เขาก้มหน้ามองมาที่ฉัน แล้วยิ้มแห้งๆ:"มีอะไรให้เธอกลัว ซูยุ่น"

ฉันกำลังงง บวกกับความโกรธตอนบ่ายนี้ ฉันรู้สึกตัวเองตอนนี้เหมือนสิงโตที่กำลังคำราม แต่คิดคิดแล้ว ฉันก็หลุดขำออกมา เรียนตามท่าของเขา เก๊กท่าเท่ๆแล้วประชดเขากลับไป :"ฉันรู้สึกกลัวอะไร?ฉันมีอะไรต้องให้กลัว? ประทานลู่ไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมคะ?"

"ผมคิดไปเองอะไร"เขาพูดพร้อม ยกมือมาเชยคางฉัน "ซุยุ่น รู้สึกตัวเองว่าเก่งสินะ ก่อนหน้านี้ก็ชวี่ชิงหนานที่เกาะติดเธอไม่ไปไหน ตอนนี้ฉีซิ่วหรานโพล่มาอีกคน！"

คำพูดของเขาแทงใจดำฉันทันที มันทำให้ฉันโกรธ ในใจแอบคิด :ลู่จือสิงหึงหรอ!

ฉันรู้สึกขำเมื่อคิดแบบนั้น และรู้สึกลูจือสิงก็ตลกไม่แพ้กัน "ฉันรู้สึกว่าตัวเองเก่งแล้วมันเกี่ยวข้องอะไรกับคุณหรอ？"

ฉันเงยหน้าขึ้นแล้ว พูดต่อว่า “มันเกี่ยวอะไรกับคุณลู่ไม่ทราบ！”

พอฉันพูดจบ สีหน้าของเขาก็ขรึมขึ้นมา

ฉันเงยหน้ามองเขาอย่างไม่ยอมแพ้

"ก๊อกก๊อก"

ลู่จือสิงไม่รู้จะพูดอะไรต่อ การพูดคุยถูกเสียงเคาะประตูตัดจบ ฉันอาศัยเวลาที่เขาเหม่อผลักเขาออกแล้วไปเปิดประตู

"เธอลืมโทรศัพท์ไว้ที่ห้องฉันนะซูยุ่น"

ฉันพยักหน้า และเอื้อมมือไปเอา กำลังจะพูดกับเขา แต่ลู่จือสิงกลับโพล่หน้าออกมา จากนั้นก็เอื้อมมือมาเปิดประตู แล้วกำหมัดพุ่งไปที่หน้าฉีเซี่ยวหรานเต็มๆ

ฉันเอาตัวบังไว้ที่หน้าประตู เพราะแรงกระชากประตูของลู่จือสิงทำให้ฉันถูกกระชากไปกับแรงเขาด้วย

เหตุการณ์เปลี่ยนไปไวมาก ฉันยังไม่ทันตั้งตัวเลยว่าเกิดอะไรขึ้น ฉีซิ่วหรานและลู่จือสิงอยู่ดีดีก็สู้กันเฉยเลย

พอฉันรู้ตัวก็รีบลุกขึ้นไปห้าม

ฉันไม่คิดเลยคนที่เรียบร้อยอย่างฉีเซี่ยวหรานจะต่อสู้เป็น ฉันดูพวกเขาสองคนสู้กันขึ้นมา ใจกังวลแปลกๆ เอื้อมมือยังไงก็ไม่กล้าเข้าไปห้าม ทำได้แค่ตะโกนข้างๆ “พอได้แล้ว คุณสองคนหยุดเดียวนี้เลยนะ !”

พอฉันพูดจบ ฉีเซี่ยวหรานถูกลู่จือสิงกระชากออกไปเต็มแรง และกำหมัดต๋อยไปอีกครั้ง

เหตุการณ์แบบนี้ไม่มีเวลาให้ฉันคิดไตร่ตรองเลยสักวินาที ฉันเห็นถึงสายตาของลูจือสิงแฝงไปด้วยการฆ่า มือหนักของลูจือสิงต่อยเข้าไปที่ฉีเซี่ยวหราน แรงจนเขาสามารถตายก็ได้

ฉันไม่ได้คิดอะไรมากมาย เข้าไปกอดฉีซิวหรานทันที

“ซุยุ่น！”

ตามที่คิดไว้ หมัดของเขาไม่ได้ต่อยลงมา พอฉันลืมตาขึ้นก็เห็นสายตาของลูจือสิงจ้องมองมาที่ฉัน มันเหมือนกำลังจะกลืนกินฉันลงไป

ฉันมองหน้าเขาด้วยความเย็นชา "ลู่จือสิง คุณเป็นบ้าเหรอ ถ้าบ้าก็ไปโรงพยาบาลสิ ไม่ต้องมายุ่งกับฉันและคนรอบข้างฉันอีกต่อไป"

ฉันเหมือนเห็นลูจือสิงเเข็งทื่อไปทั้งตัว

"ซูยุ่น เธอทำได้ดีมาก ทำได้ดีมาก！"

สีหน้าของเขา ฉันไม่เคยได้เจอมาก่อน

ฉันกลัวเขาจะต่อยฉีซิ่วหรานอีก เลยดึงแขนเขาแล้วถอยหลังไป “ฉันไม่ชมคุณว่าเก่งหรอกนะ ลู่จือสิง ไคนอัธพาล !”

