉันก็จะอยู่รอดต่อไป!

หลังจากที่ฉันสงบสติอารมณ์ได้แล้ว ฉันก็ไม่ได้นึกถึงเรื่องราวของลู่จือสิงอีกต่อไป

ฉันต้องมีมาตรการรับมือกับสถานการณ์ต่างๆ ลู่จือสิงยังไม่ได้ลงมือทำอะไร ดังนั้นฉันก็ต้องใจเย็น

ในวันพฤหัสบดีฉีซิ่วหรานได้กลับมาจากต่างจังหวัด และนัดทานข้าวเที่ยงที่บ้านของฉัน

เขากลับมาถึงบ้านในช่วงเช้าของคืนที่ผ่านมา เขาส่งข้อความมาหาฉันและมันไม่ได้เตือนฉัน ในช่วงเช้าฉันจึงเพิ่งรู้ว่าเขานั้นเพิ่งกลับมาเมื่อคืน

เช้าในวันรุ่งขึ้น ฉันตื่นเช้ามาเปลี่ยนผ้าอ้อมให้กับเป้ยเปยและทำอาหารเช้า ฉีซิ่วหรานนั้นมาเคาะประตูบ้านฉันก่อน 8 โมงเสียอีก

ฉันกำลังทำอาหารเช้า เมื่อเห็นเขา ฉันก็อดยิ้มไม่ได้ “มาได้เวลาพอดีเลย อาหารเช้าเพิ่งเสร็จพอดี”

“ขอบคุณ”

ในตู้เย็นไม่มีอาหารอะไรแล้ว เมื่อทานอาหารเช้าเสร็จ ฉันก็คิดว่าจะไปซุปเปอร์มาร์เก็ต ฉีซิ่วหรานจึงกล่าวว่าให้พาเป้ยเปยไปกับฉัน

วันนี้อากาศดีไม่น้อย มีแสงแดดอบอุ่น ฉันเหลือบมองเป้ยเปย เมื่อคิดแล้วก็รู้สึกว่าควรพาเขาออกไปเดินเล่นเสียหน่อย

ฉันซื้อของมาหลายอย่าง ฉีซิ่วหรานกลับไม่ให้ฉันถือของเลย เขาขอให้ฉันเข็นเป้ยเปย ฉันรู้สึกแปลกๆ แต่เขาก็ดื้อรั้น ฉันจึงไม่สามารถทำอะไรได้

“งานโครงการในครั้งนี้ ผลลัพธ์ดีใช่หรือเปล่า?”

ฉีซิ่วหรานพยักหน้า “ใช่ โครงการเริ่มดำเนินการแล้ว”

“งั้นแสดงว่าหลังจากนี้คุณก็คงจะยุ่งมาก ถ้าอย่างนั้นคุณก็—”

“ประตูเปิด คุณระวัง”

ก่อนที่ฉันจะพูดจบ เขาก็ได้ขัดคำพูดของฉัน และเข็นเป้ยเปยออกจากลิฟต์ ฉันเองก็ไม่กล้าประมาทจึงทำได้แค่เงียบไว้

ทันทีที่ฉันออกจากลิฟต์ ฉันเงยหน้ามองและเห็นลู่จือสิงกำลังยืนพิงประตูบ้านของฉัน

ร่างกายของฉันแข็งทื่อ ฉีซิ่วหรานที่อยู่ข้างหลังฉันนั้นเหลือบมองฉัน “ไม่ต้องกลัว”