เขาขยับตัวเล็กน้อยและร่างกายเขายังคงพิงฉันอยู่

ฉันเม้มริมฝีปากและรู้สึกว่าตัวเองไม่ควรคิดจุกจิกจู้จี้กับคนป่วย

เมื่อเข้าไปใกล้ ฉันก็ได้กลิ่นบุหรี่และแอลกอฮอล์จางๆบนร่างกายของเขา ฉันนึกถึงคำพูดก่อนหน้านี้ของหลี่จื้อและอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้

เขาคนนี้ ทำงานอย่างไม่คิดถึงชีวิต อาการไข้รุนแรงขนาดนี้ เขายังคงไปทำงานคบค้าสมาคมธุรกิจอยู่อีก

ในขณะที่ประคองเขาเข้ามา หมอก็เหลือบมองฉัน “สามีของคุณเป็นอะไร?”

“หมอ—-”

“ปวดหัว มีอาการไข้”

ในขณะที่ฉันกำลังจะอธิบาย ลู่จือสิงก็ได้พูดแทรกเข้ามาและไม่เปิดโอกาสให้ฉันได้พูด

“ตัวร้อนกี่องศา?”

“ยังไม่วัดอุณหภูมิเลย”

เขาหมดเรี่ยวหมดแรง เดิมทีฉันอยากจะผลักหัวเขาออกไปจากเอวของฉัน แต่เมื่อมองสภาพเขาที่เป็นเช่นนี้แล้วสุดท้ายก็ต้องอดกลั้นเอาไว้

“งั้นคุณไปวัดไข้ก่อน ให้ภรรยาคุณประคองคุณไปทางด้านนั้น”

หมอยังยืนยันในความสัมพันธ์ของฉันและลู่จือสิง ฉันเองก็ขี้เกียจที่จะอธิบาย ฉันประคองเขาไปทางด้านที่คุณหมอบอกและรอวัดไข้

“39องศา ตัวร้อนมาก”

ลู่จือสิงไม่กล่าวอะไร ฉันคิดอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวเพิ่มเติม “เขาดื่มเบียร์มาด้วยนิดหน่อย”

“เอาเป็นว่าให้น้ำเกลือสองขวดแล้วก็รับยาไป”

ในขณะที่กล่าว หมอก็ได้ยื่นบัตรให้กับฉันและเรียกคนถัดไป

เมื่อลู่จือสิงลุกขึ้น เขาก็ได้พิงร่างกายกับฉันอีกครั้ง

ฉันถอนหายใจด้วยความโล่งอก โชคดีที่เขาไม่เห็นท่าทางของฉันเมื่อครู่นี้ ไม่งั้นเขาคงจะได้ใจมากยิ่งขึ้น

ความเย็นชาของเขานั้นฉันยังจำได้ไม่ลืม

สายตาของฉันนั้นอดไม่ได้ที่จะจ้องมองริมฝีปากที่แนบสนิทของเขา ริมฝีปากบางๆนั่นเริ่มมีชั้นบางๆลอกออกมาแล้ว เป็นเพราะผิวที่เริ่มแห้ง

เขากระหายน้ำอย่างเห็นได้ชัด

หลังจากที่คิดเช่นนั้น ฉันจึงรินน้ำอุ่นให้เขาหนึ่งแก้ว และถามพยาบาลเกี่ยวกับสำลีก้อนเพื่อมาเช็ดริมฝีปากของเขาเพื่อเพิ่มความชุ่มชื้น

ในช่วงเวลานี้เขาก็เป็นเช่นนี้และได้ทำให้ฉันสับสน

โทรศัพท์ภายในอ้อมแขนฉันก็ส่งเสียงดังขึ้น พบว่าสายที่โทรเข้ามานั้นเป็นสายของฉีซิ่วหราน หลังจากที่ตัดสายไปฉันก็ได้ส่งข้อความอธิบายสถานการณ์ในตอนนี้ให้เขาได้รู้

เมื่อฉันเก็บโทรศัพท์แล้วเรียบร้อย ลู่จือสิงก็ได้ตื่นขึ้น เขาลืมตาพร้อมกับจ้องมองมาที่ฉัน

“คุณหิวน้ำหรือเปล่า?”

เขาต้องการที่จะลุกขึ้นนั่ง ฉันกลัวว่าเมื่อเขาขยับแล้วเข็มอาจจะขยับไปด้วย ฉันจึงยกมือขึ้นและผลักเขาลงกับเตียงโดยไม่รู้ตัว “คุณอย่าขยับมั่วซั่วสิ คุณกำลังให้น้ำเกลือนะ!”

ด้วยความรีบร้อน การกระทำเมื่อครู่นั้นฉันเองก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย

เมื่อสติของฉันกลับมา ฉันก็พบว่าร่างกายของฉันกำลังแนบชิดกับร่างกายส่วนบนของเขา เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นริมฝีปากของฉันก็สัมผัสกับคางของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ

“ฉัน—”

จู่ๆลู่จือสิงก็เอื้อมมือมาและกดร่างกายของฉันลงในทันใด ริมฝีปากที่เย็นของเขาประกบลงบนริมฝีปากของฉัน จากนั้นฉันก็ได้สติและผลักเขาออกไปโดยไม่รู้ตัว แต่กลับถูกเขากอดไว้แน่น แตกต่างจากภาพลักษณ์ที่อ่อนแรงเมื่อสักครู่นี้

การจูบอีกครั้งสำหรับระยะเวลาสองปีที่ผ่านมา ฉันไม่มีอาการสับสนใดๆ ฉันกัดฟันพร้อมกับจ้องมองเขาอย่างเย็นชาและยืนนิ่งอยู่เช่นนั้น

เขาพยายามจะเปิดปากของฉันอยู่หลายต่อหลายครั้ง แต่ฉันก็ยังอดกลั้นเอาไว้ ในที่สุดลู่จือสิงก็ยอมแพ้และปล่อยฉันเป็นอิสระ

ฉันยืนตัวตรง ยกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากอย่างรุนแรงจากนั้นมองเขาด้วยสีหน้าว่างเปล่า “ในเมื่อคุณเองก็ตื่นแล้ว งั้นคุณก็ช่วยดูระดับน้ำเกลือเองแล้วกัน ฉันยังมีธรุ ขอตัวก่อน”

“ซูยุ่น!”

เขาเอื้อมมือมาจับฉัน มือนั่นมือที่มีเข็มเจาะค้างเอาไว้

ทันทีที่ฉันหันกลับไปมอง ฉันเห็นเลือดของเขาไหลย้อนมา ภายในใจฉันรู้สึกร้อนรนและตะโกนใส่เขาในทันที “คุณกลับไปนั่ง!”

เขาขมวดคิ้ว ไม่ยอมปล่อยมือและเงยหน้ามองฉัน “คุณกลัวอะไร ซูยุ่น?”

คำพูดของเขาทำให้ร่างกายของฉันแข็งทื่อ ฉันจ้องมองเขา ลึกๆภายในใจของฉันมีความรู้สึกบางอย่างที่กำลังปั่นป่วน