เขาจองมองที่ฉันโดยไม่พูดอะไรเลย หันหลังแล้วก็เดินไปเลย

ฉันมองเขาที่เดินไปอย่างเงียบๆ แผนหลังที่กว้างใหญ่กับดูเหงาหงอยทันที

ก็ไม่รู้ว่าทำไม ตาฉันร้อนขึ้นทันที

"เธอโดนอะไรไหมซูยุ่น"

เสียงฉีซิ่วหรานทำให้ฉันรู้สึกตัว ฉันมองร่างสูงที่เดินไปแล้วเรียกชื่อเขาออกมา "ลู่จือสิง"

เขาไม่ได้หันมา และไม่ได้หยุดอยู่ที่เดิม “เรื่องแหวน ฉันจะคืนตามราคาให้คุณ คุณยอมรับก็ดี ไม่ยอมรับก็ช่าง สร้อยคอกับแหวนมาอยู่ในกระเป๋าฉันยังไง ฉันยังไม่รู้เลย และก็มีเพียงคุณเท่านั้นที่รู้และเข้าใจดี ถ้าคุณยังจะทำให้ฉันลำบากใจละก็ ฉันไม่รู้จะทำยังไงต่อไปอีกแล้ว!”

ฉันรู้ วันนี้ฉันต้องทำให้เรื่องมันจบๆไปสักที “เมื่อง Aนี้ฉันจะไม่มีวันกลับมาอีกแล้ว คุณจะฟ้องร้องฉันยังไง ฉันก็ไม่มีวันกลับมาที่นี้อีก! ”

พอฉันพูดจบ เขาแข็งทื่อไปทั้งตัว ยื่นอยู่ที่นั้นไม่ขยับไปไหน มันทำให้ใจฉันรู้สึกแปลกๆ

ฉันบังคับให้ตัวเองละสายตาจากเขา "เราไปโรงพยาบาลกันเถอะ"

"ไม่เป็นไรหรอก แค่ทายาก็หายแล้ว "

ฉันไม่ว่างใจ “ไม่ได้ เลือดนายออกมาเยอะขนาดนี้……”

“เธอไม่ต้องเป็นห่วง ใจฉันรู้ดี แต่ต้องลำบากเธอไปซื้อยาที่ร้านขายยาให้หน่อยแล้วละ ”

เห็นฉีซิ่วหรานพูดแบบนี้แล้ว ฉันก็ออกจากโรงแรมมาซื้อยาให้เขา

พอออกจากโรงแรมฉันก็เห็นลู่จือสิงยังไม่กลับ เขานั่งอยู่ในรถ มือวางไว้ที่หน้าต่างกำลังสูบบหรี่

ตอนที่ฉันมองไปเขากำลังมองมาที่ฉันเช่นกัน รอยช้ำบนหน้าเห็นได้ชัดเจน คิดคิดไปแล้วเขาก็หาเรื่องใส่ตัวเอง

ฉันมองไปแวบเดียวก็ละสายตาจากเขา แล้วเดินไปซื้อยาที่ร้านขายยา

พอฉันซื้อยากลับมาลู่จือสิงก็ไม่อยู่ที่เดิมแล้ว ฉันมองที่เดิมที่เขาจอดรถแล้วรู้สึกโล่งอก

ฉันดึงความคิดกลับมาแล้วก็เข้าไปที่โรงแรมทันที

ก้าวไปทีละก้าว ไม่รู้เป็นอะไรฉันถึงอยากร้องไห้

ก่อนจะเข้าห้องฉีซิ่วหราน ฉันสูดลมหายใจลึกๆแล้วค่อยเข้าไป

“ไม่เป็นไรใช่ไหม”

เขาก้มลงมามองฉัน

ฉันหลบสายตาเขา แล้ว ส่ายหัวเบาเบา“ไม่เป็นไร ร้านขายยาไกลไปหน่อย เลยไปนานหน่อย ”

เขาไม่ได้พูดอะไร ฉันหยิบยาแล้วสั่งให้เขาไปนั่งที่โซฟา เพื่อทายาที่รอยช้ำของเขา

"เจ็บไหม"

ลู่จือสิงปล่อยหมัดเหมือนเอาให้ถึงตาย จนปากฉีซิ่วหรานพองขึ้นมาเลย

“ไม่เจ็บ ”

ฉันรู้ว่าเขาไม่อยากให้ฉันเป็นห่วง เลยตอบแบบนี้ ฉันหลุดขำแล้วไม่พูดอะไรอีกเลย

พอทายาเสร็จฉันก็จัดการเก็บยาแล้วมองเขาอย่างรู้สึกผิด “ขอโทษนะ ที่ทำให้นายต้องเจ็บ ฉันไม่รู้ว่าเขาจะโพล่มาต่อยคุณแบบนี้”

เขาส่ายหัวให้ฉัน “เขาก็ถูกผมซัดไปหลายหมัดนะ”

ฉันเม้มปากแล้วมองยาในมือ คิดถึงหน้าที่บวมช้ำของลู่จือสิงแล้วฉันรู้ไม่สบายใจแปลกๆ

"ซูยุ่น"

พอได้ยินเสียงฉีซิ่วหรานฉันก็เงยหน้าทันที

“คุณจะไม่มีวันกลับมาทีเมื่อง A นี้แล้วใช่ไหม”