หัวใจจะวายเป็นหวานใจเธอ - ตอนที่ 1 แยกทาง
“เราเลิกกันเถอะ”
สาวสวยผมดำเงามัดหางม้าเธอทำหน้าขยะแขยงใส่ตัวผม พร้อมกับควงแขนผู้ชายคนหนึ่ง
งั้นเรามาทวนกันเถอะว่าเกิดอะไรขึ้น..
เริ่มจากตรงนี้แล้วกัน เธอชื่อน้ำหวานเป็นแฟนสาวของผม และเธอก็นอกใจผมเรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อ 4 เดือนก่อนที่เราทะเลาะกัน
สาเหตุคงมาจากผมที่ขัดใจเธอ เหอะ ตลกดีนะพอเป็นอะไรแบบนี้ขึ้นมาทุกอย่างมันก็เกิดขึ้นเร็วเหมือนกัน
งั้นมาเท้าความกันก่อนเลยดีกว่า
*ย้อนอดีต 1 ปีก่อน
ผมซอล และนี่แฟนสาวของผมน้ำหวานเธออยู่ชั้นปีเดียวกันแต่คนละโรงเรียนถ้าถามว่าเรารู้จักกันได้อย่างไง
ทุกคนอาจจะไม่เชื่อสายตาแน่ๆแต่ว่าการพบกันในครั้งนี้มันดู.. จะประทับใจก็ไม่เชิงเราพบกันในตลาดนัดโดยบังเอิญตอนนั้นเธอทำของหล่นหายอยู่แล้วเธออยู่กับกลุ่มเพื่อนๆด้วย
“แม่ต้องฆ่าแน่ๆเลยกุญแจรถหายแบบนี้”
และก็ว่าไอ้กุญแจรถที่น้ำหวานทำหายดันเก็บอยู่ที่กระเป๋ากางเกงด้านหลัง จะว่าอย่างไงดีพวกเพื่อนๆของเธอก็ไม่ช่วยสังเกตกันเลย
ตอนนั้นเองอะไรดลบันดาลใจก็ไม่รู้ทำให้ผมเดินเข้าไปทักหาเธอ และนั่น.. คือจุดเริ่มต้นความสัมพันธ์ของพวกเรา
เอาละตอนนี้ความสัมพันธ์ของพวกเราก็จบลงตรงนี้แล้วและความในใจตอนนี้ของผมก็มีแค่คำนี้แหละ(โอ้ยเธอ.. เจ็บจี๊ด)
หลังจากผมเจอเหตุการณ์แบบนี้
ผมได้ตรงไปยังห้องนอนของตัวเองและได้ลมลงนอนลงบนเตียงพร้อมกับเพลงอกหักเสี่ยวๆ
“เฮ้อ..”
บางทีอะไรๆ มันก็เกิดขึ้นเร็วจนทำให้เราไม่ได้ตั้งตัวเลย.. นึกเสียใจมันก็จนทำใจไม่ได้
เหมือนร่างกายแตกเป็นเสี่ยงๆ
อารมณ์ชั่ววูบที่เข้าโถมเข้ามาในหัวมากมายทำให้วันนั้นผมหลับไป
…
“ซอล…”
“คุณซอลคะ…”
“คุณซอลคะตื่นได้แล้ว..”
“อืม..”
เสียงใครบางคนปลุกผม น้ำเสียงอ่อนหวานน่ารักที่ไม่มีแน่นอนสำหรับคนไทย
“คุณชินะหรอ..”
เธอคือสาวญี่ปุ่นที่ย้ายมาอยู่ไทย ตัวเธอเล็กผมสีดำวาวราวกับอัญมณีที่เชื้อเชิญให้ไปสัมผัส ดวงตาสีเหลืองอำพันสวยงาม เธอชื่อ ชินะ เอริกะ
“โถ่.. คุณซอลเราบอกไปแล้วว่าให้เรียกเอริกะไง”
“อื้ม” ผมตอบกลับรู้สึกอายเกินกว่าจะมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าของผมด้วยใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา แต่ผมก็ตัดสินใจที่จะไปสบตาเธออีกครั้ง
“คุณซอล.. เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นละ..”
“ผม.. เลิกกับแฟนมา”
คำถามที่เอริกะถามเข้ามาหาเป็นเรื่องหนักใจที่จะตอบออกไปแต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องตอบเขากลับไปเพื่อความสบายใจทั้งสองฝั่ง
“อ..อย่างนั้นเองหรอ”
“ขอโทษด้วยนะซอล”
เธอเอามือทั้งสองข้างปิดตาของผม จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงสะอื้นร้องไห้ เธอร้องไห้ออกมาด้วยใบหน้าที่เสียใจ แต่ทำไมเธอถึงร้องไห้กันละทั้งที่ไม่ใช่ความผิดของเธอ
“ขอโทษนะซอง.. เอริกะไม่น่าถามคำถามแทงใจดำซอลไปเลย”
“นั่นไม่ใช่ความผิดของเธอซักหน่อยแล้วฉันก็ไม่ได้เสียใจด้วยที่เธออยากจะรู้ว่าฉันเสียใจเรื่องอะไร..”
หลังจากนั้นเอริกะเธอก็เอาหน้ามาซบกับอกของผม ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา ตัวผมเองได้เอามือลูบหัวของเธออย่างอ่อนโยน
ทั้งที่เราเป็นคนเสียใจมากที่สุดในวันนี้แท้ๆไมเธอถึงมาเสียใจเพื่อผมด้วยละ นั่นเป็นคำถามสำหรับคนซื่อบื้ออย่างผมที่ถามตัวเอง